Ἰσραηλινὸς ἐπεκτατισμὸς

κύριος Μιχαλόπουλος μὲ …ἐμάλωσε (καὶ καλῶς ἔκανε) σὲ σχόλιον του (ἐδῶ), διότι τὸ κείμενον του ἔγινε ὀλίγον …σαλάτα, ἐφ΄ ὅσον τὸ κόψαμε σὲ …κομματάκια, γιὰ νὰ μὴ κουράσῃ τοὺς φίλους μας ἀναγνῶστες. Πρὸς τοῦτον καὶ δημοσιεύεται σήμερα ὁλόκληρον πλέον, πρὸ κειμένου νὰ ἀποκατασταθοῦμε στὰ μάτια του.

Έλπίζω νὰ εἶναι, γιὰ ὅσους ἐνδιαφέρονται, μία καλὴ εὐκαιρία νὰ κρατήσουν συγκεντρωμένη τὴν ἔρευνά του ὡς ἀρχεῖον.

Φιλονόη

Ὁ ἐπεκτατισμὸς τοῦ Ἰσραὴλ συνιστᾶ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα

Κυττάξτε τώρα τὸ πῶς διαστρέφεται ἡ Ἱστορία (μιλᾶμε γιὰ τὴν παραχάραξη): Θυμᾶστε τόν Τζῶν Φιτζέραλντ Κέννεντυ, Πρόεδρο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ποὺ δολοφονήθηκε στὸ Ντάλλας τοῦ Τέξας; Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀρχικῶς ἐθεωρήθη «αὐτουργὸς τοῦ ἐγκλήματος», ἐδολοφονήθη στὸ μάνι-μάνι ἀπὸ ἄτομο ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς, πού, στὴν συνέχεια, πέθανε λόγῳ βαρειᾶς του ἀσθενείας. Μετὰ ἀπὸ τὸν Πρόεδρο, ἐδολοφονήθη, ἐπίσης στὸ μάνι-μάνι, καὶ ὁ ἀδερφός του, ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τῶν Η. Π.Α. καὶ στὸ πιὸ μετὰ ὁ τρίτος ἀδελφὸς Κέννεντυ ἔπαθε ἀτύχημα, κατὰ τὴν διερεύνηση τοῦ ὁποίου διεπιστώθη πὼς ὁδηγοῦσε μεθυσμένος καὶ οὕτῳ καθ’ ἑξῆς. (Ὁ τελευταῖος, αὐτὸς μὲ τὸ ἀτύχημα, δὲν σκοτώθηκε καθ’ ὅ,τι ἦταν «ἀνώδυνος» γιὰ τὴν ἀπόκρυφη κυβέρνηση [occult government] τῆς Ἀμερικῆς. Ἁπλῶς τοῦ ἐσφράγισαν τὸ στόμα – ἑρμητικῶς.) Ὁ οἱονεὶ πειρασμὸς νὰ ἐπιχειρηθῇ ἐν πρὸ κειμένῳ παραλληλισμὸς μὲ τὴν «πορεία πρὸς τὸν θάνατο» τῶν ἀδελφῶν Κέννεντυ μὲ ἐκείνη τῶν καθ’ ἡμᾶς ἀδελφῶν Παναγούλη ἤδη ἀναδύεται ἀκαταμάχητος…

Καὶ τώρα ἐρχόμεθα στοὺς useful idiots (= χρησίμους βλάκες), κατὰ τὴν προσφυᾶ ἔκφραση Νεοζηλανδοῦ διανοουμένου, ἤ, ἐὰν προτιμᾶτε, στοὺς «σανοφάγους» κατὰ τὴν ἀκόμη προσφυεστέρα διατύπωση συντελεστοῦ τοῦ ἱστοχώρου τῆς Φιλονόης μας. Οἱ ἐν λόγῳ useful idiots/σανοφάγοι λοιπόν, ἀριστεροδημοκράτες βέβαια οὐ μὴ ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς Ἑλληνοορθόδοξοι ἀριστεροχριστιανιστές, κλαίουν καὶ ὀδύρονται γιὰ τὸν «δημοκράτη/ἀριστερὸ Κέννεντυ», ποὺ τὸν «ἔφαγε ἡ Μαφία» καὶ ξανὰ-μανὰ οὕτω καθ’ἑξῆς.

Ἔχουμε, λοιπόν, καὶ λέμε:

  1. Ὁ Τζὼν Φιτζέραλντ Κέννεντυ ἦταν ἀπὸ τοὺς πολὺ λίγους Ἀμερικανοὺς ποὺ εἴχαν τὴν γενναιότητα δημοσίως νὰ διακηρύξουν ὅτι ἡ Δίκη τῆς Νυρεμβέργης (ναί, αὐτὴ μὲ τοὺς «Ναζὶ ἐγκληματίες») νομικῶς ἦταν ἀβάσιμος [1].
  2. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Προεδρίας του εἶχε δηλώση ὅτι σκόπευε νὰ ἐφαρμόσῃ φορολογικὸ σύστημα ποὺ θὰ εὐνοοῦσε τὰ οἰκονομικῶς κατώτερα κοινωνικὰ στρώματα [2].
  3. Ἐπίσης κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Προεδρίας του, ἠρνήθη νὰ συμπαραταχθῇ μὲ τοὺς Βρεταννούς, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ -ὅπως εἶχε προβλέψη ἀπὸ τὸ 1937 ὁ Franco- ἔστερξαν στὴν διάλυση τῆς δικῆς τους ἀποικιακῆς αὐτοκρατορίας, πίεζαν καὶ τοὺς Πορτογάλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Αὐτό, βέβαια, παρέμενε ἐκτὸς τοῦ διακανονισμοῦ τὴν ἀποκρυστάλλωση τοῦ ὁποίου εἶχε ἀναγγείλη, πάλι κατὰ τὸ 1937, ὁ ἐν λόγῳ Franco, ὅτι δηλαδὴ μόνον οἱ χῶρες μὲ κοινοβουλευτικὸ/δημοκρατικὸ καθεστὼς θὰ προχωροῦσαν στὴν «ἀπόῤῥιψη» τῶν ἀποικιῶν τους. Ἡ Πορτογαλία, ὅταν ἔπεσε ἡ Γκόα, δὲν εἶχε, βέβαια, κοινοβουλευτικὸ πολίτευμα. Οἱ Βρεταννοὶ ὅμως, γιὰ νὰ μὴ νοιώθουν «κορόιδα» (πῶς αὐτοὶ εἶχαν ἀφήση ὁλόκληρη τὴν ἰνδικὴ ὑποήπειρο καὶ οἱ Πορτογάλοι δὲν ἤθελαν νὰ ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὴν –οὐσιαστικῶς ἀσήμαντη- πόλη τῆς Γκόα;) πίεζαν τοὺς Πορτογάλους νὰ φύγουν ἀπο αὐτὴν τὴν τελευταία. Ὁ μόνος ποὺ ἐν προκειμένῳ σθεναρῶς ἀντετάχθη στοὺς Βρεταννοὺς καὶ συνετάχθη μὲ τοὺς Πορτογάλους, ὑπῆρξε ὁ Κέννεντυ [3] – χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἐξυπακούεται.
  4. Ἀμέσως μετὰ τὴν δολοφονία του, τὰ χρηματιστήρια ὄχι μόνο δὲν ἔπεσαν, ἀλλά… ἀνέβηκαν [4]. (Καλά, αὐτὸ καὶ μόνο ἀρκεῖ γιὰ νὰ καταδειχθῇ ἡ οὐσία τῆς ὅλης ὑποθέσεως.)
  5. Ὁ μέχρι τότε Ἀντιπρόεδρος τῶν Η. Π. Α. καὶ διάδοχός του στὴν Προεδρία, Λύντον Τζόνσον, ἰδιοσυγκρασίας τελείως διαφορετικῆς ἀπὸ τὸν -μακαρίτη πιὰ- Κέννεντυ [5], εὐθὺς μετὰ τὴν δολοφονία τοῦ προκατόχου του ἔσπευσε νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν Walter Lippmann, ἐπιφανῆ Ἰουδαῖο δημοσιογράφο, κυριολεκτικῶς «γιὰ νὰ πάρῃ ὁδηγίες» [6]. Ἐξυπακούεται ὅτι δημοσίως ἐδήλωνε πὼς δὲν ἔμελλε νὰ μεταβάλῃ τὴν ὅλη πολιτικὴ τοῦ Κέννεντυ [7] – κάτι ποὺ ἔγινε ἐλπιδοφόρως πιστευτὸ ἀπὸ τοὺς ἀνὰ τὴν ὑφήλιο useful idiots/ «σανοφάγους».
  6. Ἀμέσως στοὺς διπλωματικοὺς κύκλους τῆς πρωτεύουσας τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν παγιώθηκε ἡ ἄποψις ὅτι ἡ δολοφονία τοῦ Κέννεντυ ἦταν «ἔγκλημα ἀνεξήγητο» [8].

Νά λοιπὸν ποὺ μεγαλοπρεπῶς ἐπιτέλλει τὸ ἐρώτημα; Γιατί σκοτώθηκε ὁ Κέννεντυ;

Ἡ ἀπάντησις, γιὰ ὅποιον ἐντρυφήση στὸ ζήτημα, δὲν παρουσιάζη δυσκολίες: Ὁ Κέννεντυ ἐδολοφονήθη, ἐπειδὴ εἶχε ἔλθη σὲ διάσταση/σύγκρουση μὲ τὸν David Ben Gurion, «ἱδρυτὴ» τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ.
Πράγματι:

