Δὲν σοῦ ἀρέσει ἡ χώρα. Δὲν σοῦ ἀρέσουν οἱ ἑλληνόφωνοι γραικύλοι, ποὺ σήμερα σοῦ καταστρέφουν τὴν ζωή. Δὲν σοῦ ἀρέσουν οἱ συμπατριῶτες σου, ποὺ ἔσκυψαν τὸ κεφάλι καὶ ἀναμένουν τὸ τέλος τους στωϊκῶς. Καθημερινῶς τοὺς ὑβρίζεις, τοὺς στιγματίζεις καὶ τοὺς χαρακτηρίζεις ὡς σκουπίδια ἐνᾦ συχνά-πυκνὰ κραυγάζεις πὼς εἶναι καιρὸς πλέον νὰ ξεκινήσουν οἱ ὁμαδικὲς σφαγές, πρὸ κειμένου νὰ …συνετισθοῦν οἱ ὑπόλοιποι.
Μὰ ἂν καὶ δὲν σοῦ ἀρέσουν τὰ ὅσα συμβαίνουν ἐδῶ…
Ἂν καὶ πράγματι μεγάλο τμῆμα τῶν συμπατριωτῶν σου ἔχουν συμβιβασθῆ τόσο, ὅσο νὰ φαίνονται …ἀνύπαρκτοι…
Ἂν καί, ἐπισήμως, ἐλάχιστες ἔως ἀνύπαρκτες ἐλπίδες ὑπάρχουν νὰ …«σωφρονισθοῦν»…
…ἐν τούτοις, τελικῶς, ἀκόμη διαβιοῖς ἀνάμεσά τους… Σωστά;
Κι αὐτό τό θεωρεῖς λογικό ἤ μήπως ὄχι;
Μισεῖς τὸν τρόπο ποὺ λειτουργοῦν. Μισεῖς τὸν τρόπο ποὺ ἀντιδροῦν. Μισεῖς τὸν τρόπο ποὺ συμπεριφέρονται. Μισεῖς τὸν τρόπο ποὺ σκέπτονται. Μισεῖς τὸν τρόπο ποὺ (ἂς ποῦμε) ψηφίζουν.
Μισεῖς ὁ,τιδήποτε ἐκπηγάζει ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς πού, γενετικῶς, ἱστορικῶς καὶ φυλετικῶς, εἶναι ἀδέλφια σου, ἀλλὰ καὶ γενικῶς κάθε τί ποὺ αὐτοὶ οἱ συμπατριῶτες σου ἐκφράζουν. Μισεῖς καταληκτικῶς ὅ,τι δήποτε καὶ ὁποιονδήποτε ἀρνεῖται (ἢ κι ἀδυνατεῖ!!!) νὰ ἀντιληφθῇ τὸν κόσμο μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐσὺ τὸν ἀντιλαμβάνεσαι. Μισεῖς ὅλους τοὺς ἄλλους, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, μὴ ἐπιτρέποντάς τους νὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ εἶναι, ἔξυπνοι ἢ χαζοί, δραστήριοι ἢ προσκυνημένοι, ἐλεύθεροι ἢ δοῦλοι.
Μισεῖς δῆλα δὴ τὴν ἰδίαν Μήτρα ποὺ σὲ ἐγέννησε ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, μισεῖς τελικῶς τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν σου.
Κι αὐτό τό θεωρεῖς ἐσύ ὑγιές;
Καί τότε γιατί μένεις ἐδῶ; Γιατί δέν φεύγεις ἀπό τήν χώρα; Γιατί ἐξακολουθεῖς νά διαβιῇς ἀνάμεσα σέ ὅ,τι μισῇς; Μήπως διότι τελικῶς θέλεις κάτι ἄλλο; Μήπως τελικῶς κι ἐσύ θέλεις νά τούς ἀλλάξῃς ὅλους αὐτούς πρό κειμένου νά γίνουν …«ἄνθρωποι» κατά πῶς ὅμως ὁρίζεις ἐσύ τήν ἔννοιαν ἄνθρωπος;
Γνωρίζω βέβαια ἀρκετοὺς ποὺ πράγματι δὲν ἄντεξαν κι ἔφυγαν, ἐφ’ ὅσον σὲ βάθος συνειδητοποίησαν πὼς δὲν ἀντέχουν τὶς ἐδῶ συνθῆκες. Δὲν παρέμειναν ἐλπίζοντες καὶ ὑβρίζοντες… Δὲν ἔδωσαν τόπο στὴν ὀργή… Δὲν διετήρησαν τὰ προσχήματα… Ἔφυγαν…
Τὸ «δὲν ἀντέχω» ὅμως δὲν σημαίνει πὼς πρῶτα διεσφάλισαν τὶς κατάλληλες συνθῆκες, πρὸ κειμένου νὰ φύγουν. Ἁπλῶς, πολὺ ἁπλῶς κι ὅπως ὅπως, ἔχωσαν σὲ μίαν βαλίτσα τὰ ἀναγκαία κι ἀνεχώρησαν, μὲ μόνον τους σκοπὸ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ ἐτούτην τὴν φυλακή. Ἄλλοτε ἐπέτυχαν νὰ πατήσουν ἐπάνω στὰ «τυπικά τους προσόντα» κι ἄλλοτε ὄχι… Ἄλλοτε παρέμειναν δῆλα δὴ ὁδοκαθαριστὲς κι ἄλλοτε ἐπέτυχαν κάποιαν μορφὴ ἐπαγγελματικῆς ἀποκαταστάσεως, βάσει τῶν σπουδῶν τους καὶ τῶν γνώσεών τους. Μὰ ἔφυγαν… Καί, κυρίως, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἔθεσαν τὶς δικές τους ἀνάγκες, ποὺ ὁπωσδήποτε τοὺς ὑπηγόρευαν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν χώρα. Ἡ προσωπική τους Ἐλευθερία εἶχε γιὰ αὐτοὺς μεγαλυτέρα βαρύτητα ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ ἀλλάξουν τοὺς γύρω τους ἢ νὰ …ἀπαλλάξουν τὸν τόπο ἀπὸ ὅσα (ὅλα κι ὅλους ποὺ) τὸν καταστρέφουν.
