Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις,
σκέψεις καὶ συμπεράσματα, ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!! 

Συζητήσαμε, στὸ πρῶτο μέρος τοῦ ἀφιερώματος αὐτοῦ, γιὰ τὴν Εὐθύνη καὶ τὴν βαρύτητά της στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις.
Μποροῦμε ὅμως τώρα νὰ προχωρήσουμε λίγο παρακάτω.

Ἡ ἀτομική μας Εὐθύνη (καὶ) στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις εἶναι τὸ ἀπαραίτητον «συστατικὸ» ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ ἀναγκαῖον ὑπόβαθρον τοῦ στοιχειώδους αὐτοσεβασμοῦ μας. Ἀποτυπώνεται δὲ μὲ κάθε εὐκαιρία, σὲ κάθε μας συναναστροφὴ καί, κυρίως, σὲ κάθε ἐπιτυχία ἢ ἀποτυχία ἐπικοινωνίας. Στὴν πραγματικότητα ἢ ἀτομική μας Εὐθύνη εἶναι (ἤ ὄχι) ὁ ὁδηγὸς καὶ ὁ στειλοβάτης τῆς ἐσωτερικῆς μας γαλήνης, τῆς σταδιακῶς ἐπαναδομήσεως τῆς (χαμένης κι ἀσυλήπτου) εὐδαιμονίας μας καί, καταληκτικῶς, τῆς ἀληθοῦς εὐτυχίας μας. Διότι ἡ εὐτυχία (εὔ+τύχη) ἐὰν ἀφεθῇ στὴν …«τυχαιότητα», τότε οὐδέποτε θὰ μᾶς συναπαντήσῃ γιὰ νὰ μᾶς γεμίσῃ, παρὰ θὰ εἶναι ἀποτέλεσμα …«τυχαιότητος».. Κι ἐὰν συμβῇ, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ δὲν θὰ εἶναι ἀποτέλεσμα δικῶν μας ἐπιλογῶν καὶ πράξεων καὶ δράσεων, ἀνᾷ πάσᾳ στιγμῇ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ, ἀφήνοντάς μας περισσότερο …γυμνοὺς καὶ δυστυχεῖς.
Ἐὰν ὅμως  τὴν «τύχη μας τὴν ὁρίζουμε μόνοι μας», τότε καὶ αὐτή, ὅπως καὶ κάθε ἄλλη μας πρᾶξις, εἶναι δική μας εὐθύνη καὶ ὑπόθεσις.

Ὅπου ἡ Εὐθύνη μας παρουσιάζει …ἐκπτώσεις, αὐτοματοποιημένως τὰ «κενὰ» καταλαμβάνονται ἀπὸ τὶς ἐξαρτήσεις, τὶς ἐμμονὲς καὶ τὶς φοβίες. Κι ἐκεῖ ἀκριβῶς ἑδράζονται ὅλες οἱ δυστυχίες μας καὶ τὰ «τυχαία» περιστατικὰ λαμβάνουν πρωταγωνιστικὸ ῥόλο στὶς ζωές μας….
…«Δὲν ἔχω ἐγὼ τὴν εὐθύνη!...», «Δὲν φταίω ἐγώ, ὁ ἄλλος πταίει…», «Ἔπεσα θῦμα ἐξαπατήσεως», «Μοῦ τὴν ἔφεραν», «Μὲ ηὗραν ἀθῷο/ἀθῷα καὶ μὲ ἐξεμεταλλεύθησαν»,  «Μοῦ ἔτυχε…»…
Ὁπότε καὶ «δὲν μπορῶ νὰ ἀντιδράσω σὲ αὐτὸ ἢ στὸ ἄλλο μεγάλο γεγονός…», «Δέχομαι τὴν Μοίρα μου…», «Μὲ …«παρέσυρε τὸ ῥέμα, μάννα μου δὲν εἶναι ψέμμα…»
Ξέρετε τί ἔχω πλέον νά ἀπαντήσω σέ ὅλες αὐτές τίς …δικαιολογίες, πού καθημερινῶς παπαγαλίζουμε;

«Ὄχι φίλοι μου, ἐγὼ καὶ μόνον ἐγὼ ἔχω τὴν Εὐθύνη τῶν πάντων ποὺ μοῦ συμβαίνουν. Καὶ τῶν καλῶν καὶ τῶν κακῶν. Καὶ τῶν μεγάλων καὶ τῶν μικρῶν. Ὅσο πιὸ διακριτὴ καὶ συνειδητοποιημένη ἡ δική μου Εὐθύνη, τόσο πιὸ ὑψηλοὶ οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τόσο πιὸ οὐσιῶδες τὸ ταξείδι μας πρὸς τὸ
«ΓΝΩΘΙ Σ΄ΕΑΥΤΟΝ».

Κι ἐὰν ἐγὼ ἀναγνωρίζω τὴν θέσιν μου καὶ τὸν σκοπό μου καὶ τὴν Εὐθύνη μου, οὐδεὶς δύναται νὰ μὲ πλανεύσῃ, νὰ μὲ ἐκμεταλλευθῇ ἢ νὰ μὲ πονέσῃ…

Παράδειγμα
Φαινόμενον καθημερινὸ
Πόσες καί πόσες σχέσεις δέν πατοῦν ἐπάνω στήν …τυχαιότητα;
«Ἐρωτεύθηκα», σοῦ λέει ὁ ἄλλος/ἡ ἄλλη. Εὔγε σου καὶ ζήτω σου καὶ συγχαρητήριά σου. Ὑπάρχει ὡραιοτέρα περίοδος ἀπό αὐτήν πού εἴμαστε ἐρωτευμένοι; Ὄχι βέβαια…
Καί γιατί ὅμως βρέ κουμπάρε/κουμπάρα, μετὰ ἀπὸ κάποιο εὔλογο χρονικὸ διάστημα, ἐμπρός στόν πρῶτο κῶλο πού θά κουνηθῇ ἐμπρός σου ἤ ἐμπρός στό πρώτο περίεργο βλεφάρισμα γλαρώνει τό μάτι σου; Συνειδητοποιεῖς τί σημαίνει Ἔρως; Διανοεῖσαι μήπως τό πόσο μεγάλο εἶναι τό ἆλμα πού σέ ὑποχρεώνει νά κάνῃς μία τέτοια κατάστασις; Ἀντιλαμβάνεσαι τί «παράθυρο εὐκαιρίας» σοῦ ἀνοίγεται;  Ἤ ἐξακολουθεῖς νά παραμένῃς φυλακισμένος στό σαρκικό τμῆμα τῆς συνθήκης, τρομάζοντας στό μέγεθος τῆς Εὐθύνης πού καλεῖσαι νά σηκώσῃς γιά νά μετουσιώσῃς τό «τυχαῖον» περιστατικόν σέ μόνιμον κατάστασιν Εὐδαιμονίας, αὐτό-Ἐξελίξεως καί (ἐλεγχομένης ἀπό ἐσέναν) Εὐτυχίας;
Δυστυχῶς οἱ πλεῖστοι γύρω μας συντηροῦν μετ’ ἀγωνίας τὴν ἐπιφανειακή/συμβατή/σαρκικὴ τυχαιότητα, μὲ ἀποτέλεσμα συντόμως νὰ ἐγκλωβίζονται στὶς ἐπιλογές των. Καὶ ἢ ποὺ ἕνα ἀκόμη, ἐπόμενον καὶ πάντα …«τυχαῖον», περιστατικὸν θὰ τοὺς βγάλῃ ἔξω ἀπὸ τὴν «κατάστασιν τοῦ (τωρινοῦ) ἔρωτος» (λέγεται καὶ «κεράτωμα»), ἢ θὰ ἀναπαράξουν τὶς γνωστὲς …«δυστυχεῖς» συμβατότητες ποὺ ἔως κι ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἐβίωναν, πρὸ κειμένου νὰ συντηρήσουν τὰ σίδερα τῶν (νέων) φυλακῶν των. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, ἐφ΄ ὅσον ἀρνῶνται νὰ ἐμβαθύνουν, θὰ καταλήξουν πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι δυστυχεῖς (λόγῳ «τυχαιότητος»). Καὶ μετὰ θὰ ξεκινήσῃ πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι τὸ (ἕνα) δάκτυλο νὰ δεικνύῃ τὸν ἀπέναντι, τὴν ὥρα ποὺ τὰ (τρία) δάκτυλα δεικνύουν τὸν πάσχοντα/(πρώην) «ἐρωτευμένο»/δυστυχὴ δράστη.

