Ὅμηρος. Ὁ Ὀδυσσεὺς ὁ Λαερτιάδης.

Ὅμηρος              Σελὶς Ο. Λ. Πανταζίδου              §
Ὁ Ὀδυσσεὺς              455
μ μαρτυρίας               406
η ἠδὲ                           281
ρ ῥήσεις                      575
ο ὀμαρτησάντων        465                                       1-2
s συνέλεξεν                  601

«Ὁ Ὀδυσσεὺς μαρτυρίας καὶ λόγους συνέλεξε τῶν συμπολεμιστῶν.»

Ὅμηρος καὶ Ὀδυσσεὺς μετὰ βεβαιότητος ἦτο τὸ αὐτὸν πρόσωπον. Αὐτὸς ἔγραψε τὸ ἔπος τῆς Ἰλιάδος ἀφ΄ οὖ πρῶτον συνήθροισε τὰς μαρτυρίας ἀλλὰ καὶ τοὺς λόγους τῶν Ἀχαιῶν καὶ Τρώων, περιγράψας ἐπ᾿ ἀκριβῶς τὰ γεγονότα τοῦ πρώτου καταγεγραμμένου ἑλληνικοῦ ἐμφυλίου πολέμου, τοῦ Τρωικοῦ πολέμου.

Διὰ τὸ ἔπος τῆς Ὀδυσσείας δὲν ἐχρειάσθη νὰ πράξῃ τὸ αὐτόν, ὅπως εἰς τὴν Ἰλιάδα ἀλλά μὲ κάθε λεπτομέρειαν περιγράφει τὰ ὅσα ὁ ἴδιος ἔπαθε κατὰ τὴν 10ετῆ περιπλάνησίν του εἰς διαφόρους χώρας τῆς Μεσογείου θαλάσσης ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀτλαντικοῦ ὠκεανοῦ.
Τὸ ὄνομα Ὅμηρος δὲν εὑρίσκεται εἰς τὰ ὁμηρικὰ ἔπεα εἶνε ψευδώνυμον τοῦ Ὀδυσσέως, ἤτοι κῶδιξ ἐκ τῶν γραμματικῶν μελετητῶν τῶν ὁμηρικῶν ἐπέων τῆς συντακτικῆς ὁμάδος τοῦ Ὀνομακρίτου ἐπὶ ἐποχῆς τοῦ τυράννου Ἀθηναίων Πεισι¬στράτου κατὰ τὰ ἔτη 538 – 527 π.Χ.

Ὁ Ὀδυσσεὺς (Ὅμηρος) ἔλαβε μέρος εἰς τὸν τρωϊκὸν πόλεμον μὲ 12 νῆας.

ΙΛ. Β 631-637

«Αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς ἦγε Κεφαλλῆνας μεγαθύμους,
οἵ ῥ᾽ Ἰθάκην εἶχον καὶ Νήριτον εἰνοσίφυλλον
καὶ Κροκύλει᾽ ἐνέμοντο καὶ Αἰγίλιπα τρηχεῖαν,
οἵ τε Ζάκυνθον ἔχον ἠδ᾽ οἳ Σάμον ἀμφενέμοντο,
οἵ τ᾽ ἤπειρον ἔχον ἠδ᾽ ἀντιπέραι᾽ ἐνέμοντο·
τῶν μὲν Ὀδυσσεὺς ἦρχε Διὶ μῆτιν ἀτάλαντος·
τῷ δ᾽ ἅμα νῆες ἕποντο δυώδεκα μιλτοπάρῃοι….»

(Ὁ Ὀδυσσεὺς δὲ ἦγε τοὺς μεγαθύμους Κεφαλλῆνας,
ἐκεῖνοι λοιπόν εἶχον τὴν Ἰθάκην καὶ τὸ πυκνόφυλλον Νήριτον,
καὶ τὴν Κροκύλειαν ἐνέμοντο καὶ τὴν τραχεῖαν Αἰγίλιπα,
καὶ ἐκεῖνοι τὴν Ζάκυνθον εἶχον καὶ ἐκεῖνοι τὴν Σάμον περιοίκεον,
καὶ ἐκεῖνοι τὴν ἤπειρον εἶχον καὶ τ᾿ ἀντιπέραια ἐνέμοντο·
εἰς ἐκείνων μάλιστα ὁ Ὀδυσσεὺς ἦρχε μέ τὴν φρόνησιν τοῦ Διὸς ἴσος·
καὶ μ᾿ ἐκεῖνον συνάμα ἕποντο δώδεκα ἐρυθροπάρειοι νῆες.)

