Ἰσραηλινὸς ἐπεκτατισμὸς (γ)

Ὁ ἐπεκτατισμὸς τοῦ Ἰσραὴλ συνιστᾶ ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα

Μέρος Τρίτον

Ὡς πρὸς τὰ ὅσα ἀναφερθήκαμε, λοιπόν,  οὕτως ἐχέτω· ὁπότε σπεύδω στὴν -ὅσο γίνεται περισσότερο- ἐπιστημονικὴ προσέγγιση τῶν «ἰουδαϊκοῦ θρησκεύματος» κατοίκων τοῦ σημερινοῦ «κράτους τοῦ Ἰσραήλ», ποὺ αὐτοὶ βέβαια ἔχουνε πλῆρες τὸ δικαίωμα νὰ ἀποκαλοῦνται ὄχι βέβαια «Ἰσραηλίτες» ἀλλὰ ἁπλῶς «Ἰσραηλινοί».

Τὸ ἐν λόγῳ θρήσκευμα λοιπὸν παρουσιάζει τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά:

Α. Ἐπικεντρώνεται στὴν ὕπαρξη ἑνὸς καὶ μόνου Θεοῦ, ὁ ὁποῖος Θεὸς ὅμως εἶναι ὁ -οἱονεὶ ἀποκλειστικὸς- Θεὸς τῶν Ἑβραίων>Ἰουδαίων> Ἰουδαϊτῶν[1], σὲ τέτοιο μάλιστα βαθμό, ὥστε οἱ Ἑβραῖοι ἀρχικῶς καὶ οἱ Ἰουδαΐτες τελικῶς νὰ αὐτοθεωρῶνται συλλογικῶς ὡς «ὁ πρωτότοκος υἱὸς» τοῦ ἐν λόγῳ Θεοῦ [2]· καί, πρὸ κειμένου πλήρως νὰ δοθῇ ἡ ἐμβέλεια αὐτῆς εἰδικῶς τῆς ἀντιλήψεως, ὀφείλεται νὰ ἐπισημανθῇ ὅτι τελικῶς ὁ «λαὸς τοῦ Ἰσραήλ», δηλαδὴ οἱ σημερινοὶ Ἰουδαΐτες, ἔχουν ἀπὸ μόνοι τους προαχθῆ -συλλογικῶς- ἀπὸ «πρωτότοκος υἱὸς τοῦ Θεοῦ» στὸν ἴδιο τὸν Θεό.  Μὲ ἄλλα λόγια: τὸ σύνολο τῶν ὀπαδῶν τῆς ἰουδαϊκῆς θρησκείας ταὐτίζεται μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό! [3] Ἐὰν ἔχετε –ἐσεῖς ποὺ μὲ διαβάζετε- τὸν Θεό σας!

Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει πὼς οἱ Ἑβραῖοι/Ἰουδαῖοι ὑπῆρξαν, στὸ πέρασμα τῶν χρόνων καὶ τῶν αἰώνων, σταθερῶς «μονοθεϊστές». Κάθε ἄλλο! Ἐπανειλημμένως τὸ γύριζαν ἀπὸ τὸν μονοθεϊσμὸ στὸν πολυθεϊσμὸ καὶ τοὔμπαλιν καὶ ξανὰ-μανὰ τοὔμπαλιν [4]. Ἀξίζει, μάλιστα, ἐν προκειμένῳ νὰ σημειωθῇ ὅτι καὶ ὁ -περιβόητος- βασιλεύς τους Σολομών, αὐτὸς ὁ ὁποῖος κατεφέρετο κατὰ τῆς ἀκολασίας ἐν μέσῳ τριακοσίων γυναικῶν καὶ ἑπτακοσίων παλλακίδων [5], ἔχει θεωρηθῆ ὡς -οὐσιαστικῶς- πολυθεϊστής [6].

