Κι ἐὰν χιονίζῃ κι ἐὰν βρέχῃ…

Κι ἐὰν χιονίζῃ κι ἐὰν βρέχῃ...Τὸ ἀγριολούλουδο ἀντέχει…

Τραγουδοῦσε κάποτε ὁ πολυαγαπημένος μας Στελάρας…
Πόσες φορὲς δὲν ἐδάκρυσα μὲ αὐτὸ τὸ τραγούδι…
Καὶ πόσες ἀκόμη, ἀρκετὰ περισσότερες, δὲν ἐθύμωσα μὲ τὸ κλάμα του…
Ναί… τὸ κλάμα του…
Διότι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κακὰ ποὺ ἔχουμε πάθει ὡς κοινωνία εἶναι αὐτὸ τὸ κλάμα, ποὺ βοᾷ διαρκῶς μέσα στὰ αὐτιά μας…

Εἶμαι λάτρης τῆς παραδοσιακῆς μας μουσικῆς…
Ἐπίσης εἶμαι λάτρης τοῦ Στελάρα… Μαζύ του ἐμεγάλωσα… Πάντα, σὲ ὅλες τὶς ξενιτιές, ἡ φωνή του μᾶς ἐσυντρόφευε… Μὰ καὶ στὶς χαρές… Καὶ στὶς λύπες… Καὶ σὲ κάθε μας ἐκδήλωσιν…
Ὅμως σώνει πιά… Φθάνει… Οἱ ἄνθρωποι δὲν πηγαίνουν ἐμπρὸς ἐὰν τὸ κλᾶμα διαρκῶς τοὺς πνίγει…

Φωνὲς σὰν τοῦ Στέλιου, ποὺ ἐτραγούδησαν τὸν πόνο, τὴν προσφυγιά, τὸν ξεῤῥιζωμὸ ἀν τί νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας μᾶς περνοῦσαν διαρκῶς τὸ μήνυμα πὼς εἴμαστε κατακαϋμένοι… μίζεροι… κατηραμένοι…
Μὰ ἐγὼ δὲν θέλω νὰ εἶμαι οὔτε κατηραμένη οὔτε μίζερη οὔτε κατακαϋμένη…
Ἐγὼ θέλω νὰ ζήσω καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ κακά μου…
Θέλω καὶ νὰ κλαίω στὸν πόνο ἀλλὰ καὶ νὰ γελῶ ἔως δακρύων στὴν χαρά…
Μὰ ἐὰν στὴν χαρὰ βάζω τὸν Στελάρα δὲν χαίρομαι… τὴν πετσοκόβω τὴν χαρά μου… τὴν κάνω μισή… ἴσως κι ἀνύπαρκτο!
Δὲν εἶμαι κομματιασμένη… Εἶμαι ὁλόκληρη…
Καὶ ἡ ζωή μου εἶναι τώρα… δὲν ἐτελείωσε… οὔτε θὰ μοῦ προκύψῃ αὔριο.

Κι ἐὰν χιονίζῃ κι ἐὰν βρέχῃ….
Τὸν Ἥλιο ὅμως δὲν ἄκουσα πολλοὺς νὰ τὸν τραγουδοῦν…
Οὔτε νὰ τὸν ὑμνοῦν…
Τὸ Φῶς ποὺ εἶναι κι ὁ βασικὸς παράγων γιὰ τὴν ὕπαρξιν τῆς ζωῆς, δὲν εἶδα νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε στὸ γλέντι μας… Στὴν χαρά μας…

Μήπως λοιπόν πρέπει νά ἀναθεωρήσουμε κάθε μας ὀπτική;
Μήπως ἀκόμη νά ἀμφισβητήσουμε καί τό πότε θά ἀκοῦμε τί;
Μήπως ἀκόμη καί τόν Στελάρα, κι ἄς τόν λατρεύουμε;

Φιλονόη

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply