Παρατηρῶ διαρκῶς, ἐδῶ καὶ χρόνια, μίαν μεγάλη μεταστροφὴ τῶν συνανθρώπων μου πρὸς τὸν ἐσώτερον ἑαυτόν τους. Ἀλλά πῶς ἀκριβῶς γίνεται αὐτή ἡ μεταστροφή; Μήπως τελικῶς ἀφορᾶ μόνον στήν ἱκανοποίησιν τῶν αἰσθήσεων καί τελικῶς στήν ἡδονή;
Αὐτὸ δῆλα δὴ ποὺ μᾶς ἀφορᾶ καὶ πρέπει νὰ προσέξουμε εἶναι τὸ πῶς ἀκριβῶς ἐνισχύεται αὐτὴ ἡ ἀτομικότης κι ἐὰν εἶναι κάτι ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ σύνολον.

Δυστυχῶς ὅλη ἡ λογοτεχνικὴ παραγωγὴ ἐστόχευε καὶ στοχεύει μόνον στὴν ἱκανοποίησιν τοῦ Ἐγὼ καὶ οὐδέποτε στὴν ἱκανοποίησιν τῶν ἀναγκῶν τοῦ συνόλου. Κι αὐτὴ ἡ ἀτομικότης, ἡ ἐγωκεντρική, ποὺ στόχο μόνον ἔχει τὴν ἡδονή, πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ ἀνακοπῇ.
Διότι οἱ κοινωνίες δὲν συντηρῶνται, δὲν προοδεύουν, δὲν ἔχουν μέλλον ἐὰν δὲν λειτουργοῦν σὰν ἕνα σῶμα.
Οἱ κοινωνίες, ὅπως ἡ δική μας, καταῤῥέουν στὸ πρῶτο φύσημα τοῦ ἀνέμου, ὅταν ἡ ἀτομικότης ὑπερισχύῃ τῆς συλλογικότητος

Φορέσαμε πολλοὺς μανδύες.
Κρυφτήκαμε κάτω ἀπὸ διαφόρων χρωμάτων κομματικὲς ὀμβρέλες.
Μὰ καμμία ἀπὸ τὶς ἐπιλογές μας δὲν μᾶς ἔλυσε τὰ προβλήματα. Προβλήματα ποὺ διαρκῶς μεγαλώνουν καὶ ἐπιστρέφουν ἐπάνω μας γιὰ νὰ μᾶς πνίξουν. Διότι ἡ ἀτομικότης, ἐὰν δὲν ἐξυπηρετῇ τὴν συλλογικότητα, εἶναι σὰν τὴν τρύπα στὸ …νερό!!!

Ἡ ὥρα ὅμως φθάνει…
Καὶ αὐτὴ ἡ ὥρα ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸ ἄτομον νὰ ἐνταχθῇ στὸ σύνολον.
Τὸ πῶς θὰ συμβῇ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸ εὕρουμε, σιγὰ σιγά, ὁ καθείς μας (δυστυχῶς ἢ εὐτυχῶς) μόνος του.

Φιλονόη

φωτογραφία