Συζητῶντας μὲ ἀνθρώπους καθημερινῶς διαπιστώνω πὼς οἱ ἐκτιμήσεις τῶν γεγονότων εἶναι διεβαθμισμένες, φιλτραρισμὲνες κι ἐρμηνεύσιμες ἀναλόγως τοῦ πόσο μεγάλη, ἤ μικρή, πληροφόρησιν διαθέτῃ τὸ πρόσωπο, ποὺ ἀναφέρεται σὲ αὐτές, κι ἀναλόγως τῆς ἱκανότητός του νὰ συνδυάζῃ αὐτὲς τὶς πληροφορίες, νὰ τὶς ἀναλύῃ, νὰ τὶς ἀξιολογῇ καὶ νὰ τὶς ταξινομῇ… 
Κι ἔτσι βλέπουμε συμπολῖτες μας νὰ βλέπουν μόνον τὸ …δάκτυλο κάποιου ποὺ δείχνει ἕνα γεγονός, κι ὄχι τὸ γεγονός.
Βλέπουμε κάποιους ἄλλους ποὺ αὐτομάτως, συνδυαστικῶς, συνδέουν τὸ γεγονὸς μὲ ἄλλο ἤ ἄλλα παρόμοια, ἀλλὰ τὸ τὶ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὰ γεγονότα δὲν μποροῦν πάντα νὰ τὸ δοῦν…
Καὶ τέλος, σπανιότερα, βλέπουμε ἐλαχίστους νὰ μποροῦν νὰ συνδέσουν πολλὰ διαφορετικὰ γεγονότα μεταξύ τους καὶ νὰ καταφέρνουν νὰ ἀντιληφθοῦν ἕνα πιὸ περίπλοκο σενάριο, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως διακρίνουν καὶ τὶς ὅποιες σκιές, ποὺ κινοῦν τὰ νήματα.

Ποιό τό ἀποτέλεσμα τῶν παραπάνω συμπεριφορῶν κι ἐκτιμήσεων;
Αὐτοὶ ποὺ καταφέρνουν νὰ δοῦν μεγαλύτερο τμῆμα ἀπὸ τὸ «κουβάρι», ὅταν ὁμιλοῦν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν δεῖ τὸ …«δάκτυλο», φαντάζουν ἤ ὡς συνωμοσιολόγοι ἤ ὡς …θεοί.  Ἀναλόγως τοῦ ἐὰν αὐτὰ ποὺ ἀκοῦν εἶναι κοντινὰ σὲ αὐτὰ ποὺ πιστεύουν, μέσῳ τῶν δικῶν τους φίλτρων.
Αὐτοὶ πάλι ποὺ βλέπουν κάτι ἀπὸ τὸ …«δάκτυλο», ἑνὸς γεγονότος, ὅταν παρουσιάζουν τὰ συμπεράσματά τους φαντάζουν ὡς …καπελωμένοι κι ἐλεγχόμενοι. (Καὶ εἶναι… Δυστυχῶς!!!)
Καὶ τέλος αὐτοὶ ποὺ ἀκροβατοῦν ἀνάμεσα στὸ πρῶτο καὶ στὸ δεύτερο ἐπίπεδον, μποροῦν, ἀναλόγως τῆς στιγμῆς, νὰ παρασύρουν κι ἄλλους μαζύ τους καὶ νὰ δημιουργήσουν πράγματι μέσα στὶς κοινωνίες μας πυρῆνες ἱκανοὺς νὰ ἀνατρέψουν τὶς δικτατορικὲς δυνάμεις καὶ φυσικὰ νὰ στηρίξουν ἤ νὰ μὴ στηρίξουν κάποιες ἀλλαγές. Ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ ἴδιοι ποὺ δὲν θὰ ἀνατρέψουν κάτι, ἀπὸ τὰ σημερινὰ δικτατορικὰ καθεστῶτα, διότι ἔχουν πρὸ πολλοῦ προσεγγισθεῖ καὶ …ἀλλοιωθεῖ, σὲ τέτοιον βαθμό, ποὺ τελικῶς νὰ κάθονται ἥσυχα ἥσυχα στὰ αὐγά τους, κρατῶντας δίπλα τους, ἀκινητοποιημένους, κι αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἤ τοὺς στηρίζουν.