Μήπως ἔφθασε ἐπί τέλους ἡ χρήσιμος κι ἀναγκαία ἐποχή γιά νά παρατηρήσουμε μετά μεγάλης προσοχῆς τό τί καί ποῖον ἀκριβῶς δεικνύουν τά (τρία) δάκτυλά μας;
Ἀνθρώπινες σχέσεις ποὺ διαλύονται, σοῦ λέει… Ἀνάγκη εἰδικῶν* συμβούλων, σοῦ λέει… Ἀδυναμία ἐπικοινωνίας, σοῦ λέει…
Καί; Τελικῶς; Τί;
Γιατί ἄν τί νά ἐπαναδημιουργοῦμε σχέσεις ἐξαπλώνεται ὑστερικῶς ἡ μοναξιά, ἡ ἀπελπισία καί ἡ ἀδιαφορία;
Γιατί μεγαλώνει ἡ ἀτομική καί ἡ κοινωνική δυστυχία;
Γιατί πολλαπλασιάζονται οἱ αὐτοχειρίες;
Γιατί τά διαζύγια εἶναι πλέον μάστιγα;
Γιατί οἱ δολοφονίες διαρκῶς αὐξάνονται;
Γιατί ἡ ἐγκληματικότης ἐγγίζει ἐντονότατα καί τίς πλέον νεαρές ἡλικιακές ὁμάδες;
Ποῦ εἶναι οἱ φίλοι, οἱ οἰκογένειες, οἱ κοινωνίες μας;
Ποῦ εἶναι τά θετικά καί δραστικά καί οὐσιαστικά ἀποτελέσματα πού θά μποροῦσαν νά ἐπιφέρουν οἱ εἰδικοί;
Ποῦ εἶναι οἱ πεπολιτισμένες κοινωνικές μας δομές πού θά μᾶς ὑποστηρίξουν στά δύσκολα;
Ὑπάρχουν ὅλα  αὐτά ἤ εἶναι προϊόντα φαντασιώσεων;
Καί, καταληκτικῶς, γιατί πονᾶμε ὅλο καί ἐντονότερα;
Τί εἶναι αὐτό πού χάνουμε καί μᾶς παραλύει; Εἶναι κάτι ἁπτό ἤ κάτι …ἄυλον;

Θὰ μπορούσαμε νὰ συζητᾶμε γιὰ ὧρες, ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ ἑστιάσω στὰ ἐπὶ μέρους, μικρὰ ἢ μεγάλα, ζητήματα τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Κατ’ ἐμὲ τὸ κύριο πρόβλημα εἶναι ἕνα: φόβος αὐτογνωσίας καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀδυναμία ἐπικοινωνίας μὲ …ἐμᾶς, ἄρνησις ἀναγνωρίσεως ἀληθῶν (καὶ λιτῶν) ἀναγκῶν καί, τελικῶς, ἀνικανότης εἰλικρινοῦς δεσμεύσεως καὶ Ἀναγκαίας στοχεύσεως. Παραπαίουμε διαρκῶς, ζαλισμένοι μέσα στὶς δίνες τῶν γεγονότων κι ἀνίκανοι νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὰ Ἀναγκαία, τὰ Χρήσιμα καὶ τὰ Σημαντικά. Χάνουμε τὴν ζωή μας καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς καταστροφῆς. Εἶναι εὔκολο νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς ὅλα τὰ γύρω μας γεγονότα εὐθύνονται γιὰ τὴν δυστυχία μας. Εἶναι ὅμως δύσκολο -ἔως κι ἀδύνατον- νὰ παραδεχθοῦμε πὼς ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς εὐθυνόμεθα καὶ γιὰ τὰ καλὰ καὶ γιὰ τὰ κακὰ τοῦ κόσμου μας.
Βαρύ, ἴσως δυσνόητον, ἀλλὰ πέρα γιὰ πέρα ἀληθές.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Ἂς προχωρήσουμε ὅμως λίγο ἀκόμη.
Διελυμένες ἀνθρώπινες σχέσεις….
Χμμμ… Ἐδῶ θὰ πρέπῃ πολλάκις νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ ἐπεξεργασθοῦμε τὶς ὅποιες …«τοξικότητες» ἔχουμε δεχθεῖ ἀπὸ τοὺς ἄλλους μά, κυρίως, αὐτὲς ποὺ ἐμεῖς ἔχουμε ἐκτοξεύσει. Διότι ἡ …«τοξικότης» ἐκφράζεται ἀπὸ καὶ πρὸς ἐκείνους ποὺ νοιώθουν εὐάλωτοι-φοβικοί-ἀνεύθυνοι. Οἱ εὐάλωτοι-θύματα, στὴν πρώτη εὐκαιρία …«μετουσιώνονται» σὲ θῦτες. Κι ἔτσι, ἐνᾦ στὸν σύντροφο ἢ στὸν γονέα τους ἢ στὸ παιδί τους συμπεριφέρονται ὡς θῦτες καὶ θύματα ἐν ἀλλάξ, στοὺς λοιποὺς (ἐργοδότες, κράτος κλπ) λειτουργοῦν ὡς θύματα συνήθως.

Τί σημαίνει ὅμως ἡ ἐν ἀλλαγή ῥόλου θύτου καί θύματος; Πολὺ ἁπλᾶ, αὐτὸς ποὺ (δείχνει νὰ) φοβᾶται νὰ ὑψώσῃ φωνή, ἀναπτύσσει μηχανισμοὺς τέτοιους, ποὺ νὰ μπορῇ νὰ χειραγωγῇ τοὺς …θύτες του μὲ ἐμμέσους τρόπους. Καὶ ὅταν, ὁ ἴδιος, αἰσθάνεται ἀρκετὰ δυνατὸς γιὰ νὰ ὑψώσῃ φωνὴ ἢ γιὰ νὰ χειρίζεται ἄλλους (παιδιά, συντρόφους), ἐμπρὸς στοὺς γονεῖς του ἢ στὸν ἐργοδότη του γίνεται …γατούλα (γιὰ νὰ μὴ πῶ …κοττούλα!). Γενικῶς… κάθε ἄνθρωπος, μὰ κάθε ἄνθρωπος, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τοῦ κόσμου μας, ἐν ἀλλάζει τοὺς ῥόλους θύτου-θύματος βάσει τῶν συνθηκῶν. Ὅπου αἰσθάνεται πὼς τὸν «παίρνει» γίνεται θύτης (ἀπὸ χειριστικὸς ἔως καὶ …τρομοκράτης!!!) καὶ ὅπου αἰσθάνεται πὼς «δὲν τὸν παίρνει» γίνεται θύμα. Καὶ εἶναι τόσο μεγάλες οἱ ταχύτητες ἐναλλαγῆς αὐτῶν τῶν ῥόλων, ποὺ ἐὰν ψυχραίμως τὶς παρατηρήσουμε θὰ …τρομάξουμε, διότι θὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ κομμάτια τῶν δικῶν μας συμπεριφορῶν.

Τί κάνουμε γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικῶς ἀπό αὐτά τά δοῦναι καί λαβεῖν παίγνια-ῥόλους; Πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι κυττᾶμε μέσα μας. Πιάνουμε τὸν ἑαυτόν μας ἀπὸ τὸ χέρι καί, μὲ σεβασμό, συνομιλοῦμε μαζύ του. Ξεκαθαρίζουμε τὰ χρήσιμα ἀπὸ τὰ περιττά. Παρατηροῦμε καὶ καταγράφουμε τὶς ἔτσι καὶ τὶς ἀλλοιῶς συμπεριφορές μας. Καί, καταληκτικῶς, ἐπιλέγουμε συνειδητότατα νὰ τὶς παύσουμε, ὅσες δροῦν ὡς βαρίδια, μὰ καὶ νὰ ἐνδυναμώσουμε ὅσες λειτουργοῦν ὡς μέσον ἀναπτύξεώς μας.
Ἐὰν ἐμεῖς παύσουμε νὰ παίζουμε ἐν ἀλλὰξ ῥόλους θύματος-θύτου, αὐτομάτως θὰ …«ἕλξουμε» στὴν ζωή μας ἀνθρώπους ποὺ ἐπίσης ἔπαυσαν νὰ παίζουν αὐτοὺς τοὺς ῥόλους.
Κι ἐκεῖ ξεκινᾶ νὰ κτίζεται κοινωνία καὶ ἐπικοινωνία…
Ἐὰν ὅμως δὲν σταματήσουμε πολὺ ἁπλᾶ στὴν ἐπομένη …γωνία μᾶς περιμένει ἡ ἐπομένη σφαλιάρα.

