Ἡ τότε καὶ ἡ τώρα ἅλωσις…

Σκέπτομαι συχνὰ κάποιες μικρὲς λεπτομέρειες, ποὺ φαντάζουν πολὺ ὅμοιες μεταξύ τους, ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν σημερινή μας ἅλωσι. (Διότι βιώνουμε μίαν πολιορκία… Ἴσως μεγαλυτέρα τῆς τότε πολιορκίας!!! Καὶ δυστυχῶς, κατὰ πῶς φαίνονται τὰ πράγματα, πιὸ ἐπικίνδυνη!!!)
Βέβαια, ὑπάρχουν κι ἀρκετὲς διαφορές, ἀλλὰ σαφῶς οἱ ὁμοιότητες εἶναι τόσο ἔντονες, ποὺ μᾶλλον μὲ κάνουν νὰ χαμογελῶ μὲ πίκρα…

Λίγο πρὶν τὴν  Ἅλωσι, στὶς συνόδους τῆς Φεῤῥάρας-Φλωρεντίας, ὑπὸ τὴν πίεσι τῆς ἐπερχομένης ἐπιθέσεως τῶν Ὀθωμανῶν, κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἀπεφασίσθῃ ἡ ἔνωσις τῶν δύο χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν.
Δὲν εἶμαι τὸ καταλληλότερον πρόσωπο γιὰ νὰ κρίνω τὸ ἐὰν κακῶς ἤ καλῶς ἔπραξαν οἱ τότε ὑπεύθυνοι. Αὐτὸ ὅμως ποὺ μπορῶ νὰ παρατηρήσω εἶναι πὼς ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα, μία ἀνάλογος ἔνωσις ἐκκλησιῶν, αὐτὴν τὴν φορὰ μὲ τὸν τίτλο «πανθρησκεία», ἔχει προαποφασισθῇ ἤδη γιὰ τοὺς θρησκευομένους τοῦ πλανήτου, ἀπὸ τὶς κατὰ τόπους θρησκευτικές τους ἡγεσίες.
Καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα φυσικά, ὑπῆρχαν οἱ ἐνάντιοι σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόφασι. Κατέφθασαν ὅμως οἱ Ὀθωμανοὶ κι ἔκαμψαν ὅλες τὶς ἀντιδράσεις.

Ἕνα ἄλλο κοινὸν στοιχεῖον αὐτῶν τῶν γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἀπέχουν σχεδὸν ἔξι αἰῶνες, εἶναι ἡ περίεργος τάσις τῶν περισσοτέρων νὰ «βολευθοῦν» σὲ χώρους τέτοιους, ποὺ κατὰ τὰ πιστεύω τους θὰ τοὺς διασφαλίσουν ἄσυλο ἤ διάσωσι, ἀπὸ τὴν ἐπερχομένη εἰσβολὴ τῶν νεοβαρβάρων. Τὴν μία ἁπλῶς ἐμφανίζονται ὥς ΜΑΤατζῆδες, τὴν ἄλλην ὤς κουκουλοφόροι, τὴν παράλλη ὥς ὑπερασπιστὲς τοῦ καταῤῥέοντος συστήματος, ἀπὸ διάφορα σημεῖα κι ἐπίπεδα. Ἐν ὁλίγοις, ἄν καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ τοὺς δικαιολογήσουμε, ἀπὸ ἀνθρωπιστικῆς πλευρᾶς, κατὰ βάσιν συνειδητοποιοῦμε πὼς παραμένοντας μὲ τὸ «θηρίον», τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουν εἶναι ἡ ἐν τελῶς βιαία ἀποπομπή τους. Ὅταν οἱ ὀρδὲς τοῦ Μωάμεθ εἰσέβαλλαν στὴν Πόλι, δὲν ἐνδιαφέρθησαν γιὰ τὸ ποιὸς ἦταν ἤ ὄχι σύμμαχός τους. Ἰσοπέδωσαν τὰ πάντα… Ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως συμβαίνει καὶ σήμερα. Ἤ ὀρθότερα, ὅπως θὰ συμβῇ σὲ λίγον καιρό…

