Αὐτὰ ποὺ βλέπουμε ἤ δὲν βλέπουμε καὶ μᾶς κρατοῦν συχνὰ ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή μας.

Σὲ ὅλους μας, μεγαλώνοντας, ὁ κόσμος μᾶς φαίνεται τεράστιος, ἄγνωστος καὶ ἀντικείμενον ἐξερευνήσεως.
Κι ἔχοντας, ὡς παιδιά, κάθε δικαίωμα καὶ διάθεσιν, ξεκινοῦμε.
Ὅμως αὐτὴ ἡ πορεία ἀνακόπτεται, κάπου στὴν πορεία, γιὰ διαφορετικὸν λόγο γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς.

Σιγὰ σιγὰ ὅσο κυλοῦν τὰ χρόνια, συνδυαστικὰ πάντα, τὰ ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα, μᾶς ὁδηγοῦν στὸ νὰ «κολλᾶμε» σὲ κάποιο στάδιον ἀναπτύξεώς μας καὶ οὐδέποτε καταφέρνουμε νὰ ἀποκολληθοῦμε.
Γιὰ νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπαιτεῖται συνειδητοποίησις τῆς θέσεώς μας καὶ τῆς προσκολλήσεώς μας. Κάτι ποὺ δυστυχῶς συμβαίνει, ἐὰν συμβῇ, μετὰ ἀπὸ ἤ συνειδητὴ αὐτο-ἐξέτασιν ἤ ἀπὸ ἰδιαίτερα μεγάλο σόκ.
Ὅλοι μας δῆλα δή, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, γιὰ τοὺς δικούς μας λόγους, «κολλήσαμε» κάπου κι αὐτὸ τὸ «κάπου» τὸ κουβαλοῦμε γιὰ ὅλην τὴν ζωή μας, δίχως νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς μᾶς βαραίνει καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀναπτυχθοῦμε.

Ἐὰν δὲν ἀφήσουμε πίσω μας αὐτὸ τὸ κάτι ἤ τὸ κάπου, τότε ἡ ζωή μας θὰ μᾶς φαίνεται πάντα ἀνούσια, κενή, στερημένη χαρᾶς.
Μόνον αὐτοὶ ποὺ καταφέρνουν νὰ κινοῦνται στὴν ζωή, ἀνεξαρτήτως τῶν συνθηκῶν, δίχως βαρίδια, εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ μποροῦν νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ζωή τους καὶ νὰ παραδίδουν ἕναν καλλίτερο κόσμο στὰ παιδιά τους.

Φιλονόη

φωτογραφία