Ἐνοχλοῦν οἱ νέοι διορισμοὶ τΣΥΡΙΖΑιοπαίδων καὶ λοιπῶν προστατευομένων. Ἐνοχλοῦν γενικῶς ἀλλά, κυρίως κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἐνοχλοῦν γιὰ τὴν κυνικότητα τῶν κουδουνισμένων καὶ γιὰ τὸ θράσος τους νὰ τὸ ὁμολογοῦν δημοσίως.

πηγὴ

πηγὴ

Ὅπως ἀκριβῶς ἐνοχλοῦσαν καὶ στὸ παρελθόν, μὰ κι ὅπως ἀκριβῶς θὰ ἐνοχλοῦν στὸ μέλλον, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν θὰ ὑπάρχη καὶ δημοσία ὁμολογία ἢ παραδοχή.
Διότι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν χώρα ἀκόμη δὲν τὸ ἔχουμε κατανοήση. Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἀκόμη ταξειδεύουμε καβάλα σὲ …ῥὸζ συννεφάκια, ἐλπίζοντας καὶ ἀναμένοντας σὲ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ἐλέγχου μας ἐκ τῶν ἔσω. Ἐν ὀλίγοις, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ τόσο αἰσχρὰ ὁμολογοῦν τὴν ἀθλιότητά τους, ἐμεῖς προσβλέπουμε στὴν ἀλλαγὴ τῶν μὲν ἀπὸ τοὺς δὲ γιὰ νὰ …σωθοῦμε, ἐλπίζοντες καὶ ξανά-ἐλπίζοντες.

Ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Τώρα λέγεται τΣΥΡΙΖΑ ἡ ἐν λόγῳ ἐκδοχὴ τοῦ ἰδίου νομίσματος, ἀλλὰ ἐχθὲς ἐλέγετο ΝουΔουλάρα, προχθὲς μΠατΣοΚαρία καὶ παρά-προχθὲς κάτι ἄλλο. Σὲ κάθε ἐκδοχὴ τοῦ κομματικοῦ αὐτοῦ μηχανισμοῦ ἐμεῖς, οἱ γονεῖς μας, οἱ παπποῦδες μας, καθὼς καὶ αὔριο τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας, θὰ διακρίνουμε κάτι ἐλπιδοφόρον, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγῆ στὸ νὰ αὐτό-καθησυχαζόμεθα μερικῶς καὶ νὰ καταλήγουμε, στὴν πραγματικότητα, νὰ μεγαλώνουμε τὰ ὅρια τῶν ἀνοχῶν καὶ τῶν ἀντοχῶν μας. Ἐὰν μάλιστα, κατὰ περίπτωσιν, διαθέτουμε καὶ κάποιες γνωριμίες μέσα στὴν ὁποιανδήποτε ἐκδοχὴ αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ, οὐδόλως θὰ μᾶς πειράξη τὸ νὰ ἐμπλακοῦμε κι ἐμεῖς γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ διάφορόν μας. Εἶναι ἡ ἀνθρώπινος φύσις ἔτσι (κι ὄχι μόνον) ποὺ ὑποσυνειδήτως ἐπιλέγει τὸ ῥέμπελο ἀπὸ τὸν κόπο.
Ποιός στραβός δέν θέλει λοιπόν τό φῶς του; Ποῖος ἑλληνόφωνος θά ἐπιλέξη νά παραμείνη στήν ἀνασφάλεια τῆς ἐλευθέρας ἀγορᾶς ἐάν θά τύχη διορισμοῦ σέ κάποιαν ἀργόμισθο θεσούλα;

Ἀκριβῶς καὶ τώρα αὐτὸ συμβαίνει. Αὐτοὶ ποὺ φωνασκοῦν περισσότερο δὲν εἶναι τόσο αὐτοὶ ποὺ δὲν ἐπρόλαβαν νὰ διορίσουν τὰ δικά τους παιδιά, ἀλλὰ οἱ (φερόμενοι ὡς) ἀντιπολιτευόμενοι, διότι γνωρίζουν πὼς μὲ αὐτοὺς τοὺς διορισμοὺς ἀφ΄ ἑνὸς περιορίζονται οἱ ἄμεσες προσλήψεις τῶν δικῶν τους …«ἐκλεκτῶν» καί, ἀφ΄ ἑτέρου ἀντιλαμβάνονται πὼς γιὰ νὰ φθάσουν στὸ σημεῖον νὰ ἐλέγξουν μὲ τὴν σειρά τους κι αὐτοὶ τὸν κρατικὸ μηχανισμό, ὅπως πράττουν οἱ τωρινοί, θὰ χρειασθοῦν πολὺ περισσότερο χρόνο ἀπὸ ὅσο ὑπελόγιζαν, ἐφ΄ ὅσον στὶς νευραλγικές του θέσεις ἤδη εἶναι …«ἐκλεκτοὶ» τοῦ «ἀντίποδός» τους. Κι ἔτσι ξεκινοῦν τὶς φωνὲς οἱ ἔχοντες ἄμεσο συμφέρον καί καθαρὰ ὁπαδικά, ἐξακολουθοῦμε ἐμεῖς, ὡς γνωστοὶ παπαγάλοι.
Λὲς καὶ αὐτὸ θὰ μᾶς ἐξυπηρετήση σὲ κάτι ἢ λὲς καὶ θὰ σταματήση ὅταν θὰ ἀποχωρῆ κάποια μελλοντικὴ (φερομένη ὡς) κυβέρνησις.

Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι τὸ πασιφανές: Ὁ Κράτος καὶ ὁ Βίας, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦσαν τὰ ..τσιράκια τοῦ Διὸς κάποτε, ἀλλὰ ἂν καὶ ὁ Δίας δὲν ἐμφανίζεται (ἐπισήμως) στὸν κόσμο μας σήμερα, ἐν τούτοις μᾶς ἐκληροδότησε τὰ τσογλάνια του. Κι ἔτσι διαχρονικῶς ὁ Κράτος καὶ ὁ Βίας ἦσαν, εἶναι καὶ θὰ παραμένουν, σταθερῶς καὶ μονίμως, ὑπὸ τὸν αὐστηρότατον ἔλεγχο τῶν ἐκάστοτε (φερομένων ὡς) κυβερνήσεων, διότι μόνον μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο οἱ (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις θὰ μποροῦν νὰ παραμένουν ἀσφαλεῖς στὶς θέσεις ποὺ τὶς ἔχουν διορίση.

Πῶς ὄμως ἐμεῖς τό ἀντιλαμβανόμεθα αὐτό; Θά τοποθετηθοῦν, γιὰ παράδειγμα, σέ κάποιες διευθυντικές θέσεις ἄτομα ἐμπιστοσύνης τῆς νέας (φερομένης ὡς) κυβερνήσεως; Καί θά μποροῦν αὐτά τά ἄτομα νά ἐλέγξουν τά ὑπουργεία καί τούς δημοσίους ὀργανισμούς, ἐάν ὁ συνδικαλισμός τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων εἶναι τόσο ἰσχυρός, πού θά τούς πριονίζη τίς θέσεις τους;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλλη ἀγαπητοί μου καὶ καλὸ εἶναι νὰ τὴν κατανοήσουμε ἐπὶ τέλους. Οἱ διευθυντικὲς θέσεις, μὰ καὶ ὅλες οἱ ἄλλες, θὰ μοιρασθοῦν γιὰ λόγους κοινωνικῆς προβολῆς καὶ μισθολογικῆς ἀποκαταστάσεως κομματικῶν στελεχῶν καὶ φιλικῶν τους προσώπων ποὺ ἐστήριξαν τὸ κόμμα τους ἀλλὰ οὐδόλως γιὰ νὰ ἀλλάξῃ κάτι στὰ ὑπουργεία τους καὶ στοὺς λοιποὺς δημοσίους ὀργανισμούς. Διότι, ὡς γνωστόν, τὸ κράτος δὲν ἐδομήθη γιὰ νὰ ὐπηρετῇ ἐμᾶς, παρὰ μόνον γιὰ νὰ προστατεύῃ, μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια, τὴν ἑκάστοτε (φερομένη ὡς) κυβέρνησιν, χρησιμοποιῶντας ὅλα τὰ μέσα, τοὺς τρόπους καὶ κυρίως τὴν Βία.
Τὸ κράτος δὲν ἐπιδιώκει τὴν Ἀριστεία. Τὴν πολεμᾶ, διότι ἡ Ἀριστεία οὐδέποτε θὰ μποροῦσε νὰ ὑποταχθῇ στὴν ἀλητεία καὶ στὸν τυχοδιωκτισμό. Πρὸς τοῦτον καὶ στὴν κρατικὴ μηχανὴ ἀκόμη κι ἐάν, κατὰ …λάθος, εἰσχωρήσουν ἱκανοὶ κι ἄριστοι, ἢ ποὺ θὰ ὑποχρεωθοῦν σὲ συμβιβασμὸ ἢ ποὺ θὰ ὑποχρεωθοῦν σὲ ἔξοδόν τους. 