Τότε, τὸ 1453, οἱ Ὀθωμανοὶ εἰσέβαλλαν στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ κατέσφαξαν ὅ,τι ζωντανό. Τώρα, εἰσβάλλουν στὴν χώρα οἱ νεοβάρβαροι μὲ ἀκριβῶς τὶς ἴδιες διαθέσεις. Ἡ πραγματικὴ ἀντίστασις ἔπεσε στὶς πλᾶτες ἐλαχίστων, τὴν ὥρα ποὺ οἱ πολλοὶ ἀπουσίαζαν.
Τότε, κατὰ τὰ γραφόμενα μερικῶν 100.000, κατὰ τὰ γραφόμενα ἄλλων 400.000, ἱκανοὶ γιὰ πόλεμο ἄντρες, εἶχαν ἐγκλειστῇ στὰ μοναστήρια, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν στράτευσι,  τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ μόλις 8.500 πολεμιστές, μαζὺ μὲ τοὺς ξένους, πάσχιζαν μὲ ὑπεράνθρωπες δυνάμεις, νὰ ἀποκρούσουν τὸν ἐπίδοξο κατακτητή. Μία ἀνισότης τεράστια, ποὺ οὐσιαστικῶς προέκυψε ἀπὸ τὴν στάσι αὐτῶν ποὺ ἀδιαφοροῦσαν γιὰ τὰ κοινά, πασχίζοντας νὰ σώσουν τὰ τομάρια τους.
Κατ’ ἀντιστοιχίαν λοιπόν, ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα, μόλις μερικὲς χιλιάδες ἀγωνιστῶν πασχίζουν νὰ σώσουν κάτι ἀπὸ τὰ …ἄσωστα(!!!), τὴν στιγμὴ ποὺ ὅλοι, ἀκόμη κι ὁ φερόμενος ὥς «αὐτοκράτωρ», ἔχει παραδόσῃ πρὸ πολλοῦ τὰ κλειδιὰ τῆς σημερινῆς πόλεως. Τοὐλάχιστον τότε ὁ Κωνσταντῖνος συστρατεύθηκε  μὲ τοὺς στρατιῶτες τους. Δὲν στάθηκε ἀπέναντι. Ἀνεξαρτήτως τῶν ἰσορροπιῶν, ἀγωνίστηκε.

Τότε, κατὰ τὰ γνωστά, ὁ Πλήθων πάσχιζε νὰ συνετίσῃ τὸν Κωνσταντῖνο κυρίως, ἀλλὰ καὶ ὅσους μποροῦσε νὰ ἐπηρεάσῃ, πρὸ κειμένου νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ ἐπανελληνιστοῦν.
Τώρα, μία ἀπὸ τὰ ἴδια… Μόνον ποὺ δὲν ἔχουμε τὸν Πλήθωνα κοντά μας, παρὰ λίγους «γραφικοὺς» καὶ «ῥομαντικούς», ποὺ πασχίζουν νὰ σώσουν κάτι ἀπὸ αὐτά, ποὺ μᾶλλον δὲν πρέπει νὰ σωθοῦν….

Τότε ἡ Πόλις ἔπεσε κι ἀκολούθησαν τέσσερις αἰῶνες βαρειᾶς κι ἀσήκωτης σκλαβιᾶς… Σκοτάδι καὶ ζόφος…
Τώρα, ἡ Πόλις πέφτει… Τὸ βλέπουμε. Μπαλώματα στὰ τείχη, μπαλώματα στοὺς κρατικοὺς μηχανισμούς, μπαλώματα στὰ πάντα… Ἀλλὰ τὰ τείχη καταρρέουν μὲ θόρυβο!!!
Κι ὅμως… Ἄν κι ὁ κατακτητὴς περιμένει μὲ ἀγριεμένο βλέμμα νὰ εἰσβάλῃ, νὰ δηώσῃ καὶ νὰ γευθῇ τὸ αἷμα, ἀρκετοὶ διαβιοῦν μέσα στὴν μακαριότητά τους καὶ περιμένουν …ἀλλαγὴ τοὺ σκηνικοῦ! Τραγικὲς φιγοῦρες, σὰν αὐτές, ποὺ κάποτε ἔκαναν δεήσεις μέσα στὴν Ἁγία Σοφιά, πρὸ κειμένου νὰ σωθοῦν ἀπὸ κάποιο θαῦμα…
Πόσο γελάστηκαν τότε…
Πόσο γελιοῦνται σήμερα…

Τότε δὲν ἀντιλαμβάνονταν πὼς ὁ ἐχθρὸς ἦταν ἤδη ἐντὸς τῆς Πόλεως καὶ ἑτοιμαζόταν νὰ παραδόσῃ τὰ κλειδιά της…
Τώρα δὲν ἀντιληφθήκαμε ἐπίσης πὼς ὁ ἐχθρὸς εἶναι πρὸ πολλοῦ ἐντὸς τῆς Πόλεως κι ἔχει πρὸ πολλοῦ παραδόσῃ τὰ κλειδιά….