Γιατί λοιπόν, ἄν καί ὑπάρχουν ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ διαβαθμίσεις στήν πρόσληψιν τῆς πληροφορίες δέν ὑπάρχει καί ἡ ἀνάλογος συνεργασία, πρό κειμένου νά καταφέρουμε ΟΛΟΙ μαζύ νά ἐντοπίσουμε καί νά ἀντιμετωπίσουμε τόν ἐχθρό;
Διότι ἀνάμεσά μας, μέσα στὰ σπίτια μας, στὶς οἰκογένειές μας, στὶς κοινωνίες μας ὑπάρχει ΠΑΝΤΑ «ἐμφυτευμένος» καταλλήλως κάποιος δολιοφθορεύς. Αὐτὸς λειτουργεῖ ἀπολύτως συνειδητῶς καὶ προπαγανδιστικῶς ὑπὲρ τῆς ἄλφα ἤ τῆς βῆτα ὁπτικῆς, καταφέρνοντας φυσικὰ σὲ πολλὲς περιπτώσεις νὰ μᾶς ὁδηγῇ στὸ νὰ μὴ …πιστεύουμε στὰ ἴδια μας τὰ μάτια.
Κι ἔτσι, εἶτε διότι εἶναι πιὸ εὔκολο τὸ νὰ ἀποσύρουμε ἀπὸ τὶς σκέψεις μας τοὺς φόβους, εἶτε, δυστυχῶς, διότι εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ σκέπτονται ἄλλοι γιὰ ἐμᾶς, καταλήγουμε στὸ νὰ βλέπουμε τὰ χάλια ποὺ βλέπουμε.

 Γιατί συμβαίνει ὅλο αὐτό;
Διότι τὰ κράτη, τὰ συστήματα ἀ-παιδείας ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ κοινωνικὲς δομὲς εἶναι ἔτσι περίτεχνα ἐλεγχόμενες, ποὺ προβάλλονται, προωθοῦνται καὶ στηρίζονται ΜΟΝΟΝ πρόσωπα ποὺ θὰ σκύψουν τὸ κεφάλι. Ὅταν ὅμως κάποιος, γιὰ κάποιον λόγο, εἶτε νωρίς, σὲ παιδικὴ ἡλικία, εἶτε ἀργότερα, στὴν ἐνήλικη ζωή του, συμβιβασθῇ, εἶναι πολὺ εὔκολο καὶ νὰ προωθηθῇ ἀλλὰ καὶ νὰ διαβρώσῃ, σὲ μεγάλον βαθμό, τὸ περιβάλλον του. Γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ὑπάρχουν καὶ στηρίζονται τὰ κόμματα, οἱ ὁμάδες, οἱ παρατάξεις. Ὄχι διότι ἔχουν νὰ ἐκφράσουν κάποιον λόγο σοβαρό, μὲ ἐπιχειρήματα καὶ προτάσεις, ἀλλὰ διότι ἔτσι ἐξυπηρετεῖ.  Κι ὅποιος σήμερα, γιὰ παράδειγμα, ἐξυπηρετεῖ τοὺς κρατοῦντες, δὲν χρειάζεται νὰ ἔχῃ κάποια σοβαρὰ προσόντα. Ἀρκεῖ νὰ γλείφῃ καλὰ καὶ ἡ ἀναῤῥίχησις ἔπεται.

Ἔτσι ὅμως συνέβαινε κι ἐχθές. Κι ὅσο περισσότερο ταξειδεύσουμε στὴν ἱστορία, τόσο περισσότερο θὰ διαπιστώσουμε πὼς τὰ ὅπλα τῆς ἐκάστοτε ἐξουσίας πάντα παρέμεναν ἴδια. Ἄλλαζαν τὰ χρώματα ἤ τὰ σύμβολα ἤ τὰ ὀνόματα. Μὰ ἡ ἐξουσία πάντα τὰ αὐτὰ ὅπλα χρησιμοποιοῦσε.