  • Α. Κατὰ τὸν Πρῶτο Ἀραβοϊσραηλινὸ πόλεμο (1948), οἱ Ἄραβες ἡττήθησαν. Ὁ κόσμος ὀρθῶς ἀποδίδει τὴν ἧττα τους στὴν ἔλλειψη ὀργανώσεως ποὺ γενικῶς χαρεκτήριζε τὰ ἀραβικὰ στρατεύματα καθὼς καὶ στὴν τεχνολογικὴ ὑποστήριξη ποὺ τότε ἐδέχθησαν οἱ Ἰουδαῖοι τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὶς Η.Π.Α.. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνας ἄλλος παράγων, ποὺ σταθερῶς ἀγνοεῖ τὸ εὐρὺ κοινό: Τότε, τὸ 1948, οἱ Ἄραβες οἱ ὁποῖοι ἐπετέθησαν στὸ Ἰσραήλ, ἦσαν ἀριθμητικῶς κατώτεροι ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλινούς, ποὺ -σὲ καθαρῶς θεωρητικὸ έπίπεδο- ἀμύνοντο. Οἱ δυνάμεις καὶ τῶν πέντε ἀραβικῶν Κρατῶν ποὺ ἀντετάχθησαν στοὺς Ἰουδαίους τοῦ Ἰσραὴλ δὲν ξεπερνοῦσαν τὶς 24.000 [9], ἐνῶ οἱ Ἰσραηλινοὶ τότε ἀντεπαρέταξαν «60.000-80.000 ἄνδρες τῆς Haganah καὶ 10.000 ἄνδρες τῆς Irgun» [10].Καὶ ἀξίζει ἐν προκειμένῳ νὰ τονισθῇ ὅτι δὲν «ἐπετέθησαν οἱ Ἄραβες στὸ Ἰσραήλ», ὅπως ἀκόμη καὶ σήμερα παραμένει πιστευτὸ ἀπὸ τὸ εὐρὺ κοινό, ἀλλὰ ἀντίθετα οἱ Ἰσραηλινοὶ ἤρξαντο χειρῶν ἀδίκων· ἐπετέθησαν, πράγματι, αἰφνιδιαστικῶς στὸ χωριὸ Ντὲρ-Γιασίν, κοντὰ στὰ Ἱεροσόλυμα, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἐκεῖ θανάτωση 254 ἀνθρώπων [11]. Τὸ πῶς ἀκριβῶς, βέβαια, ἔγιναν ὅλα αὐτὰ εἶναι θέμα ἄλλης ἀναρτήσεως – ὅπως κραυγαλέως θὰ ἔσπευδε νὰ ἐπισημάνη καὶ ἡ Φιλονόη μας.
  • Β. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, μετὰ τὴν σύρραξη τοῦ 1948, οἱ Ἰσραηλινοὶ ἀνησυχοῦσαν σφόδρα. Τί θὰ γινόταν, ἐὰν οἱ Ἄραβες κατόρθωναν –παρὰ τὶς πρὸς αὐτὸ συστηματικῶς ἀντίθετες προσπάθειες τῶν βασιλικῶν τους οἰκογενειῶν- νὰ ἑνωθοῦν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξαναρχίση ὁ πόλεμος; Ἔτσι, ἐζήτησαν τὴ βοήθεια τῶν Ἀμερικανῶν, πρὸ κειμένου νὰ ἐξουθενώσουν «μιὰ καὶ καλὴ» τοὺς Ἄραβες. Ὁ Κέννεντυ ἀρνήθηκε… καὶ προέτεινε, ἀντί γιὰ τὴν μέσῳ νικηφόρου γιὰ τοὺς Ἰσραηλινοὺς ὁριστικὴ ἐξουθένωση (= ἐξόντωση) τῶν Ἀρἀβων, συνδιαλλαγὴ καὶ τελικὴ εἰρήνευση τῆς Παλαιστίνης καὶ γενικῶς τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς [12]. Καὶ ὅπως λέγεται [13], ὅταν τελικῶς ὁ Ben Gurion ἔφθασε νὰ τοῦ ζητήσῃ πυρηνικὰ ὅπλα, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὴν «ἀραβικὴ ἀπειλή», ὁ Κέννεντυ ἠρνήθη…

…Καὶ ἐδολοφονήθη.

Εὐνόητο -ἐὰν ὄχι αὐτονόητο- παραμένει ὅτι ὁ διάδοχός του στὴν Προεδρία τῶν Η.Π.Α., Λύντον Τζόνσον, ἔσπευσε νὰ δώσῃ στρατιωτικοῦ χαρακτήρα βοήθεια στὸ Ἰσραήλ [14]· καὶ τὴν πολιτικὴ αὐτὴν –κάτι ἐπίσης αὐτονόητο- συνέχισαν ὅλοι οἱ ἑπόμενοι Πρόεδροι τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, ἀπειλώντας μάλιστα, ὑπὸ τὴν πίεση τοῦ Χένρυ Κίσσινγκερ, ἀκόμα καὶ ἀμερικανικὴ στρατιωτικὴ ἐπέμβαση στὴν Παλαιστίνη – ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ, ἐξυπακούεται [15]

 Ἀρχὴ σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις – ὅπως διεβεβαίωσε πρῶτος ὁ Ἐπίκτητος καὶ ἀκατάπαυστα διασαλπίζει ἡ Φιλονόη μας. Νὰ δοῦμε λοιπὸν τὸ θέμα μας καὶ ἐτυμολογικῶς.
Λοιπόν, ἔχουμε καὶ λέμε:

  1. Στὰ ἑλληνικά, τὰ ρωσσικὰ καὶ τὰ ἰταλικά, οἱ τωρινοὶ «πολῖτες τοῦ Ἰσραὴλ» ἀποκαλοῦνται καὶ Ἑβραῖοι. Ὁ Ἑβραῖος στὰ ἑβραϊκὰ λέγεται Ivri. Ῥίζα αὐτῆς τῆς τελευταίας λέξεως εἶναι ὁ ὅρος ever ποὺ σημαίνει «πέρασμα» [16]. Ὁ «ἑβραῖος» δηλαδὴ εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος διρπέρασε ἕνα «φράγμα» καὶ κατ’ ἐπέκταση «ἐκεῖνος ποὺ μπόρεσε νὰ καταφθάσῃ μέσῳ περάσματος [διανοιγμένου σὲ φράγμα]»· καὶ ὡς «πέρασμα» ἐν προκειμένῳ νοεῖται κάποιος μεγάλος ποταμός, τὸν ὁποῖο διεπέρασαν οἱ πρῶτοι «Ἑβραῖοι» [17]. (Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἄλλες, οἱονεὶ «πνευματικὲς» ἀλλὰ καὶ ἐτυμολογικὲς ἑρμηνεῖες τοῦ «περάσματος» [18], ἀλλὰ -κατὰ τὴνγνώμη μου τοὐλάχιστον- εἶναι δευτερευρευούσης σημασίας.) Καὶ ἐδῶ εἶναι νὰ θαυμάζῃ κάποιος τὴν πλαστικότητα ἤ, ἐὰν θέλετε, τὴν προσαρμοστικότητα τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσης. Κατὰ τὴν πρώιμο Ἀρχαιότητα, οἱ Ἑβραῖοι ἀπεκλήθησαν «Γεφυραῖοι» (ναί, ναί, αὐτοὶ ποὺ ἔφεραν τὴν δημοκρατία καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ παραφερνάλια στὴν Ἀθήνα), δεδομένου ὅτι ἀρχικῶς ἡ λέξις «γέφυρα» σήμαινε τὸν «φραγμόν» [19]. Ἀργότερα ὅμως, κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο, ὁπότε παγιώθηκε ἡ τωρινὴ σημασία τῆς λέξεως «γέφυρα», ὁ «Ἑβραῖος» ἀπεκλήθη «Περάτης» [20].
  2. Ἑβραῖοι, πάντως, σήμερα πιὰ δὲν ὑπάρχουν. Μετὰ τὸν κατὰ τὸ ἔτος 931 π.Χ. θάνατο τοῦ Σολομῶντος, υἱοῦ τοῦ Δαυίδ, τὸ βασίλειο τῶν Ἑβραίων διεσπάσθη σὲ δύο ἄλλα: Τὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα (τὸ νότιο), μὲ κέντρο/πρωτεύουσα τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραὴλ (τὸ βόρειο), μὲ πρωτεύουσα τὴν Σαμάρεια, στὴν ὁμώνυμο περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης. Τὸν πληθυσμὸ τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰούδα ἀποτελοῦσαν οἱ φυλὲς τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Βενιαμίν, ἐνῶ ἐκεῖνο τοῦ Ἰσραὴλ οἱ ὑπόλοιπες 10 ἀπὸ τὶς 12 φυλὲς τῶν Ἑβραίων. Κατὰ τὸ 721 π. Χ. ὅμως, τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραὴλ κατεστράφη ἀπὸ τοὺς Ἀσσυρίους καὶ οἱ κάτοικοί του, δηλαδὴ οἱ 10 ἀπὸ τὶς 12 φυλὲς τῶν Ἑβραίων, ἐσύρθησαν ἀπὸ τοὺς νικητὲς σὲ αἰχμαλωσία καὶ κυριολεκτικῶς… ἐξηφανίσθησαν. Παραμένει μυστήριο τὸ τί ἀπέγιναν οἱ ἐν λόγῳ 10 φυλὲς καὶ μέχρι σήμερα διάφορες ἀπόψεις ἔχουν σχετικῶς προταθῆ. (Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ὅτι, σύμφωνα μὲ ὁρισμένους, ἡ ὕπαρξις ἰσραηλιτικῶν βασιλικῶν συμβόλων ἐπισημαίνεται στὸν «θησαυρὸ» τοῦ ἀγγλικοῦ Στέμματος.) Ὅπως καὶ νὰ εἶναι ὅμως, ἀπὸ τὸ 721 π.Χ. Ἑβραῖοι καὶ Ἰσραηλίτες ἔπαψαν νὰ ὑπάρχουν· δὲν ὑφίστανται ἀπὸ τότε παρὰ μόνον Ἰουδαῖοι, δηλαδὴ ἡ φυλὴ τοῦ Ἰούδα καὶ τὸ μισὸ τῆς φυλῆς τοῦ Βενιαμίν. (Τὸ τί ἀπέγινε τὸ ἄλλο μισὸ αὐτῆς τῆς τελευταίας φυλῆς ἐπίσης ἀποτελεῖ πρόβλημα ποὺ ἐπιζητεῖ τὴν λύση του.)
  3. Νὰ τὸ ξαναποῦμε; Ἑβραῖοι πιὰ σήμερα δὲν ὑφίστανται. Νά γιατὶ σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς μεγάλες γλῶσσες οἱ πρώην Ἑβραῖοι ἀποκαλοῦνται κοφτά: Ἰουδαῖοι (juif, jude, jew, judeo κ.λπ.). Μόνον στὰ ἑλληνικά, ἰταλικὰ καὶ ρωσσικὰ ὁ πρώην Ἑβραῖος συνεχίζει νὰ ἀποκαλεῖται Ἑβραῖος καὶ ὄχι Ἰουδαῖος. Γιατί; Καὶ αὐτὸ ἄγνωστο…
  4. Καὶ ὁ ὅρος «Ἰουδαῖος» ὅμως ἀποδεικνύεται ἀδόκιμος. Καὶ ἐτοῦτο, ἐπειδὴ ὁ κατὰ τὸν 8ο μ.Χ. αἰώνα ἐξιουδαϊσμὸς τῶν Χαζάρων, τουρανομογγολικοῦ φύλου ποὺ διαβιοῦσε στὶς γύρω ἀπὸ τὴν Κασπία θάλασσα περιοχές, ἀφαίρεσε ἀπὸ τοὺς ἐπιγόνους τῆς φυλῆς τοῦ Ἰούδα τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς θρησκευτικῆς κληρονομιᾶς τῶν Ἑβραίων [21]. Ἐτσι οἱ σημερινοὶ -ἀλήθεια, πῶς νὰ τοὺς πῇ κάποιος;- πρώην Ἰουδαῖοι χωρίζονται σὲ δύο «ἐθνολογικὰ» κομμάτια: τοὺς Σεφαρντὶμ καὶ τοὺς Ἀσκεναζίμ.
    Ἀξίζει ἐν προκειμένῳ νὰ ἐπισημανθῇ πὼς μία ἀπὸ τὶς ἀληθοφανέστερες ἀποδόσεις στὰ ἑλληνικὰ τοῦ ὅρου Ἀσκεναζίμ, δηλαδὴ τῶν χαζαρικῆς καταγωγῆς «Ἰουδαίων», εἶναι: «Σκύθες». Ἀπὸ τὴν ἄλλη, πάλι, πλευρά, Σεφαρντὶμ εἶναι ὅσοι προέρχονται ἀπὸ τὴν Ἱσπανία, ἀπὸ ὅπου ἐδιώχθησαν κατὰ τὰ τέλη τοῦ 15ου μ.Χ. αἰώνος· καὶ αὐτό, ἐπειδὴ θεωρεῖται πὼς «Σεφαράντ», στὰ ἑβραϊκά, σημαίνει: Ἱσπανία. Αὐτὸ ὅμως ἀποδεικνύεται σφαλερό, διότι, ὅπως πρόσφατα ἀπεδείχθη περιτράνως, ἡ ἀκριβὴς σημασία αὐτῆς τῆς λέξεως παραμένει ἀσαφὴς στοὺς τωρινοὺς πρώην Ἰουδαίους/πρώην Ἑβραίους/Ἰσραηλίτες [22].
    Ὅπως καὶ νὰ εἶναι οἱ Σεφαρντὶμ ἀποτελοῦν μία –οὐσιαστικῶς πολὺ μικρὴ- μειοψηφία τῶν σημερινῶν Ἰσραηλινῶν (= πολιτῶν τοῦ Ἰσραήλ). Ἔστω καὶ ἐὰν αὐτοὶ θεωροῦνται οἱ μόνοι αὐθεντικοὶ Ἰουδαῖοι, ἄρα καὶ γνήσιοι Σημίτες, οἱ Ἀσκεναζίμ, ἐμπνευστὲς καὶ πρωτεργάτες τοῦ ὅλου σιωνιστικοῦ κινήματος σὲ ὅλες του τὶς ἀποχρώσεις [23], τοὺς ἔχουε κυριολεκτικῶς «καπελλώση» [24]. Kαὶ ἔχοντας αὐτὰ ὑπόψιν, κατανοεῖ, ἐλπίζω, κάποιος τὸ πόσο πονηρὴ εἶναι ἀπὸ τοὺς ἐπιγόνους τῶν πρώην Ἰουδαίων/πρώην Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν καὶ τοὺς ὀπαδούς τους ἡ χρήσις τοῦ ὅρου «ἀντισημιτισμός»:
    Ἐμφανίζονται δηλαδὴ ὅσοι προσπαθοῦν νὰ ἀποτινάξουν τὴν ἡγεμονία τῶν ἐν λόγῳ πρώην Ἰουδαίων/πρώην Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν ὡς ἔχθροὶ τῶν Σημιτῶν, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία οἱ κατ’ἐξοχὴν Σημίτες εἶναι οἱ Ἄραβες καὶ ἐνῶ οἱ Σεφαρντίμ, ποὺ ὅπως φαίνεται πράγματι κατάγονται ἀπὸ Σημίτες [25], ἀποτελοῦν μία μικρὴ καὶ ὁπωσδήποτε καταπιεσμένη μειοψηφία στὸ σύνολο τῶν Ἰσραηλινῶν καὶ τῶν ἀνὰ τὴν ὑφήλιο ὁμοθρήσκων τους.
  5. Πῶς πρέπει νὰ ὀνομάσῃ κάποιος αὐτοὺς ποὺ στὰ ἑλληνικά, ἰταλικὰ καὶ ρωσσικὰ ἀποκαλοῦνται «Ἑβραῖοι» καὶ σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς ἄλλες γλῶσσες «Ἰουδαῖοι»; Ἐγὼ δὲν ξέρω· καὶ συνακολούθως καλῶ ὁποιονδήποτε μπορεῖ νὰ ἐκφέρῃ γνώμη νὰ μοῦ τὴν πῇ, μήπως καὶ ἔτσι λυθῇ κοινωνικὸ πρόβλημα ὄχι εὐκαταφρόνητο. Γνωστός μου πάντως, ὁ ὁποῖος ἔχει καὶ αὐτὸς ἀσχοληθῆ μὲ τὸ ζήτημα, προτείνει τὸν ὅρο «Ἰουδαΐτες», ὑπὸ τὸν ὁποῖο νοοῦνται ὅλοι οἱ τωρινοὶ ὀπαδοὶ τοῦ ἑβραϊκοῦ θρησκεύματος – ὅπως αὐτὸ τελικῶς διεμορφώθη ἀπὸ τοὺς σημιτικῆς καταγωγῆς ὀλιγαρίθμους πιὰ Ἰουδαίους καὶ τοὺς πολυαρίθμους τουρανομογγολικῆς καταγωγῆς ἀπογόνους τῶν Χαζάρων.

