Δὲν ἔχουν πλάκα ὅταν κάποιοι κάθονται ἀπέναντί σου ὅταν δουλεύ{ῃς καὶ σοῦ λένε χαμογελῶντας ὅτι δὲν θὰ τὰ καταφέρῃς;
Δὲν ἔχουν πλάκα ὅταν περιχαρακώνουν τὴν θέση τους ἕτοιμοι νὰ ποῦν τὸ «ἐγὼ τὰ ἔλεγα»;
Καὶ τὴν διαδίδουν σὲ ὅποιον εὕρουν;
Δὲν ἔχουν πλάκα ὅταν προσπαθοῦν νὰ βάλουν ὅλα τὰ ἐμπόδια τοῦ κόσμου γιὰ νὰ σὲ σαμποτάρουν;

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἕνα δύσκολο project μπορεῖ νὰ ἀποτύχῃ ἢ νὰ ἐπιτύχῃ κατὰ ἕνα ποσοστὸ μόνο. Εἶναι ἐπίσης τὸ εὐκολότερο πρᾶγμα τοῦ κόσμου νὰ κάτσῃς στὸν καναπέ σου καὶ νὰ προβλέπῃς ὅτι θὰ ἀποτύχῃ. Ἔχεις πέσει 50% μέσα καὶ μπορεῖς νὰ χαρῇς ὀταν γίνῃ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ὑπόλοιπο 50% ποὺ θὰ «χάσῃς» δὲν ἔχεις καμμία εὐθύνη, δὲν στοιχηματίζεις τίποτα.

Τὸ δύσκολο εἶναι βάλεις τὸν κῶλο σου κάτω καὶ νὰ τὸ κάνεις νὰ δουλέψῃ.
Νὰ μὴ παραιτηθῃς.

Δημήτρης Παπαγιαννίδης

φωτογραφία