Ἐμεῖς διαβιοῦμε στὴν κοσμάρα μας.
Μέσα σὲ ὅλα τὰ ἄλλα εἰπώθηκε κι αὐτό. Κι ἀν τί νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμε, ὅσο τὸ δυνατόν, γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀπαλλασσόμεθα ὁριστικῶς ἀπὸ τὴν σαχλαμάρα, ἐμεῖς τὴν υἱοθετοῦμε καὶ τὴν ἀναπαράγουμε, σὰν νὰ εἶναι τὸ μοναδικό μας πρόβλημα τὸ πόσο πιὸ πολὺ θὰ μπουρδολογίσουμε. Ζοῦμε σὲ σεισμογενῆ χώρα καὶ οἱ σεισμοὶ εἶναι καθημερινό μας φαινόμενον. Τὸ κέντρο τοῦ κόσμου μας δὲν εἶναι ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἂς πιστεύουμε τὸ ἀντίθετον.
Καί, φυσικά, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν οἱ σεισμοὶ ἦσαν μέσα στὴν καθημερινότητά μας, ἀλλὰ ἐμεῖς αὐτὰ τὰ θεωροῦμε …ἀκρότητες.

Χάριν λοιπὸν (ἐλπίζω) ἀστεϊσμῶν καὶ μόνον ἀποδίδεται (καὶ) ὁ σεισμὸς στὸ κούλλλιιι καὶ στὴν (ἂς ποῦμε) κληρονομημένη του γκαντεμιά.
Οὐδόλως μᾶς ἀπασχολεῖ φυσικὰ τὸ ἐὰν ἡ γκαντεμιὰ εἶναι μόνον στὰ κεφάλια μας, ποὺ ἀκόμη κι «ἔτσι»* ἀποδεχόμεθα ὡς πρωθυπουργεύοντα ἕνα ἄτομον ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι στὸ σπίτι του καὶ νὰ σκάβῃ -στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων- τὸν κῆπο του (κι αὐτὸ ἐάν!!!)

Ἡ ἀλήθεια ἀγαπητοί μου εἶναι μία: ὅλα αὐτὰ τὰ καραγκιοζάκια τύπου κούλλλιιι ὑπάρχουν γιὰ δύο λόγους. Ὁ πρῶτος εἶναι πὼς μᾶς τοὺς «φοροῦν» ὡς «ἐπιλογές». Ὁ δεύτερος, ἀλλὰ καὶ σημαντικότερος, εἶναι πὼς ἐμεῖς τοὺς ἀποδεχόμεθα ὡς κάτι ἀληθές, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα εἶναι βιτρινοῦλες τῆς κακιᾶς συμφορᾶς καὶ μόνον.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς μόνον βιτρίνες χρησιμοποιῶνται στὴν τοκογλυφοκρατουμένη μας χώρα. Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι γιὰ νὰ λέμε…

Πᾶμε λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Δὲν ἔχουμε γκαντέμηδες πολιτικούς, δίότι, πολὺ ἁπλᾶ, δὲν ἔχουμε πολιτικούς. Ἔχουμε μόνον κουδουνισμένα σαπρόφυτα. Ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν τὰ κουδουνισμένα σαπρόφυτα, ποὺ χρησιμοποιῶνται ὡς βιτρινοῦλες, δὲν ἔχουν τὴν παραμικρὰ δυνατότητα ἐπεμβάσεως καὶ διακυβερνήσεως στὴν χώρα μας, ἐμεῖς ἀποδεικνύουμε πὼς ἐξακολουθοῦμε νὰ αὐτό-παρηγορούμεθα, ὅταν τὰ πάντα μᾶς ἀποκαλύπτουν τὶς ἀλήθειες, τὶς ὁποῖες κι ἀρνούμεθα νὰ ἀναγνωρίσουμε. Βιτρίνες σαχλαμάρας ἦσαν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὅλα αὐτὰ τὰ νούμερα.
Ἔχουμε ὅμως ἐμεῖς, ἐλέῳ δημοκρατίας, ἀμέτρητες ψευδαισθήσεις, ἀναφορικῶς μὲ τὰ πιστεύω μας καί, κυρίως, ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν ἐκλέγουμε ἢ ὄχι. Ἂς τελειώσουμε μὲ αὐτὸ τὸ παραμύθι ἐπὶ τέλους, γιὰ νὰ δοῦμε, ἐπὶ τῆς οὐσίας, τὸ τί μποροῦμε νὰ κάνουμε.

Ὅσο γιὰ τὸν σεισμό… Τὰ εἴπαμε καὶ θὰ τὰ ξαναποῦμε… Ἕνα μᾶς συμβαίνει, ὅπως ἀκριβῶς ἐπανελήφθη κι ἀμέτρητες φορὲς στὸ παρελθόν: ὁ κόσμος μας καταῤῥέει λόγῳ ἀκραίας Ὕβρεως. Μόνος μας σκοπός, ἐδῶ καὶ  χρόνια, ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ ἐξῆς: νὰ ἀπομακρυνθοῦμε, ὅσο τὸ δυνατόν, ἀπὸ τὸ κέντρο του, πρὸ κειμένου καὶ νὰ προστατευθοῦμε μά, κυρίως, νὰ μπορέσουμε νὰ πατήσουμε κάπου γιὰ νὰ τὸν ἐπαναδομήσουμε σὲ στέρες βάσεις. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι παρηγορίες καὶ καθυστερήσεις.

Φιλονόη