Ὡς πρὸς τὰ ὅσα ἀναφερθήκαμε, λοιπόν, οὕτως ἐχέτω· ὁπότε σπεύδω στὴν -ὅσο γίνεται περισσότερο- ἐπιστημονικὴ προσέγγιση τῶν «ἰουδαϊκοῦ θρησκεύματος» κατοίκων τοῦ σημερινοῦ «κράτους τοῦ Ἰσραήλ», ποὺ αὐτοὶ βέβαια ἔχουνε πλῆρες τὸ δικαίωμα νὰ ἀποκαλοῦνται ὄχι βέβαια «Ἰσραηλίτες» ἀλλὰ ἁπλῶς «Ἰσραηλινοί».

Τὸ ἐν λόγῳ θρήσκευμα λοιπὸν παρουσιάζει τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά:

Α. Ἐπικεντρώνεται στὴν ὕπαρξη ἑνὸς καὶ μόνου Θεοῦ, ὁ ὁποῖος Θεὸς ὅμως εἶναι ὁ -οἱονεὶ ἀποκλειστικὸς- Θεὸς τῶν Ἑβραίων>Ἰουδαίων> Ἰουδαϊτῶν[26], σὲ τέτοιο μάλιστα βαθμό, ὥστε οἱ Ἑβραῖοι ἀρχικῶς καὶ οἱ Ἰουδαΐτες τελικῶς νὰ αὐτοθεωρῶνται συλλογικῶς ὡς «ὁ πρωτότοκος υἱὸς» τοῦ ἐν λόγῳ Θεοῦ [27]· καί, πρὸ κειμένου πλήρως νὰ δοθῇ ἡ ἐμβέλεια αὐτῆς εἰδικῶς τῆς ἀντιλήψεως, ὀφείλεται νὰ ἐπισημανθῇ ὅτι τελικῶς ὁ «λαὸς τοῦ Ἰσραήλ», δηλαδὴ οἱ σημερινοὶ Ἰουδαΐτες, ἔχουν ἀπὸ μόνοι τους προαχθῆ -συλλογικῶς- ἀπὸ «πρωτότοκος υἱὸς τοῦ Θεοῦ» στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Μὲ ἄλλα λόγια: τὸ σύνολο τῶν ὀπαδῶν τῆς ἰουδαϊκῆς θρησκείας ταὐτίζεται μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό! [28] Ἐὰν ἔχετε –ἐσεῖς ποὺ μὲ διαβάζετε- τὸν Θεό σας!

Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει πὼς οἱ Ἑβραῖοι/Ἰουδαῖοι ὑπῆρξαν, στὸ πέρασμα τῶν χρόνων καὶ τῶν αἰώνων, σταθερῶς «μονοθεϊστές». Κάθε ἄλλο! Ἐπανειλημμένως τὸ γύριζαν ἀπὸ τὸν μονοθεϊσμὸ στὸν πολυθεϊσμὸ καὶ τοὔμπαλιν καὶ ξανὰ-μανὰ τοὔμπαλιν [29]. Ἀξίζει, μάλιστα, ἐν προκειμένῳ νὰ σημειωθῇ ὅτι καὶ ὁ -περιβόητος- βασιλεύς τους Σολομών, αὐτὸς ὁ ὁποῖος κατεφέρετο κατὰ τῆς ἀκολασίας ἐν μέσῳ τριακοσίων γυναικῶν καὶ ἑπτακοσίων παλλακίδων [30], ἔχει θεωρηθῆ ὡς -οὐσιαστικῶς- πολυθεϊστής [31].

Β. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψις τῆς σἐ ὄφελος τῶν πρώην Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν/Ἰουδαίων καὶ τανῦν Ἰουδαϊτῶν ἀποκλειστικότητος τοῦ Θεοῦ ἔρχεται σὲ «κάθετη» ἀντίθεση μὲ τὴν θρησκεία τοῦ Χριστοῦ – ὅπως αὐτή, βέβαια, ἐπιτέλλει ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια καὶ ὄχι ὅπως –κατὰ κανόνα- προβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἔχει ἄλλωστε πρὸ πολλοῦ ἐπισημανθῆ στὴν Πεντάτευχον [32] χωρίο, βάσει τοῦ ὁποίου εἰς τὸ διηνεκὲς ἀποκλείεται ὁποιαδήποτε σύγκλισις/σύντηξις Ἰουδαϊσμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ: ὅτι κατηραμένος ὑπὸ Θεοῦ πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου [33].

Δικαιοῦμαι, συνεπῶς, ἀγωνιωδῶς νὰ ἀνακράξω: Δὲν εὑρίσκεται ἐπιτέλους κάποιος εὐσεβής, εὐλαβὴς οὐ μὴ ἀλλὰ φιλέορτος καὶ φιλακόλουθος Ἑλληνοορθόδοξος ἀριστεροχριστιανιστής, νὰ μοῦ ἐξηγήσῃ πῶς συμβιβάζονται τὰ ἀνωτέρω μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πρὸς Αὐτὸν λατρεία;

Γ. Ὁ, σὲ ἀποκλειστικὸ ὄφελος τῶν Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν>Ἰουδαίων>Ἰουδαϊτῶν, μονοθεϊσμὸς ἐπιφέρει τὴν ἀπὸ αὐτοὺς καθιέρωση ἀρχῆς, ἡ οἱονεὶ ἐκλαϊκευμένη ἐκδοχὴ τῆς ὁποίας εἶναι ἡ φράσις: «Ἡ κοιλιὰ βαστᾶ τὸ παιδί». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι Ἰουδαῖος/Ἰουδαΐτης θεωρεῖται ὅποιος ἔχει μητέρα Ἰουδαία/Ἰουδαΐτισσα. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἄλλωστε καὶ ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν ἀφανῶν (κρυπτο)Ἰουδαίων, στοὺς ὁποίους, τὴν κατάλληλο στιγμή, πρὸ κειμένου νὰ προωθηθοῦν οἰκονομικῶς καὶ κοινωνικῶς, δεόντως, ὑπενθυμίζεται ἡ ἀπώτερος καταγωγὴ τῆς μητρός τους… (Ἡ πιὸ γνωστὴ περίπτωσις –σύμφωνα τοὐλάχιστον μὲ τὰ σήμερα γνωστὰ- ὑπῆρξε ὁ στρατηγὸς Charles De Gaulle, Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας κ.τ.λ.).

