Αὐτὸ ποὺ σοβαρῶς κινδυνεύει εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε γιὰ …ἄνθρωπο μά, κυρίως, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἐντός τους νοιώθαμε ἀσφαλείς. 

Αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε, γενικῶς, εἶναι πὼς ἀπὸ τὴν κρατούσα σαπροφυτικὴ καὶ ὑβριστικὴ τάξιν δρομολογεῖται τὸ νέον ἀνθρώπινον εἶδος μά, κυρίως, μία, ἰδιαιτέρως μεγάλης ἐκτάσεως, γενοκτονία τοῦ ἢδη ὑπάρχοντος ἀνθρωπίνου εἴδους. Μᾶς τὰ ὀμολογοῦν κατὰ καιροὺς οὔτως ἢ ἄλλως καὶ αὐτὲς οἱ ὁμολογίες, συνδυαστικὰ μὲ τὶς ἔως τώρα ἐξελίξεις, μᾶς ὀδηγοῦν σὲ συμπεράσματα τέτοια, ποὺ τελικῶς πολλαπλασιάζουν τὶς ἀνασφάλειές μας.

Βλέπουμε λοιπὸν γύρω μας νὰ διαλύονται τὰ πάντα, μὰ πρῶτα καὶ κύρια οἱ οἰκογένειες, ἐν συνεχείᾳ οἱ κοινωνίες μας καί, κατὰ πῶς δείχνουν τὰ πράγματα, ὀδεύουμε βεβαιωμένα στὸ νὰ διαλυθοῦν καὶ νὰ κομματιασθοῦν τὰ ἴδια τὰ κράτη. Ἀλλὰ οὐδέποτε ἀναρωτηθήκαμε γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἤ ὄχι, νὰ διαλυθοῦν ὅλα αὐτά. Οὐδέποτε ἀναρωτηθήκαμε γιὰ τὸ ἐὰν πατοῦσαν καὶ πατοῦν σὲ λάθος θεμέλια, σαθρότατα καί, τελικῶς ἀπολύτως ἐπικίνδυνα, γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐλευθερία μας.
Οὐδέποτε προβληματισθήκαμε γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ νὰ ὑπάρχουν ὡς ἔχουν ἢ  γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ νὰ ἐπαναδομηθοῦν τὰ πάντα σὲ ἄλλες βάσεις.
Κατ’ ἐπέκτασιν οὐδέποτε ἀναρωτηθήκαμε γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ νὰ διαλυθοῦν ὄλα αὐτά, ποὺ ἔως τώρα θεωρούσαμε σπουδαία καὶ σημαντικά. Οὐδέποτε ἀναρωτηθήκαμε γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε γιὰ δεδομένα, ἦσαν πλαστὰ λόγῳ τῆς σαθρότητος καὶ τῆς πλαστότητος καὶ τῆς παραπληροφορήσεώς τους. 
Οὐδέποτε προβληματισθήκαμε τελικῶς γιὰ τὸ ἐὰν ὅλα αὐτά πού πιστεύαμε ἔως σήμερα γιὰ ἀληθῆ χρειάζεται νά καταῤῥεύσουν, γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορισθοῦν σὲ βάσεις τέτοιες, ποὺ νὰ ἔχουν ὡς κέντρο τους τὸν Ἄνθρωπο καὶ ὄχι ὅ,τι τὸν μιμεῖται.;

Δύσκολα ἐρωτήματα καὶ καταστάσεις. Δύσκολες καὶ οἱ ἀπαντήσεις. Ἐμεῖς μόνον κυττᾶμε τὸ πῶς θὰ περισώσουμε ὅσα μποροῦμε, ἀν τί νὰ ἐστιάσουμε (ναί, ἀπὸ τώρα!!!) στὸ πῶς θὰ δομήσουμε σὲ ὑγιεῖς βάσεις τὸν κόσμο μας, πρὸ κειμένου νὰ αὐξήσουμε τὶς πιθανότητες ἐπιβιώσεώς του, μὰ καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε, ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θὰ διασφαλίσουν ἱκανὲς κι ἀναγκαῖες συνθῆκες ἐλευθέρας διαβιώσεως στὴν Ἀνθρωπότητα.
Κι αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ἀόριστον, ἀσαφὲς καὶ …μελλοντολογικό, ἀλλὰ κάτι ποὺ ἤδη συμβαίνει γύρω μας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τὸ ἀντιλαμβανόμεθα ἢ ὄχι.

