Δὲν εἶναι πολλὲς ἡμέρες ποὺ μία μητέρα μοῦ ἐξεμυστηρεύετο πὼς τὸ παιδί της, ἂν καὶ εἶχε ἀποδεδειγμένως, μὲ μεγάλη προσπάθεια, ἐπιτύχη νὰ ἔλθῃ πρῶτο στὰ γραπτὰ καὶ στὰ προφορικὰ τῆς τάξεώς του, πρὸ κειμένου νὰ κρατήσῃ τὴν σημαία τὴν 28η Ὀκτωβρίου, ἐν τούτοις στὰ …«σημεῖα» ἦλθε δεύτερο καὶ κατέλαβε τὴν πρωτιὰ ἕνα ἀλβανόπαιδον. Τὸ ἄδικον τῆς ὑποθέσεως συνίσταται στὸ ἐξῆς: τὸ ἀλβανόπαιδον οὐδέποτε ἐξητάσθη γραπτῶς καὶ προφορικῶς σὲ μαθήματα γλώσσης (νέα κι ἀρχαία ἑλληνικά, ἐκθέσεως, ἱστορίας καὶ ξένων γλωσσῶν). Στὶς δὲ τελικὲς (γραπτὲς) ἐξετάσεις τῆς σχολικῆς χρονιᾶς ὅπου τὸ ἐν λόγῳ ἀλβανοπαιδάκι συμμετεῖχε εἶχε δίπλα του καὶ τὸν …γυμναστὴ τοῦ σχολείου γιὰ νὰ τοῦ ὑπαγορεύῃ τὶς ἀπαντήσεις.

Ἡ μητέρα, ἔκπληκτη, διεπίστωσε πὼς τὸ παιδί της ἦλθε …δεύτερο, παρὰ τὴν γενναία κι ἐπίπονό του προσπάθεια, παρὰ τοῦ ὅ,τι καθ’ ὅλην τὴν σχολικὴ χρονιὰ ἔπαιρνε τοὺς ὑψηλοτέρους βαθμοὺς στὸ τμῆμα τῆς τάξεώς του, ἀλλὰ καὶ  σὲ ὅλο τὸ σχολεῖον, ἐνᾦ τὸ ἀλβανόπαιδον, ὅπου κι ἐὰν ἐξετάσθη, γραπτῶς ἢ προφορικῶς, ἐτύγχανε ἐν πολλοῖς ἀδαές, ἀλλὰ …ἰδιαιτέρας μεταχειρήσεως. Στὴν προσπάθειά της νὰ δικαιωθῇ τὸ παιδί της ἐξέθεσε τὸ πρόβλημα στὴν διεύθυνσιν τοῦ σχολείου ἀλλὰ κατηγορήθη γιὰ …ῥατσισμό. Ἀμέσως μετὰ προσεπάθησε νὰ τύχῃ ὑποστηρίξεως ἐκ τοῦ συλλόγου γονέων καὶ κηδεμόνων, ἀλλὰ …«ἔφαγε πόρτα» ἐπίσης ὡς …ῥατσίστρια. Βαθύτατα στενοχωρημένη, γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ ὑπέστη τὸ παιδί της, κατέβασε τὸ κεφάλι καὶ τὸ …κατάπιε. Λίγες ἡμέρες μετά, σὲ μίαν κοινωνική μας συναναστροφή, καθὼς καθόταν δίπλα μου μοῦ περιέγραψε τὸ περιστατικό, ἐνᾦ ἀκόμη δύο ἄτομα ἐκ τῆς συντροφίας τὸ ἐπεβεβαίωσαν, ὡς γονεῖς παιδιῶν τοῦ ἰδίου σχολείου.
Καὶ τότε τοὺς ἐπεσήμανα πὼς τὸ ἴδιο τὸ ὑπουργεῖον, μὰ καὶ οἱ κατὰ τόπους διευθύνσεις, ἔχουν ἐντολὴ νὰ προωθοῦν σὲ «πρωτιὲς» ἀλλοδαπούς, ὄχι φυσικὰ μὲ κριτήρια ἀριστείας ἀλλὰ μὲ κριτήρια …«ἀνθρωπιζμοῦ», καλὰ χρηματοδοτουμένου, ἐνίοτε. Οἱ γονεῖς, θορυβημένοι, μοῦ ἐπεσήμαναν πὼς ἡ διεύθυνσις τοῦ σχολείου εἶναι ἀρκούντως ἢθικὴ καὶ δὲν ἔχει δώση δικαιώματα τέτοιου εἴδους, ὁπότε, ἀκριβῶς τότε, μία ἐκ τῶν παρισταμένων κυριῶν ἐνεθυμήθη πὼς ἡ τΖΣΡΙΖΑιο-ὀπτικὴ τῆς διευθύνσεως εἶναι πασιφανής, ὅπως ἐπίσης καὶ τοῦ συλλόγου γονέων καὶ κηδεμόνων. Γελάσαμε ὅλοι μὲ τὴν διαπίστωσιν, ἀλλὰ ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ βούλιαξε ἀκόμη περισσότερο στὴν ἀπελπισία της. Λίγο μετά, ἐνᾦ εἴχαμε ἤδη ἀλλάξη θέμα συζητήσεως, ἔσκυψε καὶ μοῦ ψιθύρισε πὼς αὐτὸς ὁ κόσμος δὲν τῆς ἀρέσει γιὰ τὰ παιδιά της…

