Φιλῶντας τὰ πόδια …«περιουσίων»!!!

Για να καταλάβουμε την υποταγή των πολιτικών και των δημοσιογράφων στον Σιωνισμό και τους τοκογλύφους, ας σκεφθούμε κάτι απλό: 

Υπήρχε ποτέ περίπτωση η κυβέρνηση του Ισραήλ να ζητήσει την παραίτηση υφυπουργού του Ισραήλ, επειδή κάποτε έγραψε κάτι για τους Έλληνες, τους Χριστιανούς ή τους Μουσουλμάνους;
Υπήρχε ποτέ η περίπτωση να ζητήσει το Ελληνικό Λόμπι της Αμερικής την παραίτηση ενός μισέλληνα Ισραηλινού πολιτικού ή την καθαίρεση ενός ραββίνου, που εχθρεύεται τον Χριστιανισμό;
Υπήρχε ποτέ η περίπτωση να τηλεφωνήσει ο Τσίπρας στον Νετανιάχου και να του ζητήσει να ακυρώσει προγραμματισμένη εκπομπή της τηλεοράσεως;

Φιλῶντας τὰ πόδια ...«περιουσίων»!!!1

Συνέχεια

Ὁ «τέλειος οἰκογενειάρχης» …βιαστὴς καὶ ὁ «τέλειος πατριώτης» …πατριδοκάπηλος!!!

Σ’ έναν κόσμο όπου το πρότυπο του τέλειου οικογενειάρχη Bill Cosby αποδεικνύεται …βιαστής κατ’ εξακολούθηση και το πρότυπο του υπερπατριώτη άλλη μία βδέλλα, που ρούφηξε το αίμα των Ελλήνων, καταλαβαίνουμε ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε ΚΑΝΕΝΑΝ διάσημο και για ΚΑΝΕΝΑΝ λόγο.

Συνέχεια

Γλυκὸ νερὸ στὴν κόλαση νὰ πιοῦμε ἐδῶ μαζύ σου…

Πρὸ ἡμερῶν  λοιπὸν ἐνοστάλγησα τὸν Στέλιο…
Πολύ… Πάρα πολύ…
Καὶ τὸν ἐνοστάλγησα ἐγὼ ποὺ γιὰ χρόνια ἄκουγα τὸ ὄνομά του κι …ἔτρεχα.
Μὰ πάντα μέσα στὰ τραγούδια του ὑπῆρχαν ἀγαπημένα ἀκούσματα, ποὺ ὅσο κι ἐὰν μὲ ἐνοχλοῦσε ὁ ἴδιος ὁ Στέλιος, αὐτὰ τὰ ἐμουρμούριζα…. (Ποιός ξεχνᾶ τό «ἀγριολούλουδον»;)

Ἔπεσα ἐπάνω σὲ ἕναν σχολιασμό, γιὰ τὰ ὅσα ἐτράβηξε αὐτὸς ὁ ἀγαπημένος (στοὺς περισσοτέρους) τραγουδοποιός, ἀπὸ ὅλα τὰ σιωνιστικὰ κέντρα αὐτῆς τῆς χώρας, ποὺ ἀπὸ ἀρχῆς γενέσεώς της τραπεζοκρατεῖται!!! Συνέχεια

Κι ἐὰν χιονίζῃ κι ἐὰν βρέχῃ…

Κι ἐὰν χιονίζῃ κι ἐὰν βρέχῃ...Τὸ ἀγριολούλουδο ἀντέχει…

Τραγουδοῦσε κάποτε ὁ πολυαγαπημένος μας Στελάρας…
Πόσες φορὲς δὲν ἐδάκρυσα μὲ αὐτὸ τὸ τραγούδι…
Καὶ πόσες ἀκόμη, ἀρκετὰ περισσότερες, δὲν ἐθύμωσα μὲ τὸ κλάμα του…
Ναί… τὸ κλάμα του… Συνέχεια

Ἡ ἀθωότης ποὺ ἐχάσαμε…

Ἔβλεπα ἐχθὲς τὸ βράδυ τὴν ταινία «μία μοντέρνα στακτοπούτα» καὶ μὲ ἔπιασαν οἱ νοσταλγίες μου…
Ἐνεθυμήθην τὰ παιδικά μου χρόνια, τότε ποὺ αὐτὰ ποὺ βλέπαμε στὶς ἀσπρόμαυρες ταινίες ἐκαθρέπτιζαν τὴν καθημερινότητά μας.
Ἐνεθυμήθην ποὺ κι ἐμεῖς, ὡς παιδιά, ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς μας, οἱ φίλοι τους, τὰ παιδιά τους ἦσαν σὰν νὰ βγῆκαν ἀπὸ σκηνὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ κινηματογράφου… Τόση ἀθωότης… Συνέχεια