Ὁ Τρωικὸς πόλεμος διεξήχθη κατὰ τὰ ἔτη 3.087 – 3.078 π.Χ. ὅπως ἀπέδειξεν ὁ μέγας ὁμηριστὴς Κωνσταντῖνος Κουτρουβέλης, τῷ 1.994, εἰς τὸ βιβλίον του « Ἡ ἀναχρονολόγηση τῆς προϊστορίας » ἐκδόσεις Δαυλός.
Ὁ Κωνσταντῖνος Κουτρουβέλης ταξίαρχος ἐ. ἀ. τῆς Γ. Υ. Σ. καὶ μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Γεωγραφικῆς Ἑταιρείας, ἀναφέρει τὰ ἑπόμενα συνταρακτικὰ εἰς
τὴν 6ην παράγραφον τοῦ 12ου κεφαλαίου τῆς 269ης σελίδος, ὡς συμπεράσματα.

« Στὸ Α′ Διεθνὲς Συνέδριον τοῦ Ὄλσταντ τοῦ Μονάχου τῆς Γερμανίας μὲ θέμα ” Ἑλληνικὴ Μυθολογία καὶ Προϊστορία ” διεξαχθὲν ἀπὸ 9ης μέχρι 12ης
Δεκεμβρίου 1.994 προσκληθεὶς ἀνακοίνωσα στοὺς συνέδρους, στηριζόμενος στὰ ἀστρονομικὰ καὶ στὰ τοπογραφικὰ στοιχεῖα τῆς Ἰλιάδος τοῦ Ὁμήρου καί σὲ ἀνάλογα στοιχεῖα ἄλλων ἀρχαίων συγγραφέων καὶ ἀπέδειξα μὲ σχετικὰ ἀστρονομικὰ καὶ τοπογραφικὰ διαγράμματα, ὅτι:
Ὁ Τρωικὸς πόλεμος διεξήχθη ἀπὸ τὸ ἔτος 3.087 μέχρι τὸ ἔτος 3.078 π.Χ. μὲ ἀστρονομικὴν ἀπόδειξη, ἢ τὸ ἔτος 3.100 π.Χ. μὲ τοπογραφικὴν ἀπόδειξην. »

Ἡ χρονολόγησις 3.087 – 3.078 π.Χ., τοῦ τρωικοῦ πολέμου ἀποτελῇ τὸ σημεῖον ἀναφορᾶς διὰ τὸ ἔργον μου.
Ἡ δὲ ἐπίδοσις τῶν ὁμηρικῶν κειμένων ἐμὴ ἐστι.

Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) ἐγεννήθη περὶ τὸ ἔτος 3.110 π.Χ., καὶ ὅταν ἔφθασεν εἰς Σχερίην τῷ 3.070 π.Χ. ἦτο ἀρκετὰ δυνατός μὲ ἁδρὰ χαρακτηριστικά, δυνατὰ μπράτσα καὶ μηροὺς καὶ δὲν τοῦ ἔλειπεν ἡ νεότης του. Ἐκεῖνος, τότε 40 ἐτῶν, λαμβάνει ἐνεργὸν μέρος εἰς ἀθλητικοὺς ἀγῶνας μὲ τοὺς νεωτέρους Φαίηκας. Οἱ γέροι, ὅπως ὁ βασιλεὺς Ἀλκίνοος, δὲν λαμβάνουν μέρος. Τοῦτο καταμαρτυρεῖται διὰ στόματος τοῦ Λαοδάμαντος υἱοῦ τοῦ βασιλέως Ἀλκινόου, ὅστις καὶ προέτρεπεν τοὺς φίλους του, τὸν ξένον νὰ ἐρωτήσωμεν ἄν τινα ἆθλον γνωρίζει καὶ ἐδιδάχθη ἐπίσης.