Τὸ περιστατικὸ ἔλαβε χώρα δύο ἢ τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν (ἂς ποῦμε) «Ἐθνικὴ Ἑορτή» μας, ὅπου κάποιοι ἄλλοι …«ἀριστεύσαντες» προεβλήθησαν ἀπὸ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, διότι κάποιοι διευθυντὲς ἢ καθηγητές, κατ’ ἐντολὴν τοῦ ὑπουργείου ἀπαιδείας, ἀλλά, κυρίως λόγῳ τῆς …«ἰδεολογίας» τους, ἔπραξαν τὰ ὅμοια. Κι ἔτσι εἴδαμε κάποιον Μπαγκλαντεσιανὸ ποὺ δὲν ἤξερε νὰ μιλήσῃ ἑλληνικὰ (καὶ στοῦ ὁποίου τὸ αὐτὶ ὑπῆρχε ἀκουστικό, πρὸ κειμένου νὰ τοὺ ὑπαγορεύουν τὸ τί θὰ πῆ),  νὰ κρατᾷ τὴν σημαία ὡς …«ἀριστεύσας».

Γεμίσαμε …«ἀριστούχους»!!!

Ὁ ἐν λόγῳ θρασύτατος ἐμπαιγμὸς δὲν συνιστᾶ κανόνα, ἐφ΄ ὅσον πράγματι ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν παιδιά, ἀπὸ κάθε χώρα τοῦ πλανήτου, ποὺ ἀληθῶς ἄξιζαν ἢ ἀξίζουν τὴν ἀριστεία. (Ἔχω δῆ τέτοια καὶ τὰ ἐκτιμῶ καὶ τὰ τιμῶ καὶ τὰ θαυμάζω βαθύτατα!!!)
Ἕνα τέτοιο (θεωρητικῶς πάντα) ἦταν κι αὐτὸ (ἐπισήμως πάντα, διότι δὲν τὸ γνωρίζω προσωπικῶς!!!) ποὺ τὸ 2017 (κι ὄχι τώρα!!!) κρατοῦσε μὲ σθένος τὴν Ἑλληνικὴ σημαία.