Πῶς ἔγινε τοῦτο; Δύσκολα ἀλλὰ ἔγινε. Ἐλάχιστοι ἐτόλμησαν… Ἐλάχιστοι συνειδητοποίησαν πὼς ἡ ἀτομική τους ἐλευθερία εἶναι πιὸ σπουδαία ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τοῦ συνόλου… Ἐλάχιστοι μὰ ὑπαρκτοί, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὸ ἀντίθετον αὐτῶν ποὺ ἰσχυρίζεσαι μά, ποὺ ἐπὶ πλέον, δὲν ἐπέτρεψαν στὸ μῖσος νὰ τοὺς δηλητηριάσῃ…
Χρειάσθηκε μόνον νὰ ἑστιάσουν στὶς ἀνάγκες τους, νὰ τὶς ἀναγνωρίσουν καὶ νὰ ἐπιχειρήσουν νὰ τὶς καλύψουν, πρὸ κειμένου νὰ λάβουν τὶς ἀπαραίτητες ἀποφάσεις τους καὶ νὰ τολμήσουν νὰ πληρώσουν τὰ σχετικὰ τιμήματα.
Ἀνεξαρτήτως λοιπὸν τοῦ ἐὰν συμφωνῶ ἢ ὄχι μαζύ τους, σαφῶς καὶ τοὺς σέβομαι περισσότερο ἀπὸ ἐσέναν, ποὺ ὄχι μόνον παρέμεινες ἐδῶ μισῶντας, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ἔχεις τόσο πολὺ αὐτοδηλητηριασθῆ, ποὺ κατέληξες νὰ ἐπιζητᾷς τὸν ἀφανισμὸ τῶν πολλῶν, πρὸ κειμένου νὰ ἱκανοποιήσῃς τὶς ἐμμονές σου.
Δῆλα δή… Ὑπάρχει ἕνα μεγάλο «ἀλλά» στὰ ὅσα ἰσχυρίζεσαι καὶ διαδίδεις.
Ἂν καὶ μισῇς… Ἂν καὶ στιγματίζῃς… Ἂν καὶ περιφρονῇς…
…ἐν τούτοις ὄχι μόνον δὲν ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ αὐτὸν τὸν τόπο, ἀλλὰ ὀνειρεύεσαι …ἐκκαθαρίσεις τύπου γενοκτονίας, πρὸ κειμένου νὰ ἐπικρατήσῃς ἐσὺ καὶ οἱ (ὅποιοι!!!) ὁμοϊδεάτες σου, ὅσοι κι ἐὰν εἶναι.
Ἔν ὀλίγοις… Καὶ δὲν ἀναγνωρίζεις δικαίωμα παραμονῆς τῶν διαφωνούντων (μαζύ σου), σὲ αὐτὸν τὸν τόπο, (ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἔχουν πράγματι, κληρονομικῷ δικαιώματι, ἀδιαπραγματεύτους λόγους ἐξακολουθήσεως τῆς παραμονῆς τους ἐδῶ, κάτι ποὺ ἀμφιβάλλω ἐὰν ἔχῃς ἐσύ), ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ὀνειρεύεσαι νὰ τοὺς ἀφανίσῃς, πρὸ κειμένου νὰ «καθαρίσῃς» τὸν τόπο καὶ νὰ κυκλοφορῇς δίχως ἐμπόδια καὶ ἀντιδράσεις.
Ἐὰν προσθέσω ἐπὶ πλέον πὼς παγία σου -ἀλλὰ μὴ ὁμολογουμένη πλήρως- θέσις σου εἶναι τὸ νὰ ἀντικατασταθῇ ὁ πληθυσμός, προφανῶς μὲ τὸ νὰ ἐνισχυθῇ ὁ ἐποικισμός, τότε μᾶλλον κάτι …σκοτεινὸ καὶ πολὺ βρώμικο πρεσβεύεις.
Εἶσαι, κατὰ πῶς ἰσχυρίζεσαι, «σκεπτόμενον ὄν». Ἂς τὸ δεκτῶ, ἔτσι, χάριν τοῦ διαλόγου.
Τί σημαίνει ὅμως γιά ἐσέναν αὐτό τό «σκεπτόμενον ὄν»; Σημαίνει ἐμβάθυνσις; Σημαίνει κατανόησις; Σημαίνει Ἱστορική ἀντίληψις; Ἤ ἁπλῶς σημαίνει ἰσοπέδωσις;
Κι ἂν τί, ὡς «λογικὰ σκεπόμενος», νὰ ἀναρωτηθῇς γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὰ ποὺ πιστεύῃς εἶναι ὀρθὰ ἢ λάθος, νὰ τὰ ἐπεξεργασθῇς καὶ νὰ τὰ ἐπιβεβαιώσῃς (ἢ ἀκόμη καὶ νὰ τὰ ἀμφισβητήσῃς), νὰ κυττάξῃς γύρω σου καὶ νὰ κρίνῃς τοὺς ἄλλους μὲ ἐπικοινωνιακὲς ὀπτικές, ἐσὺ τὰ θεωρεῖς ὄλα αὐτὰ ποὺ πιστεύεις ὄχι μόνον ἀδιαπραγμάτευτα ἀλλὰ καὶ κάτι σὰν …θέσφατα!!! Πόσο βέβαιον εἶναι ὅμως τοῦτον; Πόσο ἀποδεικτέον;
Τὸ «κλειδί», κατ’ ἐμέ, ἐνυπάρχει μόνον στὸ μῖσος. Στὸ δίχως ἀρχὴ καὶ τέλος μῖσος. Ὅποιος μισεῖ κάτι, κάποιους γενικῶς, τελικῶς, δίχως νὰ τὸ ἐννοῇ, αὐτὸ ποὺ πράγματι μισεῖ εἶναι ἔνα τμῆμα τοῦ ἑαυτοῦ του. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἴθισται νὰ κυττᾶμε μόνον ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ οὐδέποτε μέσα μας, εἶναι ἀδύνατον, ἰδίως γιὰ αὐτοὺς ποὺ μισοῦν μὲ ὅλο τους τὸ εἶναι, νὰ ἀντιληφθοῦν πὼς τὸ πρόβλημά τους δὲν εἶναι οἱ ἄλλοι ἀλλὰ ὁ ἑαυτός τους καὶ μόνον.
