Αύτὸ ποὺ πολὺ καλὰ γνωρίζουμε, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, εἶναι ἕνα: ἀνεξαρτήτως κυβερνητικοῦ σχήματος, «ἰδεολογίας», πολιτεύματος τῆς Τουρκίας, ἐμεῖς παραμένουμε κεντρικός της στόχος. Τὸ γιατὶ εἶναι μία ἄλλη ἱστορία καὶ ἐπιφανειακῶς σχετίζεται μὲ τὴν γεωπολιτική μας θέσιν, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα στὸ γνωστό μας «διαίρειν καὶ βασίλευε» τῶν …«ἐπικυριάρχων», ποὺ κρατοῦν τοὺς λαοὺς ἐν ὑπνώσει καὶ ὑπὸ ἔλεγχον.
Ὄχι διότι δὲν ἔχουμε κάτι νὰ χωρίσουμε μὲ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ διότι κάθε «βεντέτα» ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος.
Καὶ ἡ δική μας κρατᾶ αἰῶνες.
Καὶ κρατᾶ αἰῶνες ὄχι μόνον διότι ἀλησμόνητες καὶ σκλαβωμένες πατρῖδες παραμένουν στὰ χέρια τους, μά, κυρίως, διότι ἀμέτρητες ἐθνικὲς προδοσίες, ἀπὸ χρησίμους πράκτορες καὶ δοσιλόγους, μᾶς κρατοῦν στὴν κατάστασιν τοῦ ἡττημένου.
Κι αὐτὴ ἡ πίκρα δὲν σβήνεται, ἀκόμη καὶ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, μοιράζοντας, ἐπ΄ εὐκαιρίας, ἀμύθητα ποσὰ σὲ ἐμπόρους ὅπλων… Συνέχεια →