Σάπιο ἔως τὸ μεδούλι (κι ἀκόμη παραμέσα…!!!)

Σαπίλα παντοῦ… Σαπίλα ποὺ διαρκῶς ἐξαπλώνεται… Σαπίλα ποὺ ἔφερε γάγγραινες καὶ αὐτὲς ἄλλες γάγγραινες ἀλλὰ ὅσο δὲν ἀποκόπτονται τὰ σαπισμένα «ὄργανα», τόσο αὐτὲς ἐπιφέρουν νέες μολύνσεις, νέες σαπίλες καὶ νέες γάγγραινες… Κάτι πεθαίνει ἀλλὰ ἀρνούμεθα νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε… Κάτι πεθαίνει κι ἐὰν δὲν ἀντιδράσουμε θὰ μᾶς παρασύρη στὸ τέλος του… Κάτι πεθαίνει καὶ ἡ μπόχα του μᾶς πνίγει, ἀλλὰ παραμένουμε ἀδρανεῖς, μουδιασμένοι καὶ ἄτολμοι…

Πέρασε ἀνεπιστρεπτὶ (εὐτυχῶς!!!) ἡ ἐποχὴ ἐκείνη ποὺ στρατιὲς ὁλόκληρες, ἐλπίζοντες σὲ ἕνα πρόσκαιρο βόλεμα, χειροκροτοῦσαν τὰ ψυχοπαθῆ κι ἐγωπαθῆ καθάρματα ποὺ μᾶς τὸ ἔπαιζαν ἡγέτες.
Βέβαια, ἀκόμη, ἀπόνερα αὐτῆς τῆς ψυχοπαθείας εἶναι ὁρατά, ἀλλὰ πλέον καθημερινῶς ἀποδεικνύεται πὼς ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ «ἰδεολογίες», ὅλων αὐτῶν, ποὺ κατὰ καιροὺς ἔλαβαν ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους τὸν κρατικὸ μηχανισμό, ἦσαν ἄμεσα ἐξηρτημένες ἀπὸ τὸ χρῆμα καὶ τὸ πλιάτσικο. Τόσα ἢξεραν, τόσα ξέρουν, τόσα πράττουν…

Ἔρχεται λοιπὸν ὁ κάθε μικρὸς ἢ μεγάλος τσοπάνης (λέγεται καὶ κομματάρχης), ὑπόσχεται ὅλες τὶς παραλογίες, πρὸ κειμένου νὰ μεταστρέψῃ πρὸς ὄφελός του τὰ χαχόλια, ἀλλὰ οὐδέποτε λογοδοτεῖ γιὰ τὶς κωλοτοῦμπες του, γιὰ τὶς λεηλασίες του καὶ γιὰ τὶς μειοδοσίες του καὶ οὐδέποτε ζητᾶ συγγνώμη γιὰ τὰ ἐγκλήματά του εἰς βάρος μας.
Κι ἔτσι εἴδαμε (ἔως καὶ) τὴν (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) «ἀριστερὰ  μὲ τὸ ἠθικὸ πλεονέκτημα», σὲ ὅλες τὶς κομματικές της ἐκδοχές, νὰ συμπορεύεται μὲ τὶς ἐντολὲς τῶν τοκογλύφων, γιὰ κάτι (ἀγνώστου ποσότητος) -μύρια ὡς ἀντάλλαγμα.
Εἴδαμε τὴν (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) δεξιὰ τοῦ τόπου νὰ …«μετουσιώνεται» σὲ ὅ,τι πιὸ νεοταξίτικο καὶ τὰ μέλη της νὰ θεωροῦν …τιμή τους ποὺ τοὺς ἐπετράπη νὰ κάνουν τόσες κωλοτοῦμπες.
Εἴδαμε τὴν (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) δικαιοσύνη νὰ …«δικαιώνῃ» κάθε ἀντισυνταγματικότητα (τοῦ Συντάγματος ποὺ οἱ τοκογλῦφοι μᾶς ἐπέβαλαν) ἀλλὰ νὰ ἐξακολουθῇ νὰ (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) δικάζῃ ἀνενόχλητη κι ἀτιμώρητη.

