Ἀπὸ τὸ 1968 καὶ μετά, τὸ ἠθικὸ τῶν Ἀμερικανῶν κληρωτῶν στὸ Βιετνὰμ ἔπεφτε κατακόρυφα. Δὲν τοὺς ἔφθανε ὁ ἴδιος ὁ πόλεμος, πίσω στὴν πατρίδα τους ὁ κόσμος εἶχε ξεσηκωθῆ ἐναντίον τῆς ἀμερικανικῆς παρουσίας στὸ Βιετνάμ, καθὼς μάλιστα εἶχαν ἀρχίση νὰ ἀποκαλύπτονται ἐγκλήματα πολέμου Ἀμερικανῶν, ὅπως ἡ σφαγὴ τοῦ Μὶ Λάι.

Ἡ ἀγανάκτησις τῆς ἀμερικανικῆς κοινῆς γνώμης γιὰ τὴν συνέχιση τοῦ πολέμου πῆρε τὴ μορφὴ μαζικῶν κοινοποιήσεων στὶς μεγάλες πόλεις, ἀλλὰ εἶχε σοβάρες συνέπειες γιὰ τὸν μέσο Ἀμερικανὸ φαντάρο ποὺ ἦταν στὸ Βιετνὰμ καὶ δὲν εἶχε κλείση καλὰ-καλὰ τὰ 20.

Χιλιάδες ἀμερικανιδοῦλες ποὺ ὁ γκόμενος-ἀρραβωνιαστικὸς εἶχε φύγη γιὰ τὸν πόλεμο, σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας, τὰ ἔφτιαχναν μὲ φοιτητὲς στὰ φιλειρηνικὰ κινήματα καὶ χίπηδες (βλ. ταίνια Forrest Gump). Στὴν καλλιτέρα περίπτωση, ὁ φαντάρος ἐλάμβανε μία ἐπιστολὴ ἀπὸ τὴν -πρώην-κοπέλα του μὲ τὴν ὁποία πληροφορεῖτο ὅτι τὸν εἶχε παρατήση γιατί ἦταν ἐναντίον τοῦ πολέμου καὶ τὰ εἶχε φτιάξη μὲ κάποιον χίπι μαλιά. Οἱ ἐπιστολὲς αὐτὲς ἦταν τόσες πολλὲς ποὺ σήμερα στὶς ΗΠΑ εἶναι γνωστὲς ὡς “Dear John letter”.

Γιὰ τὴν ἐπιχείρηση «ἀνύψωσις ἠθικοῦ κληρωτῶν στὸ Βιετνάμ», ὁ ἀμερικανικὸς στρατὸς «ἐπεστράτευσε» τραγουδίστριες, ἠθοποιούς, ἀκόμη καὶ μοντέλα τοῦ Playboy ποὺ ἔδιδαν παραστάσεις γιὰ τὶς μονάδες στὴν πρώτη γραμμὴ (γιὰ τὸ τελευταῖο, βλ. τὴν ταινία «Ἀποκάλυψη Τώρα»). Ὅμως, τὸν πιὸ σημαντικὸ ῥόλο ἔπαιξαν οἱ λεγόμενες “Doughnut Dollies”, σὲ ἐλευθέρα μετάφραση «Οἱ κοῦκλες μὲ τὰ ντόνατς». Ἐπρόκειτο γιὰ νεαρὲς γυναῖκες ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸν Ἀμερικανικὸ Ἐρυθρὸ Σταυρὸ καὶ φοροῦσαν στολή του -σὲ ἀνοικτὸ γαλάζιο χρῶμα- ἀλλὰ δὲν ἦσαν νοσοκόμες. Ἡ ἀποστολὴ τοὺς ἦταν νὰ ἑτοιμάζουν στὰ στρατόπεδα καφέδες καὶ νὰ μοιράζουν ντόνατς στοὺς φαντάρους -ἐξοῦ καὶ τὸ παρατσούκλι. Ἐπίσης, ἔκαναν «φιλικὴ» παρέα στοὺς φαντάρους στὰ Κ.Ψ.Μ. καὶ τοὺς ἐστήριζαν ψυχολογικῶς ἀποκλειστικὰ μὲ κουβέντες ἀφοῦ οἱ “Doughnut Dollies” δὲν ἦσαν ἱερόδουλες καὶ ἀπηγορεύετο νὰ συνάπτουν ἐρωτικὲς σχέσεις μὲ στρατιωτικούς. Ὁ ἀμερικανικὸς στρατὸς διέθετε τέτοιαν ὑπηρεσία τόσο στὴν διάρκεια τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ὅσο καὶ στὴν Κορέα. Οἱ περισσότερες νεαρὲς γυναῖκες ποὺ ἔκαναν αἴτηση γιὰ νὰ μποῦν στὴν ὑπηρεσία αὐτὴν γίνονταν ἀποδεκτές.