Θέλετε ἕνα παράδειγμα;
Τί ἀπέγιναν οἱ δοσίλογοι τῆς Κατοχῆς; Τά παιδιά τους;  Τά ἐγγόνια τους;
Τότε λοιπὸν ἦσαν γερμνόφωνοι…
Μετὰ ἔγιναν ἐθνικόφρονες…
Καὶ τώρα ἐκφράζονται μέσα ἀπὸ τὴν …ἀριστερά.

Θέλετε νά πᾶμε καί πιό πίσω;
Εὔκολο…
Τί ἔπαθε ὁ Κολοκοτρώνης; Ποιοί τόν κατεδίωξαν; Ποιῶν τά παιδιά καταδιώκουν ἀκόμη καί σήμερα τούς ἀπογόνους του καί τά ὅσα ἐκπροσωποῦσε; Μήπως τελικῶς πρόκειται γιά τά ἴδια ἀκριβῶς πρόσωπα πού καί τότε καί τώρα, ἀλλά καί αὔριο, γιὰ ὅσα χρόνια ἀκόμη διατηρηθῇ αὐτὸ τὸ εἶδος διακυβερνήσεως, θά κατέχουν τίς ἐπιφανεῖς θέσεις καί θά ξεσκίζουν τούς ὑπολοίπους;

Ἀνάγκη πλέον, ὅσο κι ἐὰν κάτι τέτοιο φαντάζῃ πολὺ δύσκολο, εἶναι ἡ ἀποστασιοποίησις ἀπὸ κάθε εἴδους φιλτραρισμένη πληροφορία, ὁμάδα, κόμμα, ἀπόκομμα, κίνημα, ΜΚΟ… Ἀνάγκη εἶναι νὰ αὐτοπροσδιορισθοῦμε ὡς ἄτομα, νὰ ἀποβάλουμε τὶς ὅποιες καταβολές, μᾶς ἔχουν ἐμφυτευμένες καὶ νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ὅταν ὅμως λέῳ ἀρχὴ ἐννοῶ ἀρχὴ ἀρχή. Τὸ ἄτομο. Τὸν ἑαυτόν μας.
Ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ ἄτομο μποροῦμε νὰ φτιάξουμε τὸν κόσμο. Ὄχι ἀνάποδα.

Ἡ λάθος πλέον θεώρησις εἶναι αὐτὴ ποὺ στοχεύει στὸ νὰ ἐνώσῃ ΟΛΟΥΣ τοὺς Ἕλληνες ὑπὸ τὴν ἰδίαν σκέπη. Καὶ εἶναι λάθος διότι κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν σκέπη θὰ πρέπη νὰ χωρέσουν καὶ τὰ σκουπίδια ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι. Τὰ σκουπίδια ὅμως, ἔτσι σαπισμένα ποὺ εἶναι, πολὺ γρήγορα θὰ μολύνουν καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους, μὲ ἀποτέλεσμα πολὺ σύντομα νὰ ξανὰ φθάσουμε στὰ ἴδια καὶ σὲ χειρότερα ἐπίπεδα ἀπὸ τὰ σημερινά. Συνεπῶς πρῶτα ἀσχολούμεθα μὲ ἐμᾶς.  Πρῶτα τοὺς ἑαυτούς μας σκαλίζουμε, ἐλέγχουμε, ἐρευνοῦμε… Τὰ ὑπόλοιπα ἀκολουθοῦν…
Ἐὰν ἐμεῖς θωρακίσουμε ἄριστα τοὺς ἑαυτούς μας, δίχως νὰ ἐπιτρέπουμε σὲ ξένους δακτύλους καὶ παράγοντες νὰ μᾶς ἄγουν κατὰ πῶς τοὺς ἐξυπηρετεῖ, τότε ἔχουμε πολλὲς πιθανότητες νὰ ἀλλάξουμε τὸν κόσμο ὅλο.

