Τὸ σῶμα σηκώνεται καὶ τρέχει…Ἔχετε μεθύσει ποτέ; Ἔχει συμβεῖ κάτι ἄσκημο κατά τήν διάρκεια τῆς μέθης;
Τί κάνουμε τότε; Πῶς ἀντιδροῦμε; Ἔχει σέ μερικά δευτερόλεπτα ἐξαφανισθεῖ τό ἀλκοόλ ἀπό τό αἷμα καί λειτουργοῦμε σάν νά μήν ἔχουμε πιῆ οὔτε …νερό;
Ἡ Ἀνάγκη εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴν κατάστασι τῆς μέθης καὶ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ σταθοῦμε νηφάλιοι, μὲ ὅλες μας τὶς αἰσθήσεις πανέτοιμες νὰ ἀντιμεωπίσουν τὸ ὅ,τι δήποτε. Σωστά;
Τὸ ἴδιο θὰ μᾶς συμβῇ ὁπουδήποτε κι ἐὰν εἴμαστε, κάτω ἀπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Μία Ἀνάγκη εἶναι ἱκανὴ νὰ μᾶς κλωτσήσῃ τόσο βίαια, ποὺ θὰ μᾶς βγάλῃ ἐν τελῶς ἀπὸ τὴν ὅποιαν ἀπάθειά μας.
Τί ἐννοῶ;
Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ἀνάγκη, οὐδεὶς ξεκουνᾶ ἀπὸ τὴν κατάστασι ποὺ ἔχει περιπέσει. Οὐδείς.
Βογκᾶ, πονᾶ, κλαίει ἀλλὰ δὲν κουνᾶ!!! Ὁ φόβος τοῦ ἀγνώστου, αὐτοῦ δῆλα δὴ ποὺ θὰ φέρῃ ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ὁποία δράσις του, εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν φόβο τῆς καθημερινότητός του. Συνεπῶς εἶναι βαρύτερον καὶ δυσκολότερον νὰ κουνηθῇ ἀκόμη καὶ τὸ βλέφαρόν του, παρὰ νὰ σηκωθῇ.
Ὅμως γιὰ νὰ εὕρουμε τροφή, τὸ πλέον ἀναγκαῖον, πρέπει νὰ σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν τόπο μας καὶ νὰ βγοῦμε ἔξω ἀπὸ τὴν ἀπάθεια.
Αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἔχουμε πάθει μίας μορφῆς κατάθλιψι, ποὺ ὅμως δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπὸ ἁπλῇ, καθαρή, γνωστὴ ἀπελπισία, ποὺ διαρκῶς μεγαλώνει καὶ μᾶς μουδιάζει ὅλο καὶ περισσότερο. Συνεπῶς, κάποιοι, ὄχι ὅλοι ἀκόμη, κάποιοι, ποὺ πρῶτοι ἔνοιωσαν στὸ πετσί τους τὴν βία τῆς νέας (καὶ παλαιᾶς) τάξεως πραγμάτων, ναί, ἔχουν περάσει ἤδη στὴν ἐπομένη φάσι.
Οἱ ὑπόλοιποι ὅμως ὄχι! Ἀκόμη ἔχουμε δρόμο!
Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐγείρονται συναισθήματα θλίψεως καὶ συμπόνιας, γιὰ αὐτοὺς ποὺ ὑποφέρουν, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως ἐγείρονται συναισθήματα φόβου, γιὰ νὰ μὴ περιέλθουμε κι ἐμεῖς στὴν δική τους κατάστασι. (Ἀλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ των…) Σὲ κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, ἐγείρονται ἀκόμη καὶ συναισθήματα χαρᾶς, διότι ἐμεῖς ἔχουμε ἀκόμη τὸ σπίτι μας καὶ τὴν δουλειά μας. Ἀλλὰ αὐτὸ θὰ τὸ θεωρήσω ἀκραῖο γιὰ τὴν ὤρα.
Βογκᾶ, πονᾶ, κλαίει ἀλλὰ δὲν κουνᾶ!!! Ὁ φόβος τοῦ ἀγνώστου, αὐτοῦ δῆλα δὴ ποὺ θὰ φέρῃ ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ὁποία δράσις του, εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν φόβο τῆς καθημερινότητός του. Συνεπῶς εἶναι βαρύτερον καὶ δυσκολότερον νὰ κουνηθῇ ἀκόμη καὶ τὸ βλέφαρόν του, παρὰ νὰ σηκωθῇ.
Ὅμως γιὰ νὰ εὕρουμε τροφή, τὸ πλέον ἀναγκαῖον, πρέπει νὰ σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν τόπο μας καὶ νὰ βγοῦμε ἔξω ἀπὸ τὴν ἀπάθεια.
Αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἔχουμε πάθει μίας μορφῆς κατάθλιψι, ποὺ ὅμως δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπὸ ἁπλῇ, καθαρή, γνωστὴ ἀπελπισία, ποὺ διαρκῶς μεγαλώνει καὶ μᾶς μουδιάζει ὅλο καὶ περισσότερο. Συνεπῶς, κάποιοι, ὄχι ὅλοι ἀκόμη, κάποιοι, ποὺ πρῶτοι ἔνοιωσαν στὸ πετσί τους τὴν βία τῆς νέας (καὶ παλαιᾶς) τάξεως πραγμάτων, ναί, ἔχουν περάσει ἤδη στὴν ἐπομένη φάσι.
Οἱ ὑπόλοιποι ὅμως ὄχι! Ἀκόμη ἔχουμε δρόμο!
Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐγείρονται συναισθήματα θλίψεως καὶ συμπόνιας, γιὰ αὐτοὺς ποὺ ὑποφέρουν, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως ἐγείρονται συναισθήματα φόβου, γιὰ νὰ μὴ περιέλθουμε κι ἐμεῖς στὴν δική τους κατάστασι. (Ἀλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ των…) Σὲ κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, ἐγείρονται ἀκόμη καὶ συναισθήματα χαρᾶς, διότι ἐμεῖς ἔχουμε ἀκόμη τὸ σπίτι μας καὶ τὴν δουλειά μας. Ἀλλὰ αὐτὸ θὰ τὸ θεωρήσω ἀκραῖο γιὰ τὴν ὤρα.
Ἔχουμε λοιπὸν μίαν σταδιακὴ προώθησι ὅλο καὶ μεγαλυτέρων ὁμάδων τοῦ πληθυσμοῦ μας πρὸς τὶς καταστάσεις ἐκεῖνες ποὺ δημιουργεῖ ἡ Ἀνάγκη.
Ἀπὸ τὴν μία ὅλο καὶ περισσότεροι ἀδυνατοῦν νὰ ἀποπληρώσουν τὶς ὑποχρεώσεις τους σὲ ταμεῖα, ἐφορίες καὶ τράπεζες, κάτι ποὺ τοὺς κάνει νὰ αἰσθάνονται ὅλο καὶ χειρότερα, κι ἀπὸ τὴν ἄλλην τὸ ἀδηφάγον καὶ τιποτένιο κράτος, ἀποζητᾶ ὅλο καὶ περισσότερα. Ἕνας φαῦλος κύκλος. Δίχως ἀρχὴ καὶ τέλος.
Ἀπὸ τὴν μία ὅλο καὶ περισσότεροι ἀδυνατοῦν νὰ ἀποπληρώσουν τὶς ὑποχρεώσεις τους σὲ ταμεῖα, ἐφορίες καὶ τράπεζες, κάτι ποὺ τοὺς κάνει νὰ αἰσθάνονται ὅλο καὶ χειρότερα, κι ἀπὸ τὴν ἄλλην τὸ ἀδηφάγον καὶ τιποτένιο κράτος, ἀποζητᾶ ὅλο καὶ περισσότερα. Ἕνας φαῦλος κύκλος. Δίχως ἀρχὴ καὶ τέλος.
Ἄνθρωποι ποὺ οὐδέποτε χρεωστοῦσαν, σήμερα εὑρίσκονται ἀντιμέτωποι μὲ κατασχέσεις, μὲ τὸ κρύο καὶ μὲ τὴν πείνα. Ἀλλὰ αὐτό, ἄν καὶ τρομακτικό, εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως ὁδηγεῖ ἡ Ἀνάγκη!
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νοιάζεται κάποιος γιὰ τὸ ἐὰν θὰ εἰσπράξῃ ἡ ἐφορία τὴν δόσι της, τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ παιδιά του πεινοῦν ἤ κρυώνουν. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ κόπτεται κάποιος γιὰ τὸ ἐὰν θὰ λάβῃ ἡ τράπεζα τὴν δική της δόσι, τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν ἔχει νὰ φάῃ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀσχοληθῇ κάποιος μὲ τὶς ὀφειλές του σὲ κάποιο ταμεῖο, τὴν στιγμὴ ποὺ οὔτε σύνταξι θὰ λάβῃ, οὔτε περίθαλψι ἔχει, ἀλλὰ κυρίως ὅλα τὰ ἀποθεματικὰ τοῦ ταμείου του ἔχουν γίνει κορδελλάκια γιὰ νὰ στολίσουν τὸ γραφεῖο τοῦ κάθε τραπεζίτου.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νοιάζεται κάποιος γιὰ τὸ ἐὰν θὰ εἰσπράξῃ ἡ ἐφορία τὴν δόσι της, τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ παιδιά του πεινοῦν ἤ κρυώνουν. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ κόπτεται κάποιος γιὰ τὸ ἐὰν θὰ λάβῃ ἡ τράπεζα τὴν δική της δόσι, τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν ἔχει νὰ φάῃ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀσχοληθῇ κάποιος μὲ τὶς ὀφειλές του σὲ κάποιο ταμεῖο, τὴν στιγμὴ ποὺ οὔτε σύνταξι θὰ λάβῃ, οὔτε περίθαλψι ἔχει, ἀλλὰ κυρίως ὅλα τὰ ἀποθεματικὰ τοῦ ταμείου του ἔχουν γίνει κορδελλάκια γιὰ νὰ στολίσουν τὸ γραφεῖο τοῦ κάθε τραπεζίτου.