Β. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψις τῆς σἐ ὄφελος τῶν  πρώην Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν/Ἰουδαίων καὶ τανῦν Ἰουδαϊτῶν ἀποκλειστικότητος τοῦ Θεοῦ ἔρχεται σὲ «κάθετη» ἀντίθεση μὲ τὴν θρησκεία τοῦ Χριστοῦ – ὅπως αὐτή, βέβαια, ἐπιτέλλει ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια καὶ ὄχι ὅπως –κατὰ κανόνα-  προβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἔχει ἄλλωστε πρὸ πολλοῦ ἐπισημανθῆ  στὴν Πεντάτευχον [7] χωρίο, βάσει τοῦ ὁποίου εἰς τὸ διηνεκὲς ἀποκλείεται ὁποιαδήποτε σύγκλισις/σύντηξις Ἰουδαϊσμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ: ὅτι κατηραμένος ὑπὸ Θεοῦ πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου [8].

Δικαιοῦμαι, συνεπῶς, ἀγωνιωδῶς νὰ ἀνακράξω: Δὲν εὑρίσκεται ἐπιτέλους κάποιος εὐσεβής, εὐλαβὴς οὐ μὴν ἀλλὰ φιλέορτος καὶ φιλακόλουθος Ἑλληνοορθόδοξος ἀριστεροχριστιανιστής, νὰ μοῦ ἐξηγήσῃ πῶς συμβιβάζονται τὰ ἀνωτέρω μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πρὸς Αὐτὸν λατρεία;

Γ. Ὁ, σὲ ἀποκλειστικὸ ὄφελος τῶν Ἑβραίων/Ἰσραηλιτῶν>Ἰουδαίων>Ἰουδαϊτῶν, μονοθεϊσμὸς ἐπιφέρει τὴν ἀπὸ αὐτοὺς καθιέρωση ἀρχῆς, ἡ οἱονεὶ ἐκλαϊκευμένη ἐκδοχὴ τῆς ὁποίας εἶναι ἡ φράσις: «Ἡ κοιλιὰ βαστᾶ τὸ παιδί». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι Ἰουδαῖος/Ἰουδαΐτης θεωρεῖται ὅποιος ἔχει μητέρα Ἰουδαία/Ἰουδαΐτισσα. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἄλλωστε καὶ ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν ἀφανῶν (κρυπτο)Ἰουδαίων, στοὺς ὁποίους, τὴν κατάλληλο στιγμή, πρὸ κειμένου νὰ προωθηθοῦν οἰκονομικῶς καὶ κοινωνικῶς, δεόντως, ὑπενθυμίζεται ἡ ἀπώτερος καταγωγὴ τῆς μητρός τους… (Ἡ πιὸ γνωστὴ περίπτωσις –σύμφωνα τοὐλάχιστον μὲ τὰ σήμερα γνωστὰ- ὑπῆρξε ὁ στρατηγὸς Charles De Gaulle, Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας κ.τ.λ.).

Νὰ τὸ ποῦμε καὶ ἁπλούστερα; Ἑβραῖος/Ἰσραηλίτης πρῶτα καὶ Ἰουδαῖος στὴν συνέχεια -καὶ Ἰουδαΐτης στὴν πιὸ συνέχεια- θεωρεῖτο μόνον ἐκεῖνος ποὺ εἶχε καὶ τοὺς δύο γονεῖς Ἑβραίους/Ἰουδαίους ἤ, ἔστω, τὴν μητέρα του. Αὐτό, βέβαια, δὲν ἀπέκλεισε τὸν στὸν Ἰουδαϊσμὸ -συχνὰ βιαίων- προσηλυτισμὸ ἀλλοφύλλων· οἱ Γαλιλαῖοι, στοὺς ὁποίους συγκαταλέγεται ὁ Χριστός, ἀποτελοῦν τὴν πιὸ γνωστὴ περίπτωση. Οἱ Γαλιλαῖοι ὅμως θεωροῦντο Ἰουδαῖοι κατώτεροι ἀπὸ τοὺς «αὐθεντικοὺς Ἰουδαίους»· ἐξ οὗ καὶ ὅταν ὁ Φίλιππος ἀνεκοίνωσε στὸν Ναθαναὴλ τὴν ἐπιτολὴ τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ἀπὸ Ναζαρὲτ (τῆς Γαλιλαίας) ὡς Χριστοῦ, ὁ Ναθαναὴλ ἀπήντησε ἐρωτηματικῶς: Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; [9]

Ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον: Ἀπὸ μέρος τῆς Γαλιλαίας εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναδυθῇ προσωπικότητα προφητικῶν διαστάσεων; Καὶ αὐτό, διότι μόνο στὴν Ἰουδαία μποροῦσε κάτι τέτοιο νὰ ἐπιτευχθῆ. Μὲ τοὺς ἐξιουδαϊσμένος Χαζάρους, βέβαια, δὲν μπῆκε θέμα
«Ἰουδαίων ἀνώτερων καὶ κατώτερων», γιατὶ εἶχαν πιὰ καταστραφῆ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ ἐκεῖ ναὸς τῶν Ἰουδαίων καὶ αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι εἴχανε περιέλθη σὲ κατάσταση διασπορᾶς εὐρύτατης. Οἱ Χάζαροι ἐπιπλέον ἤτανε πολυάριθμοι καὶ πολὺ πιὸ ἄγριοι ἀπὸ τοὺς γλυκεῖς Γαλιλαίους…

Ἡ ἀρχὴ ὅμως πὼς «ἡ κοιλιὰ βαστᾶ τὸ παιδὶ» ἔχει ἐπιπτώσεις κοινωνικὲς τεράστιες. Ἀφανῶς ἀλλὰ σαφέστατα εὑρίσκεται θεμελιωμένη στὴν ἑβραϊκὴ/ἰουδαϊκὴ σκέψη ἡ ἄποψις πώς, ἀκόμη καὶ σὲ αὐστηρὰ ἀτομικὸ ἐπίπεδο, ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου [μὰ καὶ τοῦ ζώου] δὲν μεταβάλλεται [10] – κάτι ποὺ ἔρχεται σὲ ἐπίσης «κάθετο» ἀντίθεση μὲ τὴν εὐρέως διαδεδομένη στὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ ἀντίληψη ὅτι «ἀπὸ ῥόδο βγαίνει ἀγκάθι κι ἀπὸ ἀγκάθι βγαίνει ρόδο».

Τί σημαίνει, τώρα, στὴν πράξη αὐτό; Τὸ ἑξῆς: Ὅλες οἱ κοινωνικῶς ἀνώτερες θέσεις καλλίτερα εἶναι νὰ πηγαίνουν κληρονομικῶς. Τὸ ἐκπληκτικότερο –καὶ θρασύτατο- ἐν προκειμένῳ παράδειγμα ἐντοπίζεται στὸ γνωστὸ βιβλίο τοῦ Λ. Γιούρις, Ἔξοδος, ποὺ ἀποτελεῖ μία μυθιστορηματική, ἀλλὰ βασισμένα σὲ πραγματικὰ δεδομένα (histoire romancée), ἀφήγηση τῆς ἱδρύσεως τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ.  Στὸ ἔργο αὐτὸ λοιπὸν γλαφυρῶς περιγράφεται ἡ ἱστορία ἑνὸς Ἰουδαίου (Jude), καθηγητοῦ στὸ πανεπιστήμιο τῆς Κολωνίας, στὴν Γερμανία, ὁ ὁποῖος δὲν καταλάβαινε γιατί θὰ τὸν «ἔδιωχναν οἱ Ναζί», ἐφόσον τὴν πανεπιστημιακή του ἕδρα ὁ ἴδιος τὴν εἶχε πάρη ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος πατέρας του τὴν εἶχε «κληρονομήση» ἀπὸ τὸν δικό του πατέρα! [11].

