Τὰ τραγούδια τοῦ Μικρούτσικου δὲν τὰ ἐγνώριζα.
Μοῦ ἦταν, ὡς ΠαΣόΚος (κυρίως) ἀντιπαθής, ὅμως μέσα στὸ γενικὸ κύμα πένθους ποὺ σαρώνει τὰ ἑλληνικὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσσεως, ἀλλὰ καὶ σὰν κλασικὸς Ἕλλην  ὑποκριτής, εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ γράψω κι ἐγώ….
«Γίναμε φτωχότεροι, ὀρφανέψαμε»
Ὁ θεὸς (ἐὰν ὑπάρχῃ) πὰρ ὅλα αὐτά, ἂς τὸν συγχωρήση.

Εἶμαι σχετικὰ ἀγράμματος πάντως στὰ τῆς ἑλληνικῆς μουσικῆς. Ἡ παιδεία μου σταματᾶ στὴν Κλειὼ Δενάρδου, τὸν Βιολάρη ἄντε καὶ στὸν Διονυσίου.

Φίλες καὶ φίλοι μετὰ τὸ παραπάνω μου σχόλιον, ὅπου «ἔδειξα» τὴν μ@λακία ποὺ δέρνει τὸν ἑλληνικὸ λαὸ στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως κι ὄχι τὴν ἀπαξία τοῦ, προφανῶς, μεγάλου μουσουργοῦ Θάνου Μικρούτσικου (τὴν ὁποία ἐπαναλαμβάνω δὲν ἔχω τὴν παιδεία νὰ ἐκτιμήσω) μοῦ ἔστειλαν τραγούδια του γιὰ νὰ μὲ «ἐπαναφέρουν» στὸν σωστὸ δρόμο.

Τὸ θέμα ὅμως γενικά, πέρα ἀπὸ τὴν ἀξία ἡ ὄχι ἑνὸς καλλιτέχνου, δὲν εἶναι μόνο ἡ δυνατότης του νὰ δημιουργήσῃ, ἀλλὰ ἡ ἐμμονὴ ποὺ ἔχει ὅλος ὁ καλλιτεχνικὸς κόσμος, στὸν δυτικὸ κόσμο τοὐλάχιστον, νὰ νουθετήσῃ καὶ νὰ χειραγωγήσῃ τὶς μάζες.

Εἶναι σίγουρο, ὅτι δὲν γνωρίζουμε τὶς πολιτικὲς πεποιθήσεις τοῦ Ντᾶ Βίντσι ἢ τοῦ Μπετόβεν, ὅμως γνωρίζουμε τὶς πολιτικὲς πεποιθήσεις τοῦ Τὸμ Χᾶνκς, τῆς Μέρυλ Στρῆπ καί, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, τοῦ συγχωρεμένου Θάνου Μικρούτσικου.

Ἡ μεταπολίτευσις εἶναι ἕνα σύστημα ἀξιῶν ποὺ ἐκαλλιεργήθη σὲ ἀγαστὴ συνεργασία ὅλων τῶν παραγόντων μὲ τὰ γνωστὰ ἐκφυλιστικὰ ἀποτελέσματα ποὺ βιώνουμε ὡς κοινωνία καὶ ὡς ἔθνος σήμερα.

Εἰδικότερα ἡ πασοκοκρατία, ἕνα ὁλοκληρωτικὸ σύστημα μὲ κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις, «μάζεψε» τὸν καλλιτεχνικὸ κόσμο γύρω της καὶ δίπλα της.
Τὸ Μέγαρο μουσικῆς ἢ τὸ Ἠρώδειο δίδονται στὸν Νταλαρα γιὰ παράδειγμα, ἢ στὴν Ἀλεξίου, ἐνῶ δὲν ἐδόθησαν στὸν Διονυσίου ἂς ποῦμε ἢ στὸν «χουντικὸ» Ἄκη Πάνου.

