Αποφάσισα να γράψω για ένα θέμα που ίσως είναι λίγο προσωπικό και εν τελώς υποκειμενικό, συνεπώς θα καταθέσω τις προσωπικές μου διαπιστώσεις επί του θέματος, το οποίο σήμερα είναι ”πίστη και ελπίδα”. Σίγουρα οι περισσότεροι θα έχουν χρησιμοποιήσει τις δύο αυτές έννοιες πολλές φορές, πόσοι όμως αναρωτήθηκαν τι καταστάσεις δηλώνουν;  Για να κάνουμε μια ανάλυση.

Αρχικώς, θα αναφερθώ στο θέμα της πίστεως. Σε πρώτη φάση, πίστη εν ολίγοις, σημαίνει τυφλή αποδοχή προσώπων και καταστάσεων, δίχως κάποια ανάγκη αποδείξεως και λογικής τεκμηριώσεως. Όντας πιστός κάποιος, αμέσως εντάσσεται σε ένα πλαίσιο παθητικότητος και αδράνειας. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα πει αν υπάρχει ή όχι ένας ή περισσότεροι θεοί κάπου εντός ή εκτός των πεδίων μας, αλλά μπορώ να απαγκιστρωθώ απ’ αυτόν/ους ώστε να μην περιμένω τίποτα, διότι η αναμονή παράγει αδράνεια κι η αδράνεια ισούται με αργό θάνατο. Όταν υπάρχει πίστη κάπου, ότι κι αν είναι, αυτομάτως σου γεννά κάποιες προσδοκίες για το επιθυμητό κι αναμενόμενο, είτε ως αποτέλεσμα της πίστεως, είτε ως αίτιο αυτής.

Οι προσδοκίες με τη σειρά τους, γεννούν τις ελπίδες. Αυτές τις ελπίδες, που τόσοι άνθρωποι εξ’ αιτίας των, αφήνουν σε μεγάλο βαθμό τη μοίρα τους στα χέρια της τύχης, (φαινομενικά, γιατί θεωρώ πως τύχη δεν υφίσταται και είχα καταθέσει την άποψη μου περί τύχης, εδώ) και έτσι προσδίδεται μια τυχαιότητα και αβεβαιότητα στα επερχόμενα γεγονότα, άρα περιορισμένος έλεγχος τους από ‘μας.

Συνεπώς, καλλιεργείται μια αφύσικη απάθεια που σε βυθίζει όλο και περισσότερο στην αεργία και επομένως καθίστασαι δέσμιος της καταστάσεως αυτής, και με το πέρασμα του χρόνου εντείνεται η, παθητική, κατάσταση αυτή. Οπότε, επιλέγω να είμαι ενεργός άνθρωπος κι ως εκ τούτου απελευθερωμένος από κάθε δεσμό που γεννούν οι ελπίδες μας και τα παράγωγα της! Θεωρώ πως το υγιές και ζωντανό, θα ήταν να πάψουμε να ελπίζουμε και να αρχίσουμε να επιδιώκουμε, να πάψουμε να πιστεύουμε και να αναζητήσουμε τη γνώση, να γνωρίζουμε. Έτσι νομίζω πως τα ποσοστά επιτεύξεως του επιθυμητού, αυξάνονται σημαντικά και η ομίχλη της αβεβαιότητος και της τυχαιότητος, εκλείπουν αισθητά.

Ὑπατία