Καταλαβαίνετε τί διαβάζετε; Ἡ πανεπιστημιακὴ ἕδρα πήγαινε κληρονομικῶς ἀπὸ πατέρα σὲ υἱό, ἐπὶ τρεῖς γενεές, λὲς καὶ δὲν ὑπῆρχε ἄλλος, Γερμανός, νὰ τὴν διεκδικήσῃ καὶ νὰ τὴν πάρῃ! Καὶ ἐγὼ τοὐλάχιστον θεωρῶ ἰσχυρὴ ἔνδειξη τοῦ ἐξιουδαϊσμοῦ τῆς Ἑλλάδος, δικῆς μας Πατρίδας, τὴν κληρονομικὴ διαδοχὴ στὰ ἀνώτατα ἀξιώματα (ὁ υἱὸς τοῦ πρωθυπουργοῦ, τοῦ ὑπουργοῦ, τοῦ βουλευτοῦ, τοῦ πανεπιστημιακοῦ καθηγητοῦ κ.ο.κ.), ἡ ὁποία σὲ τέτοιον βαθμὸ δίδει  τὸν τόνο στὸν δημόσιο βίο τῆς χώρας μας, ὥστε Γάλλος περιηγητὴς τοῦ προπερασμένου αἰῶνος νὰ χαρακτηρίσῃ τὸ πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος ὡς μία περίπου κληρονομικὴ δημοκρατία [12]. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ δεοντολογικῶς ἀναδύεται ἡ ὑποχρέωσις παραθέσεως ἀποσπάσματος ἀπὸ τὶς «Εἴκοσι Πέντε θέσεις τοῦ Γερμανικοῦ Ἐργατικοῦ Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ Κόμματος (N.S.D.A.P.)»:  Ἀπαιτοῦμε ἰδιαίτερα ταλαντοῦχα παιδιὰ πτωχῶν γονέων, ὅποια καὶ ἂν εἶναι ἡ κοινωνική τους θέσις ἢ ἀπασχόλησις, νὰ ἐκπαιδεύονται μὲ ἔξοδα τοῦ Κράτους [13].

            Δ. Ἔχοντας λοιπὸν κάποιος αὐτὰ ὑπόψιν του, μπορεῖ νὰ καταλάβῃ τὸ γιατί οἱ Ἑβραῖοι/Ἰσραηλίτες/Ἰουδαῖοι/Ἰουδαΐτες κατέληξαν νὰ θεωροῦνται μισάνθρωποι [14]. Ὅλοι οἱ ἀπερίτμητοι, αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ δὲν ἔχουν κάνει συμβόλαιο μὲ τὸν Θεό», ἀποκαλοῦνται στὰ ἑβραϊκὰ «goyim », λέξις τὴν ἀκριβῆ στὰ ἑλληνικὰ ἀπὀδοση τῆς ὁποίας καλλίτερα, πρὸς τὸ παρόν, νὰ ἀποφύγουμε. Ἀρκείτω ἡμῖν λοιπὸν ἡ ὑπόμνησις τοῦ ὅτι ὁ ὅρος «Γαλιλαία» ἀποτελεῖ ἐξελληνισμένη ἀπόδοση τοῦ ἑβραϊκοῦ Galil ha goyim, ὅπου ἔτυμον τοῦ galil εἶναι ἡ ἑλληνικὴ λέξις «κύκλος» καὶ goyim ὅ,τι παραπάνω εἴπαμε. Οἱ ἐν λόγῳ Γαλιλαῖοι ἐξιουδαΐστησαν καταναγκαστικῶς κατὰ τὸν Β΄ π. Χ. αἰώνα – καί, ὡς γνωστόν, Γαλιλαῖος ἤταν καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καθὼς καὶ οἱ μαθητές Του (ἐκτός, φυσικά, ἀπὸ τὸν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἤταν αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λέει τὸ ὄνομά του: Ἰουδαῖος).

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη γίνεται διάκρισηις σαφεστάτη μεταξὺ αὐτῶν ποὺ πρέπει νὰ ζοῦν καὶ ἐκείνων ποὺ δὲν πρέπει: Ψυχάς, ς οὐκ ἔδει ζῆσαι [15].

Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀντίληψη λοιπὸν ἀποῤῥέει καὶ τὸ ἑβραϊκὸ herem, μορφὴ «ἱεροῦ πολέμου» τόσο ἀγρίου, ὥστε στὸ πλαίσιό του νὰ ἐπιβάλλεται ὄχι μόνον ἡ «ἱερὰ ἐξόντωσις» τοῦ ἐχθροῦ ἀλλὰ καὶ ἡ καταστροφὴ τῶν ἀπὸ αὐτὸν λαφύρων [16]. Καὶ ὅσοι σήμερα διατηροῦν οἱονεὶ ὀργανικὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν «Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία», τὶς -ὅποιες τέλος πάντων- ἑλληνικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες, στὶς ὁποῖες, στοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, μαζὺ μὲ τοὺς Ἀμερικανοὺς δίνουν τὸν τόνο οἱ Ἰσραηλινοί, θὰ ξέρουν τὴν «αὐθόρμητη» ἀντίδραση αὐτῶν τῶν τελευταίων  στὴν σχετικὴ μὲ τὴν προσπάθεια ἐξουδετερώσεως κάποιου «ὑπόπτου/ἐπιζημίου»:  «Σκοτῶστε τον!» Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα, μάλιστα, ἐντοπίζεται σὲ -μυθιστορηματικοῦ βέβαια- βιβλίο παλιοῦ φοιτητοῦ μου στὸ πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: Se non è vero, è ben trovato (= ἐὰν δὲν εἶναι ἀλήθεια, καλῶς ἐπενοήθη) [17].

Δ. Ἔχοντας αὐτὰ κάποιος ὑπ΄ ὄψιν του, εὐχερῶς κατανοεῖ ὅτι ἡ μετὰ τὴν Ἔξοδο εἰσβολὴ τῶν Ἑβραίων στὴν Χαναάν, «Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας» ἐπέφερε μία καταστροφικῶν διαστάσεων πολιτιστικὴ ὀπισθοδρόμηση. Ὁ ἐκεῖ πολιτισμὸς τῶν γηγενῶν ἔπαθε κυριολεκτικῶς «ἐξηφανίσθη ἀπὸ προσώπου γῆς» [18]· καὶ ἡ στὴν συνέχεια πολιτιστικὴ ἀναβάθμισις ἐπετεύχθη σὲ ῥυθμοὺς πολὺ ἀργοὺς καὶ μὲ τὴν βοήθεια, ἐξυπακούεται, τῶν γηγενῶν τῆς Χαναὰν – ὅσων δηλαδὴ εἶχαν καταφέρη νὰ ἐπιβιώσουν [19]. Καὶ μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ἐν προκειμένῳ χαρακτηριστικὸ τὸ ὅτι ὁ ὅρος «ἑβραϊκὴ γλῶσσα» εἶναι σφαλερός. Ὅ,τι σήμερα θεωρεῖται ὡς «ἑβραϊκὰ» εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν Ἀρχαίων κατοίκων τῆς «γῆς Χαναάν» [20], ποὺ οἱ Ἑβραῖοι ἀρχικῶς οἰκειοποιήθησαν καὶ σήμερα οἱ Ἰσραηλινοὶ προβάλλουν ὡς «πατρογονικὴ δική τους» [21].

Πέρα ἀπὸ αὐτὰ ὅμως, τὸ μέγα πρόβλημα ποὺ τώρα ἀναδύεται εἶναι σχετικὸ μὲ αὐτὴν τὴν περιβόητη «γῆ τῆς Ἐπαγγελίας». Ποιὰ ἤ, μᾶλλον, ποῦ ἤταν αὐτὴ ἡ γῆ; Καὶ τὸ ἐν προκειμένῳ ἐρώτημα ἔχει, γιὰ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες, τεραστία σημασία, δεδομένου ὅτι, ὅπως προκύπτει ἀπὸ σοβαρὴ πηγή, μεταξὺ τῶν Ἑβραίων προέκυψε διχοστασία κατὰ τὴν ἀναχώρησή τους ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο – μὲ ἀποτέλεσμα ὡρισμένοι ἀπὸ αὐτούς, οἱ περισσότερο «σημαντικοί», νὰ μᾶς  ἔλθουν ἐδῶ,  στήν… Ἑλλάδα [22].

