Δὲν ξέρω τὶ συνέβη στὴν ἕδρα τοῦ ΟΗΕ, τὰ προηγούμενα εἰκοσιτετράωρα, ἀλλὰ ὑποψιάζομαι πὼς ἡ ἐν λόγῳ παράστασις σκόρπιζε πολὺ γέλιο… Τὸ γέλιο ὅμως λείπει ἀπὸ τὴν ζωή μας…
Καί, δυστυχῶς, ὅπως πολλὰ ἀκόμη τέτοια, ἐμεῖς τὸ χάσαμε τὸ σκηνικό…
Ἂς κάνουμε ὅμως μίαν προσπάθεια, καθυστερημένα, γιὰ νὰ διασκεδάσουμε κάπως…
Εἴδαμε λοιπὸν σύσσωμο τὸ καραγκιὸζ – σαράι, ποὺ μᾶς τὸ παίζει (ἀπολύτως ὑπεροπτικὰ καὶ διαβιώντας ἐκτὸς πραγματικότητος), μὲ ὅλους τοὺς …τύπους, (ἂς ποῦμε) κυβέρνησις, νὰ περιφέρεται στὴν Νέα Ὑόρκη καὶ στὰ γραφεία τοῦ Ο.Η.Ε…
