Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι διψοῦν γιὰ ἀγάπη, ἐπιθυμοῦν τὸ εἰδύλλιο μὲ τὴν σύνδεση, θέλουν νὰ ζήσουν στὴν χώρα τῆς ἑνότητος…
Σὲ αὐτὴν τὴν χώρα ποὺ κανεὶς δὲν στέκεσαι ξένος….
Ἀντίθετα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι φτιαγμένοι ἀπὸ τὸ ἴδιο ὑλικό, ἀπὸ τὴν ἴδια φωτιὰ ποὺ καίει στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν ἀνθρώπινη ψυχή.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ χωρὶς ἀγάπη δὲν ὑπάρχει χαρά, δὲν ὑπάρχει ζωή, χωρὶς ἀγάπη τριγυρνᾶμε διψασμένοι, κενοὶ ἀνικανοποίητοι καὶ ἄδειοι, θυμωμένοι καὶ μόνοι. Ὅταν ὅμως ἔρθῃ ἡ ἀγάπη καὶ πάλι νοιώθουμε φόβο.
Ἀναζητοῦμε ἐγγυήσεις…
Ἀναρωτιόμαστε ἂν ἀξίζῃ αὐτὸ τὸ ῥίσκο.

Οἱ περισσότεροι ὅταν συνδέονται συνειδητοποιοῦν ὅτι χάνουν τὸν ἔλεγχο, τὰ σύνορα διαλύονται, καὶ ἐξαφανίζονται οἱ συνηθισμένες προστασίες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ νοιώθουν εὐάλωτοι.
Κάποιος σὲ βλέπει χωρὶς μάσκες.
Ἡ ψευδαίσθησις τοῦ προσωπικοῦ χώρου ἔχει διαπεραστεῖ.
Αὐτὸ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῆς ἀγάπης:τὸ νὰ ἐπιτρέπουμε στὴν ψυχή μας νὰ ἀγγίξῃ τὴν ψυχὴ κάποιου ἅλλου.
Ἂν δὲν τὰ καταφέρουμε νὰ ἐμπιστευθοῦμε καὶ νὰ ἀφεθοῦμε ἀποτραβιόμαστε καὶ γυρίζουμε τὴν πλάτη στὴν ἀγάπη ἀπὸ τὸ φόβο μήπως χαθοῦμε μέσα της.
Μὲ τὸ να ἀποφεύγουμε καὶ τὴν σύνδεση ἀποφεύγουμε τὴν οἰκειότητα καὶ ἴσως καὶ τὶς σχέσεις γενικά.
Ἡ ἀληθινὴ σύνδεσις ἔρχεται ὅταν καταφέρνουμε νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὰ μονοπάτια τοῦ φόβου καὶ νὰ πᾶμε ἀπέναντι. Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη.

Ὁ φόβος πάντα ὁδηγεῖ σὲ στενὰ μονοπάτια μὲ τὴν ὑπόσχεση νὰ μᾶς πάῃ ἐκεῖ ποὺ θέλουμε νὰ πᾶμε.
Ἡ ἀγάπη μᾶς λέει ἐμπιστεύσου με, ἄνοιξε τὰ χέρια σου καὶ πέτα μαζύ μου.

Γιῶτα Σούσουλα