Ὁ πραγματικὸς λοιπὸν πόλεμος, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε, μειώνοντας διαρκῶς τὸν πόνο τοῦ βίου, εἶναι ἤδη ἐν ἐξελίξει. Ἁπλῶς μόλις τὰ τελευταία χρόνια, μὲ καθαρὰ οἰκονομικὰ προσχήματα, γίνεται ἤδη ἀντιληπτὸς ἀπὸ ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν πληθυσμῶν.
Ὁ ἄλλος πόλεμος, πού, θεωρητικῶς, ἐπίσης πλησιάζει, ὁ ἐθνικός, εἶναι μία ἄλλη ὑπόθεσις, ποὺ κι αὐτή, μὲ τὴν σειρά της, θὰ λειτουργήσῃ «προσθετικῶς» στὸν ἀγῶνα ποὺ ξεκινήσαμε ὡς Ἀνθρωπότης. Νὰ ἔχουμε πάντα ὅμως κατὰ νοῦ πὼς αὐτὸς ὁ πόλεμος, ὁ ἐθνικός, καθὼς καὶ ὁ ἤδη ἐν ἐξελίξει οἰκονομικός, θὰ εἶναι μόνον μικρὰ ἐπεισόδια ἐμπρὸς στὸν ἄλλον, τὸν μεγάλο καὶ τὸν μακροχρόνιο, ποὺ ἔναν σκοπὸ ὑπηρετεῖ: τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἀνθρώπου!!!
Τί πόλεμος ὅμως εἶναι αὐτός; Πόλεμος, ἐξ ἀρχῆς, μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς ἀλυσίδες μας, ὀρατὲς κι ἀόρατες, μά, στὴν πραγματικότητα πόλεμος μὲ τοὺς ἰδίους τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τὶς προσκολλήσεις μας. Πόλεμος ποὺ μᾶς ὐποχρεώνει νὰ στραφοῦμε στὸν λιτὸ βίο καὶ στὴν αὐτάρκεια. Πόλεμος ποὺ μᾶς ὠθεῖ στὸ νὰ μάθουμε νὰ κερδίζουμε μόνοι μας τὸ δικαίωμα στὴν ζωὴ καὶ νὰ παύσουμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ ἐλεημοσύνες. Πόλεμος πού, ναὶ μέν, ὅπως καὶ κάθε ἄλλος πόλεμος, θὰ ἐπιφέρη ἀμέτρητες ἀπώλειες, ἀλλὰ ὅλοι ὅσοι θὰ καταφέρουν νὰ σταθοῦν ζωντανοί, θὰ ἔχουν μετουσιωθῆ πρωτίστως σὲ ἐντίμους, ἱκανούς, ἀξίους καί, ἰδίως, ἀποφασισμένους μαχητές. Μέσα ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ καθ’ ὄλην τὴν διάρκειά του, θὰ ξυπνήσουν, οὔτως ἢ ἄλλως, Ἐλεύθεροι οἱ πολεμιστές. Καὶ θὰ ξυπνήσουν Ἐλεύθεροι, διότι, μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία θὰ ἔχουν διδαχθῆ τὸ ὑπέρτατον χρέος τῆς Ἐλευθερίας καὶ θὰ κατανοοῦν πλέον ὡς Χρέος, Εὐθύνη καὶ Δικαίωμα τὸ νὰ τὴν περιφρουροῦν καὶ νὰ τὴν ὑπερασπίζονται μὲ ὄλα τὰ μέσα καὶ τοὺς τρόπους.
Πόλεμος ὅμως εἶναι καὶ ὄπως κάθε ἄλλος πόλεμος διακρίνεται ἀπὸ τὴν βία. Βία ποὺ διαρκῶς αὐξάνεται καὶ στρέφεται κυρίως πρὸς τοὺς ἀδυνάτους. Καί, τελικῶς, διαπιστώνουμε πὼς μᾶλλον θὰ εἶναι διαρκῶς βιαιότερος, ὅσο τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας θὰ χάνουν μέρος τῶν ἐξουσιῶν, ποὺ ὑφήρπαξαν μὲ δόλο. Εἶναι δὲ τόσο πιὸ βίαιος γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς, ἐφ΄ ὅσον, ἀκόμη ὄλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, κουβαλοῦμε ἀμέτρητα βαρίδια, ἀρνούμενοι ἐπὶ τῆς οὐσίας νὰ κρατήσουμε μόνον τὰ χρήσιμα καὶ τὰ ἀναγκαία. Ἀκόμη, δυστυχῶς μας, δὲν ἔχουμε ἐπιτύχη νὰ κρίνουμε καὶ νὰ διακρίνουμε τὴν διαφορὰ ἀνάμεσα στὰ ἀληθῶς περιττὰ καὶ στὰ ἀληθῶς σημαντικά. Μὰ κι αὐτὸ θὰ μᾶς συμβῆ ὁσονούπω, διότι τώρα πιὰ δὲν εἶναι μόνον ἡ ἀνθρωπότης ποὺ ἀντιδρᾶ στὰ ὑβριστικὰ δρώμενα, μὰ καὶ ὅλη ἡ Φύσις…
Θὰ τὸ ζήσουμε κι αὐτό, μὰ καὶ πολλὰ ἀκόμη. Δυνάμεις μόνον νὰ μποροῦμε νὰ ἀντλοῦμε, ἀπὸ ὅπου ὀ καθεὶς δύναται, μὰ κυρίως ἀπὸ μέσα μας, καθημερινῶς καὶ θὰ τὰ καταφέρουμε.
Καί, εἴμαστε …«καταδικασμένοι» νὰ τὰ καταφέρουμε, διότι ἡ Ἀδικία, ἡ Ὕβρις καὶ ἡ ‘Υπεροψία ἐπερίσσευσαν.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.