Ἐὰν ἐπαναστατούσαμε γιατί πεινάσαμε, τότε καλὰ θὰ παθαίναμε ἐὰν χανόμασταν…

Βαρὺ αὐτὸ ποὺ γράφω, ἀλλὰ ἀληθές.
Οἱ Ἕλληνες, πάντα, μέσα σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς γνωστῆς (κι ἀγνώστου) ἱστορίας των, πτωχοὶ ἦσαν. Πάμπτωχοι. Κι ὅμως… Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἐμεγαλούργησαν, ἀλλὰ καὶ θὰ μεγαλουργήσουν στὸ μέλλον, δὲν ἦταν ὁ πλοῦτος ἢ ἡ τεχνολογία ἢ ἡ εὐμάρεια. Αὐτὰ ἦσαν πάντα καὶ  ἐπουσιώδη καὶ ἀνούσια.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλλη. Οἱ μεγάλες πράξεις δὲν προκύπτουν ἀπὸ …νταβατζῆδες ἀλλὰ ἀπὸ Ἐλευθέρους.
Οἱ Μεγάλοι Ἕλληνες δὲν προέκυψαν ἀπὸ …χορηγούς. Ἦταν τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά των ποὺ τοὺς ᾡδήγησε στὸ νὰ γίνουν μεγάλοι.

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα

Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτός ὁ τόπος νά δύναται νά γεννήσῃ Σοφοκλῆδες καί Σωκράτηδες καί Ἀριστοτέληδες καί Αἰσχύλους καί Ἡρακλείτους καί Λεωνίδες καί καί καί…; Μέ τό χρῆμα τούς ἐγέννησε;
Πῶς κατάφεραν νά στήσουν καί νά ξανά-στήσουν
(ἀγνώστου ἀριθμοῦ) αὐτοκρατορίες πολιτισμοῦ, πνεύματος, ἐπιστήμης; Μέ τόν παρά τους;
Πῶς ἐπέτυχαν νά κατακτήσουν καί νά ξανά-κατακτήσουν τούς …κατακτητές των; Μέ τήν …ἐξαγορά;
Πῶς διέτρεξαν (καί διατρέχουν) ὅλους τούς λαούς καί ὅλους τούς πολιτισμούς; Μέ τήν διαπλοκή;
Πῶς ἄνθεξαν (κι ἀνθέχουν) κάθε μορφή καταπιέσεως καί γενοκτονίας; Μέ τούς τραπεζικούς των λογαριασμούς;
Πῶς τέλος πάντων, ἀκόμη καὶ σήμερα (καί, παρὰ τὶς ἀπολύτως δυσμενεῖς παγκόσμιες συνθῆκες) ἐπιτυγχάνουν (κάποιοι) Ἕλληνες νά διαπρέπουν σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ; Μέ τίς …κρατικές χρηματοδοτήσεις καί τίς Μ.Κ.Ο.;

Ὄχι φίλοι μου… Οἱ Ἕλληνες ἦσαν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἦσαν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο: γιὰ τὸ ὑψηλότατον περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά των. Αὐτὸ καὶ μόνον αὐτὸ τοὺς ἐπέτρεψε, αἰῶνες τώρα, νὰ «ξετρυπώνουν» ἀπὸ τὰ σκοτάδια τῆς χειρίστου σκλαβιᾶς καὶ νὰ ἀναδομοῦν ἐκ τοῦ μηδενὸς τὰ πάντα. Κι ἀκριβῶς αὐτό, τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά των, εἶναι κι ἐκεῖνον τὸ ἀναγκαῖον συστατικὸ ποὺ ἀπαιτεῖται καὶ σήμερα γιὰ νὰ ἐπιλυθοῦν (ὄχι αὐτομάτως καὶ διὰ μαγείας, ἀλλὰ νὰ ἐπιλυθοῦν) ὅλα τὰ βασανιστικὰ προβλήματα ποὺ μᾶς ταλανίζουν παγκοσμίως. Κι ἐὰν αὐτὰ τὰ προβλήματα, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνονται οἰκονομικά, ψευδῶς φαίνονται. Δὲν εἶναι. Τὰ ὅποια κενά μας δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴν πτώχεια ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνελευθερία. Αὐτὴν τὴν ἀνελευθερία συντηροῦν οἱ παγκόσμιοι λτ, πρὸ κειμένου νὰ κυττοῦμε τὸ …δάκτυλο καὶ οὐδέποτε τὸ πρόβλημα. Μὲ αὐτὴν τὴν ἀνελευθερία μᾶς χειρίζονται καὶ μᾶς σύρουν σὲ ἀθλιότητες, θέτοντάς μας βλακώδη διλήμματα, πρὸ κειμένου νὰ μὴ προλαβαίνουμε νὰ στραφοῦμε σὲ …ἐμᾶς γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τοὺς …δράκους-φόβους μας ὡς ἔχουν: ὡς χαρτοπόλεμο.

