Ἡ γενοκτονία τῶν λαῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μὲ γνώμονα τὸ θρήσκευμα, εἶναι γεγονὸς καὶ παραμένει μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες πληγές μας.
Μία γενοκτονία ποὺ συνέβη μὲ κύριον στόχο τὸ νὰ «ἐκκαθαριστοῦν» καὶ νὰ ἐπαναδομηθοῦν οἱ συνθῆκες δημιουργίας τοῦ ἔθνους τῶν «Τούρκων», ποὺ ὅμως ἔως τότε ἦσαν ἁπλῶς ὀθωμανοὶ καὶ γύρω τους οἱ ὑποτελεῖς/ῥαγιάδες/δοῦλοι τους ποὺ τοὺς ἐξυπηρετοῦσαν, πρὸ κειμένου οἱ ἴδιοι νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ἐξουσία τους.
Αὐτὸ σὰν σύστημα διακυβερνήσεως ἀπέδιδε μέν, στὸν ἐκάστοτε σουλτάνο, ἀλλὰ δὲν ἐξυπηρετοῦσε τοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους. Ὄχι τοὐλάχιστον μὲ τὸν τρόπο ποὺ συνέβαινε τότε. Διότι πάντα οἱ λαοὶ δοῦλοι ἦσαν…
Ἁπλῶς ἄλλαζε τὸ …ὄνομα τοῦ δούλου!!!
Ἄλλως τέ, ἄς μὴν ξεχνᾶμε, πὼς ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς Αἰκατερίνης τῆς Μεγάλης, ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία ἦταν ὁ «μεγάλος ἀσθενής».
Ἕνας ἀσθενὴς ὅμως ἤ θεραπεύεται ἤ πεθαίνει. Συνέχεια →