Ἔχουμε ἢδη ἀναφερθῆ στὸ ἐν λόγῳ σύμπτωμα καὶ μπορεῖτε νὰ διαβάσετε τὶς σχετικὲς σκέψεις.
Τὸ μῖσος.
Τὸ μῖσος (β).
Κατ’ ἐμέ, ἐν ὀλίγοις, τὸ μῖσος εἶναι τεχνητῶς ἐμφυτευμένο στὶς κοινωνίες μας καὶ ἐξυπηρετεῖ, ἀφ΄ ἑνός, τὸ «διαίρει καὶ βασίλευε» καί, ἀφ΄ ἑτέρου ἀποκρύβει τὶς δικές μας ἐμμονές. Μὲ τὸ νὰ ἑστιάζουμε ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς μά, κυρίως καὶ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, μὲ τὸ νὰ μισοῦμε, καταλήγουμε θαυμάσια …ἐργαλεῖα ὅλων αὐτῶν ποὺ μᾶς χρησιμοποιοῦν, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, πρὸ κειμένου νὰ βλέπουμε μόνον αὐτὰ ποὺ ἐκεῖνοι μᾶς ἐπιδεικνύουν καὶ οὐδέποτε τὸ αἴτιον τοῦ κακοῦ μας τοῦ καιροῦ.
Ἀλλὰ ἂς ποῦμε καὶ κάτι ἀκόμη, τελευταῖο.
Ἂς ὑποθέσουμε πὼς ναί, ἔχεις ἀπόλυτον δίκαιον νὰ μισῇς καὶ πὼς αὐτὸ τὸ μῖσος σοῦ προσδίδει τὶς ἀναγκαῖες δυνάμεις γιὰ νὰ παραμένῃς ζωντανὸς καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι κατὰ τῆς ἀδικίας (λέμε τώρα…!!!)
Ἔχεις ἀναρωτηθῆ τί ἐπέτυχαν ὅλοι αὐτοί πού οὐδέποτε ἐνέσκυψαν ἐπάνω σέ αὐτόν τόν χαοτικό λαό μέ σεβασμό στίς ἰδιαιτερότητές του καί μέ εἰλικινεῖς προθέσεις νά τόν βοηθήσουν πρό κειμένου κι αὐτοί νά βοηθηθοῦν ἐν συνεχείᾳ, ἀλλά καί νά ἐπιτευχθῇ κάτι καλλίτερον ἀπό αὐτά πού ἐπικρατοῦσαν;
Προφανῶς δὲν ἔχεις ἀναρωτηθῆ. Προφανῶς δὲν ἀντιλαμβάνεισα στοιχειώδεις ἀρχὲς Φυσικῆς ποὺ ἀναφέρονται στὰ τῆς Δράσεως καὶ Ἀντιδράσεως. Προφανῶς αὐτὰ ποὺ ὀρέγεσαι τελικῶς εἶναι παρὰ φύσιν, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ἂν τί νὰ ἐπιχειρήσῃς νὰ «χρησιμοποιήσῃς» πρὸς ὄφελος τοῦ συνόλου αὐτὲς τίς, κατ’ ἐσέ, ὑπάνθρωπες ἰδιαιτερότητες, ἑστιάζοντας μόνον στὶς ἰδιαιτερότητες, εἶσαι ἀνίκανος νὰ διακρίνῃς πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὰ αἴτια ὑπάρξεώς τους καθὼς φυσικὰ καὶ εἶσαι ἀπολύτως ἀναρμόδιος γιὰ νὰ τὶς «μετουσιώσῃς» σὲ κάτι ὠφέλιμο.
Ἤ, γιὰ νὰ τὰ λέμε ἁπλᾶ… Ὅποιος θέλει νὰ ἀλλάξῃ τὸν κόσμο, δὲν στοχεύῃ στὸ νὰ ἀλλάξῃ τὰ στραβὰ τοῦ ἀτόμου, παρὰ μόνον στὸ νὰ ἀλλάξῃ τὶς Ἀρχὲς καὶ τὰ Ὅρια τῶν κοινωνιῶν. Αὐτὸ τελικῶς πρέπει νὰ εἶναι τὸ σκεπτικό του. Διαφορετικῶς θὰ καταλήξη νὰ εἰσπράξῃ τὰ ἀντίθετα ἀποτελέσματα αὐτῶν ποὺ σχεδιάζει.