Συνεπῶς, ἄν καὶ τὰ δεσμὰ γύρω μας σφίγγουν, ἐλάχιστοι μόνον καταφέρνουν νὰ περάσουν στὴν ἄλλην πλευρά. Στὴν πλευρὰ ἐκείνων ποὺ τὰ βήματά τους ὁδηγεῖ μόνον ἡ Ἀνάγκη.
Καὶ ἡ Ἀνάγκη, ἀκόμη καὶ θεοὺς πείθει. Τὸ γνωρίζουμε.
Ἡ Ἀνάγκη εἶναι αὐτὴ ποὺ δύναται νὰ ἀνατρέψῃ ἀκόμη καὶ τὶς ἰσοῤῥοπίες ποὺ ἐπιτάσσουν οἱ Φυσικοὶ νόμοι! Διότι ὅσο περισσότερο ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τοὺς Φυσικοὺς Νόμους, τόσο μεγαλυτέρα ἡ ἔλξις ποὺ μᾶς ἀσκοῦν, ἡ βία ποὺ μᾶς ἐπιβάλλεται καὶ ἡ Ὕβρις ποὺ ἐπικρατεῖ.
Τί πιστεύουμε λοιπόν; Δέν λειτουργοῦμε, κατά μίαν ἔννοιαν, ὥς ἐλατήριον πού τοῦ ἀσκεῖται πολύ μεγάλη πίεσις, μέ ἀποτέλεσμα νά τό ὁδηγοῦν στήν ἐκτίναξι; Κι ἐάν ἡ ἐκτίναξις, ὑπό τίς παροῦσες κοινωνικές δομές, δέν εἶναι ἡ Ἀνάγκη, τότε ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐξέλθουμε κάποτε ἀπό τόν βάλτο μας;
Τί πιστεύουμε λοιπόν; Δέν λειτουργοῦμε, κατά μίαν ἔννοιαν, ὥς ἐλατήριον πού τοῦ ἀσκεῖται πολύ μεγάλη πίεσις, μέ ἀποτέλεσμα νά τό ὁδηγοῦν στήν ἐκτίναξι; Κι ἐάν ἡ ἐκτίναξις, ὑπό τίς παροῦσες κοινωνικές δομές, δέν εἶναι ἡ Ἀνάγκη, τότε ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐξέλθουμε κάποτε ἀπό τόν βάλτο μας;
Παρατηρῶντας μὲ μεγάλη προσοχὴ τὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας, ὅλο καὶ βαθύτερα συνειδητοποιῶ πὼς ἀπὸ τὴν κατάστασι τῆς παθητικότητος ἔχουν ἐξέλθῃ μόνον αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἔλθει πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὴν Ἀνάγκη. Ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἔσκυψαν τὸ κεφάλι καὶ ἀπεσύρθησαν, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ σὲ μίαν στιγμὴ μόνον μέσα, κατάφεραν νὰ δοῦν ὅλην τὴν ζωή τους νὰ περνᾷ ἐμπρός ἀπὸ τὰ μάτια τους σὰν ταινία καὶ νὰ τοὺς ἀποδεικνύῃ πὼς ἔως τώρα κατάφεραν …Τίποτα!!! Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ἤ κτυπᾶς γροθιὰ στὸ μαχαίρι, ἤ τελειώνεις. Κι αὐτὸ λέγεται Ἀνάγκη!!!
Λίγοι, ἐλάχιστοι ἀκόμη, ἔχουν φθάσει σὲ τέτοιες στιγμές. Μᾶς περιμένουν. Γνωρίζουν. Δὲν βιάζονται. Ἡ δική τους συνειδητοποίησις δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ τὴν δική μας μακαριότητα. Μόνον νὰ μᾶς στηρίξουν μποροῦν ὅταν θὰ εὑρεθοῦμε κι ἐμεῖς στὴν αὐτὴν θέσι.