Εἴδαμε ὅμως καὶ τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις νὰ μεταμορφώνονται σὲ …Φιλιππινέζες τῶν ἐποικιστῶν, ὑπηρετῶντας ἀνερυθρίαστα τοὺς δουλεμπόρους, δίχως ἐνστάσεις κι ἀντιῤῥήσεις, λησμονῶντας -καί, ἐν τέλει, ἀκυρώνοντας- ὁριστικῶς τὸ αἴτιον ὑπάρξεώς τους.
Εἴδαμε τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως νὰ μᾶς ζαλίζουν νυχθημερὸν τὰ μέζεα γιὰ τὸ «χρέος» καὶ τὶς «ἐκλογὲς» καὶ τὶς «αὐξήσεις» καὶ τὰ «ἐπιδόματα» καὶ τοὺς «ῥατσιστὲς» καὶ τοὺς «κακοὺς τεμπέληδες Ἕλληνες», δίχως ἐξαιρέσεις καὶ πάντα μὲ τὸ ἀνάλογον …διάφορον.
Εἴδαμε καὶ σύσσωμο τὸν λοιπὸ κρατικὸ μηχανισμὸ νὰ πανηγυρίζῃ κάθε φορὰ ποὺ μία νέα παραλογία καὶ ἀνηθικότης ἀποφασίζεται, ὄχι φυσικὰ διότι θὰ ἀποφέρη ὀφέλη στὸν κρατικὸ μηχανισμό, παρὰ μόνον γιατί τόσα ξέρουν καὶ τόσα καταλαβαίνουν…

Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς -ἐκ τῶν ἄνωθεν- διαβρώσεως τῆς κοινωνίας μας, εἴμαστε σήμερα ὅλοι ἐμεῖς, οἱ χαχόλοι, οἱ ἀπολύτως συγκεχυμένοι καὶ ξεκρέμαστοι καί, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἀπέλπιδες. Τόσο ἀπέλπιδες, ποὺ δροῦμε πλέον μόνον μὲ τὸ σκεπτικὸ τοῦ «ὁ σώζων ἑαυτόν…»,  ὅπως ὅπως καὶ μὲ κάθε τίμημα. Ποῦ συνειδήσεις; Ποῦ συλλογικότητες; Ποῦ κοινή περί τῆς Ἀνάγκης αἴσθησις; Ὁ καθεὶς στὸν κόσμο του, στὶς ἀπόψεις του καὶ στὶς «ἰδέες» του. «Ἰδέες» τόσο …«ἱερές», ποὺ ἀνοικτὰ καὶ δίχως προσχήματα, καθίστανται πλέον …«διαπραγματευτικὸ χαρτί», ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πλέον περιττά, ἀνήθικα καὶ παράλογα.

Ἔρχεται, γιὰ παράδειγμα, ὁ Χὶ ψηφοφόρος (δὲν ἔχει σημασία ἡ «ἰδεολογία» του καὶ  τὸ κόμμα του) καὶ ὁμολογεῖ, θρασύτατα, πὼς θὰ «ψηφίση μόνον αὐτὸν ποὺ θὰ δεσμευθῇ νὰ ἀνοίξῃ δρόμο γιὰ τὸ …μαντρί του!!!». Κι ἔτσι, ὁ τελευταῖος τσοπάνης, ποὺ «ἔπιασε τὸ νόημα», διαπραγματεύεται τὴν ψῆφο του ὄχι βάσει τῶν ἀναγκῶν τοῦ συνόλου, ἀλλὰ βάσει τῶν δικῶν του καὶ μόνον (θεωρουμένων ὡς) ἀναγκῶν.