Ποιός σᾶς εἶπε πώς ἡ διαπλοκή, οἱ ἐκβιασμοί, ἡ ἐξηρτημένη δικαιοσύνη, τά κομματικά παραμάγαζα, οἱ δολοφονίες, οἱ ἐκφοβισμοί εἶναι αὐτά πού μποροῦν νά διατηρήσουν ἐν ὑπνώσει τήν ἀνθρωπότητα ἐσαεί; Τὸ μόνον ποὺ κρατᾶ δεσμία τὴν ἀνθρωπότητα εἶναι οἱ ἐπίπλαστοι φόβοι ποὺ τῆς ἔχουν ἐμφυτεύση κι ὄχι τά τοκογλυφικὰ συστήματα. Αὐτὰ τὰ σαπρόφυτα ἐκμεταλλεύονται τὴν δική μας ἐσωτερικὴ ἀνασφάλεια καὶ ἐπιβιώνουν. Καί, δυστυχῶς, ἡ δική μας ἐσωτερικὴ ἀνασφάλεια τρέφεται ἀπὸ τὶς ἀνισοῤῥοπίες ποὺ ἐξαπολύονται κάθε στιγμή, ἐφ΄ ὅσον ἀρνούμεθα νὰ διαχειρισθοῦμε καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνοησίες καὶ ἐπὶ μέρους καὶ συνολικῶς.
Ὁπότε; Ποιό εἶναι τό πρόβλημα; Ἐμεῖς ἤ αὐτοί;

Εἶναι χρόνια τώρα ποὺ κάποιος δικός μου ἄνθρωπος μὲ ἐνημέρωσε γιὰ μίαν ἔρευνα -ἐσωτερικὴ κάποιου ἢ κάποιων ΑΕΙ- ποὺ ἔγινε καὶ ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς ἔθεσε (μεταξὺ ἄλλων, σὲ γενικὲς γραμμὲς) τὸ ἐξῆς ἐρώτημα σὲ φοιτητές: «Τί προτιμᾶτε; Λιγοτέρα ἐλευθερία καί ἀξιοπρεπή διαβίωσιν ἤ περισσότερη ἐλευθερία καί πτωχοποίησιν;».
Ἡ ἀπάντησις τῶν φοιτητῶν, στὴν πλειοψηφία των, ἦταν «ἀξιοπρεπὴ διαβίωσιν καὶ ἀπομείωσιν ἐλευθερίας».
Τόσα ἤξεραν τὰ παιδιὰ καὶ τόσα ἔλεγαν.
(Ἐὰν ἀληθεύῃ φυσικὰ ἡ πληροφορία, πού, κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνομαι ἐκ τῶν μετέπειτα γεγονότων, μᾶλλον ἀληθεύει…)

Κι ἔρχομαι σήμερα νὰ σᾶς ἐρωτήσω. Αὐτό ὀνειρευόμασταν; Αὐτό ἐπιζητούσαμε; Πετσοκομμένες ἐλευθερίες ἀλλά εὐμάρεια; Ἀλήθεια; Ἔ τότε …ΦΤΟΥ ΜΑΣ…
Ὅταν ἡ εὐμάρεια γίνεται αὐτοσκοπός, δίχως νὰ ἔχουν προηγηθῆ ἡ ἐπίγνωσις, ἡ αὐτογνωσία, ἡ αὐτό-βελτίωσις καὶ ἡ ἐπὶ πάσης δομῆς ἐπαναδόμησις, ἡ αὐτάρκεια, τὸ ἐτοιμοπόλεμον (καὶ πάρα πάρα πολλὰ ἄλλα), τότε συζητᾶμε γιὰ σκλάβους ἀπὸ ἐπιλογή, ποὺ ὄχι μόνον ἀρέσκονται στὰ δεσμά των ἀλλά, ἐπὶ πλέον, ἀγωνίζονται, ἐν τελῶς δικτατορικῶς, νὰ πιέσουν-ἐκβιάσουν-ὑποχρεώσουν κι ὅποιον διαφωνεῖ μὲ τὸ βλακῶδες ἀφήγημά των, πρὸ κειμένου νὰ προσκυνήσουν ἅπαντες τὸν …«θεό» των, γιὰ νὰ μὴ χαλάσουν τὴν βλακώδη των νιρβάνα οἱ ἴδιοι.
Κι ἐλπίζουν… Ἐλπίζουν… Ἐλπίζουν
νὰ μὴ γίνουν οἱ ἴδιοι τροφὴ καὶ θυσία στὸν βωμὸ τῆς ἐπιβιώσεως τῶν πλαστογραφιῶν ποὺ συντηροῦν… Ἐλπίζουν νὰ μετατεθῇ στὴν …ἐπομένη γενεὰ τὸ γκρέμισμα τῆς …παράγγας, γιὰ νὰ μὴ τοὺς πλακώσῃ. Ἐλπίζουν καὶ σφραγίζουν τὰ μάτια, τὰ αὐτιά…
…πρὸ κειμένου νὰ συντηροῦν, μὲ τεράστιο ἀτομικὸ κόστος, τὰ ψευδο-οἰκοδομήματά των.
Καί, ναί… αὐτοὶ εἶναι οἱ πολλοί.
Ἔ καί;;;;