Νὰ τὸ ποῦμε καὶ ἁπλούστερα; Ἑβραῖος/Ἰσραηλίτης πρῶτα καὶ Ἰουδαῖος στὴν συνέχεια -καὶ Ἰουδαΐτης στὴν πιὸ συνέχεια- θεωρεῖτο μόνον ἐκεῖνος ποὺ εἶχε καὶ τοὺς δύο γονεῖς Ἑβραίους/Ἰουδαίους ἤ, ἔστω, τὴν μητέρα του. Αὐτό, βέβαια, δὲν ἀπέκλεισε τὸν στὸν Ἰουδαϊσμὸ -συχνὰ βιαίων- προσηλυτισμὸ ἀλλοφύλλων· οἱ Γαλιλαῖοι, στοὺς ὁποίους συγκαταλέγεται ὁ Χριστός, ἀποτελοῦν τὴν πιὸ γνωστὴ περίπτωση. Οἱ Γαλιλαῖοι ὅμως θεωροῦντο Ἰουδαῖοι κατώτεροι ἀπὸ τοὺς «αὐθεντικοὺς Ἰουδαίους»· ἐξ οὗ καὶ ὅταν ὁ Φίλιππος ἀνεκοίνωσε στὸν Ναθαναὴλ τὴν ἐπιτολὴ τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ἀπὸ Ναζαρὲτ (τῆς Γαλιλαίας) ὡς Χριστοῦ, ὁ Ναθαναὴλ ἀπήντησε ἐρωτηματικῶς: Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; [34]

Ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον: Ἀπὸ μέρος τῆς Γαλιλαίας εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναδυθῇ προσωπικότητα προφητικῶν διαστάσεων; Καὶ αὐτό, διότι μόνο στὴν Ἰουδαία μποροῦσε κάτι τέτοιο νὰ ἐπιτευχθῆ. Μὲ τοὺς ἐξιουδαϊσμένος Χαζάρους, βέβαια, δὲν μπῆκε θέμα
«Ἰουδαίων ἀνώτερων καὶ κατώτερων», γιατὶ εἶχαν πιὰ καταστραφῆ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ ἐκεῖ ναὸς τῶν Ἰουδαίων καὶ αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι εἴχανε περιέλθη σὲ κατάσταση διασπορᾶς εὐρύτατης. Οἱ Χάζαροι ἐπιπλέον ἤτανε πολυάριθμοι καὶ πολὺ πιὸ ἄγριοι ἀπὸ τοὺς γλυκεῖς Γαλιλαίους…

Ἡ ἀρχὴ ὅμως πὼς «ἡ κοιλιὰ βαστᾶ τὸ παιδὶ» ἔχει ἐπιπτώσεις κοινωνικὲς τεράστιες. Ἀφανῶς ἀλλὰ σαφέστατα εὑρίσκεται θεμελιωμένη στὴν ἑβραϊκὴ/ἰουδαϊκὴ σκέψη ἡ ἄποψις πώς, ἀκόμη καὶ σὲ αὐστηρὰ ἀτομικὸ ἐπίπεδο, ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου [μὰ καὶ τοῦ ζώου] δὲν μεταβάλλεται [35] – κάτι ποὺ ἔρχεται σὲ ἐπίσης «κάθετο» ἀντίθεση μὲ τὴν εὐρέως διαδεδομένη στὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ ἀντίληψη ὅτι «ἀπὸ ῥόδο βγαίνει ἀγκάθι κι ἀπὸ ἀγκάθι βγαίνει ρόδο».

Τί σημαίνει, τώρα, στὴν πράξη αὐτό; Τὸ ἑξῆς: Ὅλες οἱ κοινωνικῶς ἀνώτερες θέσεις καλλίτερα εἶναι νὰ πηγαίνουν κληρονομικῶς. Τὸ ἐκπληκτικότερο –καὶ θρασύτατο- ἐν προκειμένῳ παράδειγμα ἐντοπίζεται στὸ γνωστὸ βιβλίο τοῦ Λ. Γιούρις, Ἔξοδος, ποὺ ἀποτελεῖ μία μυθιστορηματική, ἀλλὰ βασισμένα σὲ πραγματικὰ δεδομένα (histoire romancée), ἀφήγηση τῆς ἱδρύσεως τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ. Στὸ ἔργο αὐτὸ λοιπὸν γλαφυρῶς περιγράφεται ἡ ἱστορία ἑνὸς Ἰουδαίου (Jude), καθηγητοῦ στὸ πανεπιστήμιο τῆς Κολωνίας, στὴν Γερμανία, ὁ ὁποῖος δὲν καταλάβαινε γιατί θὰ τὸν «ἔδιωχναν οἱ Ναζί», ἐφόσον τὴν πανεπιστημιακή του ἕδρα ὁ ἴδιος τὴν εἶχε πάρη ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος πατέρας του τὴν εἶχε «κληρονομήση» ἀπὸ τὸν δικό του πατέρα! [36].

Καταλαβαίνετε τί διαβάζετε; Ἡ πανεπιστημιακὴ ἕδρα πήγαινε κληρονομικῶς ἀπὸ πατέρα σὲ υἱό, ἐπὶ τρεῖς γενεές, λὲς καὶ δὲν ὑπῆρχε ἄλλος, Γερμανός, νὰ τὴν διεκδικήσῃ καὶ νὰ τὴν πάρῃ! Καὶ ἐγὼ τοὐλάχιστον θεωρῶ ἰσχυρὴ ἔνδειξη τοῦ ἐξιουδαϊσμοῦ τῆς Ἑλλάδος, δικῆς μας Πατρίδας, τὴν κληρονομικὴ διαδοχὴ στὰ ἀνώτατα ἀξιώματα (ὁ υἱὸς τοῦ πρωθυπουργοῦ, τοῦ ὑπουργοῦ, τοῦ βουλευτοῦ, τοῦ πανεπιστημιακοῦ καθηγητοῦ κ.ο.κ.), ἡ ὁποία σὲ τέτοιον βαθμὸ δίδει τὸν τόνο στὸν δημόσιο βίο τῆς χώρας μας, ὥστε Γάλλος περιηγητὴς τοῦ προπερασμένου αἰῶνος νὰ χαρακτηρίσῃ τὸ πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος ὡς μία περίπου κληρονομικὴ δημοκρατία [37]. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ δεοντολογικῶς ἀναδύεται ἡ ὑποχρέωσις παραθέσεως ἀποσπάσματος ἀπὸ τὶς «Εἴκοσι Πέντε θέσεις τοῦ Γερμανικοῦ Ἐργατικοῦ Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ Κόμματος (N.S.D.A.P.)»: Ἀπαιτοῦμε ἰδιαίτερα ταλαντοῦχα παιδιὰ πτωχῶν γονέων, ὅποια καὶ ἂν εἶναι ἡ κοινωνική τους θέσις ἢ ἀπασχόλησις, νὰ ἐκπαιδεύονται μὲ ἔξοδα τοῦ Κράτους [38].

Δ. Ἔχοντας λοιπὸν κάποιος αὐτὰ ὑπόψιν του, μπορεῖ νὰ καταλάβῃ τὸ γιατί οἱ Ἑβραῖοι/Ἰσραηλίτες/Ἰουδαῖοι/Ἰουδαΐτες κατέληξαν νὰ θεωροῦνται μισάνθρωποι [39]. Ὅλοι οἱ ἀπερίτμητοι, αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ δὲν ἔχουν κάνει συμβόλαιο μὲ τὸν Θεό», ἀποκαλοῦνται στὰ ἑβραϊκὰ «goyim », λέξις τὴν ἀκριβῆ στὰ ἑλληνικὰ ἀπὀδοση τῆς ὁποίας καλλίτερα, πρὸς τὸ παρόν, νὰ ἀποφύγουμε. Ἀρκείτω ἡμῖν λοιπὸν ἡ ὑπόμνησις τοῦ ὅτι ὁ ὅρος «Γαλιλαία» ἀποτελεῖ ἐξελληνισμένη ἀπόδοση τοῦ ἑβραϊκοῦ Galil ha goyim, ὅπου ἔτυμον τοῦ galil εἶναι ἡ ἑλληνικὴ λέξις «κύκλος» καὶ goyim ὅ,τι παραπάνω εἴπαμε. Οἱ ἐν λόγῳ Γαλιλαῖοι ἐξιουδαΐστησαν καταναγκαστικῶς κατὰ τὸν Β΄ π. Χ. αἰώνα – καί, ὡς γνωστόν, Γαλιλαῖος ἤταν καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καθὼς καὶ οἱ μαθητές Του (ἐκτός, φυσικά, ἀπὸ τὸν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἤταν αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λέει τὸ ὄνομά του: Ἰουδαῖος).

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη γίνεται διάκρισηις σαφεστάτη μεταξὺ αὐτῶν ποὺ πρέπει νὰ ζοῦν καὶ ἐκείνων ποὺ δὲν πρέπει: Ψυχάς, ς οὐκ ἔδει ζῆσαι [40].

Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀντίληψη λοιπὸν ἀποῤῥέει καὶ τὸ ἑβραϊκὸ herem, μορφὴ «ἱεροῦ πολέμου» τόσο ἀγρίου, ὥστε στὸ πλαίσιό του νὰ ἐπιβάλλεται ὄχι μόνον ἡ «ἱερὰ ἐξόντωσις» τοῦ ἐχθροῦ ἀλλὰ καὶ ἡ καταστροφὴ τῶν ἀπὸ αὐτὸν λαφύρων [41]. Καὶ ὅσοι σήμερα διατηροῦν οἱονεὶ ὀργανικὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν «Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία», τὶς -ὅποιες τέλος πάντων- ἑλληνικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες, στὶς ὁποῖες, στοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, μαζὺ μὲ τοὺς Ἀμερικανοὺς δίνουν τὸν τόνο οἱ Ἰσραηλινοί, θὰ ξέρουν τὴν «αὐθόρμητη» ἀντίδραση αὐτῶν τῶν τελευταίων στὴν σχετικὴ μὲ τὴν προσπάθεια ἐξουδετερώσεως κάποιου «ὑπόπτου/ἐπιζημίου»: «Σκοτῶστε τον!» Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα, μάλιστα, ἐντοπίζεται σὲ -μυθιστορηματικοῦ βέβαια- βιβλίο παλιοῦ φοιτητοῦ μου στὸ πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: Se non è vero, è ben trovato (= ἐὰν δὲν εἶναι ἀλήθεια, καλῶς ἐπενοήθη) [42].

Δ. Ἔχοντας αὐτὰ κάποιος ὑπ΄ ὄψιν του, εὐχερῶς κατανοεῖ ὅτι ἡ μετὰ τὴν Ἔξοδο εἰσβολὴ τῶν Ἑβραίων στὴν Χαναάν, «Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας» ἐπέφερε μία καταστροφικῶν διαστάσεων πολιτιστικὴ ὀπισθοδρόμηση. Ὁ ἐκεῖ πολιτισμὸς τῶν γηγενῶν ἔπαθε κυριολεκτικῶς «ἐξηφανίσθη ἀπὸ προσώπου γῆς» [43]· καὶ ἡ στὴν συνέχεια πολιτιστικὴ ἀναβάθμισις ἐπετεύχθη σὲ ῥυθμοὺς πολὺ ἀργοὺς καὶ μὲ τὴν βοήθεια, ἐξυπακούεται, τῶν γηγενῶν τῆς Χαναὰν – ὅσων δηλαδὴ εἶχαν καταφέρη νὰ ἐπιβιώσουν [44]. Καὶ μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ἐν προκειμένῳ χαρακτηριστικὸ τὸ ὅτι ὁ ὅρος «ἑβραϊκὴ γλῶσσα» εἶναι σφαλερός. Ὅ,τι σήμερα θεωρεῖται ὡς «ἑβραϊκὰ» εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν Ἀρχαίων κατοίκων τῆς «γῆς Χαναάν» [45], ποὺ οἱ Ἑβραῖοι ἀρχικῶς οἰκειοποιήθησαν καὶ σήμερα οἱ Ἰσραηλινοὶ προβάλλουν ὡς «πατρογονικὴ δική τους» [46].