ὀδ. θ 133 – 139
«…«Δεῦτε, φίλοι, τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα εἴ τιν᾿ ἄεθλον
οἶδέ τε καὶ δεδάηκε· φυήν γε μὲν οὐ κακὸς ἐστι,
μηρούς τε κνήμας τε καὶ ἄμφω χεῖρας ὕπερθεν
αὐχένα τε στιβαρὸν μέγα τε σθένος· οὐδὲ τι ἥβης
δεύεται, ἀλλά κακοῖσι συνέρρηκται πολέεσσιν.
οὐ γάρ ἐγώ γέ τί φημι κακώτερον ἄλλο θαλάσσης
ἄνδρα γε συγχεῦαι, εἰ καὶ μάλα καρτερὸς εἴη.»…. »

(«Ἐλᾶτε, φίλοι, τὸν ξένον νά ἐρωτήσωμεν ἄν κἄποιον ἆθλον γνωρίζει καὶ ἐδιδάχθη ἐπίσης· εἰς μὲν τὸ ἀνάστημα ἀληθῶς δὲν εἶνε κακὸς, καὶ εἰς τοὺς μηρούς καὶ τὰς κνήμας καὶ εἰς ἀμφωτέρας τὰς χεῖρας ὕπερθε καὶ εἰς τὸν στιβαρὸν αὐχένα μέγα ἐπίσης σθένος· οὐδὲ κἄτι τῆς ἥβης στερεῖται, ἀλλά ὑπό τῶν πολλῶν κακῶν εἶνε καταβεβλημένος. Διότι ἐγώ μάλιστα λέγω ὄχι κακώτερον κἄποιο ἄλλο τῆς θαλάσσης
τὸν ἄνδρα μάλιστα νά καταβάλῃ, ἄν καὶ πολύ δυνατὸς εἶνε.»)

Πρὶν τὴν μνηστηροφονίαν τῆς ζ’ θαργηλιῶνος τοῦ 3.068 π.Χ. εἰς τὸ μέγαρον τοῦ Ὀδυσέως (Ὁμήρου) ἐν Ἰθάκῃ ἡ γραῖα ὑπηρέτρια Εὐρύκλεια ἀναγνωρίζει, ἐκ τῆς οὐλῆς τοῦ ποδός του, τὸν εἰς ἐπαίτην  μεταμφιεσμένον Ὀδυσσέα.  Τότε πληροφορούμεθα πῶς καὶ διατὶ ἐκεῖνος ἔλαβε τὸ ὄνομα Ὀδυσσεύς.

ὀδ. τ 386 – 398
« Ὣς ἄρ᾿ ἔφη, γρηῢς δὲ λέβηθ᾿ ἕλε παμφανόωντα,
τοῦ πόδας ἐξαπένιζεν, ὕδωρ δ᾿ ἐνεχεύατο πουλὺ
ψυχρὸν, ἔπειτα δὲ θερμὸν ἐπήφυσεν. αὐτάρ Ὀδυσσεὺς
ἷζεν ἐπ᾿ ἐσχαρόφιν, ποτί δὲ σκότον ἐτράπετ᾿ αἶψα·
αὐτίκα γάρ κατά θυμόν ὀΐσατο, μή ἑ λαβοῦσα
οὐλήν ἀμφράσσαιτο καὶ ἀμφαδὰ ἔργα γένοιτο.
νίζε δ᾿ ἄρ᾿ ἆσσον ἰοῦσα ἄναχθ᾿ ἑόν· αὐτίκα δ᾿ ἔγνω
οὐλήν, τὴν ποτέ μιν σῦς ἤλασε λευκῷ ὀδόντι
Παρνησόνδ᾿ ἐλθόντα μετ᾿ Αὐτόλυκόν τε καὶ υἷας,
μητρὸς ἑῆς πατέρ᾿ ἐσθλὸν, ὃς ἀνθρώπους ἐκέκαστο
κλεπτοσύνῃ θ᾿ ὅρκῳ τε· θεός δὲ οἱ αὐτὸς ἔδωκεν
Ἑρμείας· τῷ γάρ κεχαρισμένα μηρία καῖεν
ἀρνῶν ἠδ᾿ ἐρίφων· ὁ δὲ οἱ πρόφρων ἅμ᾿ ὀπήδει. »

