Ἐπεὶ δὴ τώρα τελευταῖα ἀκοῦμε τὰ τελείως παράλογα, ζοῦμε μέσα στὴν ἀπόλυτο παράνοια καὶ στὸ τέλος θὰ καταλήξουμε μὲ τὸ νὰ …κάψουμε ἐγκεφάλους, ἄς δοῦμε μίαν εἰκόνα ποὺ μαρτυρᾶ πολλά… Πάρα πολλὰ γιὰ τὴν πραγματικότητά μας.

Τί σκέπτεσθε; Μπᾶ, ποῦ νά σκεφθεῖτε… Ἔχουν σκεφθῇ ἄλλοι γιὰ ἐσᾶς, γιὰ ἐμέναν, γιὰ ὅλους μας… Πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ ἐμᾶς…
Ἄ, καὶ γιὰ νὰ μὴν ξεχασθοῦμε…
Εἶναι ἡ πραγματικότης μας τὸ παραπάνω…
Βέβαια  δὲν συζητᾶμε γιὰ τὰ «καλὰ παιδιὰ τῆς ἀκροδεξιᾶς» καὶ τὰ «κακὰ παιδιὰ τῆς ἀκροαριστερᾶς», ἤ τὸ ἀνάποδον. Συνέχεια →