Κι ἐμεῖς τί κάνουμε; Γιὰ ἀρχὴ ἂς θυμηθοῦμε λοιπὸν τοὺς (ἀληθεῖς) Ἕλληνες τοῦ κόσμου μας. Ἂς θυμηθοῦμε πὼς ἕνας ἦταν ὁ Σωκράτης, ἕνας ὁ Ἀλέξανδρος, ἕνας ὁ Ἀριστοτέλης… Ἕνας κάθε φορά.
Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸν ….«μῦθο» (μά ἦταν μῦθος;) τῆς Ἀτλαντίδος…
Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τοὺς Μηδικοὺς Πολέμους…
Ἂς θυμηθοῦμε… πολλά. Πόσοι ἤμασταν πάντα; Οἱ πολλοί ἤ οἱ λίγοι; Ἔ;

Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει λοιπὸν ἐὰν ὁ ἀφρὸς (ἢ ὁ …καφρός, τὸ ἴδιο εἶναι) τῆς νεολαίας μας πράγματι ἐπέλεξε τὴν εὐμάρεια ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία. Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τὸ ἐὰν ὅλοι οἱ προβατάρηδες, οἱ πράκτορες, οἱ κομματάρχες, οἱ συνδικαλισταράδες, τὸ κράτος (μὲ τὸ παρακράτος του) καὶ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως οὐρλιάζουν ἀσταμάτητα πὼς «τὰ μνημόνια εἶναι τὸ τέλος».
Ὄχι, τὰ μνημόνια, ἡ πτωχοποίησις, ἡ λεηλασία δὲν εἶναι τὸ τέλος. Εἶναι ἡ ἀρχή… Εἶναι ἡ ἀφορμή… Εἶναι τὸ μέσον γιὰ νὰ σταθοῦμε, νὰ …«φρενάρουμε» ἀπὸ τὶς τρελλὲς ταχύτητες τῆς πτώσεως καὶ τῆς κατρακύλας. Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ πρέπει νὰ συλλογισθοῦμε, νὰ προβληματισθοῦμε καὶ νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θὰ συνταχθοῦμε μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς παπαρολογίες ἢ θὰ ἀντιδράσουμε. Εἶναι ἡ Ἱερᾶ ἐκείνη Ὥρα ποὺ θὰ ἐπιλέξουμε ἢ νὰ σβήσουμε ἢ νὰ ἀναδυθοῦμε δυνάμει Ἐλεύθεροι, πρὸ κειμένου νὰ ἀπελευθερωθοῦμε (ἐπὶ τέλους) ἀληθῶς και ὁριστικῶς, γκρεμίζοντας τοὺς (ψευδεῖς) φόβους μας ἕναν πρὸς ἕναν.

Ἐὰν λοιπὸν ἐπιλέξουμε νὰ ἐπαναστατήσουμε γιατί πεινᾶμε (καὶ μόνον), δίχως πρὶν νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ γιατί, τὰ διότι καὶ τὰ πρέπει, λυπᾶμαι ἀλλὰ τὸ μόνον ποὺ θὰ ἐπιτύχουμε θὰ εἶναι νὰ ληφθῇ ἡ πολυπόθητος …παράτασις ἀπὸ τοὺς δυνάστες μας, πρὸ κειμένου νὰ παραμείνουν (ἀκόμη καὶ μὲ ἀλλαγὴ προσώπων, κομμάτων ἢ …μαντριῶν) στὴν ἐξουσία γιὰ μερικοὺς ἀκόμη αἰῶνες.
Ἐὰν ὅμως κάτι ἀλλάξουμε στὴν ὁπτική μας, στὴν ἀντίληψίν μας καί, τελικῶς, στὸν σκοπό μας, τότε καὶ μόνον τότε θὰ καταφέρουμε πολλά. Τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀκρίβεια.

Φιλονόη

Σημείωσις

Σκόρπιες σκέψεις -λησμονημένες στὰ πρόχειρα τῆς ἰστοσελίδος- ἀπὸ τὰ πρῶτα μνημονιακὰ χρόνια, ὅταν ἀκόμη ὅλα τὰ κόμματα, τὰ ἀποκόμματα, οἱ «σωτῆρες» καὶ οἱ «ἐθνοσωτῆρες» ἔρχονταν μὲ …φόρα καὶ δὲν εἶχαν πλήρως ἀποκαλυφθῆ… Καί, στὸ μεταξύ, λίγο μὲ τὰ πρόσφατα γεγονότα (τῆς τελευταίας δεκαπενταετίας), λίγο μὲ τὶς ἐπηυξημένες ἀπώλειες, λίγο μὲ τὶς ὑποχρεωτικότητες καὶ τὶς ὑστερικὲς κορῶνες τῆς παγκοσμίου λτ…
…ἂς τὰ ξανὰ ἐξετάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Ἀρχικὸς τίτλος: «Ἐὰν ἐπαναστατήσουμε γιατί πεινᾶμε, τότε καλὰ θὰ πάθουμε ἐὰν χαθοῦμε»

εἰκόνα

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply