Στὸν κόσμο μας, ποὺ ἀρέσκεται σὲ ὡραία …περιτυλίγματα, ἄνευ περιεχομένου, εἶναι πασιφανὲς πὼς κάθε μορφῆς προπαγάνδα ἔχει περιθώρια ἐξαπλώσεως καὶ ἐπικρατήσεώς της, μόνον ἐὰν αὐτὸς ποὺ τὴν ἐξαπολύει διαθέτει καὶ τὸ Χρῆμα.
Τὸ Χρῆμα δὲν εἶναι θεός, ἀλλὰ Μέσον ἀσκήσεως ἐλέγχου στὶς μάζες καί, καταληκτικῶς, μέσον διατηρήσεως τῆς Ἐξουσίας στὰ χέρια αὐτῶν ποὺ τὴν κατέχουν ἤδη.

Δίκαιον, νομιμότης, ἀθῷα θύματα καὶ ἀληθὴς Ἐξουσία… (α)

Στὸν κόσμο τοῦ χρήματος τὸ γενικὸ πρόσταγμα ἔχει ὁ Νόμος.
Ὁ Νόμος εἶναι ἔτσι δομημένος ποὺ οὐδέποτε θὰ ὑπηρετήση τὸ Δίκαιον, παρὰ μόνον αὐτὸν ἢ αὐτοὺς ποὺ διατηροῦν τὴν Ἐξουσία. Καὶ εἶναι λογικότατον αὐτό, ἐφ΄ ὅσον τὸ «ΝόμιμοΝ» εἶναι ἔτσι προπαγανδισμένο, ποὺ νὰ ταὐτίζεται μὲ τὸ Δίκαιον τοῦ κρατοῦντος τὴν Ἐξουσία καὶ μόνον. Πρὸς τοῦτον, γιὰ παράδειγμα, ὁ ἀνήθικος καὶ παράνομος καὶ καταχρηστικὸς τόκος οὐδέποτε ἐθίγη στὰ νομικὰ δρώμενα τῆς χώρας μας ἀπὸ τοὺς (φερομένους ὡς) κυβερνῶντες ἢ ἀντιπολιτευομένους. Τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα δὲ ὄχι μόνον δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὸν τόκο καὶ  τὴν τοκογλυφία, ἀλλὰ δηλώνει, ἐπὶ πλέον, πὼς ἄλλο ὁ νόμος καὶ ἄλλο ἡ …ἐρμηνεία του. Κι ἔτσι, ἀναλόγως τῶν …συμφερόντων, οἱ ἐρμηνείες τοῦ Συντάγματος δύνανται νὰ εἶναι ὅ,τι τοὺς …καπνίσῃ, ἀλλὰ οὐδέποτε Δίκαιες.

Δίκαιον, νομιμότης, ἀθῷα θύματα καὶ ἀληθὴς Ἐξουσία…(β)