Ἔρχεται ὁ Ψὶ ψηφοφόρος καί, πάντα ἀνεξαρτήτως «ἰδεολογίας» καὶ κόμματος, συγκεντρώνει τὰ ψηφαλάκια τῆς οἰκογενείας καὶ τῶν φίλων του, γιὰ νὰ …ἐκβιάσῃ διορισμοὺς καὶ ἄλλες διευκολύνσεις, γιὰ τὰ δικά του …«πρόβατα», πού, ἐκτὸς ἀπὸ ἀνίκανα λοβοτομημένα, εἶναι ταὐτοχρόνως καὶ πρόθυμα γιὰ τὴν μεγίστη ἀτιμί, εἰς βάρος τῶν πολλῶν, τὴν ὥρα ποὺ ἱκανότατοι (καί, συνήθως, πολὺ ἠθικότεροι) συμπολῖτες του παραμένουν ἄνεργοι ἔως ἀκόμη καὶ πένητες καὶ οἱ ὁποῖοι, ἐὰν τοὺς ἐδίδετο ἡ εὐκαιρία, θὰ μποροῦσαν πράγματι μὲ τὶς ἱκανότητές τους νὰ ἐπιλύσουν ἀμέτρητα τοπικὰ καὶ ἐθνικὰ προβλήματα. 

Ἔρχεται ὁ Ὠμέγα (συνήθως) μεγαλο-ἐπιχειρηματίας, ἐννοεῖται ἀνεξαρτήτως «ἰδεολογίας» καὶ κόμματος, γιὰ νὰ ἐκφοβίσῃ, νὰ ἐκβιάσῃ καὶ νὰ χειραγωγήσῃ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσῃ ὁ ἴδιος νὰ ἐπιτύχῃ συμφωνίες μὲ τὸ κράτος (καὶ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη τους καὶ τὸν Ο.Η.Ε. τους), ποὺ θὰ τοῦ διασφαλίσουν ἐκτὸς ἀπὸ ἀμύθητα κέρδη, ἐπὶ πλέον καὶ λόγο στὸ ἐὰν θὰ ἐξακολουθήσῃ ὁ ἐποικισμὸς τῆς χώρας ἢ ἐὰν θὰ φθάσουν τὰ σύνορά μας ἔως τὸν …Κηφισὸ ἢ ἐὰν θὰ μᾶς ἐλέγχῃ ἄμεσα τὸ Βερολίνο ἢ ἡ Οὐάσιγκτον.

Κι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν σὲ μίαν χώρα δίχως σύνορα, δίχως Ἔνοπλες Δυνάμεις, δίχως Ἀστυνομία, δίχως Δικαιοσύνη, δίχως Δημόσια Ἔσοδα, δίχως κυβερνῆτες καί, τελικῶς, δίχως λαό, ἀλλὰ πάντα μὲ τὴν σπάθα τοῦ τοκογλύφου ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, μαζὺ μὲ τὴν σπάθα τῶν Τούρκων, τῶν Ἀλβανῶν καὶ τῶν ἐποίκων.

Ὁ «σώζων ἑαυτὸν σωθείτω »… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς «δρυὸς πεσούσης…» κλπ κλπ κλπ ἤδη μᾶς συμβαίνει.
Ἤδη τὸ σκατὸ ἔφθασε στὸν …λαιμὸ καὶ μᾶς πνίγει. 
Ἤδη διαπιστώνουμε πὼς ἀκόμη καὶ διαμάντια νὰ ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας, τὰ ἔπνιξε καὶ τὰ ἔκρυψε ἡ μπόχα τῆς ἀποσυνθέσεως. Ἤδη ἡ ἀντίληψις ὅλων μας, περὶ τοῦ ἀναγκαίου, δὲν ὑφίσταται…
Ἤδη ἡ χώρα κατελύθη καὶ κατελήφθη ἀπὸ ξένους ἐπικυριάρχους καὶ ἐποίκους. Ἤδη μᾶς τὸ ὁμολογοῦν ἀνοικτὰ οἱ «σύμμαχοί μας» πὼς μᾶς ἔχουν γιὰ τὰ μπάζα… Καί, φυσικά, ἤ
δη οἱ ἐξωτερικὲς ἀπειλὲς ὁσονούπω γίνονται πραγματικότης. 

