Αὐτὰ ποὺ βλέπουμε ἤ δὲν βλέπουμε καὶ μᾶς κρατοῦν συχνὰ ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή μας.

Σὲ ὅλους μας, μεγαλώνοντας, ὁ κόσμος μᾶς φαίνεται τεράστιος, ἄγνωστος καὶ ἀντικείμενον ἐξερευνήσεως.
Κι ἔχοντας, ὡς παιδιά, κάθε δικαίωμα καὶ διάθεσιν, ξεκινοῦμε.
Ὅμως αὐτὴ ἡ πορεία ἀνακόπτεται, κάπου στὴν πορεία, γιὰ διαφορετικὸν λόγο γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς.
Συνέχεια →

Γιὰ νὰ μπορέσῳ νὰ ἐντοπίσω-προσδιορίσω τὴν αἰτιότητα τῶν πάντων, ἀρκεῖ μόνον νὰ κυττάξω …μέσα μου μὲ προσοχὴ καὶ νὰ ἀναρωτηθῶ εἰλικρινῶς κι ἐντίμως γιὰ τὸν δικό μου ῥόλο ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Ἡ θέσις τοῦ Ἀνθρώπου, πρωταγωνιστικὴ σαφῶς, μέσα σὲ αὐτὸν τὸν ὑπέροχα σκληρὸ κόσμο μας, εἶναι αὐτὴ ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς δόσῃ καὶ τὸ αἴτιον, μὰ καὶ τὸ …τέλος. Συνέχεια →

Ἐπιλέγω πάντα τὸν καλλίτερο δρόμο…
Ἐκεῖνον ποὺ θὰ μὲ ὁδηγήσῃ σὲ ἠθικὴ ἱκανοποίησιν.
Μὰ ἡ ἠθικὴ ἱκανοποίησις, ἡ πραγματική, κι ὄχι ἡ ἐπιδερμική, ἀναφέρεται πάντα στὸ κοινὸ καλό. Συνέχεια →

Εἴπαμε…
Δὲν εἶναι ἐρείπια…
…θεμέλια εἶναι!!!

Ὅταν καθημερινῶς διαπιστώνουμε γύρω μας τὸ ἐπίπεδον καὶ τὸ μέγεθος τῆς καταῤῥεύσεως, εἶναι δύσκολον (ἔως κι ἀδύνατον) νὰ μπορέσουμε νὰ διατηρήσουμε στὸ μυαλό μας ἕναν σκοπό, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ ἀγνοήσουμε τὴν περιῤῥέουσα καθημερινότητα τῆς ἀποδομήσεως καὶ τῆς καταστροφῆς καὶ νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὴν δημιουργικότητα. Συνήθως μάλιστα ἐπιτρέπουμε στὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες νὰ μᾶς παρασύρουν τόσο πολύ, ποὺ τελικῶς, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, καταλήγουμε νὰ αἰσθανόμεθα τμῆμα τοῦ καταῤῥέοντος οἰκοδομήματος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιοῦμε, φοβούμενοι πὼς τὸ διαφαινόμενον τέλος περιλαμβάνει τὰ πάντα. Συνέχεια →

Σὰν δείκτης… Σὰν ἀφετηρία γιὰ προβληματισμό…
Σὰν πηγὴ πληροφορίας… Σὰν μέσον ἐκτονώσεως…
Σὰν ἀφορμὴ γιὰ μάθησιν.. Σὰν εὐκαιρία γιὰ ἀποφάσεις… Συνέχεια →