Ὁ Νόμος οὐδέποτε εἶναι δίκαιος, ἀλλὰ διαχρονικὸς ὑπηρέτης, προστάτης καὶ ἄλλοθι τῶν ἐγκληματιῶν.
Ὁ Νόμος μεριμνᾶ γιὰ τὸ …ἀπυρόβλητον τῶν συνεργατῶν-ὑπηρετῶν τῆς Ἐξουσίας, ἀκόμη καὶ μὲ παραγραφὲς ἢ ἀσυλίες.
Ὁ Νόμος ὁρίζει ὅ,τι τοῦ καπνίσῃ καὶ συμπεριλαμβάνει ἐντός του ἀκόμη καὶ τὸ Σύνταγμα, γιὰ τὸ ὁποῖον τόσο πολὺ …«σκοτωνόμεθα». Οὐδέποτε ὅμως Σύνταγμα στὸν πλανήτη μας θὰ ὑπηρετοῦσε τοὺς λαούς, παρὰ μόνον αὐτοὺς ποὺ δυναστεύουν τοὺς λαούς.
Τὸ «νόμιμον» λοιπὸν (κι ὄχι νόμιμον) εἶναι ὅ,τι ὑπαγορεύῃ τὸ (κάθε λογῆς) ἀφεντικὸ στοὺς (φερομένους ὡς) νομοθέτες, ποὺ ὑπογράφουν μὲ …κλειστὰ μάτια κάθε κωλόχαρτο, τὸ ὁποῖον καὶ οὐδέποτε διαβάζουν. Πρὸς τοῦτον τὰ μνημόνια, τὰ ἀνεξόφλητα δάνεια, ὁ ὑπέρμετρος δανεισμός, τὰ ἐξοπλιστικά, οἱ δικαστικὲς ἀποφάσεις ποὺ τὴν μία εἶναι ἔτσι καὶ τὴν ἄλλην …γιουβέτσι, οἱ (κάθε ἐπιπέδου καὶ τύπου καί, κυρίως, ὑπὲρ ἄνω κάθε νόμου) «ἀνεξάρτητες ἀρχές», καθὼς φυσικὰ καὶ ὅλα τὰ ἐξ αὐτῶν προκύπτοντα δεινά μας, ὅπως φυσικὰ καὶ ἡ ἐξάρτησίς μας ἀπὸ τὶς καλὲς (ἢ κακές) διαθέσεις τῶν «συμμάχων» μας.

Συμπερασματικῶς.
Τὸ Δίκαιον εἶναι «δίκαιον» στὸν κόσμο μας.
Ἡ Δικαιοσύνη εἶναι «δικαιοσύνη».
Ἐπάνω ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ὁ Νόμος.
Ὁ Νόμος ὅμως οὐδέποτε ἦταν δίκαιος, παρὰ μόνον …ἐξυπηρετικός, ἐφ΄ ὅσον ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὰ κέντρα Ἐξουσίας, μὲ σκοπὸ νὰ ἐξυπηρετῇ καὶ νὰ ὑπηρετῇ μόνον τὴν Ἐξουσία.
Οἱ Νόμοι μεριμνοῦν γιὰ νὰ διατηρηθῇ ὡς ἔχει τὸ Κράτος καὶ τὸ παρά-Κράτος.
Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ (χὰ χὰ χά…!!!) τιμωρίες ὅσων ἐγκληματοῦν εἴτε κατὰ τῆς χώρας, εἴτε κατὰ τῶν πολιτῶν, εἴτε καὶ κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος γενικότερα, παραγράφονται ἢ δὲν ὑφίστανται καί, ἐὰν (λόγῳ λαϊκῆς ὀργῆς) ἐπιβληθοῦν κάποιες (ἀνούσιες) τιμωρίες, οὐδέποτε αὐτὲς οἱ τιμωρίες διαρκοῦν ὅσο πρέπει. (Βλέπε τσοχατζόπουλο, ῥουπακιᾶ, μηλιώνη, GAPατο, γεωργίου, ἀλλὰ καὶ «17 Νοέμβρη», μαζιώτη, θεοφίλου κλπ κλπ κλπ…!!!).

Κύριος ἀρωγός, ἤ, γιὰ κάποιους, συν-Ἐξουσία, εἶναι (ἡ κάθε εἴδους καὶ, δόγματος) θρησκευτικὴ Ἀρχὴ καὶ τὸ ἑκάστοτε ἱερατεῖον της, ποὺ σὲ ἀγαστὴ συνεργασία (ἐπίσημο καὶ ἀνεπίσημο) μὲ τὰ κρατικὰ μέσα ἐκπαιδεύσεως (συστήματα παιδείας καὶ διὰ βίου μαθήσεως – ἢ σκέτο ἐκπαιδεύσεως στὸ νὰ ἀρεσκόμεθα στὴν …δουλεία μας), καθὼς φυσικὰ καὶ μέσῳ τῆς προπαγανδιστικῆς μηχανῆς (τοῦ Τύπου), διατηροῦν τὴν ἀσάφεια, τὴν ἀμάθεια καί, καταληκτικῶς, τὴν μηδενικὴ ἀντιληπτικότητα στοὺς ἐλεγχομένους, ἀπὸ αὐτούς, μαζανθρώπους.