Προσοχὴ μεγάλη!!!
Καὶ μόνον ἡ ἱκανότης μας νὰ παρατηρήσουμε τέτοιες συμπεριφορὲς (ἀπὸ ὡμὴ βία καὶ τρομοκρατία, ἔως καταστάσεις ἀκραίως ἐντέχνου χειρισμοῦ), ἀναδεικνύει κάτι ποὺ οὔτε κἂν ὑποψιαζόμεθα.  Τί; Χμμμ… Ἡ ἐμφάνισις τέτοιων γεγονότων, ἀκόμη καὶ στὸν περιβάλλονα χῶρο μας, ποὺ ἔχουν ἀπὸ ὀλίγη ἔως ἐλαχίστη ἐπίδρασιν ἐπάνω μας, ἀποδεικνύει πὼς ἀκόμη πάσχουμε, ἔστᾦ καὶ λίγο. Τόσο ὅμως πάσχουμε, ὅσο τὸ γεγονὸς νὰ εἶναι ἀπὸ ἐμᾶς παρατηρήσιμον κι ὄχι ἀδιάφορον.

Ἐὰν ἐμεῖς καταληκτικῶς αἰσθανόμεθα ἀπολύτως ἀσφαλεῖς (πνευματικῶς, νοητικῶς καὶ αἰσθηματικῶς), δίχως ἐξαρτήσεις καὶ δίχως βαρίδια, τότε καὶ ὅλες οἱ σχέσεις μας, στενὲς καὶ μή, εἶναι ἔτσι δομημένες, ποὺ νὰ μὴ προκαλοῦν ἐξαρτήσεις, καταπιέσεις ἢ πληγές. Καὶ σὲ ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς γύρω μας.
Ἐὰν ὅμως ἐμεῖς δὲν ἔχουμε πλήρως ἀποκαταστήσει τὸ ἐσωτερικὸ αἴσθημα ἀσφαλείας μας, ποὺ ἑδράζεται στὴν ἀνάληψιν τῆς ἀτομικῆς μας Εὐθύνης, τότε αὐτὴ ἡ κατάστασις ἀποτυπώνεται κυρίως στὶς σχέσεις μας, ἐφ΄ ὅσον μὲ ὅλους τοὺς τρόπους ἀποκαλύπτεται ἡ γύμνια, ἡ ἐσωτερικὴ ἀνασφάλεια καὶ οἱ φοβίες μας, ποὺ μεταθέτει τὸ βάρος τῆς Εὐθύνης γιὰ τὴν Ζωή μας, στὰ …λάθη, στὶς κακίες καὶ στὶς παραλήψεις ἄλλων. Κάθε φορὰ ποὺ ἀναμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους κάτι, ὅ,τι δήποτε, ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουμε πὼς ἔχουμε Εὐθυνο-ἐκπτώσεις. Κάθε φορὰ ποὺ ἡ καλὴ (ἢ κακὴ) διάθεσίς μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τί θὰ (ἢ δὲν θὰ) πράξουν οἱ ἄλλοι, αὐτομάτως «δηλώνουμε» δημοσίως τὶς ὅποιες βλάβες/παθήσεις/κενά μας. Καὶ κάθε φορὰ ποὺ τὸ δικό μας (ἕνα) δάκτυλο δεικνύει τὶς πράξεις ἢ τὶς ἀπραξίες τῶν ἄλλων, τὰ ὑπόλοιπα (τρία) δάκτυλα δεικνύουν ὡς ὑπεύθυνο τῶν δεινῶν μας ἐμᾶς.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Στὸν κόσμο μας διαβιοῦν χαζοί, βλάκες, πονηροὶ ἀλλὰ κι ἔξυπνοι, εὐφυεῖς, ἰδιοφυεῖς… Οἱ χειρότεροι, κατ’ ἐμέ, εἶναι οἱ φύσει …ὑποκριτές, ποὺ ἐπὶ πλέον εἶναι κι εὐφυεῖς. Ἔχετε γνωρίσει τέτοιους; Σίγουρα θὰ ἔχετε. Ὑπάρχουν οἱ καλοὶ ὑποκριτὲς ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ κακοὶ ὑποκριτές. Οἱ κακοὶ ὑποκριτὲς συνήθως δὲν εἶναι εὐφυεῖς. Αὐτοὶ εἰδικῶς κάποιαν στιγμή, εἴτε λόγῳ κάποιας ἐκφράσεώς των, εἴτε λόγῳ κάποιας κινήσεως, εἴτε ἀκόμη καὶ λόγῳ μίας ἀφηρημάδος των, ἀποκαλύπτονται.
Οἱ καλοὶ ὑποκριτὲς ὅμως, ἀκριβῶς διότι εἶναι καὶ εὐφυεῖς, οὐδέποτε γίνονται ἀντιληπτοί. Κι ὅσο μεγαλώνουν, τόσο βελτιώνονται. Κι ὅσο βελτιώνονται, τόσο πιὸ ἐπικίνδυνοι καθίστανται. Μένει μόνον τὸ ἔνστικτόν μας νὰ τοὺς ἀποκαλύψουμε. Κι αὐτὸ δὲν λειτουργεῖ πάντα ὑγιειῶς.

Τί ἀκριβῶς παθαίνουν αὐτοί οἱ τύποι; Ἐνδύονται ῥόλους, σὲ τέτοιον βαθμό, ποὺ καταλήγουν νὰ διαβιοῦν μέσῳ τοῦ ῥόλου των, ἀρνούμενοι συνειδητῶς νὰ λοξο-κυττάξουν ἐντός των. Κι ἔτσι ἡ πραγματικότης των γίνεται ὁ …ῥόλος καὶ ὁ ῥόλος γίνεται …ταὐτότης.
Μία ζωὴ πίσω ἀπὸ μίαν μάσκα. Μία ζωὴ στὶς σκιές. Μία ζωὴ πλαστὴ ποὺ δὲν εἶναι ζωή, ἀλλὰ ἀργὸς θάνατος.
Θὰ μοῦ πεῖτε, ἴσως, πὼς ὅλοι μας ἀκριβῶς αὐτὸ κάνουμε. Σωστά. Ὅλοι μας ῥόλους φορᾶμε. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ κάποιος ξεκινᾶ νὰ βλέπῃ αὐτὸ τὸ παιχνίδι, λίγο-λίγο ἐπιλέγει νὰ «ξύνῃ» αὐτὲς τὶς μάσκες, νὰ ἐπιτρέπῃ στὸν ἑαυτόν νὰ εἶναι ὅλο καὶ περισσότερο ἀληθὴς καί, σιγά-σιγά, νὰ ἀπολαμβάνῃ στιγμὲς Ἐλευθερίας. Διότι τί ἄλλο τελικῶς ἐπιζητᾶ ὁ Ἄνθρωπος ἐάν δέν εἶναι ἡ Ἀπελευθέρωσίς του;

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Κι ἐδῶ ἂς σταθοῦμε λίγο.
Ἀκοῦμε συχνὰ -καὶ πολὺ σωστά- πὼς «οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις λειτουργοῦν ὡς καθρέπτης», γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τὶς δικές μας ἐμμονές, τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα.  Πολὺ σωστὰ ἀλλὰ καὶ ὀλίγον …λάθος!!!
Πράγματι οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις λειτουργοῦν ἔτσι. Πράγματι ὅταν κάτι μᾶς ἐνοχλῇ σὲ κάποιον, πολὺ ἁπλᾶ καταδεικνύει πὼς κάτι ἀντίστοιχο κι ἐμεῖς κουβαλᾶμε. Κι ἔως ἐδῶ καλῶς. Τί γίνεται ὅμως ἐάν πράγματι διακρίνουμε αὐτήν τήν …πάθησίν μας καί μετά ἐξακολουθήσουμε ἀπό ἐκεῖ πού σταματήσαμε; Τί γίνεται ἐάν δηλώσουμε -ποὺ συνήθως τὸ δηλώνουμε – πώς «ἁμαρτία ἐξομολογουμένη οὔκ ἐστί ἁμαρτία»; Μποροῦμε νά ἐπαναλάβουμε τήν «ἁμαρτία» ἤ μήπως ὄχι;
Δυστυχῶς οἱ πλεῖστοι ἐπανέρχονται καὶ ἐπανέρχονται καὶ ἐπανέρχονται στὴν …«ἁμαρτία», ἐφ΄ ὅσον μέσα τους πιστεύουν πὼς ὅταν ξανά-ἀποκαλυφθοῦν θά ῥίξουν μερικὲς …μετάνοιες καὶ συγγνώμες καὶ ὅλα θὰ εἶναι καλά, πρὸ κειμένου νὰ ἀδειοδοτηθοῦν νὰ ἐπαναλάβουν τὰ ἴδια «ἁμαρτήματα».
Γιατί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ὑποχρεοῦνται -ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐξ ἀποκαλύψεων- νά δείχνουν πώς ἀντιλαμβάνονται τίς «ἁμαρτίες» τῶν  δέν ἀλλάζουν σέ βάθος; Μήπως διότι ἀρνῶνται νά ἀφήσουν πίσω τούς ῥόλους των, ἐφ΄ ὅσον δέν ἔχουν κατανοήσει σέ βάθος πώς ὅλο αὐτό εἶναι ἀποκλειστικῶς δικό τους βαρίδι;