Δὲν ἐπιθυμεῖ δῆλα δὴ νὰ καθυποτάξῃ τὸ ἄτομον, ἢ καὶ νὰ τὸ ἀφανίσῃ, ἀλλὰ νὰ στρέψῃ τὸ ἄτομον στὸ νὰ ὑπηρετήσῃ Ἀρχὲς καὶ Ὅρια αὐτοβούλως. Μά, κυρίως, οὐδέποτε θεωρεῖ τὸ ἄτομον αἴτιον τῶν δικῶν του δυστυχιῶν, ἐφ΄ ὄσον τὸ κάθε ἄτομον, ὅσον κι ἐὰν φαντάζῃ ὡς ἀνεξάρτητος ὀντότης, ἐν τούτοις εἶναι γεγονὸς πὼς ὑπάγεται σὲ ἕνα σύνολον καὶ πὼς ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ κάποιες δομές. Δομὲς μὲ λάθος Ἀρχὲς καὶ Ὅρια, ἀλλὰ ὄχι ξεκομμένες ἀπὸ ἕνα κεντρικὸ «μοντέλο».
Τὸ ἐὰν ὅλα αὐτὰ εἶναι ἄναρχα ἢ ἀνήθικα ἢ ἐξηρτημένα, αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἐννοήσουμε εἶναι πὼς κύριος ὑπαίτιος εἶναι οἱ Ἀρχὲς καὶ τὰ Ὅρια, ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ ἄτομον ποὺ ἐντός τους διαβιοῖ.
Οἱ δὲ δομὲς ποὺ διέπονται ἀπὸ συγκεκριμένες Ἀρχὲς καὶ Ὅρια εἶναι μέσον κι ὄχι σκοπός, ποὺ χρησιμοποιῶνται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ στοχεύουν στὴν ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀλλαγή, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπο ποὺ καὶ σήμερα χρησιμοποιῶνται, ἀλλὰ μὲ ἀπολύτως διαφορετικὰ κριτήρια. Κοινῶς; Τὰ σχετιζόμενα μὲ τὶς δομὲς ἄτομα ποὺ ὑπηρετοῦν/ἐξυπηρετοῦν αὐτὲς τὶς Ἀρχὲς καὶ τὰ Ὅρια, ἐὰν δὲν τὸ κάνουν, πολὺ ἁπλᾶ, θὰ ἐκτοπισθοῦν ἐκ τοῦ συνόλου.
Ἄλλως τέ… Ἡ ἐποχή μας διακρίνεται ἀπὸ τὸ στοιχείον τῆς πλήρους ἀποδομήσεως. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ περιβάλλον εἶναι λογικὸ ὁ καθεὶς νὰ ἐκφράζῃ ὁποιανδήποτε, λογικὴ ἢ παράλογον, συμπεριφορά. Αὐτὸ δὲν εἶναι κακό, ἀλλὰ δὲν εἶναι κι ἄχρηστο. Μπορῶ νὰ ἰσχυρισθῶ πὼς ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, διαισθανόμεθα τὸ τέλος ποὺ πλησιάζει, συμπεριφερόμεθα ὅπως μᾶς προκύψει.
Ἄλλως τὲ οἱ Ἀρχὲς καὶ τὰ Ὅρια, ἰδίως γιὰ τὸν κρατικὸ μηχανισμό, ἀλλὰ ὄχι μόνον, πρὸ πολλοῦ ἔχουν καταῤῥεύση, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ πρόσκαιρον νὰ χαρακτηρίζῃ τὰ πάντα γύρω μας. «Ὁ σώζων ἑαυτόν…» εἶναι ὁ γενικὸς κανών, ποὺ ἀπὸ πίσω του κουβαλᾶ τὸ (λησμονημένο ἀπὸ καιρὸ) βασικὸν Ἔνστικτον Ἐπιβιώσεώς μας. Τὸ πῶς ὅλα αὐτὰ τὰ …παράλογα θὰ μᾶς ὁδηγήσουν, μέσα ἀπὸ τοὺς κλυδωνισμούς, νὰ φθάσουμε σὲ κάποιο ἀναγκαῖον σημεῖον ἰσοῤῥοπίας, ἐπὶ τοῦ παρόντος, εἶναι ἀδιάφορον. Σημασία ἔχει πὼς οὔτως ἢ ἄλλως ἐκεῖ ὁδηγούμεθα.
Ἄλλως τὲ τώρα πιά, ποὺ ὄλα τελειώνουν, ἐν μέσῳ αὐτῆς τῆς χαοτικῆς καταστάσεως, ἕνα συμπέρασμα προκύπτει: ἐφ΄ ὄσον ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἐνστικτωδῶς καὶ μόνον, τὸ σύνολον, ἰδίως σὲ περιόδους κρίσεως ὅπως αὐτὴ ποὺ ἐντός της σήμερα διαβιοῦμε, αὐτοβούλως ἐστρέφετο πρὸς ἐκεῖνες τὶς συνθῆκες ποὺ θὰ τοῦ διεσφάλιζαν τὶς πλεῖστες πιθανότητες ἐπιβιώσεως, εἶναι πασιφανὲς πὼς ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐσὺ σήμερα πολεμᾶς, μισεῖς, στιγματίζεις εἶναι τόσο ἄκαιρα καὶ περιττά,ἐφ’ ὅσον, πολὺ ἁπλᾶ, εἶσαι ἀνίκανος νὰ διακρίνῃς πίσω ἀπὸ τὶς δικές σου ἀγκυλώσεις, αὐτὸ ποὺ ἐν τῷ συνόλῳ της χρειάζεται ἡ Ἀνθρωπότης. Κι αὐτὸ ποὺ χρειάζεται σήμερα ἡ Ἀνθρωπότης εἶναι ἡ ἀπελευθέρωσίς της ἀπὸ προαιώνια δεσμὰ καὶ ὄχι ἡ ἐξακολούθησις ὄλων ἐκείνων τῶν συνθηκῶν ποὺ τὴν κρατοῦσαν ἁλυσοδεμένη. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ δικό σου μῖσος εἶναι μέρος αὐτῆς τῆς συνθήκης, καθίσταται τραγέλαφος κυρίως ἡ ἐμμονή σου στὸ νὰ ἀφανίσῃς τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃς ἐσύ.