Τότε ὅλη ἡ αὐτοκρατορία, Ἀνατολικὴ Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν διεχώριζε ἔθνη, φυλές, κοινωνίες. ὅλοι ἦταν, ἐμπρὸς στὸν αὐτοκράτορα καὶ τὴν αὐλή του πάντα, ὅμοιοι. Δῆλα δὴ ἰδιοκτησία του!
Τώρα ἀκριβῶς τὰ ἴδια συμβαίνουν.
Εἵμαστε ὅλοι κτήματα (ὑποχρεωτικὲς δωρεὲς ὀργάνων) τῶν κρατούντων, ὑποτελεῖς φόρου ἐπίσης, στρατεύσιμοι ἐπίσης, πολυπολιτισμικοί, πολυφυλετικοί, ἀλλὰ δίχως ταὐτοτητα. Τότε ἤμασταν πληθυσμοί, τώρα εἴμαστε πληθυσμοί. Ἀριθμοί!!!

Τότε οἱ πληθυσμοὶ στέναζαν ὑπὸ τὸ κράτος τῶν ἀλογίστων εἰσπρακτικῶν ἀξιώσεων.
Τώρα οἱ πληθυσμοὶ στενάζουν ὑπὸ τὸ κράτος τῶν ἀλογίστων εἰσπρακτικῶν ἀξιώσεων!

Τότε κάθε ἀντίδρασις εἶχε ὥς ἀποτέλεσμα τὴν θανάτωσι.
Τώρα ἔχει τὴν ἀναπηρία καὶ τὴν θανάτωσι, παρέα μὲ τὶς αὐτοκτονίες.

Τότε κάποιοι συμφωνοῦσαν μὲ τὴν ἄλωσι.
Τώρα κάποιοι, περισσότεροι αὐτὴν τὴν φορά, συμφωνοῦν μὲ τὴν ἅλωσι.

Κι ἐδῶ σταματῶ.
Ὄχι διότι δὲν ὑπάρχουν ἤ δὲν θὰ ὑπάρξουν ἄλλες ὁμοιότητες. Εἶναι τόσο κοινὲς οἱ στιγμές, ποὺ καταντᾷ ἰλαροτραγικὸ ὅλο τὸ σκηνικό….
Ὅμως…

Ὅμως ὑπάρχει μία πάρα πολὺ μεγάλη διαφορὰ τῆς τότε ἁλώσεως, μὲ τὴν σημερινὴ ἅλωσι.
Τότε ὑπετάχθησαν! Οἱ αὐτοκράτορες ἄλλαξαν. Ἡ μία αὐτοκρατορία ἀντικατέστησε τὴν ἄλλην… Ὁ ἕνας ἔφυγε κι ὁ ἄλλος ἦλθε. Δὲν ἔχει καμμία σημασία τὸ ἐὰν ἦταν καλλίτερος ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον. Σημασία ἔχει πὼς ἔνας δυνάστης, ἕνας αὐτοκράτωρ, ἕνας κρατικὸς μηχανισμός συγκέντρωνε ὅλες τὶς ἐξουσίες, δίχως νὰ ἀναγνωρίζῃ δικαίωμα ἐθνικότητος στοὺς κατὰ τόπους πληθυσμούς.
Τώρα δὲν θὰ ἔχουμε ὅμως τὶς ἴδιες ἐξελίξεις.