(Οὕτως εἶπε λοιπόν, καὶ ἡ γραῖα ἔλαβε λέβητα ἐξαστράπτοντα, ἐξ οὗ πόδας ἔπλενε, καὶ ὕδωρ ἐντός ἔχυσε πολὺ ψυχρὸν, ἔπειτ᾿ ὅμως ἐπάνω θερμὸν ἔχυσεν. Ὅμως ὁ Ὀδυσσεὺς κάθισε πλησίον τῆς ἑστίας, καὶ αἴφνης πρός τὸ σκότος ἐστράφη· διότι εὐθύς κατά θυμόν ἐφοβήθη, μή ἐκεῖνον λαβοῦσα παρατηρίσῃ τὴν οὐλήν καὶ φανερὰ τὰ ἔργα γένοντο.  Καὶ ἔνιπτε λοιπόν πλησίον ἐλθοῦσα τὸν κύριόν της· καὶ ἀμέσως ἐγνώρισε τὴν οὐλήν, αὐτὴν κἄποτε εἰς ἐκεῖνον ὁ λευκοδόντης χοῖρος ἐπροξένησεν εἰς τὸν Παρνασόν ἐλθόντα πρός τὸν Αὐτόλυκον ἀλλά καὶ τοὺς υἱούς, τῆς μητρὸς του τὸν ἐσθλὸν πατέρα, ὅστις εἰς τοὺς ἀνθρώπους διεκρίνετο μέ τὴν κλοπήν καὶ μέ τοὺς ὅρκους ἐπίσης· ὅμως ὁ ἴδιος τοῦ τὰ ἔδωκεν ὁ θεός Ἑρμῆς· διά τοῦτο βεβαίως ἔκαιε μετά χαρᾶς τὰ μηρία τῶν ἀρνιῶν καὶ τῶν ἐριφίων· καὶ πρόθυμος ἐκεῖνος ἐξ ἴσου τὸν ἐβοήθει.)
Ὅταν ἐγεννήθη ὁ υἱὸς τοῦ Λαέρτου Ἀρκεισιάδου, τὸ ἔτος 3.110 π.Χ., εἰς τὴν Ἰθάκην, ἐλθὼ  ἐκεῖ ὁ πάππος του Αὐτόλυκος, ὁ κατοικῶν ἐν τῷ Παρνασσῷ, ἔδωκεν ὁ ἴδιος τὸ ὄνομα Ὀδυσσεὺς εἰς τὸν ἔγγονόν του ὑποσχεθεὶς καὶ δῶρα εἰς ἐκεῖνον νὰ δώσῃ ὁπόταν ἡβήσῃ, ὀδ. τ 399 – 412.

Ὁ Αὐτόλυκος, ὁ υἱὸς τοῦ Ἑρμοῦ καὶ τῆς Χιόνης ἢ Φιλωνίδος, ἦτο ὁ πατὴρ τῆς γυναικὸς τοῦ Λαέρτου τῆς Ἀντικλείας ἥτις ἦτο ἡ μήτηρ τοῦ Ὀδυσσέως καὶ τῆς Κτιμένης. Ὁ πάππος τοῦ Ὀδυσσέως ὁ Αὐτόλυκος ἦτο περιβόητος διὰ τοὺς δόλους καὶ τὰς πανουργίας, ὀδ. τ 394 – 8.
Ἔκλεψε τὴν περίφημη περικεφαλαίαν τοῦ Ἀμύντορος Ὀρμενίδου ἐκ τῆς πόλεως Ἐλεῶνος, ΙΛ. Κ 260 – 271, πυκινὸν δόμον ἀντιτορήσας, ἤτοι στερεὸν οἰκοδόμημα διατρυπήσας. Ὁ Αὐτόλυκος ἔδωκε τὸ ὄνομα Ὀδυσσεὺς εἰς τὸν ἔγγονόν του διότι ἐμισήθη καὶ κατεδιώχθη ὑπό τινων θεῶν καὶ ἀνθρώπων, πολλοῖσιν…. ὀδυσσάμενος!