Ἐπιδοτήσεις καὶ κόντρα κονδύλια γιὰ νὰ προωθήσουμε τὴν κυρία ἀφήγηση, προπαγάνδα ναζιστικῆς καὶ σοβιετικῆς ἐμπνεύσεως καὶ ἐκτελέσεως, πάντα ὑπὸ τὸν δημοκρατικὸ μανδύα.Ὡς ἄνθρωπος στεναχωριέμαι γιὰ ὅποιον ἄνθρωπο γνωρίζω, καλλιτέχνη ἤ ἐργάτη, ἐπιστήμονα ἡ πολιτικό, πεθαίνει καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ γιὰ τὸν συγχωρεμένο Θᾶνο Μικρούτσικο. Δὲν γνωρίζω ὅμως τὸ ἔργο του γιὰ τὸ ὁποῖο εἶμαι σίγουρος ὅτι εἶναι σπουδαῖο.
Γνωρίζω ὅμως ὅτι ὑπῆρξε ὑπουργὸς τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέα, μαρξιστής, κομμουνιστὴς καὶ μαοϊκός.

Ποιὸν λόγο εἶχε λοιπὸν αὐτὸς ὁ μεγάλος μουσουργὸς νὰ μᾶς γνωρίσῃ, πέραν ἀπὸ τὸ ἔργο του, καί τίς πολιτικές του πεποιθήσεις καί ποιόν λόγο ἔχω ἐγώ νά ἐκφράσω τήν ὀδύνη μου δημοσίως, ὅπως ἡ πασοκοκρατουμένη ἑλληνικὴ κοινωνία κάνει σήμερα μαζικῶς;

Σὰν υἱὸς στέκομαι γιὰ λίγο στὰ παιδιά του καὶ συμπάσχω μαζί τους γιὰ τὴν ἀπώλεια, ἀλλὰ ἔως ἐκεῖ ὅμως.
Στέκομαι ὅμως καὶ ἀπέναντι καὶ πετροβολῶ ὅλους τους ἠλιθίους ποὺ ἀναπαράγουν τὶς πασοκιὲς τῆς μεταπολιτεύσεως περὶ «γειτονιᾶς τῶν ἀγγέλων», συζητήσεις ποὺ ἔχει ὁ ἐκλιπὼν ἤδη μὲ ἄλλους μεγάλους μουσουργούς, ποὺ ἐπέρασαν ἤδη στὴν Ἀθανασία καὶ ἀλλὰ παρόμοια ἠλίθια κλισέ.

Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο πού, ὀρθῶς καὶ συμφώνως μὲ τὶς πολιτικές του πεποιθήσεις, ἐζήτησε νὰ ἔχῃ πολιτικὴ κηδεία, μιᾶς καὶ δὲν πιστεύει στὴν μετὰ θάνατον ζωὴ καὶ στοὺς ἀγγέλους.

Ὁ Θάνος Μικρούτσικος καὶ δεκάδες ἄλλοι τοῦ φυράματός του ἔχουν τεραστία εὐθύνη γιὰ τὴν σημερινὴ κατάσταση τῆς χώρας.
Γιὰ τὰ 600.000 Ἑλληνόπουλα στὶς καφετέριες τοῦ Λονδίνου καὶ στὰ ἑστιατόρια τοῦ Μονάχου, γιὰ τὴν προαγωγή, ἐὰν ὄχι ἐπιδίωξη, τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ ἀπὸ ἄλλους, ἀλλὰ καὶ τέλος γιὰ τὴν νιρβάνα μίας κοινωνίας τῆς ὁποίας ἀπειλεῖται ἡ ἴδια ἡ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία καὶ ψελλίζει ἀδιάφορα.

Ἂν ὑπάρχῃ θεὸς εἴπαμε,  ἂς τὸν ἀναπαύσῃ καὶ ἂς τὸν συγχωρήσῃ.
Ἐγὼ ὡς θνητὸς δὲν ἔχω αὐτὴ τὴν ἱκανότητα.

Ὅταν ἔλθῃ ἡ ἐποχή, ποὺ δὲν θὰ γνωρίζουμε τὶς πολιτικὲς πεποιθήσεις κάποιου καλλιτέχνου, ἴσως ξαναϋπάρξῃ ἐλπὶς γιὰ αὐτὸν τὸν τόπο.

«Ἕνας»