Ἐπεὶ δὴ ὅμως κάτι τέτοιο ἴσως καὶ νὰ ἀργήσῃ… Κι ἐπεὶ δή, ὅπως προανέφερα, ἡ παραβίασις τῶν Νόμων τῆς Φύσεως εἶναι σὰν τὴν παραβίασιν τῶν ἰσοῤῥοπιῶν τοῦ ἐλατηρίου… Κι ἐπεὶ δὴ μὲ ἐλαχίστους άφυπνισμένους ἀποτέλεσμα δὲν ἔρχεται… Ἡ πορεία μας εἶναι τέτοια, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως πλέον πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν Ἀνάγκη ὡς κάτι κοινό, ὄχι ὡς κάτι ἀτομικό.
Ἐπεὶ δὴ ὅμως κάτι τέτοιο ἴσως καὶ νὰ ἀργήσῃ… Κι ἐπεὶ δή, ὅπως προανέφερα, ἡ παραβίασις τῶν Νόμων τῆς Φύσεως εἶναι σὰν τὴν παραβίασιν τῶν ἰσοῤῥοπιῶν τοῦ ἐλατηρίου… Κι ἐπεὶ δὴ μὲ ἐλαχίστους άφυπνισμένους ἀποτέλεσμα δὲν ἔρχεται… Ἡ πορεία μας εἶναι τέτοια, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως πλέον πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν Ἀνάγκη ὡς κάτι κοινό, ὄχι ὡς κάτι ἀτομικό.
Δυστυχῶς, ἤ εὐτυχῶς, πορευόμεθα πρὸς ἐκεῖνον τὸ σημεῖον πλέον, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως θὰ Ἀναγκασθοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε Ὅλοι, αὐτὸ ποὺ τόσα χρόνια ἀρνούμεθα!
Κι αὐτὸ ποὺ θὰ συνειδητοποιήσουμε, εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς Ἐλευθερίας. Ἡ ἀπογύμνωσις τῶν ψευδαισθήσεων. Ἡ ἀποσάθρωσις τῶν βολεμάτων.
Κι αὐτὸ ποὺ θὰ συνειδητοποιήσουμε, εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς Ἐλευθερίας. Ἡ ἀπογύμνωσις τῶν ψευδαισθήσεων. Ἡ ἀποσάθρωσις τῶν βολεμάτων.
Δὲν φοβᾶμαι φίλοι μου. Δὲν φοβᾶμαι διότι ἀντιλαμβάνομαι πὼς οὔτως ἤ ἄλλως τὰ βήματά μας μᾶς ὁδηγοῦν ἐκεῖ ποὺ πρέπει! Στὴν κοινὴ πραγματικότητα!
Δὲν φοβᾶμαι διότι οὔτως ἤ ἄλλως, τὸ ἐλατήριον ἔχει συγκεκριμένη δυναμική… Δὲν πάει παρὰ πέρα…
Δὲν φοβᾶμαι διότι ἄν καὶ βαθύτατα λοβοτομημένοι, σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, πορευόμεθα πρὸς τὴν ἀπελευθέρωσί μας…
Τὴν ἀπόλυτο!
Κι αὐτὴν τὴν ἀπελευθέρωσι θὰ τὴν φέρουμε ἐμεῖς, διότι αὐτὴ ἡ Ἀνάγκη εἶναι πλέον σύμμαχος κάθε Φυσικῆς Δυνάμεως καὶ ἐμπόδιο κάθε παραβιάσεως αὐτῶν ποὺ τὴν ἀγνοοῦν καὶ τὴν περιφρονοῦν.
Δὲν φοβᾶμαι διότι οὔτως ἤ ἄλλως, τὸ ἐλατήριον ἔχει συγκεκριμένη δυναμική… Δὲν πάει παρὰ πέρα…
Δὲν φοβᾶμαι διότι ἄν καὶ βαθύτατα λοβοτομημένοι, σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, πορευόμεθα πρὸς τὴν ἀπελευθέρωσί μας…
Τὴν ἀπόλυτο!
Κι αὐτὴν τὴν ἀπελευθέρωσι θὰ τὴν φέρουμε ἐμεῖς, διότι αὐτὴ ἡ Ἀνάγκη εἶναι πλέον σύμμαχος κάθε Φυσικῆς Δυνάμεως καὶ ἐμπόδιο κάθε παραβιάσεως αὐτῶν ποὺ τὴν ἀγνοοῦν καὶ τὴν περιφρονοῦν.
Ἀναμένουμε λοιπόν…
Δὲν ἀργεῖ…
Δὲν ἀργεῖ…
φωτογραφία
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.