Τί λές; Θά τά καταφέρης;
Υ.Γ.1. Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παραπάνω ἕνας πρόσφατός μου διάλογος μὲ μίαν κυρία (ἀπολύτως κρυφο-ἀριστεροσυριζαία), ποὺ οὔτε λίγο οὔτε πολὺ μᾶς «ἐστόλιζε» κανονικότατα στὶς …ἔνδεκα ἀπὸ τὶς δέκα κουβέντες της.
Υ.Γ.2. Στὰ ἐπὶ μέρους συμπεράσματα αὐτῶν τῶν τύπων, ποὺ μισοῦν γενικῶς κι ἀδιακρίτως, σαφῶς καὶ δὲν διαφωνῶ μαζύ τους. Διαφωνῶ στὰ συνολικὰ συμπεράσματα, καθὼς ἐπίσης καὶ στὸν τρόπο ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ διαχειρισθοῦν τὶς ἀπόψεις τους καὶ τίς, κατ’ ἐμέ, ἐμμονές τους.
Υ.Γ.3. Κατ’ ἐμὲ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὴν χώρα, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουν σὲ περιβάλλοντα περισσότερο ἀξιοπρεπῆ ἀπὸ τὸ ἐδῶ, ναὶ μὲν σέβομαι τὶς ἐπιλογές τους, ἀλλὰ κατὰ βάθος πλέον δὲν τοὺς θεωρῶ συμπατριῶτες μου, ἐφ΄ ὅσον ἂν τί νὰ σταθοῦν ἐδῶ, στὸ …πηγάδι καὶ νὰ συμπολεμήσουν μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀκόμη παλεύουν, ἀπεφάσισαν νὰ δραπετεύσουν. Καὶ ναὶ μὲν ἐπέτυχαν νὰ ἀνακτήσουν βαθμοὺς ἀξιοπρεπείας, ἀλλά, τελικῶς, μόνοι τους διεχώρισαν ἑαυτοὺς ἐξ ἡμῶν. Δὲν ἔχει σημασία λοιπὸν ἐὰν εἶναι καλλίτεροι ἢ χειρότεροι ἀπὸ ἐμᾶς. Σημασία ἔχει πὼς δὲν παλεύουν μαζύ μας.
εἰκόνα ἀπὸ τὸν Νῖκο
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Φιλονόη μου, τὸ ρῆμα εἶναι διαβιόω-ῶ, ὁπότε στὸ β΄ καὶ γ΄ πρόσωπο τοῦ ἑνικοῦ παίρνουνε -οι-: διαβιοῖς, διαβιοῖ κ.ο.κ.
Εὐχαριστῶ.
Ἐκτὸς ἐὰν συγκατανεύσης νὰ τὸ πῆς σύμφωνα μὲ τὴ Γραμματικὴ τοῦ Τριανταφυλλίδη, ὁπότε τὸ ρῆμα κάνει: Διαβιώνω, διαβιώνεις, διαβιώνει κ.ο.κ.
Ἐπιπλέον: τὸ ἀρχαῖο “τε” (= καὶ) εἶναι λέξη ἐγκλιτική, δηλαδὴ ὁ τόνος της μεταβιβάζεται στὴν ἀμέσως προηγούμενη λεξη, ὅθεν : ἄλλως τε ἤ, ἔστω, ἄλλωστε, ἀλλὰ ποτέ: ἄλλως τέ…
Ἀκόμη: στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ ἡ ἀντωνυμία β΄ ἑνικοῦ προσώπου εἶναι: σὺ καὶ ὄχι “ἐσύ”. Τὸ “ἐσὺ” ἐπικράτησε στὰ νέα ἐλληνικὰ κατ’ἀναλογία πρὸς τὸ ἐγώ>ἐσύ. Ὅθεν: Ὄχι κατ’ἐσὲ ἀλλά: κατὰ σέ.
Φιλονόη μου, διάβασα καὶ ξαναδιάβασα ἐπισταμένως τὸ ἄρθρο σου καὶ συνταράχθηκαν τὰ ἐσώτερά μου λόγω τοῦ -ὁμολογουμένως βαρύγδουπου- ἀφορισμοῦ σου, πὼς “ὅποιος μισεῖ τοὺς ἄλλους μισεῖ στὴν οὐσία τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό”.
Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἐπισήμανσή σου αὐτὴ αὐτόχρημα προσλαμβάνει διαστάσεις θεολογικές, ἐναγωνίως σοῦ θέτω τὸ ἀκόλουθο ἐρώτημα:
Ὁ Ἱησοῦς Χριστὸς ὑπέστη περιτομὴ καὶ συνακολούθως συγκαταλέχθηκε στοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Στὴ συνέχεια ὅμως, ἀφότου πλήρως φάνηκε τί πιστεύουν καὶ πρεσβεύουν οἱ Ἰουδαῖοι, τοὺς διευκρίνησε ὅτι στὴν πραγματικότητα αὐτοὶ (οἱ Ἰουδαῖοι) εἶναι τέκνα τοῦ διαβόλου ποὺ ἐξοντώνει τοὺς ἀνθρώπους. (Κατὰ Ἰωάννην, 8:44.) Ἐπιπλέον, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ σφαγοῦν μπροστά Του ὅσοι δὲν Τὸν ἤθελαν ὡς βασιλιά. (Κατὰ Λουκᾶν, 19:27.) Ἐρωτῶ λοιπόν: Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ὁ Ἰησοῦς μισοῦσε τὸν ἴδιο Του τὸν ἑαυτό;
Πολὺ σὲ παρακαλῶ νὰ μοῦ ἀπαντήσης (ἐνυπογράφως ἐξυπακούεται) – καί, ἐὰν θέλης, ρώτα καὶ τὴ φίλη σου τὴν “πασοκοσυριζαία”, νὰ δοῦμε τί λέει καὶ αὐτή. Ἐγώ, ὡς γνωστόν, πάντοτε λαμβάνω ὑπόψη μου τὴν ἄποψη ὅλων ὅσων, κακῶς ἤ καλῶς, προέρχονται ἀπὸ τὴν -κατὰ τὴ δική σου διατύπωση καὶ ἄποψη- “ἴδια μήτρα μὲ τὴ δική μου”.
Ναί!!!
Kαὶ μιὰ καὶ ὁ λόγος “περὶ μήτρας”, Φιλονόη μου, ἐπίτρεψέ μου νὰ ἀναφέρω παράδειγμα ἀπὸ τὴ δική μου,τοὐλάχιστον, μήτρα. Ἡ Μάνα μου καταγόταν πρὸς πατρὸς ἀπὸ τὴν Ἀρκαδία καὶ πρὸς μητρὸς ἀπὸ τὴν Ἀργολίδα. Καὶ στὶς δύο αὐτὲς οἱονεὶ μητρικές μου (καὶ πυρηνικὲς τῆς Νεότερης Ἑλλάδας περιοχὲς) ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς φυσικῶς, οἰκονομικῶς [καὶ κοινωνικῶς] ἀναξιοπαθοῦντες ἦταν κανόνας. Ὅποτε ὅμως οἱ ἐν λόγῳ ἀναξιοπαθοῦντες πήγαιναν νὰ “παραστήσουν τὸν κάποιον”, ἔπεφτε δούλεμα – ἰδίως στὴν Ἀργολίδα. Κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ περασμένου αἰώνα λοιπόν, στὴν περίπτωση “δουλέματος”, ὑπῆρξαν ὁρισμένοι “μειονεκτοῦντες” ποὺ μὲ ὕφος “μοντέρνου ἀνθρώπου” προέβαλαν τὸ γνωστὸ “ὅποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τὸν ἑαυτό του”. Ἡ ἀπάντηση ἐρχόταν ἀκαριαίως: “Ὅποιος κοροϊδεύει κοροϊδεύει τὸν ἄλλον! Ἄντε κυττάξου σὲ κάνα καθρέφτη, ρέ!” (Τὸ “ρέ!” ἰδιαιτέρως ἐμφαντικό. [Μάρτυρας τοιαύτης φάσεως ὑπῆρξα καὶ ἐγὼ στὴν περὶ τὴ Δαλαμανάρα τοῦ Ἄργους περιοχή].)
Ἐξυπακούεται, Φιλονόη μου (καὶ νὰ τὸ πῆς, πολὺ σὲ παρακαλῶ, στὴ φίλη σου τὴν “πασοκοσυριζαία”), πὼς προσωπικῶς, ἰδίως μετὰ τὸν ἐκσυγχρονισμὸ τοῦ κ. Σημίτη καὶ τῶν λοιπῶν ἀλλὰ καὶ λόγω χαρακτήρα, μετ’ἀποστροφῆς καὶ βδελυγμίας ἀπορρίπτω καὶ ἀποκηρύσσω τὶς τοιούτου εἴδους πρακτικὲς καὶ συμπεριφορές. Καὶ ἐπειδὴ διέπομαι ἀπὸ βαθύτατο σεβασμὸ ὡς πρὸς τὸ τί ψηφίζει ὁ Ἑλληνικός μας Λαός, εἶμαι ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν ἕτοιμος νὰ ἐγκύψω μὲ “ἱεραποστολικὴ διάθεση” πάνω ἀπὸ τὸν κάθε “ἀναξιοπαθοῦντα” – ὅπως παραδειγματικῶς ἔκανε καὶ ὁ ἀπὸ τὴν “κοινή μας μήτρα” βγαλμένος Μιχάλης Ράπτης, διάδοχος, ὡς γνωστόν, τοῦ Τρότσκυ στὴν ἡγεσία τῆς 4ης Διεθνοῦς καὶ πνευματικὸς “φωστὴρ” τῶν Τροτσκιστῶν/Μαοϊστῶν ποὺ μᾶς κυβερνᾶνε.
Νὰ ἐγκύψω… βεβαίως… νὰ βοηθήσω… βεβαίως… ὄχι ὅμως καὶ νὰ μοῦ κάτσουν στὸν σβέρκο συλλογικῶς οἱ “ἀναξιοπαθοῦντες”.
Ἐλπίζω ὅτι ἔγινα σαφής… Ἐὰν ὄχι, ἐδῶ εἴμεθα!
Ἄλλο ἡ Μήτρα ποὺ ἐγὼ ἀναφέρω κι ἄλλο αὐτὴ ποὺ ἀναφέρεις ἐσύ. Έγὼ ἀναφέρομαι στὴν γενικὴ περὶ τῆς Ἐλληνικῆς καταγωγῆς Μήτρα, μὲ τὶς ὀποίες διαφορετικὲς φυλετικὲς τοπικότητές της, ποὺ ὅμως διέπετο (καὶ ὄχι διέπεται πλέον ἐπισήμως) ἀπὸ τὶς αὐτὲς Ἀρχές. Τὸ ἐὰν αὐτὸ ἔχει παύση νὰ ἐξωτερικεύεται εἶναι μία ἄλλη ἱστορία, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ αὐτὴν ἀνακύπτει τὸ εὔλογον: γιατί δέν τήν …ἀναγεννᾶμε;
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ κάτι τέτοιο φαντάζει πλέον ἀδύνατον, σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς κυράτσες ποὺ θέλουν νὰ μᾶς …ἀντικαταστήσουν ἀπαντῶ: ἰδοῦ ἡ Ῥόδος ἰδοῦ καὶ τὸ πήδημα.