Τὸ τί εἰπώθη μὲ ἀφορμὴ αὐτὴν τὴν φωτογραφία (καὶ τότε καὶ τώρα) δὲν λέγεται, ἰδίως τὶς τελευταίες ἡμέρες. Ἐγὼ ἕνα ἔχω νὰ πῶ μόνον: ἐὰν πράγματι αὐτὸ (καθὼς καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο) παιδὶ κρατοῦσε τὴν σημαία, βάσει τῶν κριτηρίων ἐπιλογῆς ποὺ ἐχρησιμοποιήθησαν ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς τοῦ σχολείου ποὺ πήγαινε τὸ παιδὶ τῆς γνωστῆς μου, τότε ὡραῖο σανὸ μᾶς ταΐζουν. Καὶ στὴν περίπτωσιν τοῦ Μπαγκλαντεσιανοῦ ἦταν ὀφθαλμοφανὲς τὸ δούλεμα, ἐφ΄ ὄσον ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ καταλάβαμε. Σὲ ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἄλλες περιπτώσεις ὅμως, ὅπου, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, προωθεῖται ἡ «ἀριστεία» βάσει τῶν συμφερόντων τοῦ πSoros,  κατ’ ἐμὲ εἶναι μεγίστη ὑποκρισία μας ἀκόμη καὶ νὰ τὸ κουβεντιάζουμε. Προτιμῶ τὶς καταγγελίες, τὸ ξεγύμνωμα, τὸ ῥεζίλεμα τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί, κυρίως, τοῦ εἴδους τῆς «ἀριστείας» ποὺ προωθεῖται καὶ ἀπὸ τὰ κόμματα καὶ ἀπὸ τὰ ὑπουργεία καὶ ἀπὸ τὶς Μ.Κ.Ο. καὶ ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως.

Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς ὁ κάθε γονεὺς δὲν θέλει νὰ στοχοποιηθῇ τὸ παιδί του. Σωστά, πολὺ σωστά. Καί τί νομίζει ὅμως τώρα; Μέ τό νά ἀποδέχεται τίς «ἀριστείες» λογικῆς πού ἐπιβάλλει ὁ πSoros δέν άνέχεται τό νά στοχοποιεῖται ἤδη τό παιδί του; Καί, ἐπὶ πλέον, ἄν τί ὁ ἴδιος νά ἀπαιτήσῃ νά ἐφαρμοσθῇ, στὸ σχολεῖο, στὴν γειτονιά του, στὸν Δῆμο του, τό ἀληθές ἀποτέλεσμα τῆς, μέ τά αὐτά καὶ ἰσότιμα κριτήρια ἐξετάσεως τῶν παιδιῶν, γιατί ἀποδέχεται διακρίσεις εἰς βάρος τῶν παιδιῶν του; Δέν συνεργεῖ σέ αὐτές τίς διακρίσεις; Τό ὅ,τι ἔρχεται νά παραπονεθῇ ἐκ τῶν ὑστέρων σέ ἐμέναν, καθὼς καὶ σὲ ἀκόμη κάποιους, ἔλυσε τό πρόβλημα; Δέν ἔμεινε τό παιδί του μέ τήν γεύσιν τῆς ἀδικίας; Δέν αἰσθάνεται ἤδη στοχοποιημένο καί ἡττημμένο;
Διότι, τελικῶς, τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι στὸ ἐὰν μᾶς ἐπιβάλουν νὰ ἀποδεκτοῦμε ὡς «ἄριστον» κάποιον ἀλλὰ στὸ ἐὰν ἔχουμε ἐμεῖς συμβιβασθῆ στὸ νὰ ἀποδεχόμεθα ὡς μὴ διαπραγματεύσιμες τὶς ἀποφάσεις κάποιων εἰ βάρος μας καὶ εἰς βάρος τῶν παιδιῶν μας. Αὐτό τό ἀντιλαμβανόμεθα;

