Ἀπὸ τὸν νέο μου φίλο Ἰωσήφ καὶ τὴν ἱσοσελίδα του τὸ παρακάτω.
Ἔτσι, γιὰ νὰ μὴ ξεχνιόμαστε, διότι ἡ γλώσσα μας, ἡ ἀμήτωρ αὐτὴ γλώσσα, ἀπὸ ἐμᾶς πρέπει νὰ προστατεύεται. Κάθε ὑποχώρησις στὸν τομέα γλώσσης, εἶναι μία ὑποχώρησις στὸν τομέα ἄνθρωπος καὶ πολιτισμός μά, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, εἶναι μία Ἐθνικὴ Ἧττα!!!
Έχω πολλάκις εξαγριωθεί, τα τελευταία χρόνια, βλέποντας πάρα πολλούς νέους ανθρώπους, αλλά και Συνέχεια
Στό βιβλίο μου “Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα”, εἶχα καταγράψει τήν ἕως τότε ἄγνωστη φράση τοῦ Λένιν: “Ἄν θέλεις νά ἐξαφανίσεις ἕνα λαό, ἐξαφάνισε τή γλῶσσα του”. Ἀπό τό 1976 (“μεταρρύθμιση” Ράλλη) ἕως σήμερα ἡ ἑλληνική γλῶσσα τελεῖ ὑπό ἐξάτμιση. Μέ τή νέα ἀγραμμάτιστη γραματική τῆς Ε’ καί ΣΤ’ Δημοτικοῦ, πού ἔθεσε σε κυκλοφορία τό ὑπουργεῖο πνευματικῆς ἡμιπληγίας, ἡ ἑλληνική γλῶσσα ὁδηγεῖται στό ἀπόσπασμα.
Ὅπως συχνά ἔχουμε γράψει ἡ Γραμματική εἶναι ἡ γεωμετρία τοῦ λόγου. Γεωμετρώντας τό λόγο, γεωμετρεῖ καί τή σκέψη. Δημιουργεῖ σύνθετο λόγο καί στοχασμό. Μέ τό νέο “ἐγχειρίδιο” γραμματικῆς Συνέχεια
Φυσικά, ὄχι στήν νηπιάζουσα πνευματικά Ἑλλάδα ἀλλά στήν Ἀγγλία! Στήν Ἑλλάδα τοῦ προοδευτικοῦ ὀπισθοδρομισμοῦ θεωροῦνται ἀκόμη ἀποκρουστικά καί ἀπωθητικά. Ἔδωσα στό παρελθόν μάχη γιά τήν ἐπαναφορά τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν κι ἔγινα στόχος μυρίων ὀψίμως προοδευτικῶν. Τά βιβλία μου, καί κυρίως ἡ «Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» καί «Ἀλεξία, γλωσσικό δρᾶμα μέ πολλές πράξεις» μπῆκαν ἐνωρίς στόν «Indexlibrorumprohibitorum» (=Πίνακα ἀπαγορευμένων βιβλίων) τοῦ ὑπουργείου κακοπαιδείας. Κι ὄχι ἁπλῶς ἀπαγορευμένων ἀλλά δεινά βαλλομένων καί διαβαλλομένων.
Τοῦ Σαράντου Καργάκου
Θαρρῶ πώς τό ἔχω ξαναγράψει στά «Πολιτικά Θέματα» πρό 25ετίας. Κάποια συγκυρία μέ ἔκανε νά τό ξαναθυμηθῶ. Ἤμαστε στό σωτήριο ἔτος 1958. Τότε ἡ μεγάλη «ἀττραξιόν» τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ἡ ἀναμορφωμένη ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ πλατεία Ὁμονοίας, μέ τό συντριβάνι καί τόν λοξό πίδακα καί τίς κυλιόμενες σκάλες. Ἦταν ἀκόμη ἐποχή πού ἡ Ἀθήνα γινόταν τραγούδι καί ἡ ἀξέχαστη Βλαχοπούλου (ἄν δέν κάνω λάθος) «κρεάρισε» τό ἄσμα: «Νά ἡ Ὁμόνοια πλάτς». Τώρα ἡ Ἀθήνα δέν εἶναι γιά τραγούδι· εἶναι γιά κλάματα…
Στεκόμουν τότε πρό τοῦ διασήμου φαρμακείου «Π. Μπακάκος» καί Συνέχεια
Δύο κάννες σημαδεύουν -ὄχι καὶ τόσο …ἀνδρίκια – ἕναν δεμένον κι ἄοπλον!!!
Ἀπέφευγα, γιὰ λόγους εὐαισθησίας (ἔχουμε κι ἐμεῖς βέβαια τὰ εὐαίσθητα προσωπικὰ δεδομένα μας!) ν’ ἀναφερθῶ στὸ περιβόητο θέμα τῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων. Ἤμουν ἑξήμισυ ἐτῶν ὅταν ἀνήμερα σχεδὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ 1943 οἱ Γερμανοὶ πήγαιναν γιὰ σκοτωμὸ τὰ ἀδέλφια τοῦ πατέρα μου. Ἡ μάννα μου λέει πὼς μὲ κρατοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι. Πέρασε τὸ αὐτοκίνητο μὲ τοὺς μελλοθανάτους ἀπὸ μπροστά μας, ὁ μικρὸς θεῖος μοὺ ἦταν δὲν ἦταν 30 ἐτῶν, σήκωσε τὸ χέρι καὶ μᾶς χαιρέτισε μὲ ἕνα πικρὸ χαμόγελο.
Συνέχεια
Σοφόν, ἀλλά τό «παπαγαλάκι» ἔγινε λίγο μετά ὑπουργός…
Πᾶνε χρόνια πολλά πού γνώρισα, ὡς μαθήτρια, ἕνα τρελλοκόριτσο, πού συνδύαζε καί τίς δύο ἰδιότητες γιά τήν παραγωγή τῆς ἀλήθειας. Τό ἐν λόγω τρελλοκόριτσο, ἀντί νά μοῦ γράφει ὅσα ἀπαιτοῦσαν τά «μουρλά» τοῦ ὑπουργείου Ὑπνοπαιδείας –καί τώρα διά βίου παθήσεως- μοῦ γέμιζε τίς κόλλες του «κουφά», ἔτσι γιά νά μέ «κουφάνει». Ἕνα τέτοιο κουφό ἦταν καί τό ἀκόλουθο παραινετικό: «Κάνε τή ζωή σου μακρυά καί χρήσιμη σάν χαρτί … τουαλέττας»!
Εἶχε μιά περίεργη «φιλοσοφία» γιά τή ζωή. Ἡ βιοθεωρία της εἶχε συμπυκνωθεῖ στό ἀπόφθεγμα: «Ἡ ζωή εἶναι μιά ντομάτα· ἄλλος τήν τρώει σαλάτα κι ἄλλος τήν τρώει στή μάπα». Συνέχεια
