Μὲ ἀφορμὴ ἕνα δημοσίευμα τοῦ ἀγαπητοῦ μας Στεφάνου Θεοφανάκη, ποὺ ἀνεφέρετο σὲ κάποια ἔγκλειστα ἄγρια ζῷα, σὲ ἕναν  ζῳολογικὸ κῆπο κάπου στὴν Ὁλλανδία, τὰ ὁποῖα ἐπετέθησαν σὲ οἰκογένεια…

Γίνεται νά ἐξημερωθοῦν τά ἄγρια;

…ἐνθυμούμενα τὸ ἄγριον τῆς φύσεώς τους, παρὰ τοῦ ὅ,τι διαβιοῦν (ἢ κι ἐγεννήθησαν) σὲ εὐρωπαϊκὰ ἐδάφη, μακρὰν τοῦ χώρου ποὺ θὰ μποροῦσαν, ἐλεύθερα, νὰ στρέφονται κατὰ ὁποιουδήποτε στόχου τους ἀνεμπόδιστα…
…σκέψεις μὲ κατέκλυσαν καί…
…ἐχαμογέλασα!!!

Θυμήθηκα ἐπίσης ἕνα παλαιώτερό μου δημοσίευμα, ποὺ συχνὰ πυκνὰ τώρα τελευταία τὸ ἐπαναφέρω…

Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, σὲ μίαν βαρυχειμωνιά, κάϋκαν σχεδὸν ὅλα τὰ ἐσπεροειδὴ τῆς Πελοποννήσου.

Τραγωδία  νὰ τὸ βλέπῃς. (Πρέπει νὰ ἔχουμε κλείσει πλέον δεκαετία ἀπὸ τότε, ἐὰν θυμᾶμαι καλῶς.)

Σὲ μίαν περιήγησι μου στὶς πληγεῖσες περιοχές, διεπίστωσα, μᾶλλον μὲ κρυφὴ χαρά, πὼς τὰ ἐσπεριδοειδὴ ποὺ κάϋκαν, δὲν κάϋκαν,  ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπανῆλθαν στὴν πρὸ ἐμβολιασμοῦ τους κατάστασι.

Δῆλα δή, οἱ μανταρινιὲς καὶ οἱ πορτοκαλιὲς εἶχαν ξαναγίνει νεραντζιές. 

Χάρηκα; Ναί, κι ἂς συμμεριζόμουν τὸν πόνο καὶ τὸν κόπο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δούλευαν τὴν Γῆ καὶ ζοῦσαν ἀπὸ αὐτὰ τὰ δένδρα. 

Χάρηκα διότι μετὰ ἀπὸ ἕνα βίαιον γεγονὸς ἡ φύσις ἀκύρωσε μόνη της τὴν ἀνθρώπινο παρέμβασι καὶ ἐπανέφερε τὰ δένδρα στὴν μορφὴ ποὺ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν σπόρο τους.

Τὸ μπόλι.

…καὶ τὸ ὁποῖον, λίγο ἔως πολύ, ἔλεγε περίπου τὰ ἴδια, μὲ αὐτὰ ποὺ συνέβησαν στὴν Ὁλλανδία…
Μόνον ποὺ αὐτὰ ποὺ εἴδαμε νὰ συμβαίνουν στὴν Ὁλλανδία ἦσαν τυχαία, ἀπολύτως γεγονότα, ἐφ΄ ὅσον δὲν ὑπῆρξε κάποιο βίαιον περιστατικό, ποὺ θὰ ἐξωθοῦσε αὐτὰ τὰ ζᾦα νὰ θυμηθοῦν τὸν γενετήσιό τους χαρακτῆρα.
Τί θά συνέβαινε ἐάν κάποιοα βιαιότητα ὅμως τά ἐξωθοῦσε ἐκεῖ πού, κάθε εὔφρων νοῦς (παρακαλῶ) θέλει νά ἀπεύχεται;

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὅμως στὰ καθ’ ἡμᾶς.
Εἴπαμε καὶ ξαναλέμε καὶ ἐπιβεβαιώνεται διαρκῶς, ἀπὸ τὰ πέριξ ἡμῶν γεγονότα, μία παναρχαία ἀλήθεια, ποὺ πλέον δὲν γίνεται νὰ ἀποσιωποιηθῇ: ἡ καταστροφὴ κάθε (καλά, μεθοδικά, προγραμματισμένα) ἐμφυτευμένου λοβοτομικοῦ μας ἐμβολιασμοῦ.
Καί, ἁπλῶς κάποια τέτοια περιστατικά, ἔρχονται μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μᾶς τὸ ὑπενθυμήσουν .

Φιλονόη

Υ.Γ. Ξεχνιέται ἡ φύσις; Ναί, ξεχνιέται… Μποροῦν κάποιοι, ἐὰν τὸ θέλουν (καὶ τὸ θέλουν) νὰ ξεχασθῇ. Ὅμως ἔτσι ὅπως σιγὰ σιγὰ καὶ μεθοδικὰ ξεχνιέται, ἔτσι καί, πάντα βιαίως, ἀφυπνίζεται…