Ἀνεφώνησε ὁ φίλος Μῆτσος, πρὸ ἠμερῶν.
Γελοῦσα… Ὄχι διότι ἐπίστευσα ποτὲ πὼς ὑπῆρχε περίπτωσις νὰ εἶμαι (ἐν ἀγνοίᾳ μου!!!) προδότης, ἀλλὰ διότι, ὅσο κι ἐὰν ἤμουν βεβαία γιὰ τὶς ἐπιλογές μου, κάπου μέσα μου πονοῦσα γιὰ τὶς κουβέντες ποὺ μοῦ εἶπε.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ παραλλήλως  αἰσθανόμουν πὼς ἦταν ἄδικο νὰ χάσῳ κάποιους καλοὺς φίλους, ἐπεὶ δὴ ἀμφισβήτησα μερικοὺς κοινοὺς καραγκιόζηδες.

Ἀναφέρομαι  σὲ ἕνα κείμενον ποὺ ἔγραψα πρὸ δύο ἐτῶν περίπου κι ἀφᾠροῦσε στὸν νεο-ἐθνο-«σωτῆρα» ἈρτεΜΑΚΗ.
Τί κι ἐάν ἐξηγοῦσα τότε στόν φίλο μου πώς «ἄλλο τό «θέλω μου»  κι ἄλλη ἡ πραγματικότης»; Συνέχεια →

Οἱ περισσότεροι ἀμφισβητοῦμε τὸν ἑαυτό μας κατὰ καιρούς…
Ὁρισμένοι μάλιστα τὸν ἀμφισβητοῦν τόσο ἔντονα, ποὺ πολλὲς σχέσεις ποὺ δεν ἐπρόκειτο νὰ διαλυθοῦν κλονίστηκαν ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ φοβόταν τόσο πολύ. Συνέχεια →

Ἡ φύσις, αὐτὸ τὸ μεγάλο κοσμικὸ σῶμα, ποὺ περιβάλλει τὰ σώματά μας, μᾶς παρασύρει στὰ σκιρτήματά της…
Ὁ γκρίζος μολυβένιος οὐρανὸς μᾶς σφίγγει τὴν καρδιὰ ἐνῶ ὁ φωτεινὸς οὐρανὸς διαστέλλει τὴν ψυχή μας ὡς τὰ ἀκραῖα ὅρια τοῦ σύμπαντος. Συνέχεια →

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…
που μας κάνουν ευτυχισμένους…
απ΄  την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…

Οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, θεωρητικῶς, ὑπάρχουν διότι οἰ μετέχοντες σὲ αὐτὲς ΘΕΛΟΥΝ νὰ ὑπάρχουν.
Εἶναι ὅμως πράγματι ἔτσι;;;

Οἱ περισσότερές μας σχέσεις εἶναι σχέσεις συμβάσεως κι ὄχι καρδιᾶς.
Αὐτὸ σημαίνει πὼς διατηροῦμε σχέσεις στὴν ζωή μας ὄχι διότι τὸ θέλουμε, ἀλλὰ διότι …«ἔτυχε»!
Στὶς περισσότερες μάλιστα ἐξ αὐτῶν ἐνυπάρχει καὶ ἡ ἐξάρτησις. Συνέχεια →