Φιλονόη

Σημείωσις

Ὅταν ἕνα κύτταρον πεθαίνῃ τὰ πέριξ αὐτοῦ σπεύδουν νὰ τὸ καταπιοῦν.
Ὅταν ἕνας ὀργανισμός πεθαίνῃ, τί συμβαίνει;
Δύο πιθανότητες ὑπάρχουν… Ἐὰν ὁ ὀργανισμὸς δὲν ἔχῃ διαβρωθεῖ ἀρκετά, τότε κάποιες μικρὲς πιθανότητες, κατόπιν σοβαρῶν ἀκρωτηριασμῶν, ὑπάρχουν γιὰ ἐπιβίωσιν…
Ἐὰν ὅμως ἡ διάβρωσις εἶναι ὑψηλή, τότε ὁ θάνατος εἶναι βέβαιος.
Ἐὰν λοιπὸν ἡ κοινωνία μας διατηρῇ μέσα της ἀρκετὰ ὑγειῆ στοιχεῖα, ἔχει πιθανότητες, κατόπιν πολλῶν ἀκρωτηριασμῶν, νὰ ἐπιβιώσῃ. Διαφορετικὰ ἄς τὴν ἀποχαιρετήσουμε.

Καί τί σημαίνει τό «ἀκρωτηριασμός μίας κοινωνίας;»
Σημαίνει αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα. Μόνον ποὺ ἐπεὶ δὴ κάποιον τὸ μυαλὸ θὰ ἀρχίση νὰ παίρνῃ …ἀνάποδες στροφές, καὶ θὰ θυμηθοῦν ἤ τὶς πηγάδες ἤ τοὺς γερμανοτσολιάδες, καλὸ εἶναι νὰ ξεκαθαρίσουμε κάτι πολὺ σημαντικό. Ἡ ἴδια ἡ Φύσις γνωρίζει καλλίτερα ἀπὸ ἐμᾶς, μὲ τὴν πολὺ περιορισμένη ἀντίληψίν μας, τὸ ποῦ, πῶς, πότε πρέπει νὰ ἐπέμβῃ γιὰ νὰ μειώσῃ πληθυσμοὺς καὶ νὰ κάνῃ τὶς ἀπαραίτητες ἐκκαθαρίσεις. Ἄς μὴ βιαζόμεθα λοιπόν. Τὰ σάπια κομμάτια τῶν ὀργανισμῶν ἀποβάλλονται οὔτως ἤ ἄλλως. Καμμία τεχνητὴ ὑποστήριξις δὲν ἐστάθη ἱκανή, σὲ ὅλην τὴν ἰατρικὴ ἱστορία, νὰ διατηρήσῃ νεκροὺς ἐν ζωῇ.
Γιατί νά τό κάνῃ τώρα;

Ἡ οὐσία, στὴν ὁποίαν ἑστιάζω πλέον, εἶναι τὸ πῶς ἀπὸ τὶς ἀπεκομμένες μονάδες, ποὺ σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, ἀνακαλύπτουν τὸ ἦθος, θὰ μπορέσουμε νὰ περάσουμε σὲ μίαν νέα δημιουργία, ποὺ θὰ βασίζεται σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ὑγιεῖς καὶ ἠθικοὺς πυλῶνες.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἀπὸ τὶς στάκτες μας θὰ ἀναγεννηθοῦμε…
Μᾶς ἀρέσει, δὲν μᾶς ἀρέσει, ἡ φωτιὰ ἄναψε…
Καιγόμαστε… Τὰ ὅσα κύτταρα ἀντέχουν, τοὺς πρέπει καὶ ὀφείλουν νὰ ζήσουν, θὰ ζήσουν, γιὰ νὰ ἐπαναδημιρουργήσουν τὸ σῶμα.
Καὶ μαντέψετε τὸ ποιὸς ἄναψε τὴν φωτιά… Μὰ ποιός… Ποιός; Ἔ;
Ὄχι αὐτοὶ πάντως…

φωτογαφίες ἀπὸ ἐδῶ κι ἐδῶ