Τότε ὁ ἐχθρός, ἐπισήμως, λεγόταν Μωάμεθ, φοροῦσε σαρίκι κι ἐπελέγῃ, ἀν τὶ τοῦ ἄλλου, τοῦ ΕὐρωπΕου, ποὺ φοροῦσε τιάρα. 
Τότε ὅλα φάνταζαν τελειωμένα… Ὅπως καὶ τώρα….
Ὅμως… Τότε δὲν συνέβῃ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σήμερα.
Τότε οἱ πολιορκημένοι εἶχαν ἐλπίδα… Περίμεναν κι ἀπὸ θεὸ κι ἀπὸ δαιμόνους κι ἀπὸ Δυτικούς, γνωρίζοντας πὼς δὲν θὰ λάβουν τίποτα!
Ἐμεῖς πάλι γνωρίζουμε πὼς δὲν μποροῦμε νὰ περιμένουμε ἀπὸ πουθενά! Κι αὐτὴ ἡ ἐπίγνωσις ἀποδομεῖ τὴν ἐλπίδα!!!

Σήμερα ἐμεῖς δὲν .ἔχουμε ἐλπίδα… Τὴν χάνουμε… Τὴν πετᾶμε σιγὰ σιγὰ ἀπὸ ἐπάνω μας, ἀναζητῶντας τὸ ὄνειρο, τὸ ὄραμα, τὸν δρόμο….
Ξέρουμε πὼς ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε ἐμεῖς, θὰ ὐποστοῦμε ὅλα ὅσα ὑπέστησαν τότε κάποιοι ἄλλοι! ΟΛΑ!!!!!
Σαφῶς καὶ κάποια ἀπὸ αὐτά, κάποιοι θὰ τὰ ζήσουν. Ἤδη τὰ ζοῦν. 
Άλλὰ οἱ ἄλλοι, οἱ Ἕλληνες, αὐτοὶ ποὺ ἄρχισαν σιγὰ σιγὰ νὰ βρίσκουν τὸν δρόμο τους, αὐτοὶ ὄχι μόνον δὲν θὰ τὰ βιώσουν αὐτά, ἀλλὰ θὰ γίνουν τὸ μέσον γιὰ τὴν ἀνακοπὴ τῆς πορείας αὐτῆς τῆς νέας αὐτοκρατορίας… 
Ἄλλως τέ, πίσω της, πίσω ἀπὸ αὐτήν, δὲν ὑπάρχει καμμία συνέχεια. Αὐτὸ τὸ παιχνίδι τῆς ἐναλλαγῆς παρανοϊκῶν στὴν ἐξουσία, φθάνει ἐπὶ τέλους στὴν λήξι του…

Δὲν ξέρω τὶ σκέπτεσθαι…
Ἐὰν γελᾶτε ἤ ἐὰν κλαῖτε…
Ἐὰν χαίρεστε ἤ ἐὰν τρέμετε….
Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ παιχνίδι τελειώνει.
.Ἴσως στὰ μάτια μας μόνον οἱ ὁμοιότητες νὰ φαίνονται… Νὰ ἀποκρύβονται οἱ διαφορές…
Μὰ αὐτὲς εἶναι ποὺ κάνουν τὴν …διαφορά!!!
Ἀκριβῶς ἡ φαινομενικὴ ἀπουσία διεξόδων εἶναι τὸ ζητούμενον!
Ἀκριβῶς τὸ ὅ,τι ὅλος ὁ πλανήτης περιμένει ἀπὸ ἐμάς!
Ἀκριβῶς τὸ ὅ,τι ὅλο τὸ μένος κάποιων ἔχει πέσει πρῶτα καὶ κύρια ἐπάνω μας!!!
Ἀκριβῶς γιὰ αὐτά… Κι ἄλλα… Θὰ τὰ δοῦμε συντόμως, θὰ τὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ θὰ τὰ μοιρασθοῦμε…
Κάτι γεννιέται…
Καὶ αὐτὸ εἴμαστε ἐμεῖς! 
Καὶ μαζύ μας κάτι ποὺ ξεχάσαμε… Ἡ Ἐλευθερία!

Φιλονόη. 

φωτογραφία

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

3 thoughts on “Ἡ τότε καὶ ἡ τώρα ἅλωσις…

  1. Ἀτυχέστατος ὁ συσχετισμὸς Φιλονόη διότι ἐπιχειρεῖς σύγκρισιν διαφορετικῶν μεγεθῶν μὲ ὁδηγὸν τὴν συμβατικήν -τονίζω τὴν συμβατικήν – ἱστορίαν. Ἐν τῶ μεταξὺ τὰ τρωκτικὰ ροκανίζουν, καὶ ροκανίζουν, καὶ ροκανίζουν…..

Leave a Reply to ΦιλονόηCancel reply