Ὁ κόσμος μας ναί, τελειώνει, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν γνωρίζαμε καί, κατ’ ἐμέ, καλῶς κάνει.
Ἡ ἀνθρωπότης, ἐπισήμως, ἀπειλεῖται ἀπὸ μίαν εὑρυτάτη γενοκτονία, ποὺ ἀφ΄ ἑνὸς θὰ μειώση δραστικὰ τὸν παγκόσμιο πληθυσμὸ καὶ ἀφ΄ ἑτέρου θὰ θέση τὶς βάσεις δημιουργίας τοῦ νέου ἀνθρωπίνου εἴδους.
Καί, φυσικά, ὅλα αὐτὰ τὰ βλέπουμε νὰ μᾶς πλησιάζουν διαρκῶς ταχύτερα.

Ὄμως… Αὐτὸ ποὺ ἀγνοοῦμε, στὴν πλειοψηφία μας, εἶναι ἡ Ἰστορία. Ἡ γνῶσις τῆς Ἱστορίας θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς ἐφοδιάσῃ μὲ τέτοιες πληροφορίες, ποὺ νὰ ἀγνοήσουμε ἐν τελῶς τὶς εἰκόνες ποὺ ἁπλόχερα διοχετεύονται πρὸ κειμένου νὰ μᾶς τρομοκρατήσουν γιὰ νὰ παραιτηθοῦμε ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ κάθε ἀγῶνα.
Δυσκολευόμεθα, ἀκόμη, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλοι μας, μὰ ὅλοι μας, θὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὰ αὐτονόητα, ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε. Ἡ πρὸ τῆς μάχης παραίτησίς μας δὲν θὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ τοὺς πόνους, ἀλλὰ θὰ μᾶς στερήση κάθε ἐλπίδα ἐπιβιώσεώς μας.

Ἡ ἀλήθεια λοιπὸν εἶναι ἄλλη καὶ συντόμως θὰ τὴν διαπιστώσουμε. Οἱ ἀπαντήσεις γιὰ τὸ ἐὰν κινδυνεύῃ, ἤ ὄχι, ἄμεσα τὸ σημερινὸ ἀνθρώπινον εἶδος, ἐνυπάρχουν στὶς ἱστορικὲς ἐκεῖνες παρόμοιες περιόδους, ποὺ πάλι τὰ γνωστὰ σαπρόφυτα ἐπεχείρισαν τὰ ὅμοια καὶ ἀπέτυχαν. Καί, εὐτυχῶς γιὰ ἐμᾶς, ἡ κάθε τους ἀποτυχία ἐπῆλθε διότι προσεπάθησαν νὰ χειραγωγήσουν, πρὸς ὄφελός τους, τοὺς νόμους τῆς Φύσεως καί, κατ’ ἐπέκτασιν τὸ ἀνθρώπινον εἶδος, μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ τὸ μετουσιώσουν σὲ κάτι πιὸ …διαχειρήσιμον. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἀπέτυχαν μὰ κι ἐπεὶ δὴ ἀρνῶνται νὰ ἀποδεχθοῦν τὶς ἐπαναλαμβανόμενες ἧττες τους, ἐπανέρχονται σήμερα γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὸ παράλογον ὑβριστικόν τους πρόγραμμα. Καί, ἐννοεῖται πὼς καὶ πάλι θὰ ἀποτύχουν, ὅπως τόσες καὶ τόσες ἄλλες φορές.