Τὸ χείριστον δὲ συμβαίνει ὅταν κάποιοι, ἐλαφρῶς (ἀλλὰ ὄχι ἀληθῶς) ὑποψιασμένοι μὲ τὴν ἀνάγκη ἀναγνωρίσως/διερευνήσεως/ἀναλήψεως τῆς ἀτομικῆς Εὐθύνης, παπαγαλίζουν «τσιτάτα», ἐκφέρουν «μεγαλοστομίες», δηλώνουν «συμπεράσματα», δίχως στὸ ἐλάχιστον νὰ ἐννοοῦν κάτι ἀπὸ ὅσα δηλώνουν. Διότι τὰ δεδηλωμένα ἀφοροῦν σὲ ἐμπειρίες, σὲ πληγὲς (κλειδιά!) καὶ σὲ διαδρομὲς ἄλλων. Ὄχι σὲ δικά τους βιώματα. Ἰδίως δὲ ἐὰν τὸ ἀκροατήριόν τους εἶναι ἀπὸ ἐλαφρῶς ἔως βαρέως ἀδαές, τότε εἶναι ποὺ «βασιλεύει ὁ μονόφθαλμος στοὺς τυφλούς». Κι αὐτὸ διότι ἀφ’ ἑνὸς λαμβάνουν (κλεμμένο καὶ πλαστὸ) θαυμασμὸ ἀπὸ τοὺς γύρω τους, ἀφ΄ ἑτέρου δέ, δρῶντας ὡς …«ἐνεργειακὰ βαμπὶρ» ἀπομυζοῦν (μέσῳ τοῦ θαυμασμοῦ) ἐνέργεια ἀπὸ τοὺς γύρω των. Τόση δὲ ἐνέργεια, ὅσο νὰ ἐφησυχάζουν οἱ ἴδιοι, νὰ ἀναστέλουν τὴν δική των ἐνεργοποίησιν καὶ νὰ σπαταλοῦν τὸν χρόνο των σὲ ἀρλουμπολογίες.

Προσωπικὸ βίωμα
Ξέρετε πόσες μεγαλοστομίες ἔχω ἀκούσει; Ξέρετε πόσες ἐπί πλέον ἔχω ἐγώ ἐκφράσει;
Πότε ἔπαυσαν ὅλα ἐτοῦτα; Πότε ἔπαυσα ἐγώ νά παπαγαλίζω μεγαλοστομίες ἀλλά, κυρίως, νά ἀνέχομαι τίς μεγαλοστομίες τῶν ἄλλων; Ὅταν ἔπαυσα νὰ ἀντέχω ἀκόμη καὶ τὴν λίγη, τὴν ἐλαχίστη, τὰ ἴχνη ἀπὸ τὴν ὑποψία ὑποκρισίας στὴν ζωή μου.
Καὶ τότε συνέβη τὸ …μαγικό: ἂν καί, βιαίως, στὴν ἀρχὴ ἀπεμάκρυνα ὅλους ἐκείνους ποὺ μὲ ἔπνιγαν μὲ τὴν πλαστότητά των, ἐπιμένοντας -ἀπολύτως συνειδητῶς καὶ πληρώνοντας δυσβάστακτα τιμήματα- νὰ ἐπιμένω μὲ ἀπολυτότητα στὴν ἔντιμο σχέσιν μου μὲ τὸν ἑαυτόν μου. Ὅσο πιὸ πολὺ ὅμως συνῳμιλοῦσα μαζύ μου, τόσο πιὸ πολὺ …μαλάκωνα μὲ ἐμέναν καὶ τόσο πιὸ πολὺ σκλήραινα μὲ τοὺς ὑποκριτές.
Τελικῶς; Τελικῶς ὅλοι αὐτοὶ ποὺ δὲν ἄντεχαν νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς Εὐθύνης τῆς δικῆς των ζωῆς, ἐξηφανίσθησαν κι ὅσοι, γιὰ τοὺς δικούς των λόγους, ἐπέλεξαν τὴν μοναχικότητα τοῦ ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἔγιναν οἱ πρῶτοι κι ἀληθεῖς καὶ ἀκλόνητοι σύντροφοί μου.

Βλέπετε, οἱ περισσότεροι ποὺ συνειδητῶς-ἀσυνειδήτως προτιμοῦν νὰ διαβιοῦν μέσα ἀπὸ ῥόλους, δὲν τολμοῦν συνειδητῶς, ἐπισταμένως καὶ συστηματικῶς νὰ ἐνσκύψουν στὰ δικά των ζητήματα γιὰ νὰ τὰ διαχειρισθοῦν.
Κι ὡς γνωστόν… Οἱ καμποῦρες τῶν ἄλλων πάντα εἶναι ὁρατές. Στὶς δικές μας πάσχουμε.

Παράδειγμα
Ἔχει ὁ τάδε (ὁ ὁποιοσδήποτε τάδε) ἕναν υἱό, ποὺ θέλει νὰ τὸν ἐκπαιδεύσῃ γιὰ νὰ τὸν διαδεχθῇ στὴν ἐπαγγελματική του ἰδιότητα. Ἀκριβῶς διότι ἀγνοεῖ ἀκόμη καὶ τὰ στοιχειώδη, συμπεριφέρεται στὸ παιδί του σὰν  νὰ εἶναι …ἄχρηστο. Τὸ παιδί του ἀποκλείεται νὰ εἶναι ἄχρηστο, ἀλλὰ ὁ πατὴρ βλέπει μόνον αὐτὰ στὰ ὁποία τὸ παιδί του δὲν εἶναι ὅπως θὰ ἤθελε ὁ ἴδιος νὰ εἶναι. Κι ἔτσι ἐὰν ὁ πατὴρ στοχεύῃ νὰ γίνῃ ὁ υἱός του -ἂς ποῦμε- ἕνας καλὸς μηχανικός, βλέπει στὸ παιδί του ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀρνητικὰ ποὺ δὲν θὰ τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ γίνῃ ἕνας καλὸς μηχανικός, στιγματίζοντάς τα διαρκῶς. Τὸ παιδὶ ἴσως τελικῶς νὰ γίνῃ μηχανικός… Ἴσως νὰ γίνῃ καὶ καλὸς μηχανικός… Ἤ ἀκόμη καὶ καλλίτερος ἀπὸ τὸν πατέρα του. Ὅμως θά εἶναι κάτι πού θά θέλῃ ἤ ἁπλῶς θά ἔχῃ μόνον ἀποδεκτῇ τόν ῥόλο πού τοῦ ἐπέβαλαν;
Τὸ αὐτὸ κάνει κι ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος ποὺ προσδοκᾶ ἀπὸ τὸ παιδί του κάτι ποὺ μόνον μέσα στὸ δικό του μυαλὸ ὑπάρχει, ἐφ΄ ὅσον τὸ παιδὶ εἶναι μία ἄλλη προσωπικότης, μὲ διαφορετικὲς ἀνάγκες, διαφορετικὰ ταλέντα καὶ τελικῶς διαφορετικὴ διαδρομή.
Στὴν πραγματικότητα αὐτὸς ὁ γονεὺς ἁπλῶς ἀναπαράγει τὶς ἴδιες συμπεριφορὲς ποὺ ὁ δικός του πατὴρ ἐξέδήλωσε, δίχως νὰ ἀναρωτηθῇ, στὸ ἐλάχιστον, ἐὰν ἀξίζῃ τὸν κόπο νὰ ἀναπαράγεται ἡ δυστυχία. Τὸ αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται καὶ μὲ τὶς θυγατέρες, ἐδῶ καὶ αἰῶνες.

