
Ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ὁ ἂνθρωπος εἶχε μίαν βασική μέριμνα. Τὴν ἀνεύρεσι καί διαφύλαξι τῆς τροφῆς του. Αὐτό τό ἐπετύγχανε μέ διαφόρους τρόπους. Εἶτε ὡς τροφοσυλλέκτης εἶτε ὡς καλλιεργητής. Στήν δευτέρα περίπτωσι ἐφρόντιζε πάντα νά προστατεύῃ καί νὰ διαφυλάσσῃ τοὺς σπόρους ποὺ τοῦ ἦταν ἀπαραίτητοι.
Τίς τελευταῖες δεκαετίες ὃμως τά πράγματα στόν πλανήτη γῆ δὲν ἐξελίσσονται καί τόσο …. φυσικά. Διάφορες ἐταιρεῖες ἒχουν ἀναλάβει τήν «διαφύλαξιν» τῶν σπόρων καί κατ’ ἐπέκτασιν τὸν ἒλεγχο αὐτῶν. Ἀργά ἀλλά σταθερά, ἒχουν καταφέρει καὶ καταλαμβάνουν ὃλο καί μεγαλύτερο τμῆμα τῆς πρωτογενοῦς παραγωγῆς μέ φυσικό ἀποτέλεσμα νά τήν ὁρίζουν κατά τὸ δοκοῦν. Τό πλέον διαδεδομένον τους ἐπιχείρημα εἶναι ἡ προσπάθεια δημιουργίας φυτῶν ἱκανῶν νά ἀντιμετωπίσουν τούς ὁλοένα καὶ αὐξανομένους ἐχθρούς τους. Δημιουργοῦν λοιπόν ὑβρίδια, ἱκανά νὰ «ἀνταπεξέλθουν καί νά ἐπιβιώσουν καλλίτερα» στό φυσικό τους περιβάλλον. Εἶναι ὃμως πράγματι ἒτσι; Συνέχεια →