Τί ἐλπίζουμε λοιπόν; Τί θέλουμε ἐπί τέλους; Τί μπορεῖ ὁ καθεὶς ἀπό ἐμᾶς νά πράξῃ; Μπορεῖ μήπως κάποιος νά σηκώσῃ μόνος του στήν πλάτη του ὅλους τούς ἄλλους; Μπορεῖ μήπως κάποιος μόνος του νά ξεσηκώσῃ …στίφη συμπατριωτῶν μας γιά νά συγκροτήσῃ ἄμυνες; Μπορεῖ τέλος πάντων κάποιος μόνος του νά ἐμποδίσῃ ἤ νά περιορίσῃ τήν ὁλοκληρωτική καταστροφή;

Ὄχι, δὲν μπορεῖ, γιὰ τὴν ὥρα τοὐλάχιστον… Καὶ αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε ὅλοι μας. Καὶ δὲν μπορεῖ (ἀλλὰ καὶ δὲν πρέπει!!!) διότι, πολὺ ἁπλᾶ καὶ λογικά, δὲν ἔχουμε κάτι νὰ σώσουμε διότι, τελικῶς ἐὰν τὸ προσπαθήσουμε, κινδυνεύουμε νὰ σώσουμε κυρίως τὸ τμῆμα τῆς σαπίλας, παρὰ τὸ ὅ,τι δήποτε ἀκόμη παραμένει ὑγιές. Τὸ ὑγιές, ἐὰν ὑπάρχῃ καὶ ἐὰν …«πρέπῃ» νὰ σωθῇ, θὰ σωθῆ.

Καί θά μείνουμε ἄπραγοι; Θά …σταυρώσουμε τά χέρια; Θά ἀποδεκτοῦμε, τέλος πάντων, αὐτήν τήν καταστροφή ἄνευ ἀντιῤῥήσεων καί ἀντιδράσεων;

Καλὸ εἶναι, γιὰ ἀρχή, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ καταστροφὴ δὲν θὰ ἔλθη, ἀλλὰ ἤδη ἐχει συμβῆ ἀπὸ χρόνια. Ἐμεῖς τώρα βιώνουμε ἁπλῶς τὰ τελευταία της ἐπεισόδια πρὸ τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ της τέλους. Συνεπῶς κάτι ποὺ ἔχει ἤδη συμβῆ δὲν ἀλλάζει, ὅπως δὲν ἀλλάζουν καὶ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα. Γιὰ τὴν ὥρα ἀρκεῖ (καὶ ἀπαιτεῖται) νὰ ἀποδεκτοῦμε αὐτὴν τὴν ἀλήθεια ὡς πραγματικότητα.

Τὸ ἐπόμενον ποὺ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς ὅλο αὐτὸ τὸ μόρφωμα-κράτος ἐξ ἀρχῆς ἦταν καὶ λάθος καὶ μισάνθρωπον καὶ ἀνθελληνικόν. Ἐὰν δὲν ψοφήσῃ (μὲ θόρυβο, κατὰ πῶς ἀκριβῶς τὸ ἐννοεῖ ὁ Ὅμηρος) δὲν γίνεται νὰ διακρίνουμε τὸ ἐὰν ὑπάρχῃ κάτι ποὺ πράγματι χρειάζεται νὰ διασωθῇ. Γιὰ τὴν ὥρα λοιπὸν ἁπλῶς γκρεμίζεται, σὲ μεγάλον βαθμὸ μόνο του, ἐμεῖς εἴμαστε ἐντός του, κινδυνεύουμε νὰ καταπλακωθοῦμε ἀπὸ τὰ συντρίμμια του καί, ἀπαιτεῖται, ἄμεσα νὰ ἀποφασίσουμε τὸ ἐὰν θὰ ἀπομακρυνθοῦμε, ὅπως ὅπως, ἀπὸ τὸ «κεντρικὸ κτίριον» ἢ ἐὰν θὰ ἀκολουθήσουμε στὸν θάνατό του τὸ μόρφωμα. Γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ὅμως τὸ τί θὰ πράξουμε, σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδον, ἀπαιτεῖται νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν πραγματικό του (ἔως τώρα) ῥόλο, τὸν δικό μας ῥόλο καί, κυρίως, τὸ τί θὰ θέλαμε γιὰ τὸν τόπο μας καὶ τὸν λαό μας. Κι ὅλα αὐτὰ δὲν χωροῦν σὲ «ἰδεολογίες», σὲ κόμματα, σὲ συμφέροντα, σὲ βολέματα, σὲ ἐξαρτήσεις, σὲ ἀναβολές. Ὅλα αὐτὰ ἀπαιτοῦν ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀποφασίσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ παύσουμε νὰ «πατοῦμε σὲ δύο βάρκες», νὰ σταματήσουμε νὰ εἴμαστε λίγο μὲ τὸν χωροφύλαξ καὶ λίγο μὲ τὸν ἀστυφύλαξ καὶ νὰ ὑπομένουμε τὰ πάντα ὡς «ἀναγκαῖον κακό». Δὲν ὑπάρχει «ἀναγκαῖον κακὸν» ὅταν γνωρίζῃς τὸ τί πρέπει νὰ συμβῇ. Μόνον ὅταν ἀμφιβάλῃς κάθεσαι ἀδρανὴς καὶ ἀναμένεις νὰ ἀποφασίσουν ἄλλοι γιὰ ἐσέναν.