Συμπληρωματικῶς καὶ ἐπεξηγηματικῶς: Σύμφωνα μὲ τὰ γλωσσικὰ δεδομένα τῆς τότε ἐποχῆς, στὸν ὅρο “ἀναξιοπαθοῦντες” συμπεριλαμβάνονται καὶ ὅσοι σήμερα ἀποκαλοῦνται “μειονεκτοῦντες”.
Φιλονόη μου, πανηγυρικῶς σὲ συγχαίρω – καὶ ἐνδομύχως σὲ θαυμάζω- γιὰ τὴν παρρησία μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖς τομὴ σὲ κομβικοῦ χαρακτήρα θεολογικὸ ζήτημα. Ἐγὼ βέβαια δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ κρίνω Ἐκεῖνον (τὸν Χριστό). Προσπαθῶ ὅμως, στοιχειωδῶς καὶ ὑποτυπωδῶς ἐξυπακούεται, νὰ Τὸν μιμηθῶ. Ἐπιχειρῶ, κατὰ συνέπεια, νὰ ἀκολουθήσω τὸ παράδειγμά Του ἀκόμη καὶ στὴν -κατὰ τὴν ὅλως σεβαστὴ- ἄποψή σου ἐναντίωσή Του πρὸς τὸν ἴδιο Του τὸν Ἑαυτό.
Ἄλλωστε ὑπῆρξε σαφής: “Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστί”. (Ἄρα ἀπαιτεῖται ἰδιαίτερα τραχὺς ἀγώνας, ἰδίως ἐναντίον τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ, γιὰ νὰ ἐπιτευχθῆ αὐτό.) Ὅσο γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας: “Ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκεῖοι αὐτοῦ”.
Ἐπίσης: “Βιάζεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν”. Καὶ τέλος: “Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν”. Δὲν ἔχω φτάσει, βέβαια, στὴν ἐν λόγῳ μάχαιρα οὔτε νομίζω πώς, λόγῳ χαρακτήρα καὶ παιδείας, θὰ φτάσω ποτέ μου.Ἐὰν ὅμως ἀκουσίως μοῦ λάχη νὰ φτάσω (ἀνεξιχνίαστοι γὰρ αἱ ὁδοὶ τοῦ Κυρίου), μπορεῖ καὶ νὰ ἀποτύχω. (: “Ἀπάντηση στὸ καταληκτήριο ἐρώτημα ποὺ εὐστόχως θέτεις”.) Ἔ, τί νὰ κάνουμε: “Τὸν γὰρ τὸν δρόμον τελέσαι οὐδὲ τοῦ τρέχοντος μηδὲ τοῦ θέλοντος ἀλλὰ τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ”.
Δὲν τὴν ἐπιχειρῶ ἐγὼ αὐτὴν τὴν τομή. Τὴν ἐπεχείρισε ἤδη ὁ ἴδιος, βάσει τῶν σχετικῶν διηγήσεων.
https://www.greatlie.com/xristianismos/kaini-diathiki/860-o-iisou-katarastikes-mia-sukia-epeidi-ektos-epoxis-den-eixe-suka-.html
Ὅσο γιὰ τὸ «μάχαιραν», ποὺ τόσο συχνὰ ἀκούγεται τώρα τελευταία, εἰλικρινῶς, μόνον μὲ ἕνα μπορῶ νὰ ἀπαντήσω: τὶς ὁποίες ἐκπτώσεις, γενεὲς ἐπὶ γενεῶν, ἔπραξαν κάποιοι, δὲν δύναμαι ἐγὼ νὰ τὶς διορθώσω μὲ «μάχαιραν», ἀλλὰ μὲ κάτι ἄλλο. Τὸ τί, κατ’ ἐμέ, ὁ καθεὶς ὑποχρεοῦται μόνος του νὰ τὸ ἀνακαλύψῃ.
Υ.Γ. Ἡ «μάχαιρα» προτείνεται, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, μόνον ἀπὸ μὴ δημιουργούς. Δῆλα δὴ ἀπὸ καπηλευτὲς καὶ μόνον. Κι αὐτὸ διότι οὐδέποτε ἕνας (πραγματικὸς) δημιουργὸς θὰ κατέστρεφε τὸ δημιούργημά του. «Κλειδὶ» ἡ ἐν λόγῳ λεπτομέρεια.
Καὶ ἐπειδή, χάρη στὶς ἐπιλογὲς τῶν “ἀπὸ τὴν ἴδια Μήτρα ἀδελφῶν μας”, ἤδη διαβιοῦμε σὲ κοινωνία πολυπολιτισμική, παίρνω τὸ θάρρος, Φιλονόη μου, νὰ σοῦ ἀναφέρω ρήση τοῦ ἴδιου τοῦ Μωάμεθ. (Ἐπειδὴ δὲν εἶμαι εἰδικὸς ἰσλαμολόγος, μοῦ διαφεύγει αύτὴν τὴ στιγμὴ τὸ έὰν τὸ “λόγιον” περιλαμβάνεται στὸ κείμενο τοῦ Κορανίου ἤ σὲ ἐκεῖνο τῶν “[Μουσουλμανικῶν] Παραδόσεων”. Εἶπε λοιπὸν ὁ Μωάμεθ: “Τὸ πιὸ σημαντικὸ τζιχὰντ (= ἱερὸς πόλεμος) εἶναι κατὰ τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ”.
