Διότι τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν φόβους. Οὔτε ἀναστολὲς στὰ ὅσα πιστεύουν.
Δὲν ἔχουν σχηματίσει ἀκόμη τὰ πεποιθησιακά τους συστήματα καὶ δὲν ὑπάρχουν φραγμοὶ στὴν φαντασία τους.
Δὲν ἔχουν ἀκόμη βιώσει τὴν ἀποτυχία καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὴν φανταστοῦν.

Γιὰ τὰ παιδιὰ εἶναι ὅλα εὔκολα καὶ πιθανά. Ὁ κόσμος τοὺς ἀνήκει.
Εἶναι τόσο ἰσχυρὰ τὰ «θέλω» τους, ποὺ ἐὰν δὲν τοὺς ἐπιβάλουμε ἐμεῖς φραγμούς, θὰ καταφέρουν νὰ κάνουν κάθε ὄνειρό τους πραγματικότητα. Μὰ ἐμεῖς, γιὰ νὰ τὰ προστατεύσουμε, ψαλιδίζουμε σιγὰ σιγὰ αὐτα τὰ ἰσχυρὰ «θέλω» τους καὶ τὰ ἐκπαιδεύουμε στὸ νὰ μᾶς …μιμηθοῦν. Μὰ μαζὺ μὲ τὴν προσαρμογὴ στὴν πεζότητα τοὺς κλέβουμε καὶ ὅλην ἐκείνην τὴν δύναμιν, μαζὺ μὲ τὴν ἀθωώτητα,  ποὺ διαθέτουν, γιὰ νὰ κατακτήσουν τὰ ὄνειρά τους.
Καὶ ὅπως τὰ χθεσινὰ παιδιά, ἐμεῖς, ἔπαψαν νὰ θεωροῦν δικαίωμά τους τὸ ὄνειρο, ἔτσι καὶ τὰ σημερινὰ παιδιά, οἱ αὐριανοὶ ἐνήλικες, σιγὰ σιγὰ ἐκπαιδεύονται γιὰ νὰ ζοῦν μὲ τὰ ψαλιδισμένα τους ὄνειρα, ἐν τελῶς συμβατικά.

Αὐτὸ λοιπὸν πρέπει νὰ κερδίσουμε.
Τὸ νὰ ξανααισθανθοῦμε τὴν δύναμιν ποὺ κρύβει τὸ ὄνειρο ἑνὸς παιδιοῦ. Τὸ νὰ μπορέσουμε νὰ κάνουμε τὸ «θέλω» μας πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ τὸ «πρέπει» μας. Τὸ νὰ ὁρίσουμε ἐμεῖς ποῦ εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ποῦ τὸ πέρας τῆς διαδρομῆς.
Μόνον ἔτσι τὰ …θαύματα θὰ ἐπιστρέψουν στὴν καθημερινότητά μας.

Φιλονόη

φωτογραφία