Οἱ λαοὶ τρέφονται περισσότερο μὲ τὸ μῦθο παρὰ μὲ τὸ ψωμί. Γι’ αὐτὸ οἱ πολιτικοὶ πάσης χώρας καὶ πάσης ἐποχῆς προσφέρουν στοὺς λαούς τους παραμύθια, μὲ τιμητικὴ ἐξαίρεση τὸν Τσώρτσιλλ ποὺ ὅταν ἔγινε πρωθυπουργὸς (10 Μαΐου 1939) εἶπε στοὺς Βρεταννοὺς τὰ ἀκόλουθα πειστικά: «Τὸ μόνο ποὺ εἶμαι σὲ θέση νὰ προσφέρω εἶναι αἷμα, ἐργασία, δάκρυα καὶ ἱδρῶτα»! Συνέχεια →

Ἡ κοινότητα γεννοῦσε ἄτομα, ὅταν ἦταν κοινότητα, δηλαδὴ μία λειτουργικὴ συλλογικὴ παρουσία ἀνθρώπων. Ὁ κίνδυνος τοῦ αὔριο εἶναι ἡ ἀ-κοινωνική κοινωνία, ἕνα ἄθροισμα μελῶν χωρὶς καμία λειτουργικὴ σύνδεση, ἀποσυσχετισμένων ἐντελῶς μεταξύ των. Σὲ μία τέτοια περίπτωση τὸ ἄτομο δὲν θὰ εἶναι προϊὸν ἀλλ’ ὑποπροϊὸν μιᾶς κοινωνίας, ποὺ κι αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι κοινωνία.
Ὁπότε, κάθε ξεχωριστὴ προσωπικότητα, ποὺ θὰ παρουσιαστεῖ στὸ μέλλον καὶ ποὺ χρίεται ἡγέτης, δὲν θὰ εἶναι «ἄναξ λαῶν» ἀλλὰ μηχανισμῶν, ποὺ θὰ ἐπιβάλλονται δεσποτικὰ ἐπὶ τῶν λαῶν. Συνέχεια →

Συνομιλοῦσα μὲ τὸν ἀρχαῖο φίλο μοῦ Τιμολέοντα, ὁ ὁποῖος τίμιος εἶναι, λέων δὲν εἶναι, ἐπί των τρεχόντων καὶ μὴ φθανόντων εἰς τὴν χώρα ζητημάτων, κυρίως περὶ τῶν καθ᾽ ἡμέραν ἀποκαλυπτομένων σκανδάλων καὶ συλλαμβανομένων σκανδαλοπλόκων, σκανδαλοποιῶν καὶ σκανδαλουργών. Ὁ ἀφελὴς Τιμολέων σὲ μιὰ στροφὴ τῆς συνομιλίας μοῦ εἶπε ἔμπλεως ἀπορίας: – Μὰ ποῦ βρέθηκαν τόσοι μπoυκαδόρoι καὶ ἐπὶ δεκαετίες «μπουκούνιαζαν» γιὰ τὰ καλά: [Ὡς γνωστὸν τὸ ρῆμα «μπουκουνιάζω» ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «μπουκουνιὰ» (= μπουκιὰ) σημαίνει καταβροχ­θίζω, τρώγω τὸν ἄμπακο]. Συνέχεια →