ὀδ. τ 407 – 409
«…«πολλοῖσιν γάρ ἐγώ γε ὀδυσσάμενος τόδ᾿ ἱκάνω,
ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξὶν ἀνά χθόνα πουλυβότειραν·
τῷ δ᾿ Ὀδυσεὺς ὄνομ᾿ ἔστω ἐπώνυμον.»…»

(«διότι ἐγώ βεβαίως ἐδῶ δὰ φθάνω ἀπό πολλοὺς μισούμενος, ἄνδρας καὶ γυναῖκας ἐπάνω εἰς τὴν πολυτρόφαν γῆν· καὶ εἰς ἐκεῖνον Ὀδυσεὺς νὰ εἶνε τὸ ἐπώνυμον ὄνομα.»)

Εἰς ἐφηβικὴν ἡλικίαν, τῷ 3.095 π.Χ., ἐρχόμενος ὁ Ὀδυσσεὺς εἰς τὸ μητρικὸν μέγα δῶμα τοῦ Παρνασσοῦ, ἡ γιαγιά του ἡ Ἀμφιθέα τὸν ἀγκάλιασεν καὶ τὸν ἐφίλησε καὶ εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ εἰς τὰ ὡραῖα του ᾿μμάτια. Ὁ δὲ Αὐτόλυκος, ὁ πάππος του, ἐπρόσταξε τοὺς ξακουστοὺς υἱούς του δεῖπνον νὰ ἑτοιμάσουν· καὶ εὐθὺς βόδι ἀρσενικὸν πεντάχρονον ἔσφαξαν. Τὸ ἔγδαραν καὶ τὸ ἑτοίμαζον, τὸ διαμελισμένον κρέας ὕστερα ἐπισταμένως τεμάχισαν καὶ εἰς ὀβελοὺς πέρασαν καὶ ἀφ᾿ οὗ τὸ ἔψησαν, μὲ προσοχὴ τὸ ἐμοίρασαν. Οὕτω λοιπὸν ὁλημερὶς ἐκεῖνοι ἔτρωγον καὶ ἀπ᾿ οὐδένα δὲν ἔλλειψεν ἴση μερίδα. Ὅταν ὁ Ἥλιος ἔδυσε καὶ ἦλθε τὸ σκότος τότ᾿ ἐκεῖνοι ἐκοιμήθησαν καὶ ἔλαβον τοῦ ὕπνου τὸ δῶρον.

Ὅμως ὅταν ἐφάνη ἡ πρωιγενὴς ῥοδοδάκτυλος Αὐγὴ ἐκινήθησαν εὐθὺς διὰ κυνήγιον, οἱ κύνες καὶ οἱ υἱοὶ τοῦ Αὐτολύκου· μαζὶ ἐπορεύετο ὁ δῖος Ὀδυσσεύς.
Ἐκεῖνοι εἰς κρημνῶδες κατάφυτον ὄρος τοῦ Παρνασσοῦ ἔφθασαν, βαδίζοντες εἰς ἀνεμοδαρμένα φαράγγια. Ἔπειτα ἀνέτηλεν ὁ Ἥλιος καὶ ἦλθον εἰς φαράγγι κυνηγῶντες καὶ πρὸ αὐτῶν οἱ κύνες ἐπορεύοντο ἴχνη ἐρευνῶντες.

Ὁ Ὀδυσσεὺς πλησίον τῶν κυνῶν ἐκράδαινε τὸ μακρόσκιον ἔγχος. Ἐκεῖ εἰς λόχμην πυκνὴν κατέκοιτο μέγας χοῖρος. Τὴν λόχμην ἐκείνην δὲν τὴν διεπέρα τὸ ὑγρὸν μένος τῶν ἀνέμων, καθὼς ἔπνεον, οὔτε τὴν προσέβαλλον αἱ ἀκτῖνες τοῦ φαέθοντος Ἡλίου, οὔτε καὶ ἡ βροχὴ τὴν διεπέρα διαμπερῶς· τόσον πυκνὴ ἦτο, ἀλλὰ καὶ φύλλα ἐχύθησαν σχηματίζοντα μέγα σωρόν.

