Στὸ «λάθος» (πλάκα) ἐξώφυλλο διαβάζαμε γιὰ ἕνα …παλούκι ποὺ κάποιοι θὰ κληθοῦν νὰ …κάτσουν ἐπάνω του.

Σὲ ἐτοῦτο διαβάζουμε, καὶ βλέπουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον μᾶς βλέπουν οἱ «ἑταῖροι μας». (Προσέξατε. Φίλοι δὲν θὰ γίνουν  ποτέ! Ἑταῖροι ἐπίσης. Τὸ παλεύουν μὲ ἄλλους τρόπους, πολὺ πιὸ ἄτιμους γιὰ νὰ μᾶς ἀφανίσουν. Ἀλλὰ μόνον τὸ παλεύουν!)

Ὁ GAP εἶναι ὅ,τι καλλίτερο μᾶς ἔχει συμβεῖ! Ἐμεῖς εἴμαστε ὡς λαὸς ἀδύναμοι κι ἀνίκανοι νὰ δεκτοῦμε τὰ μεγαλιώδη μέτρα λιτότητος. Οὔτε λόγος φυσικὰ γιὰ ἐκχώρησι ἐθνικῆς κυριαρχίας, γιὰ ξεπούλημε Αἰγαίου, γιὰ παιχνίδια μὲ τοὺς κερδοσκόπους!

Τελικῶς ἐμεῖς εἴμαστε παντελῶς ἐκτὸς τόπου και χρόνου. Αὐτοὶ ξέρουν τί κάνουν. Καὶ κατανοοῦν, συμπαθοῦν, στηρίζουν τὸν GAP.

Σὲ γενικὲς γραμμὲς πάντως, παλούκι πασχίζουν νὰ κρατήσουν ὄρθιο, κι ἐμᾶς ἐπάνω του. 

Σκέφθηκα λοιπὸν νὰ τοὺς τὸν στείλουμε. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἐδῶ ὅσα εἶχε νὰ κάνῃ τὰ ἔκανε.

Ἂς πάῃ κι ἀλλοῦ νὰ καταστρέψῃ. Μήπως τὸν ἀγαπήσουν περισσότερο.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Τώρα πιὰ εἶμαι σίγουρη πὼς τὸ πιντὶ ἁπλώνει τὰ πανιά του γιὰ ἄλλες παραλίες. Πιό «εὐρωπαϊκὲς» καὶ διεθνεῖς.

Ὁλόκληρο τό ἄρθρον τους ἐδῶ.