Ὡς γνωστὸν ἕνας ὀργανισμὸς (ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός!!!) ὄταν αἰσθανθῇ πὼς ἀπειλεῖται ἡ ἐπιβίωσίς του, τίθεται σὲ «ἐπίπεδον διαρκοῦς συναγερμοῦ», ἐπιχειρῶντας νὰ διασωθῇ ὁ ἴδιος, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ προβῇ σὲ βαθυτάτους …ἀκρωτηριασμούς του. Πρὸς τοῦτον καὶ ξεκινᾷ τὸν μηχανισμὸ ἀποβολῆς κάθε ἐπιβαρυντικοῦ κι ἐχθρικοῦ στοιχείου ποὺ τὸν ἀπειλεῖ. Πρὸς τοῦτον ἀποβάλλει, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀνίκανα νὰ τὸν ὑποστηρίξουν κύτταρά του, εἴτε μὲ τὸν μηχανισμὸ τῆς ἀποπτώσεως εἴτε μὲ τὸν μηχανισμὸ τῆς φαγοκυτταρώσεως-κυτταροφαγίας. Πρὸς τοῦτον «ἐπικεντρώνεται» μόνον στὸ πῶς θὰ κρατήση τὰ ὑγιῆ του κύτταρα ζωντανά, σὲ ἀπόλυτο ἐπικοινωνία μαζύ του καὶ σὲ πλήρη πολεμικὴ ἑτοιμότητα, πρὸ κειμένου νὰ τὸν στηρίξουν γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ καὶ νὰ θεραπευθῇ. Συνέχεια →

Ὑπάρχουν ἐμπόδια, θεωρητικῶς, ἀνυπέρβλητα ποὺ ὅταν τὰ συναντοῦμε εἶναι, πρακτικῶς, ἀδύνατον νὰ τὰ ξεπεράσουμε. Αὐτὰ τὰ ἐμπόδια, πραγματικὰ ἢ φανταστικά, εἶναι, ὡς ἀνυπέρβλητα, ἱκανὰ νὰ μᾶς παγιδεύσουν σὲ ἀδιέξοδα. Πρὸς τοῦτον καὶ μᾶς γεννοῦν φόβους τέτοιους, ποὺ μᾶς καθιστοῦν ὑπερβολικὰ προσεκτικοὺς πρὸ κειμένου νὰ τὰ ἀποφύγουμε.  Μὲ τὴν σειρά τους βέβαια αὐτοὶ οἱ φόβοι γεννοῦν ἀλλὰ δυσάρεστα συναισθήματα, ποὺ φθάνουν νὰ γιγαντωθοῦν κάποιες φορὲς τόσο, ὅσο ἀκόμη καὶ νὰ μᾶς ἀκινητοποιοῦν.  Συνέχεια →

Βολεύει… Βολεύει τόσο ὅσο νὰ ἀκροβατοῦμε ἀκόμη καὶ μεταξὺ ζωῆς καὶ θανάτου…

Ἡ (ἀριστοτελικὴ) «κατὰ συνθήκην ἄγνοια» εἶναι ἀποτέλεσμα πολλῶν παραγόντων, μά, κυρίως, κάποια ἀδυναμίας, ὄχι ἀπαραιτήτως νοητικῆς.
Συνέχεια →

Πῶς μποροῦμε νά …πείσουμε τούς ἄλλους νά κάνουν αὐτό πού πιστεύουμε ἐμεῖς γιά σωστό; Μποροῦμε; Ἤ ὄχι;
Συνέχεια →

Τὸ νὰ σηκώνῃς τὰ χέρια ψηλά, ὅταν γύρω σου ὅλα καταῤῥέουν, εἶναι τὸ εὔκολο.
Τὸ νὰ παλεύῃς, νὰ ἀγωνίζεσαι καὶ τελικῶς νὰ νικᾷς εἶναι τὸ δύσκολο… Καὶ λίγοι θὰ ἐπιλέξουν νὰ τὸ κάνουν.

Τὸ τὶ εἶναι σήμερα ἡ κοινωνία μας τὸ ξέρουμε. Συνέχεια →

Ὅσο πιὸ μεγάλη ἡ Ἀνάγκη, τόσο πλησιέστερα στὰ ἔνστικτα ἐπιβιώσεως διαβιεῖ κάποιος καί, κατ’ ἐπέκτασιν, σὲ κάθε ἀντίθετον περίπτωσιν, τόσο ἀποδεικνύεται πὼς οἱ διάφορες ἀπόψεις του, θεωρίες καὶ ἐμμονές του προέρχονται ἀπὸ συμπεράσματα ποὺ αὐθαιρέτως ἀπέκτησε.
Εἴπαμε ὅμως πὼς ὅλα αὐτὰ δὲν δομοῦνται βάσει τῶν αἰσθητηρίων ὀργανων μας (λόγῳ τῶν καταγραφῶν μας ποὺ ἐπιβεβαιώνονται ἢ διαψεύδονται μέσῳ τῶν πέντε μας αἰσθήσεών μας) παρὰ μόνον ἀπὸ τὶς ἀφηρημένες ἔννοιες, ποὺ μὲ κάποιον τρόπο υἱοθετήσαμε ἅπαντες. Ἀφηρημένες ἔννοιες ποὺ πατοῦν ἐπάνω σὲ ἐρμηνεῖες, ἀπολύτως ἀτομικές, δίχως ἀπαραιτήτως νὰ ἀποδεικνύονται. Συνέχεια →