Σήμερα εἶναι μία μοναδικὴ ἡμέρα… Εἶναι μία ἡμέρα ἑορτῆς…
Μὰ ὅπως κάθε χρόνο ἐμεῖς ἀν τὶ νὰ τὴν τιμήσουμε πράγματι, εἰλικρινῶς κι ἐντίμως, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ μεγάλα καὶ τὰ γενναῖα καὶ τὰ σπουδαῖα τῶν παππούδων μας, συμπεριφερόμαστε μὲ τὴν λογικὴ τοῦ: «περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς»…
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς πρῶτα μέσα του ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς κερδίζει τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία καὶ μετὰ πιάνει τὸ σπαθί, τὸ γιαταγάνι, τὴν κουμπούρα ἤ ὅ,τι ἄλλο, γιὰ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσῃ…

Οἱ παπποῦδες μας δὲν σήκωσαν πρῶτα τὸν πόλεμο κατὰ τῶν Τούρκων καὶ μετὰ ἔνοιωσαν μέσα τους ἐλεύθεροι.
Ἀνάποδα τὰ ἔπραξαν ὅλα… Ἀνάποδα… Πρῶτα γέμισαν τὴν καρδιά τους, τὴν σκέψιν τους, τὸ εἶναι τους μὲ Ἐλευθερία καὶ μετὰ τὴν κέρδισαν μὲ τὸ σπαθί τους, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ αἷμα τους…

Ναί, γιὰ νὰ κερδίσῃ κάποιος τὴν ἐλευθερία του πρέπει πρῶτα νὰ τὸ πιστέψῃ… Ἡ πρώτη μάχη, ἡ πιὸ δύσκολη, ἡ πιὸ σοβαρή, γίνεται μὲ τοὺς ἑαυτούς μας… Ἐὰν ἐμεῖς μέσα μας αἰσθανθοῦμε ἐλεύθεροι, τότε πολὺ γρήγορα, ὅ,τι κι ἐὰν θὰ συμβῇ στὸν κόσμο γύρω μας, ἐμεῖς θὰ καταφέρουμε νὰ μεταφέρουμε αὐτὸ τὸ συναίσθημα στὴν καθημερινότητά μας…

Καὶ ναί…
Ἄλλος δρόμος δὲν ὑπάρχει ἀπὸ αὐτόν…
Τὰ γιαταγάνια, τὰ χαντζάρια καὶ τὰ κουμπούρια εἶναι ἄλλων ἐποχῶν ὅπλα…
Ἡ δική μας ἐποχὴ χρειάζεται Ὀδυσσεῖς καὶ θὰ τοὺς εὕρῃ…
Μόνον ὅσοι θὰ τὸ ἐπιτύχουν αὐτὸ θὰ ξημερώσουν πραγματικὰ ἐλεύθεροι…
Καί ποιά καλλιτέρα εὐκαιρία ἀπό τό νά ξεκινήσουμε σήμερα; Εἰδικῶς σήμερα;
Ἔτσι, γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ κλαψιάρικο: «περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς» καὶ νὰ περάσουμε σὲ νέα συνθήματα, δυνατότερα καὶ σημαντικότερα, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τό: «οὔκ ἐλλάτω πατρίδα παραδόσω»…

Φιλονόη.

φωτογραφία