Ἡ ἀπόλυτος ἀποχαύνωσις, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιδέχονται ἅπαντες κάποιας, μικρῆς ἢ μεγάλης, ἐπιδράσεως καί, καταληκτικῶς, νὰ παραμένουν ἀπολύτως ἐλεγχόμενοι, ἐπιτελεῖται ἐνίοτε καὶ μὲ διαφόρων τύπων κι ἐπιπέδων …«καροτάκια», πρὸ κειμένου, μὲ …χανδροῦλες οἱ (κατὰ τόπους) ἰθαγενεῖς, νὰ συμβιβάζονται ἱκανοποιημένοι.
Ἐὰν παρεμπιμπτόντως οἱ διάφοροι σχεδιασμοὶ περιλαμβάνουν ἀλλαγὲς συνόρων, ἐπεκτάσεις ἢ συῤῥικνώσεις κρατῶν (καὶ αὐτοκρατοριῶν), τότε ἀναδύονται …ἐθνικιστικὲς ἢ ἀντεθνικὲς κορῶνες, τόσο ὑψηλές, ποὺ οὐδεὶς ἀναρωτᾶται τὸ ἐὰν ἐμπεριέχουν ἀλήθειες. Σημασία ἔχει ὅλοι νὰ συμπεριφερθοῦν ὅπως ἡ Ἐξουσία σχεδιάζει κι ἐπιθυμεῖ.

Οἱ λοιποὶ «πυλῶνες»- περισσότερο περιφρουρητὲς καὶ προστάτες τῆς Ἐξουσίας, παρὰ κάτι διαφορετικὸ – εἶναι οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις, οἱ Δημόσιοι Ὑπάλληλοι καὶ οἱ δικαστικοί. Ἁπλοῖ μηχανισμοὶ ἐξυπηρετήσεως τῆς μίας (σκιώδους ἀλλὰ πρό-αἰωνίου) Ἀρχῆς ὅμως διαρκῶς παραμένουν οἱ συγκεκριμένοι. Κάτι σὰν …«μπράβοι» ἤ, γιὰ νὰ συμβαδίζουμε μὲ τὴν μυθολογία μας, οἱ κάποιες (ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες) ἐκδοχὲς τῆς Βίας.

Αὐτοὶ λοιπόν, πού, συνήθως (ἀλλὰ ὄχι πάντα), ἀγνοοῦν τὸ τὶ ἀκριβῶς ὑπηρετοῦν, εἶναι διαχρονικῶς οἱ χρήσιμοι καὶ σημαντικοὶ …«νταβατζῆδες» τῆς Ἐξουσίας, ποὺ ἐνίοτε, κερδίζοντας τὸ …διάφορόν τους, γίνονται …«βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως. Στὴν πραγματικότητα εἶναι …βοηθοὶ δεσμοφύλακες καὶ ὡς τέτοιοι δροῦν κατασταλτικά, ἀλλὰ καὶ προπαγανδιστικά, κατὰ τῶν πολλῶν, ὑπερασπιζόμενοι, ἀκόμη καὶ μὲ τὶς ζωές τους, τὴν ὑπάρχουσα Ἀρχή.

