Ἤ,
Παθιασμένη Διαίσθησις
Μέχρι τὰ τριάντα (30) μου ἀπὸ τὴν θρησκεία εἶχα ἀντιληφθῇ τρία πράγματα:
Ὁ φόβος εἶναι ἕνα τρομακτικὸ συναίσθημα, ποὺ δημιουργεῖ ψευδαισθήσεις ἀνεπαρκείας καὶ ἐλλείψεως.
Σὲ μετατρέπει σὲ θῦμα τοῦ κόσμου… Συνέχεια
(Δὲν μοῦ ἀρέσουν τὰ μνημόσυνα καὶ δὲν εἶναι χάριν μνημοσύνου ἡ δημοσίευσις, ἀλλὰ χάριν ἐπανατοποθετήσεώς μας ὡς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες!!!)
Ἦταν τὸν Ίούνιου τοῦ 2011 ποὺ φίλη μοῦ παρουσίασε ἕναν συγκλονιστικὸ μονόλογο τοῦ Στάθη Ψάλτη καὶ ἔγραψα τὰ κάτωθι:
Καὶ ὁ Πρόδικος δὲ ὁ σοφὸς εἰς τὸ σύγγραμμά του περὶ τοῦ Ἡρακλέους, τὸ ὁποῖον δὲ καὶ εἰς παρὰ πολλοὺς ἐπιδεικνύεται, ὁμοίως περὶ τῆς ἀρετῆς ἀποφαίνεται, λέγων περίπου τὰ ἐξῇς, καθ’ ὅσον ἐγὼ ἐνθυμοῦμαι· λέγει δηλ. περὶ τοῦ Ἡρακλέους, ὅτε ἐκ τῆς παιδικῆς ἡλικίας μετέβαινε πλήρης ὁρμῆς εἰς τὴν ἐφηβικήν, ἐν τῇ ὁποίᾳ πλέον οἱ νέοι γενόμενοι αὐτεξούσιοι φανερώνουν εἴτε ἂν θὰ τραποῦν τὴν ὁδὸν ποὺ διὰ τῆς ἀρετῆς φέρει εἰς τὸν βίον εἴτε τὴν ὁδὸν τῆς κακίας.
Στὴν ζωὴ μοῦ μέχρι σήμερα, ἔχω μπλέξει σὲ καβγᾶδες τέσσερεις φορές. Ἡ τελευταία φορὰ ἦταν, ὅταν ἤμουν περίπου 22 χρονῶν. Δὲν τοὺς εἶχα προκαλέσει ἐγώ, ἀλλὰ τοὺς εἶχα ἀποδεχθεῖ, ἀφοῦ δὲ μποροῦσα νὰ κάνω κάτι ἄλλο.
Θὰ ἀναφερθῶ στὴν πρώτη φορά, ποὺ ἦταν στὸ Λύκειο, διότι ἐμπεριέχει καὶ ἕνα δίδαγμα περὶ φόβου, ποὺ μοῦ ἐχρησίμευσε πολὺ στὴν μετέπειτα ζωή μου. Φαντάζομαι, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἐσᾶς θὰ ἔχετε κάποιαν ἀνάλογο ἐμπειρία ἀπὸ τὰ μαθητικά σας χρόνια.
Ἦταν, λοιπόν, κάποιος συμμαθητής μας τότε στὴν Ἀ΄λυκείου, δυνατὸς καὶ νευρώδης, τσαμπουκᾶς καὶ προκλητικὸς πρὸς ὅλους. Εἶχε πάντα τὸ ζωνάρι του λυμένο γιὰ καβγᾶ καὶ γιὰ τὸ παραμικρό σου ζητοῦσε τὸν λόγο. Ἦταν μάγκας καὶ κακὸς στὰ μαθήματα καὶ εἶχε καταφέρει νὰ ἐξελιχθῃ σὲ φόβητρο ὅλων, ἕνας μικρὸς τύραννος. Εἶχε δείρει καὶ ἕναν δύο, εἴχαμε λουφάξει ὅλοι. Προσωπικὰ τὸν ἀπέφευγα γιὰ νὰ μὴ μπλέξω. Συνέχεια
Ὅταν φοβᾶσαι, ὁ φόβος διακλαδώνεται σὲ ἀναρίθμητες γενεές καὶ ἐξευτελίζεις ἀναρίθμητες ψυχές μπροστά καὶ πίσω σου.
Ὅταν ὑψώνεσαι σὲ μἰα γενναία πράξη, ἡ ράτσα σου ὁλάκερη ὑψώνεται καὶ ἀντρειεύει…
Συνέχεια