Κατ’ αὐτὴν λοιπὸν τὴν λογικὴ καὶ μόνον καὶ τὰ παιδιά μας στοχοποιῶνται καὶ ἐπιτρέπουμε στὸν εἰς βάρος τους ῥατσισμὸ νὰ ἐπικρατῇ καὶ ἐνδυναμώνουμε τοὺς λεχρίτες (ποὺ συνειδητῶς ἀδικοῦν) καὶ ἐπιταχύνουμε τὶς πολυπολιτισμικότητες τοῦ πSoros νὰ ἐπικρατήσουν καί, καταληκτικῶς, «πείθουμε» ὅλους αὐτοὺς τοὺς «νεοέλληνες» γιὰ τὸ πόσο κορόιδα εἶναι οἱ Ἕλληνες ἰθαγενεῖς. Εἰδικῶς τὸ τελευταῖο, ποὺ συνδυαστικὰ μὲ τὴν δική μας ἡττοπάθεια, ἤδη συμβαίνει, θὰ ἢθελα νὰ μᾶς δῶ πῶς θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε συντόμως. Διότι, τελικῶς, δὲν εἶναι τὸ πρόβλημά μας ὁ κάθε (φανταστικὸς ἢ ἀληθινὸς) ἐχθρὸς ἀλλὰ τὸ τί ἐμεῖς πιστεύουμε γιὰ αὐτόν. Μὲ τόσες δικές μας ὑποχωρήσεις καὶ ἀνοχὲς καὶ συμβιβασμούς, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἔχουμε πείση τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ τὴν δική μας ἀδυναμία, ἔχουμε ἐπὶ πλέον βεβαιωθῆ γιὰ τὴν δική τους παντοδυναμία.

Καί, φυσικά, αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ καὶ …εὐφάνταστα περὶ ἰσότητος καὶ ἄλλες ἀρλουμπολογίες, μόνοι μας τὰ ἀκυρώνουμε. Βάζοντας τὰ χεράκια μας καὶ βγάζοντας τὰ ματάκια μας, ἀποδεχόμεθα στὸ νὰ καταργηθῆ καὶ ἡ ἰσότης (ποὺ εὐαγγελιζόμεθα) καὶ ἡ ἰσονομία (ποὺ ὀρεγόμεθα) καὶ οἱ ἴσες εὐκαιρίες (ποὺ ἐλπίζουμε).
Οἱ ἴσες εὐκαιρίες δὲν ὑπάρχουν, μὰ καὶ δὲν θὰ ὑπάρξουν, γιὰ τὰ παιδιά μας, ἐφ΄ ὅσον ἡ παγκόσμιος γραμμὴ τῶν τοκογλύφων εἶναι νὰ προωθῶνται μόνον οἱ ἐκπροσωπῶντες τὴν …«διαφορετικότητα». Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν ἀντιδράσαμε.
Οἱ ἰσονομίες δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν θὰ ὑπάρξουν, ἐφ΄ ὅσον ἤδη, μὲ νόμους πάντα, μᾶς ἔχουν μετατρέψη σὲ πολῖτες τρίτης καὶ τετάρτης καὶ πέμπτης κατηγορίας, ἐνισχύοντας κάθε ἄλλον πάντα εἰς βάρος μας. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν ἀντιδράσαμε.
Καί, τέλος, ἡ περίφημος ἰσότης ἰσχύει μόνον γιὰ «ἐπενδυτὲς» καὶ πραιτωριανοὺς τῶν τοκογλύφων ἤδη.
Ἀλλὰ ἐμεῖς, λίγο ἐλπίζοντες καὶ περισσότερο ἡττημένοι, ἀκόμη αὐτόπαρηγορούμεθα, μὴ ἀντιδρῶντες.

Ἀλλά ξέρετε τί φταίει γιά ὄλα αὐτά; Ἡ ἄρνησίς μας νὰ πολεμήσουμε. Ζητᾶμε, ὅταν σιγοψιθυρίζουμε, συμμάχους καὶ ὑποστηρικτὲς γιὰ νὰ μὴ πολεμήσουμε μόνοι μας. Φοβόμαστε νὰ ἀναλάβουμε τὸ βάρος καὶ τὴν εὐθύνη μίας ὁποιασδήποτε μάχης, ἐλπίζοντας πὼς θὰ ἔλθουν κι ἄλλοι μαζύ μας.
Εἴμαστε μόνοι μας μᾶγκες μου. Μόνοι μας.  Ἐὰν δὲν πολεμήσουμε ἐμεῖς, δὲν θὰ πολεμήση κάποιος ἄλλος γιὰ ἐμᾶς.