Ἐννοεῖται πὼς οἱ (πραγματικοί) κατέχοντες τὴν Ἐξουσία, οὐδέποτε ἐφησυχάζουν. Ἐὰν κρίνουν δὲ πὼς ὁ ἕνας τρόπος (βιτρίνα: βασιλεία, δημοκρατία, δικτατορία) ἀσκήσεως τῆς Ἐξουσίας τους ἔχει κουράση τὶς μάζες, δὲν διστάζουν, μὲ δικούς τους, καλο-ἐκπαιδευμένους τοπάρχες, νὰ στήσουν ἀκόμη καὶ  …ἐπαναστάσεις, πρὸ κειμένου νὰ κριθῇ ὡς ἀληθοφανὴς καί, κυρίως, ἀναγκαία ἡ ἀλλαγὴ τῆς (βιτρίνας) Ἐξουσίας. Ἐπαναστάσεις σὰν τὴν γαλλικὴ ἢ τὴν ῥωσσικὴ εἶναι θαυμάσιες εὐκαιρίες ἐρεύνης γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ πόσο ὡραία τὴν ἔστησαν στὶς μάζες.

Ἡ ἐν λόγῳ μορφὴ Ἐξουσίας, ποὺ βασίζεται στὸν ἔλεγχο τῶν μαζῶν διὰ τῆς Βίας (βία τοῦ δανεισμοῦ καὶ τοῦ τόκου σήμερα, ποὺ συμπορεύεται μὲ τὴν βία τῆς προπαγάνδας ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ τὰ ΜΜΕ, ἐνᾦ περιφρουρεῖται ἀπὸ ὅλον τὸν κρατικὸ μηχανισμό), μὲ μέσον τὸ Χρῆμα, εἶναι ἡ λάθος μορφὴ Ἐξουσίας, ἐφ΄ ὅσον καταπατᾶ τὸ Φυσικὸν Δίκαιον πρὸς ὄφελός της. Τὸ Φυσικὸν Δίκαιον ὅμως εἶναι ἀπαράβατος ὅρος ἁρμονικῆς διαβιώσεως καὶ συμβιώσεως τῶν ἐμβίων εἰδῶν τοῦ πλανήτου μας.

Ἡ Βία σαφῶς ἐνυπάρχει, ὡς βασικὴ ἀρχὴ ἐπιβιώσεως, στὸν πλανήτη μας. Ἐν τούτοις ἡ ἀνθρώπινος ἐκδοχή της εἶναι αὐτὴ ποὺ περιλαμβάνει, ὡς ἀπαράβατον ὅρον τὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἀντιπάλου-στόχου της. Ὄχι τὴν ἧττα του, ἀλλὰ τὸν ἀφανισμό του. Ὄχι τὸν κορεσμὸ τῆς πείνης, ἀλλὰ τὸν ἀφανισμὸ αὐτοῦ ποὺ ἴσως καὶ νὰ εὐθύνεται γιὰ τὴν πείνα. (Δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι, ἀλλὰ ἂς ὄψεται ἡ προπαγάνδα!!!)
Κι αὐτὸς ὁ ἀφανισμός, ποὺ ἐνίοτε μετατρέπεται καὶ σὲ γενοκτονία, οὐδόλως ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ζωῴδη Φῦσιν μας.
Οἱ γενοκτονίες λαῶν (κι ὄχι μόνον) εἶναι κατὰ κύριον λόγον ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου κι ὄχι τῶν ζῴων.

Ὑπάρχουν ὅμως πάντα καὶ διαφορετικὲς ἐκδοχὲς τῆς …αὐτῆς μορφῆς Ἐξουσίας. Κάτι σὰν τὶς …ἄλλες ὄψεις τοῦ ἰδίου νομίσματος.
Αὐτὲς οἱ ὁποίες φυσικὰ …ἐναλλακτικὲς ἐκδοχὲς τῶν ἰδίων …ἀπόψεων περὶ Ἐξουσίας, περιλαμβάνουν καὶ διάφορες (φαινομενικῶς ἀντιδιαμετρικές) ἀπόψεις περὶ ἱστορίας, ἀληθείας, δικαίου. Αὐτὲς ἀκριβῶς οἱ ἀπόψεις εἶναι γιὰ νὰ γελᾶμε, ἐφ΄ ὅσον οὐδέποτε στοχεύουν στὸ νὰ στηρίξουν τὴν Ἐλευθερία τῶν λαῶν, παρὰ μόνον στὸ νὰ ἀλλάξουν …«ἐτικέττες» στὶς (φερόμενες ὠς) Διακριτὲς Ἐξουσίας, ἀλλὰ καὶ στοὺς (βιτρίνες) διαχειριστές τους.

