Οἱ ἐποχές μας εἶναι δύσκολες. Περίεργες.
Φαίνονται αὐτοὶ ποὺ ἀνεβαίνουν ὑψηλότερα, σὰν τὶς μαϊμοῦδες…
Προβάλλονται αὐτοὶ ποὺ ἁρπάζουν τὰ περισσότερα… Σὰν τὶς κίσσες…
Δοξάζονται αὐτοὶ ποὺ λὲν τὰ περισσότερα ψέμματα… Σὰν τὸν Πινόκιο…

Κι ἐμεῖς;
Ἐμεῖς καλούμεθα καθημερινῶς νά ἀποφασίσουμε ἐάν θά ἀκροβατοῦμε σέ τεντωμένα σκοινιά ἤ ἔχουμε πρό πολλοῦ ἀποφασίσει τό ποῦ θά πατᾶμε γερά;

Γερὰ πατᾶ κάποιος μόνον ὅταν γνωρίζῃ τὸ ποῦ θέλει νὰ πάῃ.
Τὰ μετέωρα βήματα δὲν μᾶς ταιριάζουν πλέον. Μᾶς ταιριάζουν μόνον τὰ σταθερά.
Ἤδη εἶναι πολλοὶ οἱ κλυδωνισμοί. Ἐὰν ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε ἀπὸ τώρα τὸ πῶς θὰ πορευθοῦμε, στὴν διάρκεια τῆς διαδρομῆς δὲν θὰ ἔχουμε τὸν χρόνο γιὰ ἐπὶ πλέον σκέψεις καὶ καθυστερήσεις.

Τί λέτε λοιπόν;
Θά ἀνεβοῦμε ὑψηλά γιά νά φαίνονται καλλίτερα τά πισινά μας; Θά προβληθοῦμε πολύ γιά νά θάψουμε περισσότερα κλοπιμαῖα; Ἤ μήπως θά ἀποφασίσουμε ἐμεῖς τό πόσα ψέμματα θά ἀραδιάζουμε;

Ἡ ἐπιλογὴ δική μας.

Φιλονόη

φωτογραφία