Ὅμως εἰς τὸν ἀγριόχοιρον ἔφθασε τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν κυνῶν ὁ κτύπος τῶν ποδῶν, καθὼς ἐκεῖνοι ἐναντίον ἐκινοῦντο· ἐκεῖνος ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπὸ τὴν φωλεάν, φρίξας, μὲ πῦρ εἰς τοὺς ὀφθαλμούς του, φοβερῶς προσβλέπων ἐστάθη πλησίον των. Ὁ Ὀδυσσεὺς πρώτιστος ὥρμησεν ἀνασχόμενος τὸ μακρὺ δόρυ μὲ τὴν χεῖρα του προτιθέμενος νὰ τὸν πλήξῃ· αὐτὸν ὅμως προφθάνων ὁ χοῖρος τὸν ἔπληξεν ἐπάνω ἀπὸ τὸ γόνατον καὶ ἀπέσπασεν πολλὴν σάρκα μὲ τὸν ὀδόντα, πλαγίως πηδῶν χωρὶς νὰ φθάσῃ εἰς τὸ ὀστοῦν τοῦ ἀνδρός.Ὅμως ὁ Ὀδυσσεὺς τὸν ἔπληξε πετυχαίνων κατὰ τὸν δεξιὸν ὦμον καὶ τοῦ φαεινοῦ δόρατος ἡ αἰχμὴ ἀντικρὺ διῆλθε· καὶ κεῖνος κατέπεσεν εἰς τὴν σκόνην μυκώμενος, ἡ δὲ ψυχή του μακριὰ ἐπέταξεν.
Τοῦ Αὐτολύκου οἱ φίλοι παῖδες εὐθὺς ἐπεριποιήθησαν τὸν Ὀδυσσέα, τὴν δὲ πληγήν του μὲ φροντίδα ἔδεσαν καί μὲ ᾠδὴν τὸ κελαινὸν αἷμα ἐσταμάτησαν καὶ εἰς τὰ δώματα τοῦ πατρὸς ταχέως ἀφίκοντο.

Ἐκεῖ λοιπὸν τὸν Ὀδυσσέα καλῶς ἐνοσήλευσαν ὁ Αὐτόλυκος καὶ οἱ υἱοί του. Ἔπειτ᾿ ἐκεῖνοι δίδοντες ἀγλαὰ δῶρα χαρούμενον τὸν ἔπεμψαν εἰς τὴν πατρίδα Ἰθάκην ὅπου οἱ γονεῖς του τὸν ὑπεδέχθησαν καὶ ἠρώτων τὰ καθέκαστα.
Homerus. Ὁ Ὅμηρος (εἰς τὴν λατινικήν).

Χόμερως          Σελὶς Ο. Λ. Πανταζίδου                 §
H χεὶρ                          686                                           1
o Ὀδυσσῆος              455
m μαχητῶν                 407
e ἔγραψε                     143
r ῥήσεις                       575
u ὡς                             703
s συνέλεξεν                  601                                        ΙΙ 1

«Χεὶρ Ὀδυσσέως ἔγραψε τοὺς λόγους τῶν μαχητῶν ἀφ᾿ οὗ τοὺς συνέλεξεν.»

Ὅπως λοιπὸν προανέφερα Ὅμηρος καὶ Ὀδυσσεὺς μετὰ βεβαιότητος ἦτο τὸ αὐτὸν πρόσωπον. Ἔγραψε τὸ ἔπος τῆς Ἰλιάδος ἀφ᾿ οὗ πρῶτα συνήθροισε τὰς μαρτυρίας καὶ τοὺς λόγους τῶν Ἀχαιῶν καὶ Τρώων, περιγράψας ἐπ᾿ ἀκριβῶς τὰ γεγονότα τοῦ πρώτου καταγεγραμμένου ἑλληνικοῦ ἐμφυλίου πολέμου, τοῦ Τρωικοῦ πολέμου.

