Ὅση κι ἐὰν εἶναι ἡ πεζότης μας καὶ ἡ ῤουτίνα μας, ἀξίζει πραγματικὰ τὸν κόπο νὰ βλέπουμε πάντα λίγο …ὑψηλότερα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὸ ὕψος τῶν ματιῶν μας ἑστιάζει. Λίγο… Λίγο λίγο κάθε φορά…
Εἶναι μία τεχνικὴ ποὺ μπορεῖ νὰ μετατρέψῃ τὸν ὀνειροπόλο σὲ δημιουργὸ καὶ μαζύ του, στὴν διαρκῶς ἀνοδική του πορεία, νὰ συμπαρασύρῃ κι ἄλλους.

Ἕνας δύσκολος σταθμός, ποὺ πρέπει νὰ ξεπεράσουμε, εἶναι τὸ σημεῖον τῆς ἀποδοχῆς.
Ἐὰν δὲν τὸ ἔχουμε ἔως τώρα ἐπιτύχει, ὀφείλουμε στὸν ἑαυτόν μας νὰ τὸ «κλείσουμε», διότι ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἀποδεχθεῖ ἀπολύτως αὐτὸ ποὺ σήμερα εἴμαστε, τότε δὲν μποροῦμε νὰ μᾶς θεωροῦμε καὶ ἱκανοὺς γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τὰ σημαντικά, ἐφ΄ ὅσον σὲ κάθε «στορφή» ἢ σὲ κάθε «στραβοτιμονιά» θὰ στρέψουμε σὲ ἐμᾶς τὸ «κατηγορῶ».

Ἔχοντας ἕναν ἱκανοποιητικὸ (ἔως καὶ ὑψηλό) βαθμὸ αὐτοεκτιμήσεως μποροῦμε σιγὰ σιγά, βῆμα τὸ βῆμα, νὰ θέτουμε καθημερινῶς νέους στόχους, λίγο ὑψηλοτέρους ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θέσαμε τὴν προηγουμένη ἡμέρα…
…γιὰ νὰ μπορέσουμε κάποιαν στιγμὴ νὰ ἀγγίξουμε τὰ …σύννεφα!!!

 

Φιλονόη

εἰκόνα