Ὅμως στὸ Βιετνὰμ ἀπὸ τὸ 1968 καὶ μετά, οἱ κοπέλες ποὺ ἐπελέγοντο ἦταν μεταξὺ 18-21 ἐτῶν, ἀπόφοιτες λυκείου ἢ κολλεγίου καὶ ὅλες ἀνύπανδρες. Αὐτὸ ποὺ οὐδέποτε ἀνεκοινώθηκε ἦταν ὅτι τότε μπῆκαν καὶ ἐμφανισιακὰ κριτήρια γιὰ τὶς “Doughnut Dollies” καθὼς ἐπελέγοντο μόνον ὄμορφες!

Ἐπιπλέον, ἂν καὶ εἶχαν τὴν ἴδια στολὴ τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ὅπως καὶ πρίν, αὐτὴ ἦταν τώρα ἀρκετὰ κοντὴ καὶ προκλητικὴ σὲ σχέση μὲ τὴν ἀντίστοιχη τῶν νοσοκόμων. Μία ἄλλη καινοτομία ἦταν ὅτι δὲν ὑπηρετοῦσαν ἀποκλειστικὰ σὲ βάσεις στὰ μετόπισθεν, ἀλλὰ μετέφεραν γλυκὰ καὶ σάντουιτς σὲ μονάδες στὴν πρώτη γραμμή, ἰδιαίτερα πρὶν ἀπὸ μία μεγάλη ἐκκαθαριστικὴ ἐπίθεση τοῦ ἀμερικανικοῦ στρατοῦ.

Οἱ “Doughnut Dollies” ἔμεναν μαζὺ μὲ τοὺς φαντάρους γιὰ κάποιες ἡμέρες καὶ συμμετεῖχαν μαζύ τους στὴν ἐκπαίδευση καὶ τὶς ἐνημερώσεις. Ἔπρεπε ὅλη τὴν ὥρα νὰ εἶναι γελαστές, νὰ μιλοῦν πρόσχαρα στοὺς φαντάρους, νὰ φωτογραφίζονται μαζύ τους καὶ νὰ περιεργάζονται τὰ ὄπλα καὶ τὰ ὀχήματά τους.

Ἡ ἐπίσκεψις τῶν ὡραίων αὐτῶν κοριτσιῶν ἀνέβαζε κατακόρυφα τὸ ἠθικὸ τῶν στρατιωτῶν λίγο πρὶν ἀπὸ μία πολεμικὴ ἐπιχείρηση ἀφοῦ γιὰ πολλοὺς ἦταν κάτι σὰν ὑποκατάστατο τῆς φιλενάδας ποὺ πολλοὶ δὲν εἶχαν ἢ εἶχαν χάση. Ἔτσι, τὶς ἀντεμετώπιζαν γενικὰ μὲ σεβασμὸ καὶ ἀπέφευγαν νὰ χυδαιολογοῦν ἐμπρός τους.

Καθὼς οἱ “Doughnut Dollies” ἦσαν στὴν πρώτη γραμμὴ ἦσαν οἱ μόνες γυναῖκες τοῦ ἀμερικανικοῦ στρατοῦ ποὺ εἶχαν ἀπώλειες στὸ Βιετνὰμ καὶ σήμερα στὶς ΗΠΑ θεωροῦνται βετεράνοι αὐτοῦ του πολέμου.

Λαγὸς Κωνσταντῖνος