Ὅστις λοιπὸν ἐπιλέγει νὰ διεκδικήσῃ τὴν Ἐξουσία γιὰ τὸν ἑαυτόν του, ἀποδεχόμενος ἐπισήμως μέρος ἢ τὸ ὅλον τῶν παραπάνω …Ἀρχῶν περὶ Ἐξουσίας, εἶναι ἢ καλό-λαδωμένος ὑπάλληλος τῶν τοκογλύφων ἢ ἀπολύτως …ἠλίθιος. Στὴν πρώτη περίπτωσιν ὅλα θὰ ἐξελιχθοῦν καλῶς καὶ γιὰ αὐτὸν καὶ γιὰ τοὺς χειροκροτητές του, ἐνᾦ ἐὰν ἀναλάβῃ τὴν (βιτρίνα) Ἐξουσία, θὰ εἶναι μία ἀκόμη δικτατορικὴ ἐκδοχή. Στὴν δευτέρα περίπτωσιν ὅμως, ἐὰν πράγματι εἶναι ἀντίθετος (καί, ἐννοεῖται, καθαρός) θὰ μᾶς …τελειώση!
(Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς ἐνίοτε δὲν χρησιμοποιῶνται ἐνίοτε καὶ …«λαγοί», πρὸ κειμένου νὰ περιμαντρώνουν τοὺς …ἀδεσπότους. Ὅμως κι αὐτοί, οἱ …«λαγοί», εὐκόλως ἀναγνωρίζονται, ἐὰν ἑστιάσουμε στὶς λεπτομέρειες τοῦ τρόπου ποὺ προωθῶνται! Βλέπε, γιὰ παράδειγμα, ψῶῤῤα καὶ λοιποὺς …«ἐθνοσωτῆρες», ποὺ ὅλοι τους κόπτονται γιὰ νὰ μᾶς σώσουν, ἀλλὰ σταθερῶς εὐαγγελίζονται ἢ δημοκρατικὲς ἢ ἀριστό-δημοκρατικὲς ἢ ἀμεσό-δημοκρατικὲς θέσεις! Ναί, Καραγκιόζηδες…)

Καλὸ θὰ εἶναι λοιπὸν νὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ τὴν …Ἀρχή, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ τὶ ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἀλλάξουμε στὸν κόσμο μας. Διότι τὸ πρόβλημα τοῦ κόσμου μας δὲν εἶναι ἡ πτωχοποίησις, ἡ δημοκρατία, ἡ ἀντεθνικότης ἢ ὁ ὑπέρ-ἐθνικισμός, ἀλλὰ κάτι ἄλλο, πολὺ πιὸ ἁπλό, σαφὲς καὶ ἔμπειρο.
Γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε δὲ ὁριστικῶς ἀπὸ αὐτό, μὰ καὶ γιὰ νὰ θέσουμε τὶς καλλίτερες δυνατὲς βάσεις, πρὸ κειμένου κάθε ἐπερχομένη γενεὰ νὰ πατᾷ γερὰ στὴν Ἀλήθεια, μὰ καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃ Φυσικὸν Δίκαιον, ὀφείλουμε νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὴν Ἀριστεία καί, κυρίως, ὅσον κι ἐὰν φαντάζῃ ἐξωπραγματικό, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς ἐλέγχου μας.
Κι ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς εἶναι ἡ Παιδεία μας, ἐνᾦ ὁ ἐπόμενος λέγεται Χρῆμα.

Φιλονόη