Πέρα ἀπὸ αὐτὰ ὅμως, τὸ μέγα πρόβλημα ποὺ τώρα ἀναδύεται εἶναι σχετικὸ μὲ αὐτὴν τὴν περιβόητη «γῆ τῆς Ἐπαγγελίας». Ποιὰ ἤ, μᾶλλον, ποῦ ἤταν αὐτὴ ἡ γῆ; Καὶ τὸ ἐν προκειμένῳ ἐρώτημα ἔχει, γιὰ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες, τεραστία σημασία, δεδομένου ὅτι, ὅπως προκύπτει ἀπὸ σοβαρὴ πηγή, μεταξὺ τῶν Ἑβραίων προέκυψε διχοστασία κατὰ τὴν ἀναχώρησή τους ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο – μὲ ἀποτέλεσμα ὡρισμένοι ἀπὸ αὐτούς, οἱ περισσότερο «σημαντικοί», νὰ μᾶς ἔλθουν ἐδῶ, στήν… Ἑλλάδα [47].

Ἐντάξει – καὶ καλῶς τοὺς δεχθήκαμε (τρόπος τοῦ λέγειν δηλαδή)· καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ὁ πολὺς λαός, αὐτοὶ μὲ τὸν Μωυσῆ τέλος πάντων, πρὸς τὰ ποῦ κατευθύνθησαν;

Ἔ, ἐδῶ, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες μου, μπαίνει θέμα· καὶ αὐτό, διότι ἡ περιγραφὴ τῆς ἐν λόγῳ γῆς τῆς ἐπαγγελίας εἶναι τόσο πολὺ περιγραφική, ὥστε καταντά ἀσαφής: …Εἰσαγαγεῖν αὐτοὺς [τοὺς Ἑβραίους] εἰς γῆν ἀγαθήν καὶ πολλήν, εἰς γῆν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι, εἰς τὸν τόπον τῶν Χαναναίων καὶ Χετταίων καὶ Ἀμοῤῤαίων καὶ Φερεζαίων καὶ Γεργεσαίων καὶ Εὐαίων καὶ Ἰεβουσαίων [48]

Πολὺ σᾶς παρακαλῶ: μὴ μὲ ῥωτᾶτε! Ὅ,τι καταλαβαίνετεἐσεῖς καταλαβαίνω καὶ ἐγώ. Καὶ τὰ πράγματα περιπλέκονται ἔτι περαιτέρω, καθότι ὁ Θεὸς ἀπέτρεψε τοὺς Ἑβραίους νὰ βαδίσουν κατ’εὐθεῖαν πρὸς τὴν γῆν Φυλιστιείμ, καθ’ὅσον οἱ ἐν λόγῳ Φυλιστιείμ ἦταν λαὸς πολεμικός, ἡ ἀνδρεία τῶν ὁποίων μπορεῖ νὰ τρόμαζε τοὺς Ἑβραίους καὶ νὰ τοὺς ἔκανε νὰ ἐπιστρέψουν στήν… Αἴγυπτο [49], ὅπου θὰ ξαναγίνονταν κρατικοὶ δοῦλοι.

Οἱ Φυλιστιεὶμ εἶναι οἱ Φιλισταῖοι, δηλαδὴ οἱ Παλαιστίνιοι τῶν Ἀρχαίων Χρόνων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους, ὡς Παλαιστίνη, πῆρε τὸ ὄνομά της καὶ τὸ νότιο μέρος τῆς Συρίας, αὐτὸ ποὺ ἀπὸ γενικῶς τοὺς Χριστιανοὺς χαρακτηρίζεται ὡς «Ἅγιοι Τόποι». (Στὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ τὸ -π- συχνὰ ἐναλλάσσεται μὲ τὸ -φ-, γιατὶ καὶ τὰ δύο εἶναι σύμφωνα χειλικά.) Ὡς πρὸς αὐτὴν τὴν κυριολεκτικῶς «ἀποφυγὴ» δίδεται ἀπὸ Ἕλληνες θεολόγους ἡ ἑρμηνεία πὼς πρόκειται γιὰ «παράκαμψη», βάσει τῆς ὁποίας μερικῶς ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἐπὶ 40 χρόνια περιπλάνησις τῶν Ἑβραίων – μέχρι νὰ φθάσουν στὴν «Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας». Οἱ Ἑβραῖοι, δηλαδή, δὲν πῆραν τὸν κατ’ εὐθεῖαν πρὸς τὴν Γῆ Χαναὰν/Παλαιστίνη δρόμο, γιὰ νὰ μὴ πέσουν ἐπάνω στοὺς Φιλισταίους [50].

Μπορεῖ καὶ νὰ ἔγινε ἔτσι. Προσωπικῶς ὅμως δὲν πείθομαι, ἐπειδὴ ἡ Παλαιστίνη οὔτε γῆ πολλὴ εἶναι οὔτε ποτὲ εἶδε κάποιος νὰ ῥέῃ ἐκεῖ «γάλα καὶ μέλι» οὔτε ἔχει πλήρως διαπιστωθῆ ποιὰ ἤσαν ὅλα αὐτὰ τὰ φῦλα ποὺ ἀπαριθμῶνται στὴν Ἔξοδον καὶ ποῦ ἀκριβῶς ἦσαν ἐγκατεστημένα οὔτε, τέλος, ὑφίσταται τανῦν ὁμοφωνία ὡς πρὸς τὸν χρόνο τῆς ἐκεῖ ἐγκαταστώ;ασεως τῶν Φιλισταίων, τῆς διεισδύσεως τῶν Ἑβραίων κ.ο.κ..

Καιρὸς εἶναι πιὰ νὰ καταλύσωμεν τὸν λόγον· ἐπιβάλλεται προηγουμένως, ὅμως, μία συμπερασματικοῦ χαρακτῆρος ἀνακεφαλαίωσις· καὶ αὐτὴ ἔχει ὡς ἀκολούθως:

Οἱ Ἑβραῖοι/Ἰσραηλίτες/Ἰουδαῖοι/Ἰουδαΐτες/Ἰσραηλινοί, προβάλλοντας τὴν «διαθήκη» («συμβόλαιο») ποὺ οἱ ἴδιοι ἔχουν συνάψει μὲ τὸν Θεὸ [51]– καὶ ἑρμηνεύοντάς την κατὰ τὸ δοκοῦν ἐξυπακούεται- ἐπιδιώκουν τὴν βιαία κατάληψη τοῦ συνόλου τῆς γῆς τῶν Παλαιστινίων. Ὡς πρὸς αὐτό, δύο κυρίως εἶναι τὰ ἐρωτήματα ποὺ μπορεῖ κάποιος νὰ θέσῃ:

  1. Ἐφ’ ὅσον – σύμφωνα μὲ τὴν Ἐκκλησία- ὁ Θεὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ταὐτίζεται μὲ Ἐκεῖνον τῶν Χριστιανῶν, γιατί ὁ Θεός, μὲ τὸν τρόπο ποὺ Αὐτὸς θέλει, δὲν γνωστοποιεῖ καὶ σὲ ἐμᾶς τήν σύναψη τοῦ συμβολαίου Του μὲ τοὺς Ἑβραίους, ὥστε νὰ καταπαύσῃ ἡ αἱματηρὴ ἀναταραχή; Δεδομένου μάλιστα ὅτι ὁ Θεὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ ἴδιος μὲ Τὸν τοῦ Ἰσλάμ, εὐκτέο παραμένει ἡ ἐν λόγῳ γνωστοποίησις νὰ γίνῃ καὶ πρὸς τοὺς Μουσουλμάνους, διότι κάτι τέτοιο ὁπωσδήποτε θὰ ἐπέφερε τὴν πλήρη εἰρήνευση τῆς περισσότερο ταραγμένης στὶς ἡμέρες μας περιοχῆς τοῦ πλανήτου μας.
  2. Ἡ ἑρμηνεία τῆς κατὰ τὸ 1917 «Δηλώσεως Μπάλφουρ» σχετικῶς μὲ τὴν δημιουργία μιᾶς «ἐθνικῆς ἑστίας γιὰ τὸν ἑβραϊκὸ λαὸ» στὴν Παλαιστίνη καθόλου δὲν σήμαινε τὴν ἐκεῖ παγίωση ἀνεξαρτήτου Κράτους [52]. Ἔτσι ἑρμηνεύθηκε ὅμως ἀπὸ τοὺς στὴν Μεγάλη Βρεταννία καὶ τὶς Η.Π.Α. ἐγκατεστημένους καὶ οἰκονομικῶς πανίσχυρους Ἰουδαΐτες [53], μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προκύψῃ ἡ κατάστασις τὴν ὁποία πολυπλεύρως βιώνουμε ἀκριβῶς σήμερα.

Καὶ ἐν κατακλείδι,

Ὁ Ἐρνέστος Ρενάν, μεγάλη ἐπιστημονικὴ προσωπικότης τῆς Γαλλίας καὶ γενικότερα τῆς Εὐρώπης μας, ὑπῆρξε ἐν πολλοῖς δημιούργημα τῶν Ἰουδαίων. Καὶ ὅμως…, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς, ὑπείκοντας στὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, διετύπωσε δύο ἀρχὲς ποὺ ὁποιοσδήποτε καὶ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἀσχολεῖται μὲ τοὺς Ἰουδαίους πρέπει ἀκαταπαύστως νὰ ἔχῃ κατὰ νοῦν· συγκεκριμένα:

Α. Ὁπουδήποτε ἐπεκράτησε ὁ Ἰουδαῖος, ὁ βίος ἐγίνετο ἀβίωτος γιὰ τὸν παγανιστὴ (: εἰδωλολάτρη) [54]. Καὶ βέβαια, ὁ ὅρος «εἰδωλολάτρης» ἑρμηνεύεται lato sensu ἐν προκειμένῳ, διότι κατὰ τὴν ἰουδαϊκὴ ἀντίληψη εἰδωλολάτρης θεωρεῖται ἀκόμη καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ζωγραφικοὺς πίνακες μὲ ἀπεικόνιση ἀνθρώπων [55]. (Καταλαβαίνετε, δηλαδή, τὸ πῶς ἀντιμετωπίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ἰδίως οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ Καθολικοὶ Χριστιανοί…)

Β. Ὁπουδήποτε καὶ ὁποτεδήποτε ὁ Ἰουδαῖος καταφέρνει νὰ ἔχῃ τὸ ἐπάνω χέρι ἀποδεικνύεται «ἀφέντης ἄσπλαγχνος, αἱμοβόρος» [56].

Δὲν νομίζω πὼς χρειάζεται νὰ προστεθῇ κάτι ἄλλο… πέραν ἀπὸ τὸ ἑξῆς τοῦ ἀνυπερβλήτου καὶ ἀμιμήτου Ἐμμανουὴλ Ροΐδου:

Κατ’ἐκείνους τοὺς χρόνους [τὸν Μεσαίωνα] οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰσραὴλ ἀντὶ νὰ καταπιέζωνται ἦσαν παντοδύναμοι κατὰ τὴν μεσημβρινὴν Γαλλίαν. Ὁ Αὐτοκράτωρ, δανειζόμενος καθ’ἑκάστην μεγάλα ποσά, ἐπλήρωνε τοὺς τόκους τοῦ χρέους του ἐπιτρέπων αὐτοῖς νὰ προσηλυτίζωσι τοὺς ὑπηκόους του…Οἱ δὲ Ἑβραῖοι… μετεχειρίζοντο τὰ παρὰ τοῦ Αὐτοκράτορος ἀγορασθέντα διατάγματα ὡς ὀδόντας, ἵνα κατατρώγωσι δι’αὐτῶν τοὺς Χριστιανούς, φονεύοντες τοὺς χοίρους των, κλέπτοντες τὰ παιδία, ἀναγκάζοντες τοὺς δούλους αὐτῶν νὰ ἁγιάζωσι τὸ Σάββατον καὶ νὰ ἐργάζωνται τὴν Κυριακήν, πωλοῦντες ὡς κτήνη τοὺς ἀπειθοῦντας ἢ βαπτίζοντες τὰ τέκνα των, καὶ αὐτὰς ἀκόμη τῶν ἀρχιερέων τὰς παλλακίδας ἐπιχειροῦντες ἐνίοτε νὰ ἑβραΐσωσιν.