Ἐν ὀλίγοις λοιπόν, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. Αὐτὸ ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνη τὸ κράτος, εἰδικῶς στὸ Ἑλλαδοκαφριστάν. Αὐτὸ καὶ μόνον αὐτό. Τὸ ἐάν, ἐπὶ πλέον, καθαρὰ συγκυριακῶς, μᾶς προέκυψαν ὡς (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) κυβέρνησις καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνήθικα καὶ ἀμόρφωτα καὶ θρασύτατα κνώδαλα, εἶναι ἄλλη ὑπόθεσις καὶ ὄχι θέμα τοῦ κράτους. Τὸ ἐὰν στὴν ΝουΔουλάρα εἶναι λιγότερο προκλητικὰ τὰ κουδουνισμένα, ἐπίσης δὲν δηλώνει κάτι, ἐφ΄ ὅσον ἐξ ἴσου κουδουνισμένα εἶναι κι αὐτά, καθὼς ἐπίσης καὶ βαθύτατα διαπλεκόμενα.
Τὸ ἐὰν ὅμως ἐμεῖς λαμβάνουμε μέρος σὲ αὐτὲς τὶς κοκκορομαχίες ἢ ὄχι εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ τὸ κυττάξουμε, σὲ ὅλες τὶς ἐκδοχές του. Κι αὐτὸ διότι ἐὰν αἰσθανόμεθα ἁπλῶς θιγμένοι, ἔχει καλῶς. Μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἀνηθικότης καὶ γιὰ αὐτὴν φωνασκοῦμε. Ἐὰν ὅμως, πέραν τῆς, ἐκ πρώτης ὄψεως, ὀργῆς μας, ὑποβόσκῃ καὶ ἕνας μιμητισμός, καλλίτερον εἶναι νὰ τὸν παύσουμε τώρα, διότι καταλήγουμε νὰ ῥίχνουμε νερὸ σὲ ξένους μύλους..
Ἐάν, ἐπὶ πλέον, βλέποντας αὐτοὺς τοὺς διορισμοὺς ἀντιλαμβανόμεθα πὼς θὰ καθυστερήσουν οἱ …ἀντικαστάσεις τῶν διορισθέντων μὲ κάτι ποὺ θὰ μᾶς …ὁμοιάζη, τότε καλλίτερα νὰ τὸ βουλώσουμε, διότι, ὡς γνωστόν, συντόμως θὰ ἐπαναληφθοῦν τὰ σημερινὰ σκηνικά, μὲ τοὺς ὀποίους μελλοντικοὺς ἀντικαταστάτες.

Ῥόδα εἶναι καὶ γυρίζει φίλοι μου… Ῥόδα εἶναι… Ῥόδα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ μᾶς παραπλανᾶ ἐνᾦ πίσω ἀπὸ τὶς παραστάσεις παίζονται οἱ ζωές μας, οἱ ζωὲς τῶν παιδιῶν μας καὶ τὸ μέλλον τῆς χώρας.
Αἰσχρότατα τὰ τΣΥΡΙΖΑιόπανα, ἀνηθικότατα τὰ ΝουΔουλοποιημένα, τυχάρπαστες οἱ μΠατΣοκαρίες μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα παπαγάλοι ἐμεῖς, ποὺ ἀν τὶ νὰ βλέπουμε τὸ ἐν συνόλῳ κακὸ ποὺ συμβαίνει στὴν χώρα, ἀσχολούμεθα μὲ τὰ ἐπὶ μέρους ἐγκληματάκια, ποὺ ὅμως, ἀπὸ μόνα τους, ἐὰν παραμείνουν ἀπομονωμένα, δὲν ἀποκαλύπτουν τὸ μέγεθος καὶ τὸ βάθος τῆς σημερινῆς μας κατρακύλας.

Τελικῶς ὅμως εἶναι πράγματι ὑποκριτές καί τομάρια οἱ ἐπαγγελματίες πολιτικάντηδες; Ἤ μήπως ἐμεῖς ἤμασταν (καὶ φυσικὰ παραμένουμε) εὐκολόπιστοι καί χειραγωγούμενοι;
Ὑποκριτὲς ἦσαν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνουν, βεβαίως βεβαίως, διότι ἐὰν δὲν εἶσαι τομάρι, δὲν ἀνελίσσεσαι σὲ τέτοιες θεσοῦλες. Ἀλλὰ δὲν χρειαζόμασταν τὶς (κάθε λογῆς) τασίες γιὰ νὰ τὸ διαπιστώσουμε. Μία, ἐκ τοῦ προχείρου, ματιά, στὰ οἰκονομικά, στὰ τῆς ἀ-παιδείας καὶ στὰ ἐθνικά μας θέματα, θὰ μᾶς πείση πανεύκολα γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ποιός, γιὰ τὸ ἐὰν ὐπηρετοῦν, ἤ ὄχι, ἐμᾶς καὶ γιὰ τὸ πόσο εὐκολόπιστοι καταντήσαμε.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ συμβαίνει σήμερα δὲν μᾶς προέκυψε τυχαίως, ἀλλὰ εἶναι ἀποτέλεσμα πολλῶν ἐπὶ μέρους διεργασιῶν, στὴν πλειοψηφία τῶν περισσοτέρων ἐξ αὐτῶν, σταθήκαμε κι ἐμεῖς, ἐὰν ὄχι συνένοχοι καὶ συνεργοί, ὁπωσδήποτε ὅμως ἀρκούντως ἀνεκτικοί. Κι αὐτὰ τὰ ἀποτελέσματα σήμερα εἶναι πλέον ὀρατὰ σὲ ὅλους μας.

Φιλονόη