«Ὅταν κλωσσᾷς αὐγὰ φιδιοῦ, μὴν περιμένῃς νὰ βγοῦν ἀηδόνια».
Δεῖτε τὸν ὅρκο τῶν μελῶν τῆς ὀργανώσεως Σῶῤῤα καὶ τὸ πῶς μυοῦνται οἱ «πολεμιστὲς τοῦ φωτός»!
«Ὁρκίζομαι ὑπακοὴ στὰ ἑλλάνια ἀξιακὰ πρωτόκολλα καὶ στὸν πολέμαρχο (προφανῶς τὸν Σῶῤῥα) Συνέχεια
Ἔχουμε μνήμη… Ἕχουμε ἀναμνήσεις… Ἔτσι πιστεύουμε… Ἔτσι θὰ θέλαμε νὰ πιστεύουμε γιὰ ἐμᾶς…
Ἀλλὰ εἶναι τόσο ἀστεία ἡ πραγματικότης μας…
Δὲν θὰ ἀναφερθῶ σήμερα φυσικὰ στὰ περὶ ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων καὶ στὰ παραμύθια πού, κατὰ καιρούς, μᾶς πωλοῦν.
Οὔτε στὶς διάφορες σημαῖες, ποὺ κατὰ καιροὺς σηκώνουμε.
Οὔτε στὰ κοινωνικοπολιτικὰ δεδομένα, ποὺ διαρκῶς ἀλλάζουν καὶ μέσῳ τῆς προπαγάνδας σταδιακῶς τὰ ἀποδεχόμεθα σὰν κάτι …ἀναγκαῖον.
Θὰ ἀναφερθῶ μόνον, γιὰ τὴν ὥρα, στὰ προσωπικά μας δεδομένα. Σὲ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ μᾶς κάνουν νὰ διαβιοῦμε εὐτυχισμένοι ἢ δυστυχισμένοι. Διότι ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν προσωπική μας ζωή, μποροῦμε ἢ δὲν μποροῦμε, νὰ ἐκτιμήσουμε καὶ τὶς ἐξωτερικὲς παραμέτρους. Συνέχεια
Καὶ τὸ χειρότερο μὲ αὐτοὺς τοὺς κρατικοδίαιτους ἀριστεροὺς εἶναι πὼς ἔχουν ξεχάσει τὰ βασικὰ τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς τους.
Ξεχνοῦν πὼς τὴν δεκαετία τοῦ ’50 καὶ τοῦ ’60, ἡ ἐπιχειρηματικότης Συνέχεια
Διαβάζω μὲ πολὺ προσοχὴ τελευταία τὶς ἐξελίξεις στὴ Στέγη Ἀστέγων στὸν Βοτανικό. Ἔχω διαβάσει καὶ τὰ σχόλια στὸ FB καὶ τὰ ἄρθρα στὰ ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ τῆς Πόπης Σουφλῆ, τὴν ὁποία δὲν γνωρίζω κἄν.
Διάβασα ἀπόψε καὶ τὴν ἀνακοίνωση τοῦ κόμματος Λ.Ε.Υ.Κ.Ο. τοῦ Κωνσταντίνου Ντάλιου.
Πρόκειται γιὰ ἕνα μικρὸ κόμμα ποὺ ὅπως λέει στὸ ἰστορικό του ἔχει συνεργασθῆ μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ τοῦ Σημίτου, τὸν Σύριζα, τοὺς ΑΝΕΛ καὶ τὴν Νέα Δημοκρατία. Τὸ ἴδιο κόμμα ἱδρύει Ἑνώσεις – Κινήματα, μὲ πρωτοφανῆ εὐκολία καὶ συμπεριλαμβάνει τόσο πατριωτικὲς φωνὲς «διαφημίζοντας» τὴν Στέγη Ἑλλήνων Ἀστέγων, στὴν θέση ὅπου κάποιοι περίεργοι θέλουν τὸ τζαμί, ὅσο καὶ ταὐτόχρονα τὸ «Πολιτικὸ Κίνημα τῶν Ῥομᾶ», κινήματα γιὰ τοὺς Πρόσφυγες, τοὺς Ἀσφαλισμένους, τοὺς Τηλεθεατὲς καί… ὅ,τι ἤθελε προκύψει. Κοινῶς μπαρμπούτσαλα ποὺ ὀνομάζονται ἑνώσεις καὶ κινήματα, μέσα ἀπὸ μιὰ διαδικασία ποὺ δὲν ἔχει οὔτε μυρωδιὰ νομιμότητος. Κουβαλᾶ τὸν προτζέκτορα, καὶ ἀντὶ γιὰ λέκτορ Συνέχεια
Μὲ ἀφορμὴ τὰ διάφορα σχόλια καὶ τὰ δημοσιεύματα, ποὺ προσπάθησαν νὰ ἀπαξιώσουν (ἢ καὶ νὰ μεγιστοποιήσουν) τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἀθλητῶν μας, στὰ ὀλυμπιακὰ παίγνια τῆς Βραζιλίας, προβληματίσθηκα ἐντόνως. Ἰδίως μὲ ὅσα πικρόχολα στιγμάτιζαν τὴν ἀριστεία. (Τὸ ἴδιο προβληματισμένη ἔνοιωσα καὶ γιὰ αὐτὰ ποὺ μεγιστοποιοῦσαν τὰ ἐπιτεύγματα τῶν -φερομένων ὡς- ὀλυμπιονικῶν καὶ …θεοποιοῦσαν, ἐπιλεκτικῶς, τὴν ἀριστεία, ἀποδίδοντάς την μόνον σὲ ὁλίγους καὶ ἀρνούμενοι νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς ὅλων μας στόχος πρέπει νὰ εἶναι αὐτή!)
Μᾶλλον ἐμεῖς πλέον, ὡς …«κοινωνίες», λειτουργώντας ἀγελαδηδόν, ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε μερικὲς καθοριστικὲς λεπτομέρειες, ποὺ θὰ μᾶς βοηθοῦσαν ἴσως νὰ δοῦμε τὸν κόσμο μας μὲ ἄλλο μάτι καί, σιγὰ σιγά, νὰ ξεκινήσουμε τὶς ἀλλαγές μας.
Πολλὰ τὰ ἐπιφανειακὰ αἴτια αὐτῆς τῆς καταστάσεως μὰ σίγουρα, κάπου στὸ βάθος βάθος, μίαν κοινὴ ῥίζα θὰ ἔχουν. Μίαν ῥίζα, ποὺ ἐὰν τὴν ἐντοπίσουμε, τότε πράγματι θὰ ἔχουμε (κυριολεκτικῶς) ἐλπίδες ὡς ἀνθρωπότης. Συνέχεια
Ἴσως νὰ κάνω λάθος. Ἴσως ὅμως κι ὄχι.
Μία ἰδέα μοῦ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό, πού, βάσει τῶν γνωστῶν ἔως σήμερα ἐγκλημάτων τους, καλὸ εἶναι νὰ τὴν λάβουμε ὑπ΄ ὄψιν μας κι ἂς φαντάζῃ …παλαβή!!!