Ἐντάξει – καὶ καλῶς τοὺς δεχθήκαμε (τρόπος τοῦ λέγειν δηλαδή)· καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ὁ πολὺς λαός, αὐτοὶ μὲ τὸν Μωυσῆ τέλος πάντων, πρὸς τὰ ποῦ κατευθύνθησαν;

Ἔ, ἐδῶ, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες μου, μπαίνει θέμα· καὶ αὐτό, διότι ἡ περιγραφὴ τῆς ἐν λόγῳ γῆς τῆς ἐπαγγελίας εἶναι τόσο πολὺ περιγραφική, ὥστε καταντά  ἀσαφής: …Εἰσαγαγεῖν αὐτοὺς [τοὺς Ἑβραίους] εἰς γῆν ἀγαθήν καὶ πολλήν, εἰς γῆν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι, εἰς τὸν τόπον τῶν Χαναναίων καὶ Χετταίων καὶ Ἀμοῤῤαίων καὶ Φερεζαίων καὶ Γεργεσαίων καὶ Εὐαίων καὶ Ἰεβουσαίων [23]

Πολὺ σᾶς παρακαλῶ: μὴ μὲ ῥωτᾶτε! Ὅ,τι καταλαβαίνετεἐσεῖς καταλαβαίνω καὶ ἐγώ. Καὶ τὰ πράγματα περιπλέκονται ἔτι περαιτέρω, καθότι ὁ Θεὸς ἀπέτρεψε τοὺς Ἑβραίους νὰ βαδίσουν κατ’εὐθεῖαν πρὸς τὴν γῆν Φυλιστιείμ, καθ’ὅσον οἱ ἐν λόγῳ Φυλιστιείμ ἦταν λαὸς πολεμικός, ἡ ἀνδρεία τῶν ὁποίων μπορεῖ νὰ τρόμαζε τοὺς Ἑβραίους καὶ νὰ τοὺς ἔκανε νὰ ἐπιστρέψουν στήν… Αἴγυπτο [24], ὅπου θὰ ξαναγίνονταν κρατικοὶ δοῦλοι.

Οἱ Φυλιστιεὶμ εἶναι οἱ Φιλισταῖοι, δηλαδὴ οἱ Παλαιστίνιοι τῶν Ἀρχαίων Χρόνων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους, ὡς Παλαιστίνη, πῆρε τὸ ὄνομά της καὶ τὸ νότιο μέρος τῆς Συρίας, αὐτὸ ποὺ ἀπὸ γενικῶς τοὺς Χριστιανοὺς χαρακτηρίζεται ὡς «Ἅγιοι Τόποι». (Στὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ τὸ -π- συχνὰ ἐναλλάσσεται μὲ τὸ -φ-, γιατὶ καὶ τὰ δύο εἶναι σύμφωνα χειλικά.) Ὡς πρὸς αὐτὴν τὴν κυριολεκτικῶς «ἀποφυγὴ» δίδεται ἀπὸ Ἕλληνες θεολόγους ἡ ἑρμηνεία πὼς πρόκειται γιὰ «παράκαμψη», βάσει τῆς ὁποίας μερικῶς ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἐπὶ 40 χρόνια περιπλάνησις τῶν Ἑβραίων – μέχρι νὰ φθάσουν στὴν «Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας». Οἱ Ἑβραῖοι, δηλαδή, δὲν πῆραν τὸν κατ’ εὐθεῖαν πρὸς τὴν Γῆ Χαναὰν/Παλαιστίνη δρόμο, γιὰ νὰ μὴ πέσουν ἐπάνω στοὺς Φιλισταίους [25].

Μπορεῖ καὶ νὰ ἔγινε ἔτσι. Προσωπικῶς ὅμως δὲν πείθομαι, ἐπειδὴ ἡ Παλαιστίνη οὔτε γῆ πολλὴ εἶναι οὔτε ποτὲ εἶδε κάποιος νὰ ῥέῃ ἐκεῖ «γάλα καὶ μέλι» οὔτε ἔχει πλήρως διαπιστωθῆ ποιὰ ἤσαν ὅλα αὐτὰ τὰ φῦλα ποὺ ἀπαριθμῶνται στὴν Ἔξοδον καὶ ποῦ ἀκριβῶς ἦσαν ἐγκατεστημένα οὔτε, τέλος, ὑφίσταται τανῦν ὁμοφωνία ὡς πρὸς τὸν χρόνο τῆς ἐκεῖ ἐγκαταστώ;ασεως τῶν Φιλισταίων, τῆς διεισδύσεως τῶν Ἑβραίων κ.ο.κ..

Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Ὅλη ἡ ἑνότης τῆς συγκεκριμένης ἐρευνητικῆς σειρᾶς ἄρθρων ἐδῶ 

Παραπομπὲς

[1] Ἔξοδος, 9: 1.

[2] Ἔξοδος, 4: 22.

[3] André Chouraki, La pensée juive (Παρίσι: Presses Universitaires de France, 1989), σ. 49.

[4] Ἐνδεικτικῶς: Ἰεζεκιήλ, 8. 13-14· R.A.S. Macalister, A Century of Excavation in Palestine (Λονδῖνο: The Religious Tract Society, ἄ.ἔ.), σσ. 147,148.

[5] Ἐμμανουὴλ Ροΐδη, «Ἡ Πάπισσα Ἰωάννα», Ἅπαντα, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα:  «Ἑρμῆς», 1978), σ. 138.

[6] Αὐτόθι, σ. 148.

[7] Πεντάτευχος (στὰ ἑβραϊκά: Τορὰ)= τὰ πέντε πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ κατ’ἐξοχὴν «ἱερὸ βιβλίο» τῶν Ἰουδαϊτῶν.

[8] Δευτερονόμιον, 21: 23.

[9] Κατὰ Ἰωάννην, 1: 47.

[10] Rav Michael Laitman, Kabbalah Experience, σ. 163.

[11] Λ. Γιοῦρις, Ἔξοδος (Ἀθήνα: «Γρηγόρης», ἄ.ἔ.), σσ. 89-90.

[12] Gaston Deschamps, La Grèce d’aujourd’hui (Παρίσι: Armand Colin, 1892), σσ. 74-76.

[13] Δημητρίου Κύθρα, ἀποκρυφιστικὴ καταγωγὴ τοῦ Γ΄ Ράιχ (Ἀθήνα: «Δήλιος», 2004), σ. 86.

[14] Βλ. σχετικῶς Ἀρχιμανδρίτου Κυπριανοῦ, Ἱστορία χρονολογικὴ τῆς νήσου Κύπρου (Βενετία: Νικόλαος Γλυκύς, 1788), σ. 138.

[15] Ἰεζεκιήλ, 13: 19.

[16] Κ. Θ. Γεωργούλη, λῆμμα «Ἰσραήλ», στὴν Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, τόμ. 6ος (Ἀθήνα: Ἀθ. Μαρτῖνος, 1965), στήλη 1033.

[17] Ἀθανασίου Θ. Κοσμόπουλου, Ματωμένα τρίγωνα (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις Ἀγγελάκη, 2015), σσ. 29-32.

[18] R .A.S. Macalister, A Century of Excavation in Palestine…, σ. 164

[19] Αὐτόθι· πρβλ.

[20] Ἠσαΐας, 19:18.

[21] Πάνου Σ. Σιμωτᾶ, λῆμμα «Ἑβραϊκὴ γλῶσσα», Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, τόμ. 5ος (Ἀθήνα: Ἀ. Μαρτῖνος, 1964), στήλη 306.

[22] Διόδωρου Σικελιώτου, Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη, 40.3.

[23] Ἔξοδος, 3:8.

[24] Ἔξοδος, 13: 17.

[25] Βας. Μουστάκη, Λεξικὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Ἀθήνα, 1955), λῆμμα «Φυλιστιείμ», σσ. 197-198.

 

 

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

6 thoughts on “Ἰσραηλινὸς ἐπεκτατισμὸς (γ)

    • Πραγματικά δεν ξέρω τι να απαντήσω..μακάρι να γέμιζε το διαδίκτυο με τα κείμενα δικά σας και άλλων, αντίστοιχης ποιότητας αρθογράφων, μπας και ξυπνήσουμε όλοι..

  1. Αὐτόματη εἰδοποίηση σύνδεσης: Ἰσραηλινὸς ἐπεκτατισμὸς | Φιλονόη καὶ Φίλοι...

Ἀπαντῆστε

Ἡ ἠλεκτρονική σας διεύθυνση δὲν θὰ δημοσιευθεῖ. Τὰ ὑποχρεωτικὰ πεδία σημειώνονται μὲ *