Μὲ ἀφορμὴ τὸν πρόσφατο θάνατο τοῦ Θάνου Μικρούτσικου θὰ ἤθελα νὰ ἀναφέρω μιὰ παλαιὰ ἱστορία σχετικὰ μὲ τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὸ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ.
Ἦταν τὸ μακρυνὸ 1995, 9 Φεβρουαρίου ὅταν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν διὰ στόματος τοῦ Ἀκαδημαϊκοὺ Π. Θεοχάρη ἀνεκοίνωσε τὰ ἀποτελέσματα τῶν χρονολογικῶν μετρήσεων μὲ τὴν μέθοδο τῆς ὀπτικῆς θερμοφωταυγείας τῶν πυραμίδων τῆς Ἀργολίδος.
Τὰ τραγούδια τοῦ Μικρούτσικου δὲν τὰ ἐγνώριζα.
Μοῦ ἦταν, ὡς ΠαΣόΚος (κυρίως) ἀντιπαθής, ὅμως μέσα στὸ γενικὸ κύμα πένθους ποὺ σαρώνει τὰ ἑλληνικὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσσεως, ἀλλὰ καὶ σὰν κλασικὸς Ἕλλην ὑποκριτής, εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ γράψω κι ἐγώ….
«Γίναμε φτωχότεροι, ὀρφανέψαμε»
Ὁ θεὸς (ἐὰν ὑπάρχῃ) πὰρ ὅλα αὐτά, ἂς τὸν συγχωρήση.
Εἶμαι σχετικὰ ἀγράμματος πάντως στὰ τῆς ἑλληνικῆς μουσικῆς. Ἡ παιδεία μου σταματᾶ στὴν Κλειὼ Δενάρδου, τὸν Βιολάρη ἄντε καὶ στὸν Διονυσίου.
Συνέχεια
Τὸ παρακάτω ἄρθρον ἔλαβα πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ἀπὸ τὸν καλὸ φίλο Διόνυσο, ἀλλὰ ἀδυνατοῦσα νὰ τὸ δημοσιεύσω λόγῳ πληθώρας ἄλλων θεμάτων ποὺ διαρκῶς ἀνακύπτουν.
Ἄλλως τε, οἱ δημοσιοκᾶφροι μας, ἐκεῖ εἶναι τόσες δεκαετίες τώρα… Δὲν ἀλλάζουν στάσι, καταβολὲς καὶ στόχους. Ἦσαν τὰ ἴδια καλόπαιδα ἀπὸ τότε ποὺ Συνέχεια