Οἱ πλεῖστοι γονεῖς ἀναμένουν ἀπὸ τὰ παιδιά των νὰ παίξουν συγκεκριμένους ῥόλους. Κι ἔτσι, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν θὰ ἀναλάβουν αὐτοὺς τοὺς ῥόλους τὰ παιδιά των, στὴν πραγματικότητα ἡ βασική μας ἐκπαίδευσις συνίσταται στὸ νὰ μάθουμε νὰ παίζουμε …ῥόλους. Μόνον …ῥόλους!!! Ῥόλοι λοιπόν. Ἐὰν ἤμαστε κακοὶ ὑποκριτὲς ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἀναθεωρήσουμε συμπεριφορές, ἐφ΄ ὅσον γρήγορα θὰ ἀποκαλυφθοῦμε. Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν μία κυρία ἐδήλωνε πὼς δὲν λέει ψέμματα, διότι τὰ λησμονεῖ κι ἐκτίθεται. Ἔ, λοιπόν, αὐτὴ ἡ κυρία εἶναι ἀρκετὰ εὐφυής, διότι γρήγορα ἀντελήφθη πὼς τὸ «ψέμμα ἔχει κοντὰ ποδάρια» κι ἀπεφάσισε νὰ τὰ σταματήσῃ. (Τὸ ἐὰν αὐτὴ ἡ κυρία ἐξηκολούθησε παρὰ μέσα τὸ ἀγνοῶ.)
Ὅμως, ὅπως πρὸ ἀνέφερα, ὑπάρχουν καὶ οἱ καλοὶ ὑποκριτές, ποὺ ἐνδύονται τόσο πειστικῶς τοὺς ῥόλους των, ποὺ εἶναι ἀδύνατον, ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἰδίους, νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν …ὑποκριτική των ἱκανότητα καί, κατ’ ἐπέκτασιν, νὰ «ξεπετσιασθοῦν»· πολλῷ δὲ μᾶλλον γιὰ τοὺς γύρω των.

Αὐτοὶ ὅμως οἱ ῥόλοι ποὺ παίζουμε, καθορίζουν καὶ τὶς σχέσεις ποὺ δομοῦμε. Ὅσο πιὸ ἐκτενεῖς, περίπλοκοι καὶ δεδουλευμένοι οἱ ῥόλοι μας, τόσο πιὸ ἐπιδερμικές, ἀνούσιες καὶ πλαστὲς οἱ σχέσεις μας. Καί, φυσικά, τόσο μεγαλύτερος καὶ ὁ πόνος ποὺ μοιράζουμε. Οἱ «μασκοφόροι», ποὺ δὲν ξέρουν νὰ ζοῦν, δροῦν σὰν …βρυκόλακες εἰς βάρος τῶν ἄλλων.
Ἐὰν δὲ τολμήσουμε ὅλο αὐτὸ νὰ τὸ ἀνάξουμε σὲ εὑρύτερα ἐπίπεδα, τότε θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ θέσις μας μέσα στὶς κοινωνίες, ἡ ἐπαγγελματική μας πορεία, ἀκόμη καὶ ὁ τρόπος διακυβερνήσεώς τοῦ τόπου μας ἢ τοῦ πλανήτου, δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἤ λιγότερο ἀπὸ …«ἀντανακλάσεις» τῶν ῥόλων.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Εἶναι ἐπίσης πολὺ σημαντικὸ νὰ διαχωρίσουμε τὸ αἴσθημα εὐθιξίας, ἀπὸ τὸ αἴσθημα εὐθύνης.
Ἡ λέξις θιγγάνω (κι ὄχι, ἐσφαλμένως, θίγω), βάσει (λεξικοῦ) Δημητράκου, σημαίνει ἐγγίζω, χειρίζομαι, ψαύω**, κρατῶ, πιάνω, ἐναγκαλίζομαι, συνευρίσκομαι, ἐπιχειρῶ, βάζω χέρι…
…καὶ γιά, περιγραφὴ, συμπεριφορᾶς ἐχθρικῆς: προσβάλλω, πειράζω, πληγώνω, ἐπιλαμβάνομαι θέματος, ἀναφέρω, ἀντιλαμβάνομαι, λαμβάνω μέρος εἰς τί, εὑρίσκω, πλήττω, κτυπῶ.
Γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα ὅμως μὲ τὸ (ἀληθὲς) ὄνομά των, θιγγάνω σημαίνει, ὅταν πρόκειται γιὰ κάτι θετικό, εἰλικρινὲς ἄγγιγμα σωματικό, ποὺ πατᾶ (σαφῶς) σὲ κάποιον (μᾶλλον διαρκῶς αὐξανόμενον) βαθμὸ ἐπικοινωνίας πνευματικῆς/ἀντιληπτικῆς/συνειδησιακῆς βάσεως.
Ὅταν ὅμως αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ συμβῇ, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ὅλοι μας παίζουμε ῥόλους, κάθε τί ποὺ μᾶς κάνει νὰ νοιώθουμε ἀπειλή, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἀποφεύγουμε καθολικῶς τὸ ἄγγιγμα (ἀθίγγανοι) ἢ νὰ ἀντιδροῦμε βιαίως ὅταν τὸ ἔχουμε μὲν (μερικῶς καὶ ὑπὸ πολλοὺς κανόνες κι ὅρους) ἐπιτρέψει, ἀλλὰ δὲν γίνεται …«ἐκτιμητέον». Κοινῶς; Ἐὰν μέσα μας αἰσθανόμεθα ἀρκετὰ εὐάλωτοι καὶ ψευδῶς ἀσφαλεῖς (δῆλα δή, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά των, ἐὰν μέσα μας παραμένουμε …κουτάβια ἀλλὰ τὸ παίζουμε-ῥόλος γίγαντες!!!), τότε πιστεύουμε πὼς αὐτοί, στοὺς ὁποίους, ἐπιτρέψαμε νὰ μᾶς πλησιάσουν/ἐγγίξουν ὄφειλαν νὰ παραμείνουν …«ἰσοβίως δέσμιοι» τῆς …ὑποχωρητικότητός μας. Εἰς κάθε ἄλλην περίπτωσιν καθίστανται ἐχθροί μας καὶ τότε ἡ …«εὐθιξία» μας ἐκφράζεται παντοιοτρόπως, ὄχι ἀπαραιτήτως μὲ τὸν βέλτιστον τρόπο.
Ἀπὸ ἐκεῖ μᾶς προκύπτει λοιπὸν καὶ ἡ εὐθιξία, δῆλα δὴ ἡ ἄρνησις ἢ ἡ φοβία τοῦ ἐγγίγματος ἤ, ἄλλως, τῆς ἀληθοῦς καὶ σὲ βάθος ἐπικοινωνίας. Διότι ὅταν διατηρῶ ἀληθεῖς καὶ οὐσιαστικὲς σχέσεις μὲ …ἐμέναν, ἀφήνομαι στὴν ῥοὴ τῶν γεγονότων, ὅποια κι ἐὰν εἶναι αὐτά, δίχως νὰ φοβοῦμαι τὶς ἐπιπτώσεις καὶ τοὺς πιθανοὺς κλυδωνισμούς ἐκ τῶν ἐξωγενῶν συμπεριφορῶν.  Κατ’ ἐπέκτασιν καὶ οἱ σχέσεις μου, στενὲς ἢ μή, εἶναι εὐθίγγανες ἢ ἀθίγγανες, μόνον ἐὰν ἐμεῖς παίζουμε ἢ δὲν παίζουμε ῥόλους. Ἐξ οὖ καὶ ἀθίγγανος, ὁ μὴ ἐπιθυμὼν νὰ ἐγγίζεται. Ἐξ οὖ κι εὔθικτος ὁ ἔχων ὑπὲρ εὐαίσθητες ἀντιδράσεις καὶ συμπεριφορές, διατηρῶντας σαφεῖς ἀποστάσεις ἀσφαλείας σὲ κάθε ἀνθρώπινο ἔγγιγμα, διατηρῶντας τὶς ἀτομικές του φυλακὲς καὶ ἀπαιτῶντας ἀπὸ τοὺς γύρω τους νὰ …εὐθύνονται γιὰ τὴν δική του εύτυχία ἢ δυστυχία.ς

Ἡ εὐθιξία*** εἶναι τελικῶς ῥόλος ὑποκριτικός, ἐνίοτε πού, ἕλκει τὴν …καταγωγή του ἀπὸ διδαχὲς παλαιότερες, ἤθη κι ἔθιμα ἔως καὶ …«κληροδοτήματα»… Ἡ Εὐθύνη ὅμως εἶναι δρόμος ἤ, ὀρθότερα, ἐπώδυνος μονόδρομος. Ὅταν ἡ Εὐθύνη χαρακτηρίζῃ τὸν τρόπο λειτουργίας μας «διαπραγματευόμεθα» διαρκῶς μὲ τοὺς γύρω μας. Δὲν «ἐπαιτοῦμε», δὲν «ἐκβιάζουμε», δὲν «κλειδαμπαρωνόμεθα στὸ καβούκι μας», δὲν ὑπονοοῦμε, δὲν ἐλπίζουμε, δὲν ὑπεκφεύγουμε. Εὐθέως, ἀνοικτά, ξεκάθαρα γνωρίζουμε κάθε στιγμὴ τὸ τί θέλουμε, τὸ διεκδικοῦμε καὶ παραμένουμε ἑτοιμοπόλεμοι καὶ πανέτοιμοι γιὰ νὰ τὸ κερδίσουμε ἢ καὶ νὰ τὸ χάσουμε. Δὲν κρυβόμεθα, δὲν ὑποκρινόμεθα, δὲν κλαιγόμεθα.
Ἡ εὐθιξία, ἀπὸ τὴν ἄλλην, ὡς …προμετωπίς, ἐμφανίζεται στὴν …«κατάλληλο στιγμὴ» ἐκείνη ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ «κρυφθοῦμε» ἀπὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ μὴ φανῇ ἡ ἀπογοήτευσις, ἡ ὀργή, ὁ φόβος, οἱ ἀπόκρυφες ἐπιθυμίες, οἱ κατεπιεσμένες ἐμμονὲς καὶ τὰ ἀνομολόγητα -ἰδίως σὲ ἐμᾶς- πάθη/παθήματα/βλάβες.
Πολὺ ἁπλᾶ, συνήθως ὡς …κληροδότημα (ὤ… Ναί… Κληροδότημα εἶναι οἱ πλεῖστες ἐκφράσεις εὐθιξίας!!!), ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς διαθέτουμε ὑψηλὸ αἴσθημα εὐθιξίας, ἀλλά, στὸ ἐπίπεδον τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων …μηδενικὸ αἴσθημα Εὐθύνης. Κι ἔτσι, κάθε φορὰ ποὺ πρέπει νὰ ἀποκρύψουμε ἕναν πόνο ἢ ἕναν φόβο ἢ μίαν ἀδυναμία τσοῦπ ἐμφανίζουμε μίαν εὐθιξία. Ὡραῖος δείκτης, ἀλλὰ ἀλλοιωμένος ποὺ πρέπει ἐπίσης νὰ καθαρθῇ.

Παράδειγμα-Διαπίστωσις
Ἡ εὐθιξία εἶναι ἕνας καταπληκτικὸς δείκτης ποὺ ἀποτυπώνει τὸν βαθμὸ αὐτό-ἐλέγχου μας, ἀλλὰ ὄχι τὸν βαθμὸ αὐτό-ἐκτιμήσεως κι αὐτό-σεβασμοῦ μας καὶ αὐτό-γνωσίας μας.
Δυστυχῶς μας, στὶς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων σχετίζεται μὲ τὴν εἰκόνα ποὺ ἐμεῖς παρουσιάζουμε στοὺς γύρω μας καὶ σπανιότατα -ἔως …οὐδέποτε!!!- μὲ τὴν ἐσωτερική μας ἀσφάλεια, ποὺ εἶναι καὶ τὸ ζητούμενον. «Μοῦ εἶπες κάτι προσβλητικὸ» ἢ «μὲ ἔθιξες μὲ κάποιες πράξεις/ἀπραξίες σου» ἢ «μοῦ ἐστέρησες αὐτὸ ποὺ ἀνέμενα νὰ μοῦ προσφέρῃς» ἤ… ἤ… ἤ… Ἐξωγενὲς τὸ ἐρέθισμα…
Αὐτὰ ὅμως εἶναι δεῖκτες …ἀνοησίας κι ὄχι δεῖκτες αὐτό-ἐκτιμήσεως.
Ἐφ΄ ὅσον ἡ εὐθιξία ἐκφράζεται ὡς ἀποτέλεσμα δράσεως ἢ ἐμμέσου ἐπιδράσεως τῶν ἄλλων ἐπάνω μας, καλὸ εἶναι νὰ ἐπανεξετάσουμε ὅλες τὶς παραμέτρους ὑπὸ τὶς ὁποῖες ἐνεργοποιεῖται καὶ ἐκφράζεται καὶ μᾶς κυριεύει. Εἶναι, ὅπως ἀνέφερα, καταπληκτικὸς δείκτης διότι στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ αἰσθανόμεθα (καί, σπανιότατα ἀναγνωρίζουμε κι ὁμολογοῦμε!) εἶναι αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ …πολεμήσουμε. Τὸ νὰ ἀναγνωρίσουμε πὼς νοιώθουμε «μικροί», «εὐάλωτοι», «θιγμένοι» εἶναι ἕνα πρῶτο καὶ σπουδαῖο βῆμα, γιὰ νὰ ἐντοπίσουμε τὶς πηγὲς τῶν αἰσθημάτων μας καί, ἐν συνεχείᾳ, τὰ αἴτια τῶν συμπεριφορῶν μας μὰ καί, καταληκτικῶς τῶν παθῶν/βλαβῶν/πληγῶν μας. Τὰ ἐπόμενα εἶναι στὸ χέρι μας νὰ προκύψουν.
Καί, φυσικά, τὸ νὰ ξεκινήσουμε νὰ διεκδικοῦμε αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε πὼς χρειαζόμεθα εἶναι τὸ ἐπόμενον βῆμα. Γιατί ἄρα γέ τό ἔχουμε τό στόμα; Μόνον γιά νά …καταπίνουμε; Καί πότε θά ἀποφασίσουμε νά …«βουτήξουμε» στά βαθειά, νά διεισδύσουμε στά …ἄδυτά μας καί νά ἐκφράσουμε τήν ἀλήθεια μας;

Τελικῶς μήπως κι αὐτή ὅλη ἡ …«συναλλαγή» ἐμπίπτει στήν σφαίρα τῶν …ῥόλων; Μήπως μόνον ἀναπαράγουμε συμπεριφορές δίχως νά ἐν-νοοῦμε τό τί ἀκριβῶς ἀναπαράγουμε; Καί, τελικῶς, ἐὰν συζητᾶμε γιά ῥόλους, τότε μήπως κι αὐτοί μᾶς εἶναι περιττοί, ἐπιβαρυντικοί καί ἄχρηστοι;

Ἡ εὐθιξία λοιπόν, ὡς συμεριφοριακὸς δείκτης, πρέπει νὰ μᾶς ἀνησυχῇ ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς εὐαρεστῇ. Διότι αὐτὴ εἶναι -ἐν δυνάμει- ἡ βασικὴ κλείδα ἀναγνωρίσεως τῶν σημείων ποὺ μᾶς κάνουν, σὲ πρώτη ἀντίδρασιν, νὰ λειτουργοῦμε ἀμυντικῶς. Δρῶντας ἀμυντικῶς στὴν πραγματικότητα ἐκφράζουμε τὸ πόσο εὐάλωτοι εἴμαστε σὲ αὐτὸν ἤ τὸν ἄλλον τομέα. Τὸ νὰ νοιώθῃ κάποιος εὐάλωτος εἶναι σύνηθες κι ἀνθρώπινον. Τὸ νὰ ἀγωνίζεται ὅμως νὰ ἀποκρύψῃ αὐτήν του τὴν εὐαισθησία, πίσω ἀπὸ τὴν εὐθιξία, εἶναι ὑποκρισία καὶ ῥόλος.
Ἐὰν ὅμως ἡ εὐθιξία εἶναι παράγων αὐτοματοποιημένος, τότε θὰ πρέπῃ καὶ νὰ μᾶς ἀνησυχῇ διπλά. Ὄχι διότι εἶναι κάποια συμπεριφορὰ ποὺ μᾶς προστατεύει, ἀλλὰ διότι εἶναι μία συμπεριφορὰ ποὺ μᾶς ἀποκοιμίζει καί, καταληκτικῶς, εἶναι ἕνας ῥόλος ποὺ μᾶς ὑπονομεύει καὶ ὀφείλουμε νὰ ἐγκαταλείψουμε. Βαρίδι κι αὐτός.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Γιὰ νὰ κατανοήσουμε ὅμως ἀκόμη καλλίτερα τὸ πόσο πλανεμένα διαβιοῦμε, ἂς δοῦμε καὶ τὴν «συναισθηματικὴ νοημοσύνη» ὡς παράγοντα, διότι στὶς ἡμέρες μας, εἶναι τὸ «ἅγιον δισκοπότηρον» τῶν «εἰδικῶν*».
Ἡ «βαθμονόμησις»  τῆς «συναισθηματικῆς νοημοσύνης», μὲ τοὺς ὁποίους δείκτες, εἶναι ἕνα καλὸ (κατ’ ἐμὲ) …κοινωνικὸ πείραμα, ποὺ μᾶς χωρίζει σὲ κατηγορίες, δίχως ὅμως νὰ διορθώνῃ ὁποιοδήποτε πρόβλημα σὲ βάθος, παρὰ μόνον ἐπιφανειακῶς/ἐπιδερμικῶς. Διότι, πολὺ ἁπλᾶ, τὸ νὰ διαχειρίζομαι τὰ αἰσθήματά μου, δὲν προϋποθέτει πὼς ἀντιλαμβάνομαι καὶ τὸ αἴτιόν των ἢ δὲν σημαίνει πὼς δύναμαι νὰ διακρίνω ἐπακριβῶς τὰ πάθη μου καὶ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσω ἢ δὲν σημαίνει πὼς οἱ φόβοι μου αὐτομάτως περνοῦν στὴν σφαίρα τῆς ἀνυπαρξίας. Ἄλλο νὰ φαίνομαι ἐγκρατής, εὐγενής, τρυφερός, ἐπικοινωνιακός, «ἀνώτερος», ὑποστηρικτικός, ἀνοικτός, κοινωνικός, σεμνὸς (ἔως καὶ ταπεινός), δοτικός, ὑποχωρητικός, ἐξυπηρετικὸς κι ἄλλο νὰ εἶμαι κάτι ἀπὸ αὐτά, μὰ καὶ τόσα ἄλλα. Ἡ διαφορὰ τοῦ «φαίνεσθαι» ἀπὸ τὸ «εἶναι» κρύβεται στὴν ἐξῆς λεπτομέρεια: στὸ αἴτιον τῆς κάθε συμπεριφορᾶς. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, εἶμαι ὅλα (ἢ μέρος ἀπὸ) τὰ παραπάνω (καθὼς κι ἄλλα τόσα) γιὰ νὰ μὲ ἐκτιμοῦν, νὰ μὲ ὑπολογίζουν, νὰ μὲ σέβονται, νὰ μὲ συναναστρέφονται, νὰ μὲ ἐπιθυμοῦν, νὰ μὲ φροντίζουν οἱ ἄλλοι, τότε τὸ κίνητρόν μου δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ …ῥόλος. Καὶ εἶναι ῥόλος, διότι μέσα μου, κάποιαν στιγμή, κάποτε, «ἔκανα τὰ παζάρια» καὶ ἀπεφάσισα (ὑποσυνειδήτως πάντα) πὼς γιὰ νὰ μὴ μὲ ἀποῤῥίψουν οἱ γύρω μου θὰ πρέπῃ νὰ εἶμαι ἔτσι ἢ ἀλλοιῶς ἢ παραλλοιῶς. Αὐτὴ ἡ συνειδητοποίησις μὲ ᾡδήγησε στὸ νὰ «ἐνδυθῶ προσωπεία-ῥόλους», ἀναλόγως τῆς συνθήκης (συνήθως διαφορετικὰ γιὰ τὴν οἰκογένεια, τοὺς φίλους, τοὺς ἐρωτικοὺς συντρόφους, τοὺς ἐργασιακοὺς συναδέλφους, τοὺς γείτονες, τοὺς γνωστοὺς κ.λ.π. κ.λ.π κ.λ.π.).
Πόσες φορές ἄλλως τέ δέν εἴπαμε: «μά, αὐτός ἦταν καλό παιδί!!! Πῶς κι ἐγκλημάτισε ἔτσι ἤ ἀλλοιῶς ἤ παρ΄ ἀλλοιῶς;». Μήπως τελικῶς ἐμεῖς βλέπαμε ἕναν ῥόλο καί πιστεύαμε πώς βλέπουμε τόν πραγματικό ἑαυτό τοῦ «ἐγκληματίου» (μὲ ἢ χωρὶς τὰ εἰσαγωγικά, ἐὰν θέλετε…!!!);
Πόσες φορές δέν μᾶς ἐγκατέλειψαν, ἰδίως αὐτοί πού πιστεύαμε πώς δέν θά τό πράξουν; Πόσες φορές ἐμεῖς δέν γίναμε ῥιψάσπιδες, ὅταν ὀφείλαμε νά ὑπερασπισθοῦμε μίαν φιλία ἤ μίαν σχέσιν ἤ ἀκόμη καί τό παιδί μας, πολλῷ δέ μᾶλλον τά δικαιώματά μας ἤ τήν κοινωνία μας ἤ ἀκόμη καί τή Ἐλευθερία μας;
Πόσες φορές δέν ἀνεχθήκαμε τήν ἀδικία ἤ τήν προστυχιά;
Σῦν-αἰσθηματικὴ νοημοσύνη λοιπόν, ὡς …«ἅγιον δισκοπότηρον», ἔτσι γενικῶς κι ἀορίστως, δίχως «ἐσωτερικὲς ἀνασκαφές», ἐπίπονες, ἐπίμονες καὶ ἀπογυμνωτικές, ὄχι. Σῦν-αἰσθηματικὴ νοημοσύνη ὡς κεκτημένον προσωπικῆς αὐτό-βελτιώσεως, ἀκόμη καὶ μὲ ὅλα τὰ συνοδευτικά της ἄγρια ξεσπάσματα, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς διαδικασίας «ξεπετσιάσματος» ναί!!! ναί!!! ναί!!!, διότι τότε καὶ μόνον τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἀνθρωπάκι μετουσιώνεται σὲ Ἄνθρωπο.

Δύναμαι κι ἐπιθυμῶ κι ἀντέχω, ἐν ὀλίγοις, νά χρησιμοποιήσω τό ὁποιοδήποτε αἴσθημα/σῦν-αἴσθημα γιά νά «ξετρυπώσω» τά πάθη, τίς βλάβες καί τίς ἐμμονές, πρό κειμένου νά τά θεραπεύσω;  Δύναμαι νά «πατήσω» ἐπάνω στίς ἀνακαλύψεις μου καί νά ἐπαναδομήσω τήν θέσιν μου στόν κόσμο; Δύναμαι νά χρησιμοποιήσω τίς διαπιστώσεις μου γιά νά κοινωνήσω/ἐπί-κοινωνήσω εἰλικρινῶς κι ἐντίμως μέ τούς ἄλλους; Ἐὰν ναί, τότε ναί, εἶμαι στὸν ὀρθὸ δρόμο. Ἐὰν ὄχι, τότε ἁπλῶς ἐξακολουθῶ τὴν πορεία μου, ἀλλὰ μὲ πιὸ …περιτέχνους τεχνικές, πατῶντας σὲ …«τυχαιότητες», σὲ ἀποστροφὲς καὶ σὲ ὑπεκφυγές, πρὸ κειμένου οἱ ῥόλοι ποὺ παίζω νὰ εἶναι ὅλο καὶ πιὸ δυσδιάκριτοι ἀπὸ τὰ …ἀδιάκριτα βλέμματα.
Τί ἀξία ἔχει λοιπόν τό νά μπορῶ νά διαχειρίζομαι τά αἰσθήματά μου, ὅταν, πολὺ ἁπλᾶ, ἄλλο ἡ διαχείρισις κι ἄλλο ἡ κατανόησις;.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Πρὶν προχωρήσω ὅμως παρακάτω, ἂς σταθοῦμε καὶ πάλι λίγο ἐδῶ, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ἀναγκαιότητα καὶ τὴν ἀξία μίας κατ’ ἐπιλογὴν πορείας πρὸς τὸ ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ. Κρατῶντας τὶς δύο ἀναφορές μου στὴν Εὐθύνη καὶ στοὺς ῥόλους, ξανὰ στέκομαι γιὰ νὰ ἀποσαφηνίσω τὴν ἀναγκαιότητα ἀλλαγῆς στάσεως ζωῆς.
Ἐὰν δῆλα δή, γιὰ τοὺς μυρίους λόγους, ἔως σήμερα ἤμασταν δυστυχεῖς, φοβικοί, μόνοι, τότε τί μᾶς κάνει νά πιστεύουμε πώς διαιωνίζοντας ὅλες ἐκεῖνες τίς συμπεριφορές πού μᾶς ὑπεχρέωναν νά αἰσθανόμεθα ὄπως αἰσθανόμεθα, θά ἀλλάξῃ κάτι πρός τό καλλίτερον στίς ζωές μας; Γίνεται τά λάθη νά διορθωθοῦν μέ λάθη; Γίνεται σέ ἕνα πείραμα, πού ἐπαναλαμβάνεται μέ τά ἴδια ὑλικά, νά ἀλλάξῃ τό ἀποτέλεσμα;
Μά ἐάν κάτι κάνουμε λάθος ἤ κάτι πού πιστεύουμε εἶναι λάθος ἤ κάτι πού φοβόμασταν (ἀπὸ λάθος) ἐξακολουθοῦμε νά τό φοβόμαστε (ἀπὸ λάθος), τότε πῶς εἶναι δυνατόν μέσα ἀπό τά τόσα σωρευμένα λάθη νά ἀνακαλύψουμε τό ὀρθό;