Ἡ ὑποκρισία τοῦ ἰδίου τοῦ κράτους καί, κατὰ κύριον λόγον ἡ ἀριστεριζο-ἀναρχικο-«ἀνθρωπιζτικὴ» θέσις πολλῶν ἐκπαιδευτικῶν (ὄχι ὅλων) δὲν συνιστοῦν ἁπλῶς συνειδητὴ συμμετοχὴ καὶ συνενοχὴ σὲ ἔνα ἔγκλημα παραπληροφορήσεως, ἀλλὰ κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, ἔγκλημα κατὰ τῶν συμπολιτῶν τους. Αὐτοὶ οἱ (ἂς ποῦμε) ἄνθρωποι, ποὺ ἔχουν ἐπιφορτισθῆ, κατὰ δικήν τους καὶ μόνον ἐπιλογή, μὲ τὸ χρέος καὶ τὴν ὑποχρέωσιν τῆς ἐκπαιδεύσεως, κάθε στιγμὴ διασύρουν μὲ τὶς πράξεις τους τὴν ἔννοιαν τῆς ἐκπαιδεύσεως. Ἐφ’ ὅσον ἔχουν ἀναλάβη (καὶ πληρώνονται ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ αὐτὸ) νὰ ἐκπαιδεύουν τὰ παιδιά μας καὶ οὐδέποτε νὰ χειραγωγοῦν τὰ παιδιά μας, ὀφείλουν νὰ τὸ κάνουν δίχως νὰ μᾶς ζαλίζουν τὰ μέζεα μὲ τὶς (ὁποιεσδήποτε) προσωπικές τους ἀπόψεις. Αὐτὲς ἂς τὶς κρατήσουν γιὰ τὰ σπίτια τους καὶ τὶς παρέες τους.
Καταχρώμενοι δὲ τῆς (φερομένης ὡς) ἐξουσίας ποὺ διαθέτουν, ἀσκοῦν βιαίως καὶ ἀνηθίκως πολιτικοκομματικὲς πιέσεις (κάθε λογῆς κι ὄχι μόνον -ἐπὶ τοῦ παρόντος- τΣΥΡΙΖΑιο-ἀναρχο-πSoroπληκτες), ἐπιχειρῶντας νὰ διαβρώσουν πλήρως τὴν εἰκόνα μας γιὰ τὴν ἀλήθεια, γιὰ τὴν ἀριστεία καὶ γιὰ τὸ δίκαιον.

Αὐτὰ τὰ ἄτομα, ποὺ πληρώνονται ἀπὸ ἐμᾶς, ὄφειλαν νὰ δουλεύουν καὶ γιὰ ἐμᾶς, ἀλλὰ κατήντησαν, σὲ μεγάλο τους ποσοστό, νὰ δουλεύουν γιὰ τὶς διάφορες μικρόνοες ἀπόψεις τους, εἰς βάρος ὄλων μας. Οἰ δὲ συνάδελφοί τους, ποὺ δὲν διαμαρτύρονται, ἂν καὶ διαφωνοῦν, εἶναι τελικῶς ἐξ ἴσου συνεργοὶ καὶ συμμέτοχοι στὸ μέγιστον αὐτὸ ἔγκλημα, ἐφ΄ ὅσον ὄχι μόνον ἀνέχονται, ἀλλὰ καταντοῦν νὰ σιβοψιθυρίζουν πὼς «διαφωνοῦν» μὰ δὲν τολμοῦν νὰ ἀντιδράσουν, διότι τὸ τομάρι τους εἶναι σημαντικότερον ἀπὸ τὸ καλὸ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.

Τελικῶς αὐτὰ τὰ ἄτομα, ποὺ συνιστοῦν τὸ «ἐκπαιδευτικὸ προσωπικό», ἐὰν τὸ καλο-ἐξετάσουμε, εἶναι καὶ τὸ μακρὺ χέρι τῶν δυναστῶν μας καὶ εἶναι μία μόνον ἐκδοχὴ αὐτοῦ τοῦ μορφώματος.
Δὲν ἔχει σημασία λοιπὸν τὸ ἐὰν εἶναι ὑπάλληλοι τῆς ἐφορίας ἢ τοῦ σχολείου τῆς γειτονιᾶς μας ἢ τοῦ Δήμου. Συνιστοῦν μίαν συμπαγῆ ὁμάδα, ποὺ ἐνδιαφέρεται μόνον γιὰ τὰ συνδικαλιστικά της συμφέροντα, εἰς βάρος τοῦ συνόλου συνήθως, ἐνᾦ πολὺ εὔκολα, ἐὰν λάβουν μικρὰ ψιχουλάκια ὡς ἀνταλλάγματα, τότε ταχύτατα  μετουσιώνονται σὲ …ἀνθρωποφάγους.
Εἶναι θέμα ἀντιλήψεως; Εἶναι θέμα ἐξαγορᾶς τους; Εἶναι θέμα ἀδιαφορίας τους; Ἤ μήπως κάτι ἄλλο;