Διὰ τὸ ἔπος τῆς Ὀδυσσείας δὲν ἐχρειάσθη νὰ πράξῃ τὸ αὐτόν, ὅπως εἰς τὴν Ἰλιάδα ἀλλά μὲ κάθε λεπτομέρειαν περιγράφει τὰ ὅσα ὁ ἴδιος ἔπαθε κατὰ τὴν 10ετῆ περιπλάνησίν του εἰς διαφόρους χώρας τῆς Μεσογείου θαλάσσης ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀτλαντικοῦ ὠκεανοῦ.
Τὸ ὄνομα Ὅμηρος δὲν εὑρίσκεται εἰς τὰ ὁμηρικὰ ἔπεα εἶνε ψευδώνυμον τοῦ Ὀδυσσέως, ἤτοι κῶδιξ ἐκ τῶν γραμματικῶν μελετητῶν τῶν ὁμηρικῶν ἐπέων τῆς συντακτικῆς ὁμάδος τοῦ Ὀνομακρίτου ἐπὶ ἐποχῆς τοῦ τυράννου Ἀθηναίων Πεισι¬στράτου κατὰ τὰ ἔτη 538 – 527 π.Χ.

Ἐκεῖνοι λοιπὸν κωδικοποίησαν Homerus τὸ ἤδη κωδικοποιημένον ὄνομα τοῦ Ὀδυσσέως (Ὁμήρου), ὅταν κατασκεύαζον ἐκ τῶν ἐπέων Ἰλιὰς καὶ Ὀδύσσεια, τὴν λεγομένην λατινικὴν γλῶσσαν τῷ 528 π.Χ.. Μάλιστα δὲ τοῦτον τὸ ὄνομα Homerus ἀποδεικνύ¬η¬ται ἐκ τῆς ἀποκωδικοποιήσεως τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος Ὅμηρος, ταυτιζόμενον μὲ τὸ ὄνομα Ὀδυσσεὺς Λαερτιάδης.

Ὅταν ὁ Ὀδυσσεὺς Λαερτιάδης ἀφίχθη τὸ εἰκοστὸν ἔτος εἰς τὴν Ἰθάκην, γ’ Θαργηλιῶνος (Ἀπρίλιος) τῷ 3.068 π.Χ., ἦτο ἤδη 42 ἐτῶν, ὅμως τὸ πέρας τῆς καταγραφῆς τῆς Ἰλιάδος καὶ Ὀδυσσείας ἴσως γένετο κατὰ τῷ 3.060 π.Χ., ἔπειτ᾿ ἀπὸ 8 ἔτη.

Τότε μάλιστα δὲν ἦτο εὔκολη ἡ ὑπόθεσις διὰ τὴν καταγραφὴν τοῦ 10ἐτοῦς τρωικοῦ πολέμου μὲ πλῆθος γεγονότων καὶ ἀναλυτικῶν πληροφοριῶν, ὅπως αὐτὰ εἶνε καταγεγραμμένα εἰς τὸ ἔπος Ἰλιάς. Εἶνε σχεδὸν βέβαιον λοιπὸν ὅτι ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) ἐταξείδευσεν εἰς διαφόρους τόπους τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἵνα συλλέξῃ πληροφορίας καὶ ἱστορικὰς μαρτυρίας.
Οὕτω λοιπὸν ἐκεῖνος συλλέξας ῥήσεις (λόγους) τῶν συμπολεμιστῶν ἀλλὰ καὶ μαρτυρίας κατέγραψε τὸ ἔπος Ἰλιάς.

Ὁ Ὀδυσσεὺς Λαερτιάδης (Ὅμηρος) δὲν ἔγραψεν ποιήματα οὔτε στίχους, ἀλλά μὲ συντεταγμένον λόγον ἔγραψε πήματα, ἤτοι παθήματα καὶ ἱστορία. Τὰ ὀνόματα ποιητὴς καὶ ποίημα δὲν εὑρίσκονται εἰς τὰ ὁμηρικὰ ἔπεα, ὅμως ἀντ᾿ αὐτῶν εὑρίσκονται τὰ δημιοεργὸς καὶ ἔπος ἀντιστοίχως, ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ ῥῆμα ποιέω – ῶ εἰς τὰς δύο φωνάς, εἰς ὅλας τὰς ἐγκλίσεις καὶ τοὺς χρόνους.

Τὰ ὁμηρικὰ κείμενα, εἰς τὴν μορφήν ποὺ εὑρίσκονται σήμερον, ἀποτελοῦν ποιήματα διότι εἶνε ἔμμετρα. Αὐτὰ ὅμως τὰ κείμενα μετέπειτα ἐγένοντο ἔπεα δακτυλικοῦ ἑξαμέτρου ἐκ τῆς μεταγραφικῆς – συντακτικῆς ὁμάδος ὁμηριστῶν γραμματικῶν τοῦ Ὀνομακρίτου. Ἡ ἐπικὴ ἑλληνικὴ ποίησις ἀντιπροσωπεύεται ὑπὸ τῶν ἀριστουργημάτων τοῦ Ὁμήρου, ἤτοι Ἰλιὰς 15.690 στίχοι καὶ Ὀδύσσεια 11.780 στίχοι δακτυλικοὶ ἑξάμετροι.

Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) ἦτο χαρισματικὸς ῥήτωρ. Ἡ μορφή του παράδοξη, τὸ παρουσιαστικόν του ζάκοτον (ὠργισμένον). Ὁ Ὅμηρος, εἰς ΙΛ. Γ 204 – 224., περιγράφει σαφῶς τὴν προσωπικότητα καὶ τὸ παρουσιαστικὸν τοῦ Ὀδυσσέως Λαερτιάδου δηλαδὴ αὐτοπαρουσιάζεται, κατὰ μοναδικὸν τρόπον ψυχογραφεῖ ἑαυτὸν καὶ ἀναδεικνύει τὸ χάρισμα τοῦ λόγου! Ὅταν ὡμίλει ὁ Ὀδυσσεὺς ἕτερος βροτὸς δὲν συγκρίνετο μὲ κεῖνον! Οἱ δὲ λόγοι του μὲ χειμερινὰς νιφάδας ὅμοιοι ΙΛ. Γ 216 – 224., ἔπεα νιφάδεσσιν ἐοικότα χειμερίῃσιν.

Κατὰ καιρούς, διάφοροι ἑρμηνευταί, παρερμηνευταί, ἐρευνηταί, φιλόλογοι, συγγραφεῖς καὶ μεταφρασταὶ τῶν ὁμηρικῶν ἐπέων ἐθεώρησαν ἐπιφανειακῶς τὴν ἀνωτέρω μαρτυρίαν Ὁμήρου, περὶ ῥητορικῆς δεινότητος τοῦ Ὀδυσσέως. Μὴ ἀντιλαμβανόμενοι τὴν ταυτοπροσωπίαν Ὁμήρου – Ὀδυσσέως, θεωροῦν καὶ σήμερον τὰ πάντα φανταστικά! Ὅμως ἐκεῖνοι εἶνε φαντασιόπληκτοι διότι ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τὰ γραφόμενα τοῦ Ὁμήρου ἀπεδείξαντο ἀληθῆ, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ, ὁ Ὅμηρος δὲν ἦτο ποιητὴς καὶ μάλιστ᾿ ἐκεῖνος δὲν ἔγραψε ποιητικοὺς στίχους μὲ φαντασίαν! ἀλλ᾿ ὅπως ἤδη ἀνέφερα μὲ συντεταγμένον λόγον ἔγραψε πήματα, ἤτοι παθήματα δηλαδὴ πρωτίστως ἔγραψεν Ἱστορίαν, ἀλλὰ μὴ μᾶς εἴπουν ὅτι τότε δὲν ὑπῆρχον τὰ γράμματα!!!….

Ἀριστοτέλης Ντοβόρης