Στὴν ἐποχή μας, βέβαια, ποὺ τὰ πάντα γκρεμίζονται, εἶναι δυνατόν νά συζητᾶμε γιά ἀλλαγή στάσεως ζωῆς; Εἶναι δυνατόν νά ἀφεστιάζουμε ἀπό ὅλα τά (φαινομενικῶς) ἀναγκαία καί νά ἐπανεστιάζουμε στά (φαινομενικῶς)  …«περιττά»;  Εἶναι δυνατόν νά ἀνθέξουμε νά ἀπεγκλωβισθοῦμε ἀπό τήν διαχείρισιν τοῦ «ἐδῶ καί τώρα» γιά νά προσηλωθοῦμε στήν …αὐτογνωσία μας;
Ἐδῶ, θὰ μοῦ πεῖτε, ὁ κόσμος καίγεται, τὰ παιδιά μας πεινοῦν, τὰ σπίτια μας …χαρίζονται ἀπὸ τοὺς (φερομένους ὡς) κυβερνῶντες στὰ λογῆς-λογῆς ἁρπακτικὰ τοῦ πλανήτου, ἡ γῆ μας …«μετουσιώνεται» σὲ «τσιμέντο νὰ γίνῃ», τὰ βουνά μας σὲ …φουρφουράδικα, ἐνᾦ ὁ Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ἐὰν δὲν ἔχῃ ξεκινήσει – εἶναι σίγουρα πρὸ τῶν πυλῶν, ὁ ἀποπληθυσμὸς εἶναι γεγονός, τὰ πυρηνικὰ σφυρίζουν ἀπειλητικὰ ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, ἡ πατρίδα μας ἀλώνεται ἐκ τῶν ἔσω καί… καί… καί…
Τήν ὥρα λοιπόν ποὺ ὅλα ἀποδομῶνται καὶ ποὺ οὐδὲν ἐκ τῶν ὅσων θεωρούσαμε ὡς σταθεροὺς πυλῶνες τοῦ κόσμου μας ὑφίσταται πλέον…
Τὴν ὥρα ποὺ  οὐδὲν ἐξ ὅσων πιστεύαμε ὡς ἀληθές ἰσχύει…
Τὴν ὥρα ποὺ κάθε ἐλπὶς γύρω μας καὶ μέσα μας σβήνει, ἐπιτρέποντας στὴν ἀπελπισία νὰ μᾶς ἀκινητοποιήσῃ…
……
Σὲ μίαν ἐποχὴ ποὺ καταῤῥέει τὸ σῦμπαν μας καὶ ποὺ οὐδὲ μία ἀκτὶς φωτὸς διακρίνεται στὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντος…
Σὲ ἕναν κόσμο ποὺ βασιλεύουν οἱ παιδεραστὲς καὶ οἱ τοκογλῦφοι, ὅπου χῶρος ἐπιβιώσεως δὲν διαφαίνεται γιὰ κάθε ἄλλον ποὺ δὲν ἀνήκει στὸ στενό των περιβάλλον…
Σὲ ἔναν πλανήτη ποὺ …σιγοψήνεται γιὰ τὴν ὁλική του καταστροφή…
…πῶς εἶναι δυνατόν νά μείνω διαυγής καί νά ἀφεστιάσω ἀπό τόν φόβο πρό κειμένου νά καθαρθῇ ἡ σκέψις μου καί νά πορευθῶ πρός τήν …Ἐλευθερία;

Χμμμ… Κι ἐδῶ εἶναι τὸ «κλειδὶ» ποὺ μᾶς χρειάζεται νὰ ἐντοπίσουμε καὶ νὰ χρησιμοποιήσουμε. Διότι ἐὰν στεκόμεθα ἀκινητοποιημένοι καὶ ἀδρανεῖς, λόγῳ τοῦ πολύ-ἐπιπέδου φόβου, τότε εἶναι κι ἀδύνατον νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ ἐὰν ὑπάρχουν ἐναλλακτικὲς διαδρομές, τὸ ποιὲς μᾶς ταιριάζουν καὶ τὸ γιατί ὀφείλουμε -ἢ δὲν ὀφείλουμε- νὰ τὶς ἐπιλέξουμε.  Τὰ ἀμερικανὰ ἔλεγαν πάντα πὼς οἱ κρίσεις γεννοῦν εὐκαιρίες. Καί, φυσικά, σαφῶς ἔχουν -μερικῶς- δίκαιον. Μόνον πού, κατ’ αὐτούς, οἱ εὐκαιρίες εἶναι (συνήθως) οἰκονομικο-ἐπιχειρηματικῆς φύσεως, ἐνᾦ γιὰ τὸν Ἄνθρωπο οἱ εὐκαιρίες ὀφείλουν νὰ εἶναι ἀντιληπτικῆς, πνευματικῆς καὶ νοητικῆς φύσεως, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιτύχῃ τὴν πορεία του πρὸς τὴν Ἐλευθερία.
Τί λέτε λοιπόν; Θά μπορέσουμε νά ἐκμεταλλευθοῦμε εὐκαιρίες καί νά μετατρέψουμε τά ἀδιέξοδα σέ ὁλόφωτα μονοπάτια; Θά καταφέρουμε νά ἀναγεννηθοῦμε ὡς ὀφείλουμε στούς ἑαυτούς μας καί στόν Ἅνθρωπο; Θά ἐπιτύχουμε νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό δεσμά-κληροδοτήματα αἰώνων καί νά ἐξέλθουμε τῶν τελμάτων μας ἀβλαβεῖς;
Ἤ μήπως θά βουλιάξουμε καί θά χαθοῦμε, παρεσυρομένοι ἀπό τίς θύελλες πού (ἀληθῶς ἢ ψευδῶς) μᾶς ἀπειλοῦν;
Γιὰ ἐμὲ ἐδῶ ἀκριβῶς κρύβεται ἡ μεγάλη μας εὐκαιρία, ἀναμένοντάς μας νὰ τὴν ξεκλειδώσουμε καὶ νὰ τὴν μετουσιώσουμε σὲ «εὐτυχὴ συγκυρία»!

Φιλονόη

* Ξέρετε πόσους εἰδικούς καί «εἰδικούς» ἔχω ἀκούσει νά λέν: «μακρυά ἀπό «τοξικές σχέσεις».»; Σχεδὸν ὅλους… Ἂς ἔλθουν νὰ μᾶς ποῦν ὅμως τί ἐπέτυχαν οἱ ἀσθενεῖς των (ἤ τὰ …θύματά των), ποὺ ἐφήρμοσαν τὶς συμβουλές των. Ἔγιναν πιό εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι ἤ πιό δυστυχισμένα κι ἄβουλα πλάσματα πού, ἐπί πλέον, ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ …ἐθισμοῦ των στὴν «τοξικότητα», ξανά-ἐδημιούργησαν νέες, περισσότερο «τοξικές» κι ἐπώδυνες σχέσεις; Ἔ;

** ψαύω: ἐφάπτομαι, ἐγγίζω, ψηλαφῶ διὰ τῶν δακτύλων, ἐπιβάλλω χείρα, ἐπιδρῶ ἐπιβλαβῶς, ψεύσις

*** Ξέρετε πόσο ὑψηλό βαθμό εὐθιξίας διέθετα; Ἂς μὴ σᾶς τὸ περιγράψω καλλίτερα. «Μπουρλότο» μὲ τὸ παραμικρό. Κι ὅμως… Ὅσο κυλοῦν τὰ χρόνια, τόσο πιὸ ἁπλᾶ γίνονται ὅλα. Ποιά εὐθιξία; Πότε; Γιατί; Θέλω κάτι, τὸ λέω, τὸ ζητῶ, τὸ διεκδικῶ. Δὲν θέλω; Τὰ ὅμοια. Ἡ ἀνάγκη τοῦ ῥόλου ἔφυγε καὶ ἔμεινε ἡ διαύγεια καὶ μία ἀκόμη κατάκτησις ἑνὸς ἀκόμη βαθμοῦ Ἐλευθερίας.

Ἡ συνέχεια ἐδῶ.

εἰκόνα