Τὰ κάγκελα αὐτῆς τῆς φυλακῆς, στὴν ὁποίαν ἀναφέρομαι, εἶναι συνήθως …ἀόρατα.
Μὰ ὅσο ἀόρατα κι ἐὰν εἶναι, τόσο περισσότερο πνίγουν αὐτοὺς ποὺ στέκονται ἀπὸ πίσω τους…
Εἶναι σὰν τὸ δίκτυ, ποὺ ὅσο πασκίζει κάποιος νὰ τοῦ ξεφύγῃ, τόσο περισσότερο ἐγκλωβίζεται στὶς θηλιές του.
Τὰ κάγκελα αὐτῆς τῆς φυλακῆς ἀφοροῦν στὸ πῶς βλέπουμε τὴν ζωή μας… Μᾶς ἀνήκει ἤ ὄχι;
Κι ἐάν ναί, σέ τί βαθμό;
Διότι ἐὰν θεωρῶ ἄλλους ἱκανοὺς νὰ διαχειριστοῦν τὴν ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή, τότε σαφῶς καὶ εἶμαι μέσα ἀπὸ τὰ κάγκελα…

Ὅμως ὑπάρχει διέξοδος…
Ἐὰν τὰ κάγκελα αὐτῆς τῆς φυλακῆς εἶναι ἀόρατα, ἀλλὰ ὑπαρκτά, τότε ἐγὼ καὶ μόνον ἐγὼ ἀποφασίζω γιὰ τὸ ἐὰν θὰ εἶμαι μέσα ἤ ἔξω ἀπὸ αὐτά.
Ἐὰν δῆλα δὴ θὰ αἰσθάνομαι φυλακισμένος ἤ ἐλεύθερος καὶ κατ’  ἐπέκτασιν θὰ ζῶ τὴν ζωή μου κανονικότατα…
Εἶναι μία λεπτὴ γραμμὴ ποὺ ΜΟΝΟΝ ἐγὼ ἐπιλέγω νὰ τοποθετηθῇ πρὸς τὴν μίαν ἤ πρὸς τὴν ἄλλην ὁπτική.

Τὰ κάγκελα αὐτῆς τῆς φυλακῆς εἶναι μὲν ὑπαρκτά, εἶναι δὲ ἀδύναμα…
Μὲ ἕνα φύσημα πέφτουν, γίνονται σκόνη… ἀνυπαρξία…
Καὶ μόνον ἐγὼ ἐπιλέγω τὸ ἐὰν θὰ παραμένουν ἀνύπαρκτα ἤ ὑπαρκτά.

Φιλονόη

φωτογραφία