Καὶ ὅσο αὐτοὶ ὑπάρχουν, τόσο τὰ σημερινά μας προβλήματα θὰ αὐξάνονται καὶ θὰ πολλαπλασιάζονται.
Κι αὐτὸ θὰ συμβαίνη διότι εἶναι οἱ ἐλπίδες τους ποὺ τοὺς φυλακίζουν διαρκῶς δὲ καταστάσεις ἀδρανείας καὶ τοὺς ἀπαγορεύουν ἀπὸ τὸ νὰ δράσουν μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ συνδράμουν πρὸς τὸ πραγματικὸ καλὸ τοῦ συνόλου.
Καὶ εἶναι πολλοί, πάρα πολλοί. Εἶναι, δυστυχῶς μας, οἱ περισσότεροι…

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ καθημερινῶς ἐνασχολῶνται μόνον μὲ τὸ πῶς θὰ ἁπλώσουν μακρύτερα τὶς ἀρίδες τους κάπου, μὲ τὸ πῶς θὰ σαπροφυτήσουν καλλίτερα καὶ μὲ τὸ πῶς θὰ καταναλώσουν περισσότερα. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ  ἐνᾦ ὁ κόσμος γύρω τους καίγεται, αὐτοὶ ἐπιμένουν νὰ κυττοῦν τὰ …πισινά τους καὶ μόνον, ἀναζητῶντας τρόπους νὰ ἱκανοποιήσουν μόνον πρόσκαιρες καὶ ἐπιδερμικὲς ἀνάγκες τους, πρὸ κειμένου νὰ ἀπολαύσουν κι ὄχι νὰ μοιρασθοῦν καὶ νὰ προσφέρουν.
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ «κολλοῦν» στὴν ἀπώλεια μίας πλαστῆς πραγματικότητός τους καὶ ἀδημονοῦν νὰ τὴν ἐπαναφέρουν, πλήρως πλανεμένοι, διότι δὲν ἀντέχουν νὰ ζορίζονται, ἀποδεικνύοντας, κάθε στιγμή, πὼς ἕνα νέο «λεφτὰ ὑπάρχουν» θὰ τοὺς κινητοποιήσῃ τόσο, ὅσο νὰ ἀλλάξουν μὲ χαρὰ κατ’ ὄνομα (καὶ μόνον) τοὺς δυνάστες τους. 

Εἶναι τέλος πάντων ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἂν καὶ δείχνουν νὰ ἀντιλαμβάνονται, ἐν τούτοις ὅταν καλῶνται νὰ λάβουν ξεκάθαρες θέσεις, νὰ ἀναλάβουν εὐθύνες καὶ νὰ συμπράξουν ἐπὶ τῆς οὐσίας μὲ τοὺς γύρω τους, γιὰ τὸ καλὸ τοῦ συνόλου, σφυρίζουν ἀδιάφορα καὶ σπεύδουν νὰ κρυφθοῦν καὶ νὰ λουφάξουν.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐμπρὸς στὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τους μόνοι τους παραιτῶνται ἀπὸ τὸ Χρέος τους, λιποτακτοῦν καὶ πρῶτοι ὅλων προσφέρονται προθυμότατα νὰ αὐτό-δουλοποιηθοῦν.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι τόσο πολλοί, ποὺ ὡς ὄγκος τελικῶς ἀποτελοῦν τὴν πλειοψηφία καὶ συμπαρασύρουν καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀκόμη ἀντιστέκονται καὶ ἀντιδροῦν καὶ σκέπτονται, ἐνᾦ διαρκῶς δροῦν, συμπεριφέρονται καὶ πράττουν μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ αὐτό-ὑποτάσσονται σὲ καταστάσεις συμβιβασμοῦ, δουλοποιήσεως ἢ ἀκόμη καὶ γενοκτονίας.

Μά τελικῶς πόσο μποροῦν νά ἀντιληφθοῦν ὅλοι αὐτοί τίς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν τους; Πόσο ὑπεύθυνος εἶναι κάποιος γιά τίς πράξεις του ὅταν ἀδυνατῇ νά ἐννοήσῃ τήν βαρύτητα καί τίς προεκτάσεις τους καί τίς συμφορές πού θά ἐπιφέρουν αὐτές; Πόσο ἱκανός εἶναι νά ἀποφασίσῃ τελικῶς γιά τήν ἰδίαν τήν ζωή του, ἐάν τό μυαλό του φθάνῃ (καὶ σταματᾶ) μόνον στό πῶς θά βολευθῇ καί σήμερα καλλίτερα; Πόσες ἀλλαγές θά μποροῦσε νά ἐπιφέρῃ κάποιος στόν μικρόκοσμό του, ὥστέ νά ἐννοήσῃ πώς εἶναι ἀπολύτως συναφής μέ τόν κάθε ἄλλον μικρόκοσμο; Πόσο τελικῶς δύναται νά ζυγίσῃ μέ καθαρότητα πνεύματος ἐάν ὁ φόβος ἔχει γίνη δευτέρα φύσις του; Καί, φυσικά, πῶς θά ἀποφασίση νά ἀλλάξῃ συνήθειες μίας ζωῆς, ἐάν εἶναι ἀνίκανος νά διαπιστώσῃ τό βάρος τῶν δεσμῶν του;