Οἱ δυστυχεῖς ἐπίσκοποι ἔστελλον πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα ἀναφορὰς ἐπὶ ἀναφοραῖς, οἱ δὲ Ἑβραῖοι σάκκους ἐπὶ σάκκοις. Ἀλλ’εἰς μὲν τοὺς πρώτους οὐδ’ ἀπεκρίνετο ὁ μονάρχης, εἰς δὲ τοὺς Ἰουδαίους ἔπεμπε στρατιώτας, ἵνα φρουρῶσι τοὺς οἴκους τους καὶ ἀναγκάζωσι τοὺς χρεώστας εἰς ἀπότισιν τῆς ὀφειλῆς… [57]

Ἔ, ἐδῶ τώρα εἶναι ποὺ ἐναγωνίως θὰ ἐρωτήση ὁ Ἕλλην ἀναγνώστης: Καὶ σὲ ἐμᾶς, ἐδῶ, στὶς ἑλληνικὲς χῶρες τί γινόταν;΄

Ἡσυχάστε, ἀγαπητοί μου! Ἐδῶ, στὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἤ, μᾶλλον, στὴν Ἀνατολικὴ Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους, ὅπως τείνει νὰ τὴν ἀποκαλῇ ὁ μέγας Κωνσταντῖνος Παπαῤῥηγόπουλος, δὲν ἐγίνοντο παρόμοια τραγελαφικὰ καὶ κωμικοτραγικά. Ἀλλά… ὑπάρχει ἕνα «ἀλλὰ» ποὺ ἐπιμελῶς ἀποσιωπᾶται ἀπὸ τοὺς Ἑλληνοορθοδόξους ἀριστεροχριστιανιστές μας: Στὴν τότε Αὐτοκρατορία μας τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐμπορίου ἐλέγχετο ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ἀνενόχλητοι –οὐσιαστικῶς ἀνεξέλεγκτοι- διαβιοῦσαν στὰ τρία μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, συγκεκριμένα τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Κόρινθο [58]. Τὶς συνέπειες τῆς καταστάσεως αὐτῆς μπορεῖ εὔκολα νὰ τὶς συλλάβῃ κάποιος – ἰδίως ἐὰν δὲν εἶναι «ἐπαγγελματίας βυζαντινολόγος»…

Τίποτα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο δὲν εἶναι πλήρως μονομερές. Ὁ ἴδιος ὁ Ῥενάν, ἀναγνωρίζοντας ὅτι «καμμία κακία δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεράσῃ ἐκείνη τῶν Ἰουδαίων», ἐπισημαίνει πὼς σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀποδεικνύονται ἄνθρωποι πολὺ μεγάλης καλωσύνης [59].

Βάσει προσωπικῶν μου βιωμάτων καὶ ἐμπειρίας, αὐτὴν τὴν τελευταία διαβεβαίωση τοῦ Γάλλου σοφοῦ τὴν θεωρῶ σωστή. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς -ἀριθμητικῶς λίγους- πραγματικὰ πολὺ καλοὺς ἀνθρώπους ποὺ μέχρι τώρα γνώρισα ἤσαν Ἰουδαῖοι, γνήσιοι ἤ, ἔστω, ἄτομα ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό του ὡς Ἰουδαῖο. Ἐπιπλέον… θὰ μοῦ ἐπιτραπῆ, ἐλπίζω, κάτι σὰν «ἐξομολόγηση»: Ὅποτε εὑρίσκομαι στὸ ἐξωτερικὸ καὶ πρέπει νὰ γευματίσω, ἐὰν προκύψῃ ἀνάγκη ἐπιλογῆς μεταξὺ ἑστιατορίου ἑλληνικοῦ καὶ ἰουδαϊκοῦ, ἀδίστακτα προτιμῶ τὸ δεύτερο. Καὶ ἐτοῦτο, ἐπειδὴ οἱ ὁμογενεῖς μας ἑστιάτορες κατὰ κανόνα θὰ μὲ ξεγελάσουν στὴν ποιότητα τῶν ἐδεσμάτων, στὸν λογαριασμὸ καὶ συνακολούθως θὰ μὲ ὠθήσουν σὲ ἀκουσίους καυγάδες, τελείως ἀνάρμοστους μεταξὺ ὁμογενῶν. Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει στὰ ἰουδαϊκὰ ἑστιατόρια, ὅπου, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ καὶ παράθεση τῶν ἐδεσμάτων, ὁ ἴδιος ὁ ἰδιοκτήτης ἀπαριθμεῖ -σὲ βαθμό, μάλιστα, συχνὰ κουραστικὸ- τὰ συστατικὰ τοῦ κάθε «πιάτου» καὶ τὴν συγκρότηση τοῦ χρηματικοῦ τιμήματος (λογαριασμοῦ) ποὺ μέλλει νὰ ζητήσῃ γιὰ ὁτιδήποτε ἐπιλεγῆ.

Ὅμως αὐτὴ ἡ καθαρότης στὶς συναλλαγὲς μπορεῖ νὰ ἀπαλείψῃ τὴν μαυρίλα ποὺ διαχρονικῶς καλύπτει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰουδαίου; Φοβᾶμαι ὅτι ὄχι· καὶ ἀπόδειξις ἂς θεωρηθῇ τὸ ὅτι οἱ Ἕλληνες, παρὰ τὶς ἀπάτες στὶς ὁποῖες διαχρονικῶς καὶ παγκοσμίως τείνουν νὰ ἐμπλέκονται, παραμένουν παντοῦ κυριολεκτικῶς καλοδεχούμενοι. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τοὺς Ἰουδαίους· καὶ αὐτὸ παρὰ τὸ ὅτι –κατὰ κανόνα καὶ σὲ αὐστηρῶς προσωπικὸ ἐπίπεδο, ἐξυπακούεται, «ὁ λόγος τους εἶναι συμβόλαιο».

Εἰδικὰ ὅσον ἀφορᾶ στὴν δική μας Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, εἶμαι πιὰ πεπεισμένος ὅτι τὸ κράτος ποὺ τὴν δυναστεύει εἶναι σαφέστατα κρυπτοϊουδαϊκό· ἤ, μᾶλλον, γιὰ νὰ κυριολεκτήσουμε, μπορεῖ ἤδη νὰ θεωρηθῇ σαφέστατα ἰουδαϊκό· ὅ,τι δηλαδὴ ὡρισμένοι νεαροὶ ἀποκαλοῦν «δυτικὸ Ἰσραήλ». Δὲν εἶναι μόνον ἡ «κυανόλευκη» σημαία, ποὺ ἐπειδὴ ἔχει τὰ παραδοσιακὰ χρώματα τῶν Ἑβραίων, ἐπεβλήθη κατὰ τὸ 1822 ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Μαυροκορδᾶτο· δὲν εἶναι μόνον τὸ ἀρνὶ τοῦ Πάσχα καὶ ἡ μεσονύκτιαος λειτουργία τῆς Ἀναστασεως· δὲν εἶναι μόνο διότι ὁ «ἐθνικός μας ὕμνος» ἐγράφη, μὲ σαφῶς παλαιοδιαθηκικὴ ἔμπνευση, ἀπὸ ἕνα -ἰδιοφυᾶ ἐὰν θέλετε- Ἰουδαῖο· δὲν εἶναι μόνον ἐπειδὴ ἡ ἀμέσως πρὶν ἀπὸ τὸ Σάββατο, τὴν «ἱερὰ ἡμέρα τῶν Ἰουδαίων», ὀνομάζεται «Παρασκευή», δηλαδὴ «προετοιμασία». Εἶναι, ἐπειδὴ τὴν Ἑλλάδα μας τὴν κυβερνᾶ ἀφανῶς μὰ ἀποτελεσματικότατα ὁ Κωνσταντῖνος Σημίτης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ θέλει -ἄτσαλα καὶ καθόλου εὔστοχα- νὰ δηλώσῃ μὲ τὸ ἐπώνυμο ποὺ προβάλλει, δηλαδὴ Ἰουδαῖος. Καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ Κ. Σημίτη, μάλιστα, οὐδεὶς μπορεῖ νὰ κουνήσῃ ἀπὸ τὸ «ὐψηλό του ἀξίωμα» τὸν Γιάννη Στουρνάρα, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀποφασιστικῶς συνέβαλε στὴν οἰκονομικὴ ἀφαίμαξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, προτείνεται τώρα καὶ ὡς… ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν! Καὶ ὅσο γιὰ τὴν Εὐρώπη μας, ἔ, αὐτὴ τὴν κυβερνᾶ ἡ Angela Merkel, τὴν ὁποία πολλοὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς, εὐλαβεῖς οὐ μὴ ἀλλὰ φιλεόρτους καὶ φιλακολούθους Ἑλληνοορθοδόξους ἀριστεροχριστιανιστὲς ἐπιμένουν νὰ θεωροῦν «κλωνοποίηση τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ». Ἡ Μerkel, ἐννοεῖται, εἶναι Ἰουδαία Ἀσκενάζυ, ὄχι ἀπὸ τὴν Γερμανία ἀλλὰ τὴν Πολωνία· αὐτὴ καὶ οἱ διάφοροι κλάδοι τῆς οἰκογενείας της ἔχουν ἐπανειλημμένως ἀλλάξει ἐπώνυμο (δεδομένου ὅτι, πέραν ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τὸ ὄνομα τῆς οἰκογενείας ἔχει μικρὴ ἕως μηδαμινὴ σημασία), ὁ πατέρας της ἀρχικὰ ἤταν «Χριστιανὸς Καθολικός», μετὰ ἔγινε Προτεστάντης, λίγο πιὸ μετὰ Προτεστάντης πάστωρ (!) καὶ ἀκόμα πιὸ μετὰ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Δυτικὴ Γερμανία, ὅπου ἤταν ἐγκατεστημένος, στὴν… Ἀνατολικὴ (μοναδικὴ περίπτωσις), ὅπου ἡ -γεννημένη στὸ Ἁμβοῦργο- κορούλα του ἐνετάχθη στὴν Κομμουνιστικὴ Νεολαία. Καὶ μετὰ τὴν ἐπανένωση τῆς Γερμανίας, ἡ ἐν λόγῳ Angela Merkel, ἡ κορούλα του ποὺ λέγαμε, πέρασε ἀπὸ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα στὸ… Χριστιανοδημοκρατικό· καὶ λίγο πιὸ μετὰ ἐγκατεστάθη μονίμως στὴν Καγκελλαρία τῆς ἡνωμένης Γερμανίας, ἀπὸ ὅπου οὐδεὶς καὶ τίποτα τὴν κουνᾶ (σὰν τὸν κ. Γιάννη Στουρνάρα, νὰ ποῦμε) [60].

Συνεπῶς, τὸ καίριο θέμα στὶς ἡμέρες μας δὲν εἶναι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσις, ἀλλὰ οἱ Ἰουδαῖοι ποὺ τὴν ἐλέγχουν. Στενάζουν οἱ Νεοέλληνες γιὰ τὴν βαρυτάτη φορολογία ποὺ τοὺς ἔχει ἐπιβληθῆ ἀπὸ τὸ τωρινὸ τροτσκιστικὸ καθεστώς; Ἂς θυμηθοῦν ὅτι -ὅπως ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐπισημανθῆ στὸν ἱστοχῶρο τῆς Φιλονόης μας- ὅτι ὁ ΕΝΦΙΑ μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ καὶ ὡς οἱονεὶ «ἐκδίκησις» τῶν Ἰσραηλινῶν. Στὸ Ἰσραήλ, πράγματι, εἶναι πολὺ δύσκολο ἕως ἀδύνατο νὰ ἔχη κάποιος δικό του σπίτι. Ὁπότε… τί εἶναι οἱ Ἰσραηλινοὶ σὲ σύγκριση μὲ τοὺς Ἕλληνες; Κορόιδα; Ὄχι βέβαια! Φάγαμε λοιπὸν τὸν ΕΝΦΙΑ κατακέφαλα – καὶ οὐδεὶς βγῆκε νὰ πῇ πὼς στὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἡ πρώτη κατοικία δὲν ὑφίσταται τὴν ὁπιανδήποτε φορολόγηση.

Ὑπάρχουν ἀναγνῶστες μου ποὺ παραμένουν δύσπιστοι; Ἔ, εἰδικῶς πρὸς αὐτοὺς τονίζω ὅτι, ὅποτε οἱ Ἰουδαῖοι καταφέρνουν νὰ ἁρπάξουν τὴν ἐξουσία, βασικὸς σκοπός τους εἶναι ἡ «μέχρι θανάτου» οἱκονομικὴ ἀφαίμαξις τῶν -ὁποίων- ὑπηκόων τους. Ἀκόμα καὶ ἡ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σολομῶντος διάσπασις τοῦ κράτους τους σὲ δύο βασίλεια, ἐκεῖνα τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ καθαρῶς φορολογικοὺς λόγους ἔγινε: Οἱ Ἰσραηλίτες δὲν ἄντεχαν ἄλλο τὴν ἀπὸ μέρους τῶν Ἰουδαίων φορολογικὴ σύνθλιψή τους [61].

Τὸν σκοπὸ τῆς ὅλης ἀνὰ τοὺς αἰῶνας πολιτικῆς τῶν Ἑβραίων/Ἰουδαίων κ.τ.λ., κ.τ.λ. διετύπωσε ὁ -δῆθεν- ἡμέτερος Νικόλαος Πολίτης, ἄτομο ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς ἀπὸ τὴν Κέρκυρα, στενὸς συνεργάτης τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου ἀρχικῶς ποὺ τὸν ἄφησε, ὅταν ὁ Βενιζέλος ἀποφασιστικῶς ἐστράφη πρὸς τὴν φασιστικὴ Ἰταλία τοῦ Μουσολίνι καί, συνακολούθως, κάρφωσε μετά, ἀπὸ τὸ Παρίσι ὅπου εἶχε γίνη πρεσβευτὴς τῆς Ἑλλάδος, στὸν τότε πρωθυπουργὸ Παναγῆ Τσαλδάρη τὴν κυοφόρηση τοῦ βενιζελικοῦ κινήματος τοῦ 1935 [62]. Πολὺ φυσικά, ὅταν ὁ Μεταξᾶς ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία, τοῦ πρότεινε νὰ τὸν κάνη ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν. Αὐτὸς ὅμως ἀρνήθηκε (κορόιδο ἤτανε;) καὶ παρέμεινε στὴ Γαλλία, ὅπου καὶ πέθανε τὸ 1942.

Ὁ ἐν λόγῳ Ν. Πολίτης λοιπὸν διρκήρυξε πώς, λόγῳ τοῦ «πνευματικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ» ποὺ τοὺς ἀνέθεσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. οἱ Ἰουδαῖοι πρέπει νὰ εἶναι οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες τῆς ἀνθρωπότητας [63]. Αὐτὸ τὸ ἔχουν ἐν πολλοῖς καταφέρη μὲ τὸ -ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι- «κόλπο» τῶν «τριῶν Μονοθεϊστικῶν Θρησκευμάτων», Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ καὶ Ἰσλάμ, στὸ ὁποῖο «κόλπο» μόνον οἱ παρ’ ἡμῖν εὐσεβεῖς, εὐλαβεῖς οὐ μὴ ἀλλὰ καὶ φιλακόλουθοι Ἑλληνοορθόδοξοι ἀριστεροχριστιανιστὲς πιστεύουν πιά· καὶ σαφῶς ἐπιβάλλεται ἐν προκειμένῳ νὰ ἐπισημανθῇ ὅτι αὐτὴ ἡ πολὺ περίεργη –οὐσιαστικῶς ἀκατανόητος!- οἱονεὶ σύμπλευσις Ἰουδαίων καὶ Χριστιανῶν εἶχε προβληματίσι ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο τὸν Μωάμεθ, ἱδρυτὴ τοῦ Ἰσλάμ [64]. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἰουδαῖοι, πράγματι, διακηρύσσουν ὅτι στὴν «Παλαιὰ Διαθήκη» δὲν ὑπάρχουν προφητεῖες γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ τὸ Κοράνι πρὸ πολλοῦ ἔχει χαρακτηρισθῆ ἀπὸ ἐπιφανῆ Ἰουδαῖο ἐπιστήμονα ὡς «σύμφυρμα ἀνοησιῶν» τέτοιων, ποὺ καταντοῦν νὰ εἶναι «ταπεινωτικὲς γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σκέψη» [65].

Τέλος πάντων… ἂς θεωρήσουμε –γιὰ τὴν οἰκονομία τοῦ ἄρθρου μας, ὅπως ἔλεγαν παλαιὰ- πὼς ἔτσι εἶναι. Οἱ Ἰουδαῖο/Ἰουδαΐτες ἄντε, ἂς θεωρηθοῦν «θρησκευτικοὶ ταγοὶ» τῆς ἀνθρωπότητος… Θὰ ἀρκεσθοῦν σὲ αὐτό; Ὄχι· καὶ ἂς τονισθῇ αὐτὸ τό: Ὄχι! Καὶ ἐτοῦτο, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἀπασχολοῦν ζητήματα μεταφυσικά, πνευματικὰ κ.λπ. Τὸ -φανερὸ ἢ μὴ- σύνθημά τους εἶναι: «Ἐδῶ καὶ τώρα!» Ἔτσι, καταλήγουν σχεδὸν ἀποκλειστικῶς νὰ ἀπασχολοῦνται μὲ θέματα ὑλικῆς ὑφῆς· καὶ ἡ ἰδία ἡ «γλῶσσα τους» ἄλλωστε, ἡ παλαιὰ χαναανική, ὅπως αὐτοὺς διεμορφώθη, δίδει ἔμφαση ἀποφασιστικῶς στὸ παρόν. Σὲ ἀντίθεση, πράγματι, π.χ. μὲ τὰ ἑλληνικά, τὰ λατινικὰ καὶ τὰ ῥωσσικἀ, οἱ παρελθοντικοὶ καὶ μελλοντικοὶ χρόνοι ἀποτελοῦν, στὰ ἑβραϊκά, «γαρνιτοῦρες τοῦ παρόντος» [66]. Δεδομένης, κατὰ συνέπεια, αὐτοῦ τοῦ κυριάρχου στὴν γλῶσσά τους πνεύματος, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένῃ κάποιος ἀπὸ Ἰουδαίους/Ἰουδαΐτες σκέψη ἀφηρημένη, φιλοσοφική [67]· ὅλα ἑρμηνεύονται κατὰ γράμμα, σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδο μὲ νόμους… καὶ ἄλλους νόμους… καὶ ἀκόμη περισσοτέρους νόμους, ἡ ἐπιβολὴ τῶν ὁποίων τελικῶς ἐπιφέρει τὴ βαθυτάτη διαφθορὰ τῆς κοινωνίας, ποὺ ὑποτάσσεται στοὺς νόμους αὐτούς. Τὸ ζήτημα, πράγματι, δὲν εἶναι ἡ συσσώρευσις νόμων ἐπὶ νόμοις, ἀλλὰ ἡ δημιουργία ἑνὸς νέου τύπου ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος δὲν θὰ χρειάζεται κάποιον νόμο, γιὰ νὰ ζῇ ὡραῖα καὶ νὰ συμπεριφέρεται σωστά.

Ἔτσι, δὲν δικαιολογεῖται ἡ παρερμηνεία τῆς ἐκφράσεως «πνευματικὴ ἡγεσία τῆς ἀνθρωπότητος». Γιὰ τοὺς Ἰουδαίους/Ἰουδαΐτες ἡ -ὅποια- πνευματικὴ ἡγεσία ἀποτελεῖ κατώφλι γιὰ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία καὶ τὴν συνακόλουθο οἰκονομικὴ ἀφαίμαξη ὅσων δὲν εἶναι Ἰουδαῖοι, δηλαδὴ τῶν goyim. Καὶ ἡ πρώτη φάσις τῆς ἀφαιμάξεως αὐτῆς εἶναι ἡ γενικευμένη διαφθορά, ποὺ ἀπὸ αὐτοὺς θεωρεῖται πρόβλημα «μικρῆς σημασίας» [68].

Ὅ,τι, δηλαδή, γίνεται σήμερα στὴν Ἑλλάδα μας… ὅπου ἀκούσιοι ἤ, κάποτε, καὶ ἑκούσιοι διακηρυκτὲς μιᾶς, ἐπάνω σὲ ἰουδαϊκὲς βάσεις, «ἀναδιαρθρώσεως» τῆς κοινωνίας μας εἶναι ὅσοι ἔχουν περάσει ἀπὸ τὸ διαβόητο London School of Economics, ποὺ ἱδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Rothschild καὶ χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὸν Soros.

Προσέχετέ τους τοὺς ἐν λόγῳ ἀποφοίτους· εἴτε συνειδητὰ ἢ ὄχι, κάνουν μὲ αὐτὰ ποὺ λὲν καὶ γράφουν καὶ πράττουν μεγάλο κακὸ στὴν δική μας Πατρίδα. Θὰ μὲ ἐρωτήσετε; Τί! Γίνεται στοχοποίησις; Ὄχι, δὲν γίνεται, δεδομένου ὅτι δὲν στοχοποιοῦμε ἀνθρώπους ἀλλὰ μορφὴ «γνώσεως» (λέμε τώρα…) ἐξ αἰτίας τῆς διαχύσεως τῆς ὁποίας ἔχουν πρὸ πολλοῦ στοχοποιηθῆ ἡ Ἑλλὰς καὶ ὁ Λαός της.