Τέλος… Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον κατανοήσουμε πὼς τὸ μόρφωμα Ἑλλαδοκαφριστὰν τελείωσε… Ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον ἀποφασίσουμε τὸν δικό μας ῥόλο μέσα σὲ ὅλα αὐτά… Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν μᾶς δένει κάτι μὲ αὐτὸ τὸ τερατούργημα, τὰ παράγωγά του καὶ τά, ἔως πρότινος, (ἂς ποῦμε, διότι κι αὐτὰ πλέον ἔχουν πλήρως ἀλλοιωθῆ) πρότυπά του, τότε, ἥσυχα, ἤρεμα καὶ μὲ διαύγεια θὰ  μπορέσουμε (ἐπὶ τέλους) νὰ διακρίνουμε τὸ ποιὲς εἶναι οἱ ἐπιλογές μας. Διότι ἐπιλογὲς ὑπάρχουν καὶ μᾶς ἀναμένουν.

Τὸ πῶς θὰ τὶς ἐντοπίσουμε, αὐτὲς τὶς ἐπιλογές, τὸ πῶς θὰ τὶς ὑποστηρίξουμε καὶ τὸ πῶς θὰ τὶς ἀκολουθήσουμε εἶναι τὸ εὔκολον. Τὸ δύσκολο εἶναι νὰ μπορέσουμε νὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπὸ κάθε «γρανάζι» αὐτοῦ τοῦ μορφώματος καὶ νὰ στραφοῦμε (γιὰ τὴν ὥρα καὶ μόνον!!!) στὸ πῶς θὰ σώσουμε, ἐὰν πρέπῃ, ὅ,τι χρειάζεται νὰ σωθῇ. Κι αὐτὸ πού, κατ’ ἐμέ, χρειάζεται νὰ σωθῇ δὲν σχετίζεται μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ γνωρίζαμε, μὰ μόνον μὲ κάτι ποὺ οὐδέποτε διδαχθήκαμε. Κι αὐτὸ τὸ κάτι δὲν θὰ τὸ ἀνακαλύψουμε γύρω μας παρὰ μόνον μέσα μας. 

Ἰδοῦ ἡ Ῥόδος λοιπόν, ἰδοῦ καὶ τὸ …«πήδημα». Δὲν ἔχουμε κάτι νὰ σώσουμε ἀπὸ τὸ σαπισμένο αὐτὸ μόρφωμα, παρὰ μόνον νὰ ἑστιάζουμε στοὺς …ζωντανούς, ποὺ ὑπάρχουν, ἀνασαίνουν καὶ ξεκίνησαν ἀπὸ καιρὸ νὰ πορεύονται γιὰ ἐκεῖ ποὺ μᾶς πρέπει.

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Σάπιο ἔως τὸ μεδούλι (κι ἀκόμη παραμέσα…!!!)

Leave a Reply