Λένε ὅτι στὸ Λονδίνο ὑπάρχει μιὰ κλειστὴ λέσχη, ποὺ ὑποχρεώνει τὰ μέλη της νὰ διατυπώνουν μόνο κοινοτυπίες, διαφορετικὰ κινδυνεύουν νὰ διαγραφοῦν.
Ὅποιος ἀνεβάσει τὸ ἐπίπεδο τῆς συζητήσεως ἤ ἐκφράσει ἔστω καὶ μιὰ ἐνδιαφέρουσα σκέψι, ἀποβάλλεται αὐτομάτως.

Πρόκειται γιὰ μιὰ παρὰ πολὺ δύσκολο ἀσκήσι, ποὺ χρειάζεται νὰ ἔχῃ κάποιος τεράστια εὐστροφία γιὰ νὰ τὰ βγάλῃ πέρα μὲ αὐτὴν τὴν ὑποχρεωτικὴ πεζότητα, ποὺ εἶναι τόσο δύσκολος, ὄσο καὶ μιὰ ῥητορικὴ ἀναμέτρησις.

Στὴν πραγματικὴ ζωὴ ὅμως εὔκολα κάποιος ὑποκύπτει στὴν πεζότητα, μέσα ἀπὸ τὴν ἀέναο ἐπανάληψι τῶν καθημερινῶν συνηθειῶν.
Δὲν ὑπάρχουν φυγές, ὁ οὐρανὸς γίνεται πιὸ χαμηλός, δὲν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο παρὰ μόνο γῆ, ὁ χρόνος ἐξαφανίζεται καὶ ἡ ζωὴ παίρνει τὴν γεύσι τῆς ἀνοστιᾶς.

Οἱ νόμοι τῆς καθημερινότητος γίνονται τόσο ἀκριβεῖς ὄσο οἱ νόμοι τοῦ σύμπαντος καὶ τῆς βαρύτητας, τὸ σήμερα ἀντίγραφο τοῦ χθές, μοιάζει μὲ μιὰ μηχανὴ ποὺ συντηρεῖται ἀπὸ μόνη της, χωρὶς νὰ θέλει ἐξωτερικὴ τροφοδότηση.

Ἡ πεζότης γίνεται τὸ πεπρωμένο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔχουν πεπρωμένο.
Σὰν παιδιὰ ὅλοι μας μιᾶς συνθέτου κληρονομίας ταλαντευόμεθα ἀνάμεσα σὲ ἔναν κόσμο μὲ σασπὲνς καὶ πρωτοτυπία καὶ σὲ ἔναν κόσμο πεζότητος καὶ κοινοτυπίας, ποὺ στὴν προσπάθειά μας νὰ χαλιναγωγήσουμε τὴν ἀβεβαιότητα κάνουμε τὸ πάρον ἀτελείωτο, συγχωνεύουμε ὄλες τὶς ἡμέρες σὲ μία, παράγοντας μιὰν στείρα αἰωνιότητα.

Γιῶτα Σούσουλα