Ἀλλὰ αὐτὰ ἀποτελοῦν θέμα ἄλλης δημοσιεύσεως ἤ, ἔστω, ἄλλης ἀναρτήσεως, ὅπως θὰ ἔσπευδε νὰ μὲ διορθώσῃ ἡ Φιλονόη μας…

Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Ὅλη ἡ ἑνότης τῆς συγκεκριμένης ἐρευνητικῆς σειρᾶς ἄρθρων ἐδῶ , γιὰ ὅσους θέλουν νὰ τὴν διαβάζουν σὲ συνέχειες

Παραπομπὲς 

[1] Τζὼν Φ. Κέννεντυ, Σκιαγραφία τῶν Γενναίων. Μετάφρασις στὰ ἑλληνικά: Βασ. Λ. Καζαντζῆς (Ἀθήνα: «Γαλαξίας», 1967), σ. 212.

[2] Ἱστορικὸ καὶ Διπλωματικὸ Ἀρχεῖο τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν (Ἀθήνα [στὸ ἑξῆς:AYE]), 1963, 24.12,  “President Kennedy’s Message” (βγῆκε στὴ δημοσιότητα στὶς 14 Ἰανουαρίου 1963).

[3] ΑΥΕ, 1966, 12.10,  Γ. Καψαμπέλης, πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος στὴν Πορτογαλία, πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, ἀρ. 33 /Α/3, Λισσαβώνα, 8 Ἰανουαρίου 1962.

[4] ΑΥΕ, 1963, 24. 12, Ἀλέξανδρος Μάτσας, πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος στὶς Η.Π.Α., πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, κρυπτογράφημα ἀρ.  4220, Οὐάσινγκτων, 2 Δεκεμβρίου 1963.

[5] Αὐτόθι.

[6] Αὐτόθι.

[7] Αὐτόθι.

[8] Αὐτόθι.

[9] Νίκου Ί. Γαλανόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Πρόβλημα (Ἀθήνα, 1991 [ἰδιωτικὴ ἔκδοση]), σ. 45.

[10] Λεωνίδα Γ. Παπαδόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Ζήτημα. Συμβολὴ στὴν ἔρευνα τοῦ Προβλήματος (Θεσσαλονίκη, 1983 [διδακτορικὴ διατριβή]), σ. 40.

[11] Νίκου Ί. Γαλανόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Πρόβλημα, σ. 45.

[12] AYE, 1963, 28.3, Γεώργιος Γ. Παπαδόπουλος, διπλωματικὸς ἀντιπρόσωπος τῆς Ἑλλάδος στὸ Ἰσραήλ, πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, ἀρ. 66/Κ/3 (ἐμπιστευτικό), χωρὶς ἡμερομηνία· ὁ ἴδιος πρὸς τὸ ἴδιο, ἀρ. 1861/Ι/7, Ἱεροσόλυμα, 31 Δεκεμβρίου 1962· ὁ ἴδιος πρὸς τὸ ἴδιο (χωρὶς ἀριθμό), Ἱεροσόλυμα, 2 Ἰανουαρίου 1963· ὁ ἴδιος πρὸς τὸ ἴδιο, ἀρ. 1018/Κ/3, Ἱεροσόλυμα, 24 Ὀκτωβρίου  1963.

[13] Συζητήσεις τοῦ συγγραφέα μὲ στελέχη τοῦ ἑλληνικοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν.

[14] Λ. Γ. Παπαδόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Ζήτημα…, σ.141.

[15] Αὐτόθι.

[16] Rav Michael Laitman, Kabbalah Experience (Τορόντο: Laitman Kabbalah Publishers, 2005), σ. 253.

[17] Ἀνέστη Κωνσταντινίδου, Μέγα Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τόμ. Γ΄ (Ἀθήνα: Ἀνέστης Κωνσταντινίδης, 1904), σ. 528, λῆμμα «περάτης».

[18] Rav Michael Laitman, Kabbalah, σ. 253.

[19] Ἀνέστη Κωνσταντινίδου, Μέγα Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα: Ἀνέστης Κωνσταντινίδης, 1904), σ. 526, λῆμμα «γέφυρα».

[20] Γένεσις, 14: 13.

[21] Βλ. τὸ περίφημο βιβλίο τοῦ Ἄρθουρ Καῖσλερ, Ἡ Δεκάτη Τρίτη Φυλή. Μετάφραση στὰ ἑλληνικά: Γιῶργος Π. Σαραφιανός, Ἀθήνα: Ἐκδόσεις Χατζηνικολῆ, 1978.

[22] Ὅλη ἡ τεκμηρίωσις στὸ βιβλίο τοῦ Pierre Assouline, Retour à Séfarad, Παρίσι: Gallimard, 2018.

[23] Victor Malka, Les Juifs Sépharades (Παρίσι: Presses Universitaires de France, 1997), σ. 76 ἑπ.

[24] Ἔνθἀνωτέρω, passim.

[25] Αὐτόθι, σ. 10 ἑπ.

[26] Ἔξοδος, 9: 1.

[27] Ἔξοδος, 4: 22.

[28] André Chouraki, La pensée juive (Παρίσι: Presses Universitaires de France, 1989), σ. 49.

[29] Ἐνδεικτικῶς: Ἰεζεκιήλ, 8. 13-14· R.A.S. Macalister, A Century of Excavation in Palestine (Λονδῖνο: The Religious Tract Society, ἄ.ἔ.), σσ. 147,148.

[30] Ἐμμανουὴλ Ροΐδη, «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα», Ἅπαντα, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα:  «Ἑρμῆς», 1978), σ. 138.                                                      

[31] Αὐτόθι, σ. 148.

[32] Πεντάτευχος (στὰ ἑβραϊκά: Τορὰ)= τὰ πέντε πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ κατ’ἐξοχὴν «ἱερὸ βιβλίο» τῶν Ἰουδαϊτῶν.

[33] Δευτερονόμιον, 21: 23.

[34] Κατὰ Ἰωάννην, 1: 47.

[35] Rav Michael Laitman, Kabbalah Experience, σ. 163.

[36] Λ. Γιούρις, Ἔξοδος (Ἀθήνα: «Γρηγόρης», ἄ.ἔ.), σσ. 89-90.

[37] Gaston Deschamps, La Grèce d’aujourd’hui (Παρίσι: Armand Colin, 1892), σσ. 74-76.

[38] Δημητρίου Κύθρα, ἀποκρυφιστικὴ καταγωγὴ τοῦ Γ΄ Ράιχ (Ἀθήνα: «Δήλιος», 2004), σ. 86.

[39] Βλ. σχετικῶς Ἀρχιμανδρίτου Κυπριανοῦ, Ἱστορία χρονολογικὴ τῆς νήσου Κύπρου (Βενετία: Νικόλαος Γλυκύς, 1788), σ. 138.

[40] Ἰεζεκιήλ, 13: 19.

[41] Κ. Θ. Γεωργούλη, λῆμμα «Ἰσραήλ», στὴν Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, τόμ. 6ος (Ἀθήνα: Ἀθ. Μαρτῖνος, 1965), στήλη 1033.

[42] Ἀθανάσιου Θ. Κοσμόπουλου, Ματωμένα τρίγωνα (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις Ἀγγελάκη, 2015), σσ. 29-32.

[43]  R .A.S. Macalister, A Century of Excavation in Palestine…, σ. 164

[44] Αὐτόθι· πρβλ.

[45] Ἠσαΐας, 19:18.

[46] Πάνου Σ. Σιμωτᾶ, λῆμμα «Ἑβραϊκὴ γλῶσσα», Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, τόμ. 5ος (Ἀθήνα:Ἀ. Μαρτῖνος, 1964), στήλη 306.

[47] Διόδωρου Σικελιώτη, Ἱστορικὴ Βιβλιοθή κη, 40.3.

[48] Ἔξοδος, 3:8.

[49] Ἔξοδος, 13: 17.

[50] Βας. Μουστάκη, Λεξικὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Ἀθήνα, 1955), λῆμμα «Φυλιστιείμ», σσ. 197-198.

[51] Κ. Θ. Γεωργούλη, λῆμμα «Ἰσραήλ», στήλη 1044.

[52] Λ. Γ. Παπαδόπουλου, Τὸ Παλαιστινιακὸ Ζήτημα…, σ. 61

[53] Αὐτόθι.

[54] Ernest Renan, LAntechrist (Παρίσι: Calmann Lévy, 1893),  p. 258.

[55] Roger Peyrefitte, O Ἑβραῖοι. Μετάφρασις στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὴν Εὐγενία Χόρτη (Ἀθήνα: «Κάκτος», 2003), σ. 115.

[56] Κατὰ λέξη: Le Juif est cruel, quand il est maître. (Ernest Renan, L’Antechrist, σ. 485.)

[57]  Ἐμμανουὴλ Ροΐδη, «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα», σ. 174.

[58] Ἰωσὴφ Βεντούρα, Ἑβραῖοι ποιητὲς τοῦ Μεσαίωνα (Ἀθήνα: «Νεφέλη», 2005), σ. 35.

[59] Ernest Renan, L’Antechrist, σ. 485.

[60] http://theodotus.blogspot.com/2011/11/n-sarkozy-buyukanit-merkel.html#more (29 Σεπτεμβρίου 2018). Ἔμμεση ἀναγνώριση τοῦ ὅτι ἡ ἐν λόγω Merkel εἶναι Ἰουδαία στὸ Jewish Women Archive : https://jwa.org/media/angela-merkel    (29 Σεπτεμβρίου 2018).

[61] Σάιμον Σίμπαγκ Μοντεφιόρε, Ἱερουσαλήμ. Ἡ βιογραφία. Μετάφρασις στὰ ἑλληνικά: Ρένα Χατχούτ (Ἀθήνα: «Ὠκεανίδα», 2014), σ. 75.

[62] Βλ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου & Eduardo Vasconcelos, Ὁ πόλεμος καὶ ὁ κόσμος. Ὁ πόλεμος στὸν κόσμο (Ἀθήνα: «Λόγχη», 2018), σ. 99.

[63] Βλ. τὸν πρόλογό του στὸ βιβλίο  τοῦ R. G. Tabouis, Salomon, roi dIsraёl (Παρίσι:Payot, 1934), σσ. 9-10.

[64] Le Koran. Μετάφρασις ἀπὸ τὰ ἀραβικὰ στὰ γαλλικά: M. Kasimirski (Παρίσι:Charpentier, 1865), 5 : 56 (σ. 92).

[65] Salomon Reinach, Orpheus. Histoire générale des religions (Παρίσι: Alcide Picard, 1909), σσ. 241-242.

[66] Βλ. André Chouraki, La pensée juive (Παρίσι:Presses Universitaires de France, 1965), σ. 7.

[67] Αὐτόθι, σ. 9.

[68] Ἐνδεικτικῶς: Χένρυ Ἀ. Κίσσινγκερ, Ἕνας ἀποκατεστημένος κόσμος. Ὀ Μέττερνιχ, ὁ Κάσρλη καὶ τὰ προβλήματα τῆς εἰρήνης. Πρόλογος-μετάφρασις-σχόλια-ἐπιμέλεια: Δημήτρης Μιχαλόπουλος (Ἀθήνα: Παπαζήσης, 2003), σ. 545 ἑπ. passim.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Ἰσραηλινὸς ἐπεκτατισμὸς

  1. Ὄχι, ὄχι, ὄχι, ὄχι, ὌΧΙ, βρὲ Φιλονόη μου! Δὲν σὲ μάλωσα! Ἕνα -ἄκομψο- καλαμπούρι ἔκανα! Συγγνώμη! Θὰ μὲ συγχωρέσης; Σὲ παρακαλῶ!

Leave a Reply