Στὸ μεταξύ, μαθαίνουμε τὶς τελευταῖες ἡμέρες, πὼς ἡ (φερομένη ὡς) κυβέρνησις κούλλλιιι θὰ ἐπαναφέρη τὴν συνθήκη τῆς ἀριστείας γιὰ τὴν σημαία. Ἤδη τὰ ἐπίσημα «ὄργανα» ὅμως τῶν ἐκπαιδευτικῶν διαμαρτύρονται.

Τὸ πῶς τὸ ἐννοοῦν κι αὐτὰ τὰ φρόκαλα, εἶναι ἄλλη ὑπόθεσις, ἀλλὰ ὄχι τῆς ἀληθοῦς ἀριστείας.

Καταλήγοντας λοιπόν. Οἱ πολιτεῖες, τὰ κράτη καί, κατ’ ἐπέκτασιν τὰ ἐπαιδευτικά τους συστήματα, δὲν χρειάζονται ἀρίστους, διότι οἱ ἄριστοι ξεβρακώνουν, μὲ τὴν ὕπαρξίν τους τοὺς ἀνικάνους. Χρειάζονται ὐπάκουα καὶ φοβισμένα ἀνθρωπάκια ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν ἀντιλαμβάνονται τὶς ἀρχὲς τοῦ δικαίου, νὰ μὴν τολμοῦν νὰ τὶς ἀξιώσουν.

Τί βλέπουμε ἐμεῖς;
Οἱ νεοέλληνες, τελικῶς, πετάγονται ὡς …τσουτσοῦνες νὰ παπαγαλίσουν κάθε λογῆς ἀπόψεις, ποὺ δὲν εἶναι δικές τους, ἀλλὰ τὶς νομίζουν ὡς δικές τους. Αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐκπαιδεύσεως ποὺ καταπίνουν ἀμάσσητη ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα ποὺ πατοῦν τὸ πόδι τους στὰ σχολεία.
Τὰ κάθε λογῆς κομματόσκυλα διαχειρίζονται ὅλους τοὺς συνδικαλιστικοὺς κλάδους, μὲ πρῶτο καὶ κύριον αὐτὸν τῆς ἐκπαιδεύσεως, μὲ κριτήρια ἀπολύτως ἀνήθικα καὶ πάντα πρὸς ὄφελος τοῦ ὁποιουδήποτε μικροσυμφέροντός τους. Θυσιάζουν δὲ πολὺ εὔκολα (καὶ δίχως ἠθικὰ διλήμματα) τὸ μέλλον καὶ τὶς ἀντιλήψεις τῶν παιδιῶν, στὸν βωμὸ τοῦ κόμματός τους ἢ τῆς δικῆς τους παρανοίας.
Ἡ πολιτεία σφυρίζει ἀδιάφορα διότι τελικῶς ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ τοὺς δικούς μας καυγάδες, ποὺ ἀποστρέφουν τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὰ πραγματικά ἐγκλήματα τῶν (φερομένων ὡς) κυβερνήσεων εἰς βάρος μας.

Καὶ ὅλοι ἐμεῖς, χαχόλοι, ἐνδιάμεσοι (δημόσιοι καὶ κρατικοὶ λειτουργοὶ) καθὼς καὶ οἱ (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις, εἴμαστε μία ὡραία παρέα …ἠλιθίων ποὺ ὁδεύει ταχύτατα πρὸς τὸν αὐτοχειριασμό της.

Φιλονόη