Τὸ σπουδαιότερον ὅπλο τοῦ Ἀνθρώπου, ποὺ ἀκόμη δὲν τὸ ἔχει ἀπολύτως ἀντιληφθεῖ, εἶναι ἡ Γνῶσις.
Ὄχι ἡ πληρορορία, ἀλλὰ ἡ Γνῶσις.
Ἐκείνη ἡ Γνώσις ποὺ μᾶς ἀπέκρυψαν. Ἐκείνη ἡ Γνῶσις ποὺ ἐσκίασαν, ἐβρώμισαν, ἐμόλυναν…
Ἐκείνη ποὺ οὐδέποτε θάβεται ἤ κρύβεται ἤ χάνεται…
Ἐκείνη ποὺ νομοτελειακῶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπόλυτο Ἀλήθεια.

Ἡ πραγματικὴ Γνῶσις δὲν ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὰ βιβλία, ἀλλὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ Γνῶσις χωρὶς τὰ βιβλία.
Τὰ βιβλία, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς εἶναι μία …ἄσκησις, μία προπαιδεία, πρὸ κειμένου νὰ ἀρχίσῃ ὁ Νοῦς νὰ «δουλεύῃ» ὅπως τοῦ πρέπει καὶ νὰ ἀναζητᾷ τὴν Γνῶσιν ὁ Ἄνθρωπος. Ὅμως οὐδέποτε τὰ βιβλία θὰ καταφέρουν νὰ προσφέρουν Γνῶσιν. Μόνον πληροφορία.

Ὁ κόσμος μας, ἡ σκέψις μας, ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτα ἀπὸ πληροφορίες, συνήθως ἀτακτοποίητες κι ἀσύνδετες μεταξύ τους, ποὺ τελικῶς καταλήγουν ἄχρηστες.
Ἡ συνειδητοποίησις ὅμως τοῦ πραγματικοῦ μας ῥόλου, ὡς Ἀνθρώπων, σιγὰ σιγὰ μᾶς βοηθᾶ αὐτὲς τὶς πληροφορίες νὰ τὶς ταξινομήσουμε καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιήσουμε πρὸς ὄφελος ὅλων.
Τὸ κοινὸ καλὸ εἶναι κάτι αὐτονόητον γιὰ τὸν Ἄνθρωπο ποὺ ἀρχίζει, σιγὰ σιγά, νὰ ἀποκτᾷ πρόσβασιν στὴν Γνῶσιν.

Ἡ Γνῶσις, ὅταν προσεγγίζεται, προσφέρεται ἁπλόχερα πρὸς ὅλους κι ὅλα τὰ πλάσματα, δίχως ἀνταλλάγματα.
Δὲν εἶναι ἰδιοκτησία ἤ κτῆμα κάποιου ἀλλὰ κοινὴ περιουσία ὅλων.

Φιλονόη

εἰκόνα