Τώρα, κορίτσι μου, δὲν μοῦ εἶναι εὐχερὲς νὰ κατανοήσω σὲ ποιὰν τελοσπάντων “Μήτρα” ἀναφέρεσαι. Σὲ ἐκείνην τοῦ Προμηθέα; Στοιχεῖο ἐνισχυτικὸ τῆς ἄποψής σου εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ Μάρξ, τὸν ὁποῖο διεῖπε ἐνθουσιασμὸς γιὰ τὸν Προμηθέα ὅμοιος μὲ τὸν δικό σου.
Ἔχετε δίκιο ὁ Μὰρξ καὶ σύ; Τὸ θέμα χρήζει ἐξετάσεως.
Ὡς πρὸς τὴν Ἀναγέννηση τῆς Μήτρας καὶ τὰ λοιπά, Ἀναγέννηση τέτοια πῆγε νὰ κάνη τὸ 1821 στὴ Μολδαβία καὶ Βλαχία ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καὶ καταλήξαμε στά… Skull and Bones.
Ἰδοὺ τὸ Ἑλληνικὸν Θαῦμα, Φιλονόη μας! Λίγο τὸ ἔχεις νὰ ἀρχίσης ἐθνικοαπελευθερωτικὴ Ἐπανάσταση καὶ νὰ καταλήξης σὲ μισομυστικὴ ὀργάνωση ποὺ κυβερνάει τὴν Ἀμερικὴ καὶ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη;
Τί λές; Τὸ ἐπαναλαμβάνουμε;
Σοῦ ἀπήντησα, συνοπτικῶς, ἐδῶ:
https://filonoi.gr/2019/12/17/giati-den-syn-prothypoyrgeyoyn-thn-mpakogiannh/#comment-83997
Ὁ φίλος πολλῶν μᾶρξ δὲν εἶναι φίλος μου καὶ …συνιδεάτης μου ἀλλὰ ἕνα ἄτομον ποὺ ἔστησε θεωρίες κλέβοντας ἀπὸ παντοῦ τὰ πάντα, «μαγειρεύοντάς τα» βάσει τῶν συμφερόντων τῶν συγγενῶν του Rothschild καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς προπαγάνδας μᾶς τὸν ἐμφύτευσαν στὸν κόσμο μας ἀπὸ τὸ πουθενά..
Ὅσο γιὰ τὸν συμπαθὴ (σὲ πολλοὺς) ῥάπτη, ποὺ καὶ μόνον ὁ βίος του (ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ συνόλῳ ἡ ὕπαρξίς του) ἀποδεικνύει πὼς ἀπὸ ἄλλην μῆτρα προήρχετο, θὰ σοῦ ἔλεγα πὼς τὸ νὰ φαίνεται πὼς ἐπικρατοῦν «ἰδεολογικῶς» τέτοιοι τύποι (μᾶρξ, ῥάπτης κλπ) ἀποδεικνύει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετον ἀπὸ αὐτὸ πού, ἐκ πρώτης ὄψεως, γίνεται ἀντιληπτόν. Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν μᾶρξ καὶ ῥάπτηδες σήμερα ἐμεῖς θὰ ἀδυνατούσαμε νὰ κατανοήσουμε τὸν μηχανισμὸ ἐλέγχου μας καὶ ἀκόμη θὰ στεκόμασταν στὰ πρόσωπα.
Ὅσο γιὰ κάποιους τύπους, σὰν τὴν κυρία ποὺ ἀναφέρω, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τῆς εἶναι ἀδιανόητον νὰ ξεκολλήσῃ ἀπὸ τὰ πρόσωπα, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι, εἶναι σήμερα αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἐὰν μόνη της εἶχε προβληματισθῆ τόσο, ὅσο νὰ πετάξῃ ἀπὸ ἐπάνω της πρότυπα καὶ ἰδεολογίες καὶ «γραμμές», ἁπλοποιῶντας τὸν τρόπο σκέψεώς της καὶ μένοντας στὴν Οὐσία, σήμερα δὲν θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἀλλάξῃ τὸν κόσμο …καταστρέφοντάς τον, ἀλλὰ θὰ ἐπέλεγε διαφορετικὴ πορεία.
Καλημέρα σας.
Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Υπάρχει μία περίπτωση να γνωρίζει κάποιος την αλήθεια, να μην του χρειάζεται κάτι επιπλέον να μάθει, όποτε και δεν έχει καμία ανάγκη (ψαξίματος, στοιχειοθέτησης, αναπτύξεως ζητήματος), και η άλλη περίπτωση τού να μην ξέρει κάποιος την (ολοκληρωμένη) αλήθεια.
Αν δεχτούμε ότι κανένας μας δεν βλέπει το αληθινό, αυτός που επιθυμεί να το δει, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να ακυρώσει/σβήσει ό,τι πιστεύει (ως αληθινό).
Πιο δύσκολα μπορεί να την δει (την αλήθεια την πραγματική) όποιος θεωρεί ότι βλέπει περισσότερα από τους πολλούς. (Κι αυτό διότι τού είναι μακράν δυσκολότερο να αυτοακυρωθεί.)
Κυρία Λυγεροῦ μου, ἄς αὐτοαναιρεθῆτε σεῖς πρῶτα (ποὺ ἀνεχθήκατε ἀσμένως τὸ Πασόκ, τὸν Σύριζα, τοὺς Μητσοτάκηδες καὶ τὰ ρέστα paraphernalia), καὶ μετά,ἐὰν κριθῆ ἀναγκαῖον, αὐτοαναιροῦμαι καὶ ἐγώ.