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Πόσο εὔκολο εἶναι νά συμπράξουμε ὅλοι μας γιά νά καταπέσουν ὅλες ἐκεῖνες οἱ φοβίες καί οἱ ἀνασφάλειες πού διέπουν τίς πράξεις καί τίς σκέψεις ὅλων τῶν «μακαρίων» προθύμων, πού τούς διατηροῦν ἐν καταστολῇ αὐτοβούλως; Πόσο περισσότερο πρέπει νά πονέσουμε γιά νά συνειδητοποιήσουμε πώς τά μαθήματά τους εἶναι δική τους ὑπόθεσις καί ὄχι δική μας;, Πόσο χρόνο χρειαζόμεθα γιά νά διαπιστώσουμε πώς ἴσως νά ἑστιάζουμε σέ λάθος ἐπιλογές καί, κατ’ ἐπέκτασιν, σέ λάθος τακτικές καί ὅπλα;

Μποροῦμε, καθημερινῶς, νὰ λέμε πολλὰ γιὰ ὅλους αὐτούς. Μποροῦμε ἐπίσης νὰ τοὺς ὑβρίζουμε, νὰ τοὺς μισοῦμε ἢ ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς ἐπιτιθέμεθα μὲ κάθε εὐκαιρία. Πόσο χρήσιμο ὅμως εἶναι, ἐάν γνωρίζουμε ἐκ τῶν προτέρων πώς ἡ δική μας ὀργή θά ἐπιφέρη μηδενικά ἀποτελέσματα στόν δικό τους κόσμο; Πόσο περισσότερο πρέπει τελικῶς νά ἀπογοητευθοῦμε γιά νά συνειδητοποιήσουμε πώς εἴμαστε μόνον γιά τίς δικές μας πράξεις ὑπεύθυνοι; Καί, φυσικά, μήπως κάτι ἀπό ὅλα αὐτά πού θεωροῦμε ὡς ἀναγκαία καί σημαντικά, γιὰ νὰ ἀλλάξῃ ἡ σημερινὴ βιαιοτάτη πραγματικότης μας, πρέπει κι ἐμεῖς νά τό ἐπανεξετάσουμε, ἰδίως σέ ἐπίπεδο τακτικῆς καί σχεδιασμῶν;

Ὅλοι αὐτοί, οἱ ὅσοι, «μακάριοι πτωχοὶ τῷ πνεύματι», πάντα ὑπῆρχαν καὶ πάντα θὰ ὑπάρχουν. Ἡ ἐπὶ τῆς οὐσίας δύναμις τῶν σαπροφύτων τοῦ κόσμου μας εἶναι αὐτοὶ ὅλοι, ποὺ ἀρνῶνται νὰ διακρίνουν τὰ δεσμά τους καί, καταληκτικῶς, νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ ἀντιταχθοῦν στοὺς δυνάστες μας. Κι αὐτὸ διότι ἐπετεύχθη, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων, μὲ κάθε δυνατὸν μέσον, νὰ ἔχουν πλήρως ἐμποτισθῆ ταὐτοχρόνως μὲ φόβους, ἀνασφάλειες, ἀφορισμούς, ψευδαισθήσεις, ἰδεοληψίες καὶ καταληκτικῶς μὲ ἕνα σύστημα πεποιθήσεων τέτοιο, ποὺ δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ ἐλάχιστον ἀπὸ ὅσα διαποτίζουν ἀληθῶς τὴν πραγματικότητά μας. Και, φυσικά, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιδράσουμε ἐμεῖς σὲ ὅλους αὐτούς, καθ΄ οἱονδήποτε τρόπο.

Δουλειά μας λοιπὸν δὲν εἶναι τὸ νὰ στραφοῦμε ἐναντίον τους, ἀλλὰ νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἑστιασμένοι ἐκεῖ ποὺ μᾶς πρέπει, ἀγνοῶντας τὴν δυναμικὴ τῶν πολλῶν. Δὲν θὰ ἀλλάξουμε κάτι στὸν κόσμο μας διότι ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ κάνουμε. Κι αὐτὸ διότι, τελικῶς κι ἐφ΄ ὅσον, παραμένουμε ὑπεύθυνοι μόνον γιὰ τὴν δική μας πραγματικότητα, καταλήγουμε νά κουβαλᾶμε στὶς πλάτες μας καὶ τὶς εὐθῦνες τῶν ἄλλων, ἂν καὶ δὲν χρειάζεται. Τὸ ἐὰν καὶ πότε καὶ πῶς θὰ ἀλλάξη κάτι στὶς συμπεριφορές τους, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ δικές μας πράξεις καὶ δικά μας ἔργα, παρὰ μόνον μὲ τὶς ἑκάστοτες συγκυρίες.
Ἂς ἀπαλλαγοῦμε λοιπὸν ἀπὸ περιττὰ βάρη, ὅσο δύσκολο κι ἐὰν εἶναι. Ὅλοι αὐτοὶ πρέπει νὰ πάθουν φρικτά, γιὰ νὰ μάθουν ἐλάχιστα. Κι αὐτὸ τὸ «φρικτὰ» κοντοζυγώνει. Ἂς δείξουμε, ἐπὶ τέλους, τὴν ἀναγκαία ἐμπιστοσύνη στὸ Σύμπαν καὶ στοὺς Φυσικοὺς Νόμους ποὺ διέπουν τὰ πάντα καὶ ἂς ἑστιάσουμε μόνον στὸ πῶς ἐμεῖς θὰ ἐπιτύχουμε νὰ περιφρουρήσουμε τὸν κόσμο μας, γιὰ τὴν ὤρα. Αὐτὸ καὶ μόνον χρειαζόμεθα. Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι μεταγενέστερα.

Φιλονόη

εἰκόνα