Ἡ δική μας δουλειὰ λοιπόν, γιὰ τὴν ὤρα, εἶναι ἡ ὄσο τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρα ἐναρμόνησίς μας μὲ τοὺς Φυσικοὺς Νόμους, ὅπως κάθε ἄλλο ἔμβιον ὄν, πρὸ κειμένου νὰ «ἀφουγκραζόμεθα» τὶς φυσικὲς ἐπιταγές. Γιὰ τὴν ὤρα αὐτὸ ἀρκεῖ, ἀλλὰ ἐπεὶ δὴ ἀκριβῶς εἶναι μία δύσκολος διαδρομή, καλὸ εἶναι νὰ ἐνθυμούμεθα, διαρκῶς, πὼς δικαιοῦται νὰ ζῇ μόνον ὅποιος εἶναι ἀποφασισμένος νὰ κερδίζῃ, κάθε στιγμή, αὐτὸ τὸ δικαίωμα.

Ἐπεὶ δὴ οἱ Φυσικοὶ νόμοι ἄλλα ἐπιτάσσουν, καλὸ εἶναι νὰ ἀντιληφθοῦμε, ἰδίως τώρα, πὼς ἡ ἐπιβίωσις τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, μέσα στοὺς τόσους καὶ τόσους αἰῶνες βίας, εἶναι μία καθαρὰ προσαρμοστικὴ διαδικασία, ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα, παρὰ τὶς περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἐπικρατοῦσες δοξασίες καὶ θεωρίες, ἐξακολουθεῖ νὰ συμβαίνῃ καὶ νὰ μᾶς ἀποδεικνύῃ πὼς τελικῶς ἡ ἐπιβίωσις τῶν εἰδῶν δὲν μπορεῖ νὰ ἐλεγχθῇ ἀπὸ ἀνθρωπομόρφους παρανοϊκοὺς ἐγκεφάλους, παρὰ μόνον ἀπὸ κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερον, ποὺ διέπεται ἀπὸ συμπαντικοὺς νόμους καὶ οὐδέποτε ἀπὸ μικροσυμφέροντα. Τὰ μικροσυμφέροντα, ποὺ ἐμεῖς σήμερα διακρίνουμε, ὡς αἰτία πολλῶν δεινῶν μας, εἶναι μόνον ἕνας παρὰ Φύσιν μηχανισμός, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ ἀκυρώσῃ προαιωνίους Φυσικοὺς Νόμους, ἀγνοῶντας τους ἐπιδεικτικῶς ἐνᾦ, ἐὰν εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμε ἀπὸ τὰ γεγονότα, θὰ διαπιστώναμε πὼς κάθε ἔνα ἀπὸ αὐτά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ συνιστᾶ μέρος τῆς Ὕβρεως, ἐν τῇ γενέσει του συνυπογράφει τὸ τέλος του.

Κι ὄπως ἀκριβῶς οὐδέποτε στὸ παρελθὸν ἡ γνωστὴ συμμορία ἐπέτυχε κάτι παρόμοιο ἔτσι καὶ τώρα, λογικῶς σκεπτόμενοι, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς οὐδέποτε θὰ τὸ ἐπιτύχη στὸ μέλλον. Πάντα κάτι, ἀπολύτως μὴ ἀναμενόμενον, σταματοῦσε (συνήθως ἐκ τῶν ἔσω) αὐτὰ τὰ κολπάκια.

Ὁ φόβος λοιπὸν ποὺ μᾶς κατακλύζει δηλώνει ἄγνοια. Γνωρίζοντας τὸ ποιοὶ εἴμεθα αὐτομάτως ἐνδυναμωνόμεθα καὶ μετουσιωνόμεθα σὲ «μηχανὲς» ποὺ δύνανται, ἀκόμη καὶ μόνες τους, νὰ ἀνακόψουν κάθε νέα μορφὴ ὔβρεως. 
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ μόνοι μας δὲν εἴμαστε, ἂς χαλαρώσουμε, ἂς πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ ἂς ξεκινήσουμε. Μακρὺς δρόμος ἀλλὰ σίγουρα μὲ καλλίτερο ἀποτέλεσμα ἀπὸ ὄσα ἔως σήμερα ἔχουμε διαπιστώση.

Φιλονόη

εἰκόνα