Εἶναι γεγονὸς πὼς στὴν πλειοψηφία της σήμερα ἡ ἀνθρωπότης ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐρχομὸ κάποιου τέλους. Ἑνὸς τέλους ποὺ ὅσο πλησιάζει, τόσο δυναμώνει ἡ παραλογία καὶ τόσο περισσότερο γίνεται διακριτὴ καὶ συνειδητὴ ἡ βεβαιότης τοῦ ἀδιεξόδου. Ὅσο λοιπὸν τὰ ἀδιέξοδα αὐξάνονται, τόσο πιὸ ἔντονες εἶναι οἱ πιέσεις ποὺ δεχόμεθα καὶ τόσο πιὸ βαρὺ τὸ σκοτάδι ποὺ σκιάζει τὴν καθημερινότητά μας. Εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδον δέ, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς μας εὔκολα διακρίνουμε πὼς αὐτὸ τὸ σκότος τείνει νὰ καλύψῃ ἀκόμη καὶ τὴν κάθε ἐσωτερική μας φωνή, πού, κατὰ κάποιον τρόπο, μᾶς συντηροῦσε τὴν …ἐλπίδα. Ὁποιανδήποτε ἐλπίδα, ἀληθῆ ἢ ψευδῆ. Καί τί παθαίνει κάποιος ὅταν ἀπωλέσῃ τήν ἐλπίδα; Τελειώνει μήπως; Συνέχεια →

Πόσο ὑπερβολικὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο…
Μά, ὅμως, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξαφνιάζῃ, τελικῶς, εἶναι καὶ τὸ μόνον ἀληθές. Συνέχεια →

Ὅταν ἡ καθημερινότης μᾶς πιέζῃ, γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως, ἡ κόπωσις εἶναι πολὺ μεγάλη, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ νὰ τὴν παρακάμψουμε. Ἡ …ὑπέρβασις, ποὺ μᾶς …χρωστᾶμε, πολλὲς φορὲς φαντάζει ἀδύνατος. Ἐὰν μάλιστα προσθέσουμε καὶ τὸν ὁποιονδήποτε φόβο, ποὺ συχνὰ σκιάζει τὶς σκέψεις μας, τότε φαντάζει ὡς κάτι ὑπεράνθρωπον τὸ νὰ …«βγοῦμε» ἀπὸ τὶς καταστάσεις ποὺ μᾶς καταπιέζουν καὶ νὰ …«ἀνυψωθοῦμε» σὲ τέτοια ἐπίπεδα, ὥς τὲ νὰ μποροῦμε νὰ μειώνουμε τὶς ἐντάσεις τους καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιοῦμε ὡς μέσον γιὰ νὰ μάθουμε, ἀρνούμενοι νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς καταβάλουν. Συνέχεια →

…εἶναι κι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία μετανοοῦμε…

Θές ἀπό φόβο; Θές ἀπό δειλία; Θές ἀπό ἄγνοια; Τί σημασία ἔχει; Ἁπλῶς δὲν τὰ ζήσαμε… Συνέχεια →

Στὶς ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε τὰ πάντα ἐντός μας κι ἐκτός μας φαίνονται, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀπολύτως συγκεχυμένα. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται δυσδιάκριτος ἡ εἰδοποιὸς ἐκείνη διαφορὰ ποὺ θὰ μᾶς βοηθήση νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ πότε ἀκριβῶς ἕνα γεγονὸς εἶναι χρήσιμο γιὰ νὰ διδαχθοῦμε κάτι νέο ἢ τὸ πότε πρέπει ἁπλῶς νὰ τὸ προσπεράσουμε ὡς μὴ γενόμενον. Συνέχεια →

Ὅλες οἱ ἀπαντήσεις, ὅλα τὰ καλὰ ἤ τὰ κακά, ὅλες οἱ «γνώσεις» γιὰ τὸ ποῦ πρέπει νὰ στραφοῦμε, παραμένουν μέσα μας νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε. Νὰ τὶς ἀκούσουμε… Νὰ τὶς σεβασθοῦμε…
Μέσα μας δὲν θὰ εὕρουμε ἀπαντήσεις γιὰ τὸ πῶς λύεται μία ἐξίσωσις.
Θὰ εὕρουμε ὅμως ἀπαντήσεις γιὰ τὸ ἐὰν κάποιος εἶναι καλὸς ἤ κακὸς δάσκαλος, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς διδάξῃ τὶς ἐξισώσεις. Συνέχεια →