Ἀρχεῖα ἐτικέττας: «ξύστρα»

Γένος, ἰθαγένεια, στρατὸς καὶ Νεύτων.

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Συμφωνῶ μὲ τὴν τοποθέτησι τοῦ  Ἀναπτῆρος, ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἤ ὄχι, νὰ δέχονται οἱ σχολὲς λιμενικοῦ καὶ ἀστυνομίας ἀλλοδαπούς. Ὑπὸ κάποιες προϋποθέσεις φυσικά.

Στὴν ἀρχαία Ἀθήνα πράγματι οἱ Σκύθες εἶχαν ἀναλάβῃ τὴν ἀστυνόμευσι τῆς πόλεως, διότι δὲν ἦταν πρέπον σὲ ἐλευθέρους ἀνθρώπους νὰ γίνονται …ῥουφιάνοι. Ἀλλὰ αὐτὸ ὅλο συνέβῃ σὲ μίαν ἐποχή, σὲ μίαν πόλι καὶ σὲ κάποιες κοινωνικὲς δομές, τέτοιες, ποὺ οἱ πολῖτες ἦταν πολῖτες καὶ οἱ Σκύθες Σκύθες. 
Σήμερα ὁ ῥουφιάνος εἶναι ῥουφιάνος ἀπὸ συνείδησι κι ὄχι διότι ἔχει βιοποριστικοὺς λόγους.
Συνέχεια →

Οἱ φαῦλοι κύκλοι τῆς ὑποτιθεμένου διαλεκτικῆς.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Διαλεκτική. Διάλογος. Ἐπικοινωνία.
Χμμμ….
Δὲν πιστεύω πὼς σήμερα διαθέτουμε τὴν ἱκανότητα τῆς ἐπικοινωνίας. Κάπου στὴν πορεία μας τὴν χάσαμε.
Κατὰ τὴν κρίσι μου πάντα, τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, εἶναι ὁ ἐπαναπροσδιορισμὸς τῶν ἐννοιῶν, σὲ ἄλλην βάσι. Δῆλα δὴ αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε στοὺς ἑαυτούς μας, στὶς κοινωνίες μας καὶ στὰ παιδιά μας, εἶναι ἡ ἐπίσκεψις ὀνομάτων.
Συνέχεια →

Ἡ πάλη ξεπλένεται ἀπὸ τὴν ντροπὴ τῶν Ὀλυμπιακῶν.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Νὰ σᾶς πῶ…
Ἐφ΄ ὄσον συζητᾶμε γιὰ ὀλυμπιακὰ παιχνίδια, καλῶς κάνουν καὶ τὴν καταργοῦν.
Διότι κακὰ τὰ ψέμματα. 
Τέτοιο σούργελο ποὺ συμβαίνει ἐκεῖ μέσα, τί περιμέναμε; 
Νά διατηρηθῇ ἡ πάλη; Γιά ποιόν λόγο; Γιά νά θυμίζῃ Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες;
Συνέχεια →

Πληθυντικός εὐγενείας ἤ κολακείας;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

 Πληθυντικὸς βλακείας, θὰ ἔλεγα. 

Συνομιλῶ μὲ πάρα πολλοὺς  ἀνθρώπους καθημερινῶς, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας κι ἔχω ἐπιβάλῃ τὸν ἑνικό. Μοῦ ἀρέσει, εἶναι ἄμεσος καὶ περισσότερο σαφής. Ἄλλως τέ, πῶς θά ῥίξῃς μερικά «καντήλια», παρέα μέ τούς καντηλαναύτες καί τά πετραχήλια τους, ἐάν χρησιμοποιῇς τόν πληθυντικό; Τί θά τοῦ πῇς τοῦ ἄλλου; «Εἶστε ἠλίθιος»; «Εἶστε ἐκτός τόπου καί χρόνου»; «Ἄν τέ καί γα….τε»;… Δὲν γίνεται.
Ἐμεῖς οἱ  Ἕλληνες χρειαζόμασταν πάντα τὴν ἀμεσότητα στὴν ἐπικοινωνία μας. 
Αὐτὰ τὰ ξενόδουλα καὶ ξενόφερτα ἔθιμα οὔτε μᾶς ταιριάζουν ἀλλὰ οὔτε καὶ μᾶς ἐκφράζουν. 
Συνέχεια →

Τό μῆλο κάτω ἀπό τήν μηλιά ἤ ἀπό ῥόδο βγαίνει ἀγκάθι;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

 

Τό μῆλο κάτω ἀπό τήν μηλιά θά πέσῃ;
Ἀπό ῥόδο βγαίνει ἀγκάθι κι ἀπό ἀγκάθι βγαίνει ῥόδο; 

Δύο παροιμίες, στὶς ὁποῖες θέτω πάντα ἐρωτηματικό, διότι οὐδέποτε ἐπιβεβαιώνονται καὶ οἱ δύο ταὐτοχρονως. Ἤ ἡ μία ἤ ἡ ἄλλη. Συνεπῶς κανὼν δὲν ὑπάρχει. 
Συνέχεια →

Ἀναδρομικὲς ληστρικὲς ἐπιδρομές.

ἀπὸ τὸν/τὴν

4

Ἀναδρομικές. Ὄχι λογικές. Οὔτε ἠθικές. 
Νόμοι ἐκτρώματα ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα διεστραμμένων μυαλῶν, παρανοϊκῶν, σάπιων.
Τὸ μόνον ποὺ μποροῦν νὰ σκεφθοῦν εἶναι ἡ δημιουργία ἐκείνων τῶν συνθηκῶν ποὺ θὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἕλληνες στὴν παράδοσι τῆς περιουσίας τους στοὺς ἀετονύχιδες. 
Πλιάτσικο, ληστεία, ἁρπαγή…
Μὲ κάθε τρόπο.

Συζητῶντας μὲ φίλο νομικό, πρὸ μηνῶν,  ἰσχυρίσθη πὼς δὲν μποροῦμε νὰ διώξουμε κανέναν ἀπὸ αὐτοὺς Συνέχεια →